4

4

ปุริมตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนตีสาม เขารู้สึกมึนหัวพอสมควรเพราะดื่มหนัก ดวงตากะพริบเบาๆ ก็พบว่าตัวเองกลับมาที่ห้องเรียบร้อยแล้ว และตรงหน้าของเขาก็คือแสนสวย ภรรยาสาวที่นั่งหลับอยู่บนโซฟาตรงกันข้ามกันกับเขา

ปุริมทำท่าจะปลุกเธอ แต่เขาเปลี่ยนใจค่อย ๆ ช้อนอุ้มเธอขึ้นมาแทน

แรงขยับทำให้เธอลืมตาตื่น ก่อนจะรีบคว้าคอหนาของเขาเอาไว้

“พี่ปูน”

“มานอนทำอะไรอยู่ตรงนั้น” เขาเอ่ยถาม ยังรู้สึกมึนเมาจากแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป แต่สติของเขาเริ่มกลับมาแล้ว ประโยคคำถามของเขาทำให้เธอกะพริบตาปริบๆ ยอมให้เขาอุ้มไปนอนที่เตียงกว้าง

พอเขาวางเธอลงใบหน้าของเขาก็แนบชิดไปกับใบหน้าของเธอ ทำเอาแสนสวยต้องยกมืออุดปากตัวเองเอาไว้ ทำท่าจะอาเจียน

“นี่รังเกียจกันขนาดนี้เลยเหรอ” คนเมารู้สึกเฟลมากกว่าเดิมเมื่อเธอทำท่าจะอ้วกใส่

แสนสวยยกมือขึ้นส่ายไปมาก่อนจะวิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำจนหมดไส้หมดพุง ปุริมได้แต่ยืนกะพริบตาปริบๆ เขากำลังทำตัวไม่ถูก แต่ก็เดินไปลูบหลังลูบไหล่ให้เธอ

“สวยแค่แพ้ท้องค่ะ กลิ่นเหล้าของพี่มันคละคลุ้งไปหมด” เธอรีบบอกเขาให้กระจ่าง ทำให้ปุริมถึงบางอ้อ ตอนแรกคิดว่าเธอรังเกียจเขาเสียอีก

“งั้นพี่ขออาบน้ำก่อนนะ” เขาเองก็อยากอาบน้ำชำระร่างกายเหมือนกันเพราะรู้สึกเหนียวตัวไปหมด แอลกอฮอล์ที่ไหลวนอยู่ในกระแสเลือดทำให้เขายังมึนเมาอยู่มาก

เธอรีบเตรียมผ้าขนหนูให้เขา บีบยาสีฟันให้อย่างกระตือรือร้น ปุริมมองอย่างแปลกใจในความใส่ใจนั้น เพราะปกติไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เขา แม้แต่เริงฤดีก็ไม่เคยทำ

“พี่ปูนจ้องสวยทำไมเหรอคะ”

“ปกติเธอทำแบบนี้ให้นายเชนด้วยเหรอ” เขาอดคิดไปไม่ได้ว่าเธอเองก็คงทำแบบนี้ให้ราเชนเช่นกัน ความรู้สึกหงุดหงิดหึงหวงพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกรอบ

“ไม่เคยหรอกค่ะ” ประโยคของเธอทำให้เขาเผลอยิ้มออกมา นั่นทำให้แสนสวยหัวใจเต้นแรง คนเมายิ้มตาเยิ้มทำเอาเธอทำตัวไม่ถูก

“งั้นสวยขอตัวก่อนนะคะ” เธอรีบเอ่ยขอตัวและเดินจากไป ปุริมมองตามไปไม่วางตาก่อนที่จะจัดการกับตัวเองจนเสร็จ

การอาบน้ำ ทำให้เขาสดชื่นขึ้นมาก ออกมาจากห้องก็เจอกับภรรยาสาวที่นำเครื่องดื่มร้อนๆ มาให้

“อะไร”

“นมอุ่นๆ ค่ะ จะได้นอนหลับสบาย”

“ดื่มนมอย่างนั้นเหรอ” เขาเห็นนมแล้วกะพริบตาปริบๆ ตอนเด็กดื่มบ่อย แต่พอโตขึ้นหันไปดื่มอย่างอื่นแทนนม แต่เพื่อไม่ให้เธอเสียน้ำใจเขาก็รับมาดื่มจนหมดแก้ว

ดื่มนมแล้วเขาต้องไปแปรงฟันอีกรอบ พอออกมาก็เห็นว่าเธอหลับไปแล้ว

แต่หลับไปที่โซฟาตรงมุมห้อง เขาเดินเข้าหาก่อนที่จะอุ้มเธอขึ้นสู่อ้อมแขนอีกครั้ง

“ว้าย!”

“ไปนอนทำอะไรตรงนั้น” เขาเอ่ยถามขณะกดเธอลงบนเตียงนอนกว้าง เนื้อตัวของเขาสะอาดหอมกรุ่น กลิ่นแอลกอฮอล์หายไปแล้ว ทำให้เธอไม่รู้สึกคลื่นไส้อาเจียนอีก แต่ใบหน้าที่ห่างจากเธอแค่คืบทำให้เธอใจสั่นหวั่นไหว

“สวยกลัวพี่ปูนอึดอัดน่ะค่ะ สวยไปนอนที่โซฟาดีกว่า” เธอเขยิบหนีเขาก็กักกอดเธอเอาไว้ใต้ร่าง

“ถึงเธอท้องพี่ก็ปล้ำเธอตอนนี้ได้เลยนะ หรือจะลอง”

“เอ่อ...” เธออึกอักแก้มแดงปลั่ง

“จะนอนกับพี่บนเตียงหรือจะดื้อไปนอนที่โซฟาอีก”

“ถ้าพี่ปูนสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร สวยจะนอนบนเตียงค่ะ” เธอต่อรอง มองเขาตาปริบๆ

“นี่กี่โมงกี่ยามแล้ว” เขาทำเสียงดุ เธอก็เหลือบไปมองนาฬิกา

“จะตีสี่แล้วค่ะ”

“แล้วมันใช่เวลาไหมล่ะ” เขาถามอีก แม้ในใจจะบอกตัวเองว่าดึกดื่นแค่ไหน เวลาไหน เขาก็พร้อมร่วมรักกับเธออย่างเร่าร้อน แต่เห็นท่าทีตื่น ๆ ของเธอเขาก็ไม่อยากบังคับ

“ค่ะ” เธอรับคำหน้าร้อนผ่าว แสนสวยด่าตัวเองว่าเธอนี่แย่จริงๆ ทำไมถึงได้คิดไปว่าเขาจะมาทำอะไรเธอ แค่เห็นเธอท้องโย้ แถมอ้วนขนาดนี้ เขาก็คงหมดอารมณ์แล้วล่ะ

“นอนได้แล้ว” เขาทำเสียงดุแต่ก็จัดการห่มผ้าให้เธอจนถึงคอ ก่อนที่เขาจะทิ้งตัวลงนอนเคียงข้าง

“พี่น่ะนะ ถ้าจะทำจริงก็ทำได้ อย่าลืมสิว่าพี่เป็นสามีของเธอ” เขาพลิกร่างจากนอนหงายมากอดเธอเอาไว้ ทำเอาแสนสวยเกร็งตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ปุริมกอดรัดเธอไปทั้งตัวพลางหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ ทำเอาแสนสวยตาโต ยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเอง

“นอนเถอะ” เขาเอ่ยกระซิบเสียงแผ่วว่านอนเถอะ ก่อนจะซุกหน้าเข้ามาหาซอกคอของเธอ แล้วหลับไป ทำเอาเธอได้แต่นอนอึ้ง ไม่กล้าขยับเพราะกลัวเขาตื่น

แสนสวยนอนเกร็งตัวอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ผ่อนคลายเมื่อคนที่กอดรัดเธอเอาไว้นอนหลับไปจริงๆ

เธอค่อยๆ หลับตาลงก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์อันแสนสุข

แสนสวยลืมตาตื่นในช่วงสาย ก่อนจะตาโตเมื่อพบว่ามือของตัวเองวางอยู่บนอกแกร่งของปุริม แถมเธอยังกอดเขาแนบแน่นเสมือนว่าเขาเป็นหมอนข้าง

“เวลาเธอนอนแล้วน่ามองจัง” เขาเผลอพูดมันออกมา พลางไล้แก้มสาวเบาๆ ทำเอาแสนสวยเขินอาย

“สวย... สวยขอเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” เธอรีบพลิกกายหนี แต่พอหันหลังให้เขา ร่างอวบ ๆ กลมๆ ที่หน้าท้องยื่นออกมาของเธอ ก็โดนคนด้านหลังกอดรัดเอาไว้แนบอก

เขาแนบใบหน้ากับแก้มสาวแต่ไม่ได้พูดอะไร นอนกอดเธอนิ่งๆ อยู่แบบนั้น

“ยังไม่ให้ไป” นานหลายนาทีกว่าเขาจะพูดมันออกมา ในขณะที่เธอนอนเกร็งอยู่ในอ้อมแขนของเขาแบบนั้น

“ที่พี่ถามไปเมื่อวานยังไม่ได้ตอบเลยนะ” เขากระซิบถาม ก่อนจะหมุนร่างเธอมาหา ทำเอาเธอมองเขาตาปริบ ๆ

“ถะ... ถามอะไรคะ”

“ลูกใคร” เขาถามย้ำ ในขณะที่เธออึ้งไป จะบอกว่าลูกของราเชน ก็เป็นการใส่ร้ายอดีตแฟนเก่า จะบอกว่าลูกของผู้ชายคนอื่น ก็เหมือนกับเธอเป็นผู้หญิงสำส่อน จะบอกว่าลูกเธอคนเดียว เธอก็ไม่ใช่ปลากัดถึงจะได้มองตาใครแล้วท้อง

“มันตอบยากมากหรือไงหึ แค่ถามว่าลูกในท้องลูกใคร” เขามองเธออย่างคาดคั้น

“แล้วพี่ปูนคิดว่าลูกใครคะ” เธอไม่ได้จะยอกย้อนหรือกวนอารมณ์เขา แต่เธอรู้สึกอึดอัดกดดันไปหมด

“อย่ามายอกย้อน”

“ถ้าพี่ปูนรู้ว่าเด็กในท้องเป็นลูกของพี่ แล้วพี่ปูนจะทำยังไงคะ ลูกมีความสำคัญกับพี่ไหม” เธอเอ่ยถามอย่างจริงจัง

“สำคัญสิ ถ้าเขาเป็นลูกพี่ พี่ก็จะดูแลเขาให้ดี แต่ถ้าเขาไม่ใช่และสวยอยากกลับไปหาพ่อของลูก พี่ก็จะปล่อยสวยไป” เขาพูดแล้วใจหาย นี่เขาจะยอมปล่อยเธอไปจริงๆ น่ะเหรอ

“พี่ปูนเคยชอบสวยบ้างหรือเปล่าคะ” แสนสวยโพล่งถามออกไป ทั้ง ๆ ที่ไม่สมควรจะเรียกร้องความรักจากแฟนเพื่อนแบบนี้ แต่ตอนนี้เขาก็คือสามี เธอรู้สึกสับสนไปหมด บุญคุณค้ำคอ ผู้ชายตรงหน้าก็คือคนที่แอบรักมานานเหลือเกิน