#คุณแสนร้าย บทที่ 4 เพราะมันไม่ใช่ที่ของเธอ

คุณแสนสราญ เขาเป็นผู้ชายสมบูรณ์พร้อมทั้งรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวของคุณสิริ ที่เป็นเจ้าของโครงการบ้านจัดสรรและคอนโดมิเนียมตั้งสี่ห้าแห่ง แถมเขาเองยังแตกไลน์บริษัทอินทีเรียดีไซด์ของตัวเองอีกด้วย

ผู้ชายรูปหล่อวัยสามสิบต้น ขาว สูง หน้าตาดี หุ่นดี มีซิกแพ็ก คารมดี มีรอยยิ้มเชือดเฉือนใจสาว เพลย์บอยอย่างเขามีหรือจะอยากหยุดอยู่กับที่

เขานอนกับเธอ มอบเซ็กส์อันแสนเร่าร้อนตราตรึงให้ ให้เงินใช้อย่างไม่เคยขัดสน มันมากเกินสำหรับเด็กสาวจากบ้านนอกอย่างเธอตอนนั้นด้วยซ้ำไป

‘ รับไว้เถอะ ค่าที่ฉันเป็นคนแรกของเธอ ’

เขาบอกแบบนั้นตอนที่เธอปฏิเสธ เมื่อเห็นจำนวนเงินที่เขามอบให้หลังจากมีอะไรกันครั้งแรก

เขาไม่เคยบอกรัก ไม่เคยพูดถึงสถานะของทั้งคู่ แค่เรียกไปพบตอนที่ต้องการ จ่ายเงิน ไปรับที่มหาวิทยาลัยบ้างไม่กี่ครั้งเพื่อมีอะไรกันบนรถ ไม่เคยแม้แต่จะพาออกไปกินข้าวข้างนอก เท่านี้เธอก็รู้แล้วว่าอยู่ในฐานะอะไร

แต่ใจมันห้ามยาก เด็กสาวไร้เดียงสาใสซื่อเช่นเธอจึงถลำหัวใจให้กับเขา ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่เคยรักเธอเลยแม้แต่นิด

รักไปเจ็บไป

แต่นี่เขาจะแต่งงาน เขาจะมีภรรยาเป็นของตัวเอง แล้วยังไงล่ะ เขาจะมาเอาเธอตอนเมียเผลออย่างนั้นเหรอ จะเก็บเธอซุกไว้เงียบ ๆ แล้วไม่ใช่แค่เธอที่จะต้องเสียใจ ไหนจะผู้หญิงที่เป็นภรรยาของเขาอีกเล่า

เธอทำไม่ได้หรอก มันผิดบาป อยู่ไปก็รังแต่จะเจ็บมากขึ้น

“ ฉันอยากออกมาจากที่นั่นว่ะแก ” หนึ่งฤทัยโพล่งขึ้น

“ ก็ออกมาสิ ไม่เห็นจะยาก ” คำพูดของเพื่อนทำให้หญิงสาวแปลกใจ

“ ไม่เห็นจะยากงั้นเหรอ ”

“ เออ ก็แกมีเงินเก็บอยู่แล้ว ”

“ แต่ฉันก็ไม่อยากจะใช้เงินเก็บไปเรื่อย ๆ จนหมดหรอกนะ ” เจนี่ทำท่าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง

“ แกจำได้ไหมที่ฉันเคยบอกว่าแดดดี๊จอห์นเคยมีเมียเป็นคนไทยแล้วเคยใช้ชื่อเพื่อนชาวไทยที่สนิทกันมากซื้อทาวเฮาส์สามชั้นให้น่ะ ” เจนี่หมายถึงจอห์น หนุ่มใหญ่ชาวอเมริกันวัยห้าสิบต้น ผู้โดนกะเทยอย่างเจนี่ตกจนตกหลุมรักหัวปักหัวปำเรียบร้อย รักกันมาสองปี เขาเองทำงานที่สหรัฐอเมริกาและจะกลับมาหาเจนี่ปีละสองครั้ง แต่จะส่งเสียค่าเลี้ยงดูให้เป็นจำนวนไม่น้อยทุกเดือน

“ อืม จำได้ ” หนึ่งฤทัยพยักหน้ารับ

“ แดดดี๊พึ่งจะให้พี่เพื่อนแกโอนทาวเฮาส์เป็นชื่อฉันเมื่อสองเดือนที่แล้ว และไอ้ตึกนั้นน่ะคนเช่ามันจะย้ายออกสิ้นเดือนนี้ มีคนมาจะขอเช่าต่อแต่แมธยังไม่ได้ตกลงกับใคร ฉันมีความคิดจะทำร้านกาแฟ ทำคาเฟ่เล็ก ๆ มีเบเกอรี่สามสี่อย่าง ตรงนั้นมันก็ทำเลดีอยู่ ”

“ แล้ว ? ”

“ แกกับฉัน เรามาหุ้นทำร้านด้วยกันไหม ร้านก็ไม่ต้องเช่า แถมข้างบนมีห้องนอนนอนได้อีกต่างหาก ” นั่นทำให้หนึ่งฤทัยตาวาว

“ ดีมากเลยแก แต่ตอนที่พวกเราไปเรียนล่ะ ”

“ ก็จ้างคนงานสักคนดูก่อน ถ้ามันดียังไงค่อยเพิ่มคน เปิดเช้า ๆ หน่อยสักเจ็ดโมงเผื่อคนจะได้ซื้อแล้วหิ้วไปกินที่ทำงาน ปิดสักทุ่มสองทุ่ม พวกเราก็กลับไปดูแลร้านหลังจากเลิกเรียนไง ขายน้ำกำไรดีจะตาย ตรงนั้นคนเยอะ ฉันคิดมาตั้งนานแล้ว อยากเก็บเงินเก็บทอง แต่ไม่ได้ลงมือทำสักที คนเดียวหัวเดียวกะเทียมลีบ ”

“ แล้วแกไม่อยากไปอยู่กับคุณจอห์นที่โน่นเหรอ ” เจนี่ส่ายศีรษะ

“ บอกตามตรงฉันอยากอยู่ที่นี่ว่ะ ไม่อยากย้ายไปไหน ห่วงพ่อกับแม่ที่บ้านนอก ส่วนแดดดี๊วางแพลนว่าพอเกษียณสักห้าสิบห้าแล้วจะมาอยู่ที่นี่กับฉันที่นี่ ฉันเองก็ไม่อยากงอมืองอเท้าหรอกนะ ถ้าตอนนี้พอหาเงินได้ฉันก็อยากจะหาเพิ่ม อะไร ๆ มันก็ไม่แน่ไม่นอน เขาอาจจะเจอใครที่ถูกใจแล้วทิ้งฉันไปก็ได้ ตอนนี้กอบโกยได้ฉันก็ขอโกยก่อน ” คำพูดนั้นทำให้หนึ่งฤทัยยิ้มกว้าง

“ คุณจอห์นน่ะหาใครที่ถูกใจไปมากกว่าแกไม่ได้อีกแล้วยัยเจนี่ สวยที่สุดในสามโลกกะเทยขนาดนี้ ”

“ ของมันแน่อยู่แล้ว ” เจนี่ว่าแล้วทำท่าทางกรีดกราย เรียกเสียงหัวเราะออกมาจากหนึ่งฤทัยได้

ทั้งคู่คุยกันอยู่อีกพักใหญ่ก่อนเดินเคียงกันขึ้นไปเรียนคาบบ่ายด้วยหัวใจที่พองโต พูดคุยกันเรื่องความฝันที่จะมีร้านไม่หยุดหย่อน ทำให้หนึ่งฤทัยดีขึ้นได้จากอาการเศร้าใจนั้น

เธอควรออกมาจากที่นั่น เพราะมันไม่ใช่ที่ของเธอ...

สัปดาห์ต่อมา

“ อะไรนะหนูหนึ่ง พูดใหม่อีกทีซิ ” คุณสิริ คุณท่านของบ้านผู้เป็นแม่ของแสนสราญที่พึ่งกลับมาจากมัลดีฟยังไม่ถึงชั่วโมง หนึ่งฤทัย เด็กสาวที่ท่านอุปการะเอาไว้ก็ถือถาดน้ำชากับขนมเข้ามาแล้วเรียนท่านว่าจะขอออกไปอยู่ที่อื่น

“ คือ... หนึ่งจะขออนุญาตท่านออกไปอยู่ข้างนอกน่ะค่ะ ”

“ ทำไม คนที่นี่ใครทำอะไรให้หนูหนึ่งไม่พอใจ บอกฉันมา ฉันจะจัดการให้ ”

คุณท่านว่าอย่างหัวเสีย เพราะท่านเอ็นดูหนึ่งฤทัยอยู่ไม่น้อย โดยปกติแล้วท่านและกลุ่มเพื่อนจะออกไปตามต่างจังหวัดและให้ทุนการศึกษากับเด็ก ๆ อยู่เสมอ โดยเฉพาะเด็กเรียนดีแต่ยากจน ท่านก็อยากจะส่งเสริม ให้ทุนจนเรียนจบมหาวิทยาลัย มีงานมีการทำที่ดีไปก็หลายคน

แต่กับหนึ่งฤทัยนั้นท่านเอ็นดูถูกชะตาเป็นพิเศษ อาจจะเพราะผิวพรรณหน้าตาที่ดูงดงามผิดจากเด็กบ้านนอกทั่วไป กิริยามารยาทยามที่คุณครูที่โรงเรียนให้นำน้ำมาเสิร์ฟก็แลดูอ่อนช้อย ท่านพบหล่อนตั้งแต่อยู่ชั้นมอสี่จนกระทั่งมอหกและทราบข้อมูลจากอาจารย์ว่าหล่อนกำพร้าพ่อแม่ อยู่กับป้ามาตั้งแต่เด็ก ก็เลยเอ็นดู ให้ทุนทั้งการศึกษาและเพื่อดำรงชีวิต หนึ่งฤทัยเองก็ไม่เคยทำให้ผิดหวัง เธอเป็นเด็กดี ผลการเรียนดีมาตลอด จนกระทั่งสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังได้ ท่านเองก็ไม่รีรอที่จะให้ทุนต่อ อีกทั้งยังชักชวนให้มาพักที่บ้านเพราะมันหลังใหญ่หลังโตแถมยังมีห้องเป็นสิบห้อง

ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ ที่บ้านอภิรมย์สราญแห่งนี้ เธอก็ไม่ได้งอมืองอเท้า หยิบจับช่วยเหลืองานในบ้านอย่างขยันขันแข็ง จึงทำให้เป็นที่รักและเอ็นดูของทั้งท่านเจ้าของบ้านและผู้รับใช้ภายในบ้าน คุณท่านเองก็รักและเอ็นดูเธอเหลือเกิน จึงค่อนข้างจะตกใจเมื่อจู่ ๆ เธอมาบอกว่าอยากจะไปอยู่ข้างนอกเช่นนี้