4

Chapter 4

แถมยังเจ้าชู้มากรัก คบผู้ชายหลายคน นางเห็นมาหลายหนแล้วแต่ขี้เกียจพูดกับลูกชายคนโต เนื่องจากอีกฝ่ายรักปักใจ เหลือเกินกับเขียนฟ้า

“คุณแม่ไม่ต้องมาท้า ผมไปแน่” อธิราชเดินผลุนผลันออกไปจากบ้านอย่างร้อนใจ ในขณะที่มิ่งขวัญโล่งใจที่เธอไม่ต้องมาเป็นเมียของอธิราชจริงๆ

“หนูขวัญ เข้ามาใกล้ๆ ฉันสิ”

“ค่ะ”

“ฉันรับหนูเป็นลูกอีกคนนะ ถูกชะตานานแล้ว ต่อจากนี้ไปมาอยู่กับฉันนะ ฉันจะส่งเสียให้เรียนเอง” มณีรัตน์เรียกเด็กสาวเข้าไปหา มิ่งขวัญก้มลงกราบแทบเท้าของท่าน ท่านลูบศีรษะเด็กสาวไปมาอย่างเอ็นดู เพราะถูกชะตามิ่งขวัญมานานแล้ว เป็นคนขยัน หนักเอาเบาสู้ เห็นอายุเท่านี้ทำอาหารเก่ง ไม่แพ้ใครเลย เพราะเวลามีงาน มิ่งขวัญมักไปช่วยงานในหมู่บ้านเป็นประจำ หน่วยก้านดีแบบนี้ชุบเนื้อชุบตัวเสียหน่อย ขี้คร้านผู้ชายจะติดกันตรึม หัวกระไดบ้านไม่แห้ง

“ต่อไปมีพี่ชายแล้วนะ เรียกพี่ว่าพี่โซ่เลย” อธิปไตยลูบศีรษะเด็กสาวไปมา เขาอายุสามสิบแล้ว แต่ก็มีนิสัยขี้เล่นและเป็นกันเองกับทุกคน

“ค่ะพี่โซ่” เธอยกมือไหว้เขา รู้สึกอบอุ่นใจกับครอบครัวใหม่ที่แสนใจดี

“แม่น่ะไม่มีลูกสาว เดี๋ยวแม่จะชุบตัวหนูเสียใหม่ ไม่ต้องกลัวว่าจะน้อยหน้าใคร”

“ขอบคุณค่ะคุณแม่”

“น่ารักเสียจริง เรียกแม่แล้วชื่นใจเหลือเกิน เดี๋ยวแม่จะให้คนพาไปดูห้องนะ อยากได้อะไรก็บอกแม่นะ”

“ขอบคุณค่ะ” มณีรัตน์มองตามไปแล้วอมยิ้ม

“เฮียจะไปอาละวาดบ้านนั้นหรือเปล่าครับ”

“ห่วงก็ตามไปสิ”

“ไม่เอาหรอกครับ เฮียน่ะขี้โมโห อารมณ์ร้อน เผด็จการ คุณพ่อว่าเหมือนใครเหรอครับ”

“พ่อไม่รู้” อธิวัฒน์รีบตอบลูกชายเมื่อเห็นสายตาเขียวปั้ดของภรรยา

“ดีมากค่ะคุณ พูดจาไม่เข้าหูนอนนอกห้องนะคะ”

“คร้าบคุณภรรยา” คนทั้งสามหัวเราะประสานเสียงกันอย่างมีความสุข หลายคนในบ้านโล่งใจที่ไม่ได้เขียนฟ้ามาเป็นสะใภ้ รวมถึงอธิปไตยด้วย

อธิราชมาถึงบ้านของเขียนฟ้าในเวลาดึกมากแล้ว สิ่งที่ไม่อยากเห็นปรากฏต่อสายตาของเขา

แฟนสาวที่รักกันนักหนากำลังกอดจูบอยู่กับเสี่ยอรัญแบบไม่อายฟ้า อายดิน แล้วคนในบ้านก็เหมือนรู้เห็นเป็นใจ เพราะไม่มีใครออกมาขัดขวาง เอาเสียเลย ปล่อยให้ทั้งคู่พลอดรักกันตามลำพัง

“ฟ้า!” เสียงราวฟ้าผ่าของอธิราชทำให้เขียนฟ้าผละออกห่างจากเสี่ยอรัญ เธอตกใจเล็กน้อยเท่านั้น

“ไอ้!” โดยที่ทั้งคู่ไม่ได้คาดคิด อธิราชก็ตรงเข้ากระชากคอเสื้อเสี่ยหนุ่มก่อนจะปล่อยหมัดรัวเข้าต่อยอีกฝ่ายจนเลือดกบปาก

กรี๊ดดดดด!

เสียงกรีดร้องของเขียนฟ้าทำให้คนในบ้านวิ่งออกมาดู กชกรยกมือขึ้นทาบอกตัวเอง หน้าตาแตกตื่น

“ตายแล้ว หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ” กชกรรีบห้ามปราม ในขณะที่เขียนฟ้าตรงเข้าไปผลักอกของอธิราชจนชายหนุ่มเซ แล้วรีบเข้าไปช่วยเสี่ยอรัญเอาไว้

“อะไรกันคะพี่แซน จู่ๆ มาต่อยเสี่ยทำไม”

“ต่อยทำไมเหรอ ฟ้าไปกอดจูบกับมัน!” อธิราชเสียงดังเข้าใส่ มองแฟนสาวอย่างโมโห

“ฟ้ากับเสี่ยจะแต่งงานกัน กอดกันมันเรื่องธรรมดา”

“แล้วเรื่องของเราล่ะฟ้า”

“เรื่องของเรามันไม่มีอะไรแล้วค่ะ แม่ของพี่เอานังมิ่งขวัญไปเป็นเมียพี่แล้ว ฉีกหน้าฟ้าต่อหน้าทุกคน”

“เหอะ! แล้วเธอไม่ฉีกหน้าแม่พี่สินะ เอาผู้ชายยกโขยงกันมาสู่ขอแข่งกันอย่างกับประมูลสินค้า” ถึงเขาจะชอบทะเลาะกับมารดา แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมท่านถึงโกรธ กิริยาท่าทางของแฟนสาวทำให้เขาผิดหวังอย่างรุนแรง

“นี่หยุดนะพี่แซน”

“รักมันมากเหรอไอ้เสี่ยนี่”

“เขาเห็นคุณค่าของฟ้า”

“คุณค่าของเธอคือสินสอดสิบล้านสินะ”

“ไหนแม่เธอบอกว่าเท่าไหร่เท่ากัน พอมาสู่ขอจริงๆ จะมาต่อรอง เธอเองก็ไม่มีเงินเป็นของตัวเองไม่ใช่เหรอ ต้องแบมือขอเงินแม่เหมือนลูกแหง่”

กชกรได้ทีว่ากล่าวในทันที ไม่จำเป็นต้องรักษาน้ำใจกันอีก ในเมื่อจะไม่ได้เป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว ที่สำคัญก็หาทางดูดเงินจากอธิราชไม่ได้แล้วด้วย กิจการบ้านของเธอกำลังมีปัญหา ที่ทุกคนเห็นทั้งหมดคือเปลือกนอกสวยหรูเท่านั้น แต่จริงๆ มีแต่หนี้

“ผมเข้าใจแล้วครับ แล้วเธอจะเสียใจที่ทิ้งพี่ไปเขียนฟ้า” อธิราชเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย เขามองแฟนสาวด้วยสายตาผิดหวัง ก่อนจะกระแทกเท้าเดินไปขึ้นรถ กระชากรถออกไปราวกับพายุ

ในเวลานี้เขาต้องการเมา!!!

เขียนฟ้าหัวใจเกือบวาย เธอกลัวอธิราชชักปืนออกมายิงเธอทิ้งมากกว่า แต่ไม่ได้คิดอาลัยอาวรณ์อะไรเขาหรอก เพราะมีที่หมายใหม่แล้ว

พออธิราชไปแล้วเขียนฟ้าก็ประคองเสี่ยหนุ่มเข้าไปทำแผลในบ้าน

ส่วนคนที่โมโหสุดๆ ซื้อเหล้าดื่มไปพลาง ขับรถไปพลางด้วยความโมโหเขาขับรถเร็วปานพายุ ก่อนจะเบรกรถเสียงดังจนล้อเบียดกับถนนหน้าบ้าน คนในบ้านตกอกตกใจวิ่งออกมาดูหน้าตาตื่น

“ขับรถอะไรของแกเจ้าแซน” มณีรัตน์ดุลูกชาย แต่พอเห็นหน้าบึ้งตึงก็รีบหุบปากฉับ

“เฮียใจเย็นๆ ก่อน” อธิปไตยเห็นท่าไม่ดีเลยรีบปรามพี่ชายเอาไว้

“เพราะแม่” อธิราชหันไปมองมารดาอย่างโมโห

“แม่ทำไม” มณีรัตน์เอ่ยถาม สีหน้าเลิ่กลั่ก

“ถ้าแม่ไม่เป็นศัตรูกับป้ากำไล ผมคงได้แต่งงานกับเขียนฟ้าไปแล้ว”

“พวกขายลูกกินน่ะเหรอ” คนเป็นแม่หน้าบึ้งกลับไปบ้าง ไม่ต้องนับญาติกับบ้านนั้นก็ดีใจจนแทบจุดพลุสักร้อยนัด

“เหอะ! ผู้หญิงก็เหมือนกันหมด อีกคนหลายใจ อีกคนเจ้ากี้เจ้าการ เรื่องคนอื่น” มณีรัตน์อ้าปากค้าง นางรู้ว่าโดนลูกชายประชดประชัน

“ไหนล่ะครับเมียผม เจ้าสาวผมน่ะ ผมจะเข้าห้องหอคืนนี้เลย”

“บ้าบอ เมาแล้วไปนอนเถอะ” มณีรัตน์ได้กลิ่นเหล้าฉุนกึก ไปอาละวาดบ้านนั้นมาแล้วไปเมามาด้วย

“ผมจะเข้าห้องหอกับเมีย เมียผมอยู่ไหน”

“เฮียใจเย็นๆ ก่อน แม่รับมิ่งขวัญเป็นลูกบุญธรรมแล้ว เป็นน้องเรา ไม่ต้องเป็นเมียเฮียจริงๆ หรอก”

“เหอะ! น้องท้องติดกันเหรอ เด็กนั่นนอนห้องไหน ผัวมาหาจะพาเข้าหอ”

“นี่คุณห้ามลูกสิ เจ้าแซนนี่เมาแล้วห่ามเหมือนใคร”

“เหมือนแม่ครับ” อธิปไตยตอบด้วยสีหน้าทะเล้น

“ใช่เวลาเล่นไหมเจ้าโซ่ พี่แกจะลากเด็กไปขืนใจแล้วเห็นไหม” มิ่งขวัญได้ยินเสียงโวยวายก็ออกมาดู เด็กตกใจเมื่อเห็นอธิราชเดินมากระชากร่างเธอจนตัวปลิว เธอกรีดร้องเสียงหลงเมื่อคนเมาจับขึ้นแบกบนบ่าเดินลงส้นออกไปนอกบ้าน

“ปล่อยหนูนะ” เธอดิ้น เขาก็หวดก้นงอนๆ นั้นไม่ยั้งแรง

“โอ๊ย! ปล่อยหนูนะ” มิ่งขวัญร้องด้วยความเจ็บ ทุกคนอ้าปากค้าง

“อย่ามายุ่ง ถ้าใครยุ่งผมจะฆ่าเด็กนี่ซะ” อธิราชหันมาตวาด ไม่มีใครกล้ายุ่ง ก่อนที่รถกระบะคันโตจะถูกกระชากออกไปเต็มแรง

มิ่งขวัญหวาดกลัวอย่างที่สุด เธอเบียดร่างเล็กไปกับประตูรถยนต์เนื้อตัวสั่นเทาไปหมด

“ร้องไห้ทำไม ใครตายเหรอ” คนขี้โมโหหันมาหาเรื่อง มิ่งขวัญสะดุ้งสุดตัว ค้อนเขาหนึ่งที คนอะไรปากร้ายใจร้ายแบบนี้

“อายุเท่าไหร่แล้ว”

“สะ... สิบแปดค่ะ”

“สิบแปด อยากมีผัวแล้วเหรอ” คนปากเสียเอ่ยถามแบบขวานผ่าซาก คนฟังถึงกับสะดุ้ง

“หนูไม่อยากมีสักหน่อย” เธออุบอิบตอบ

“อ้อ... อยากมี เดี๋ยวจะยัดเยียดความเป็นผัวให้”

“หนูบอกว่าไม่อยากมี” เธอพูดเสียงดังกว่าเดิม หน้างอหน่อยๆ

“อ้อ... มีปากด้วยเหรอ นึกว่าเป็นใบ้”

“ตาแก่หูไม่ดี” เธอว่าเขา คนขับรถหันขวับมามอง

“ขี้เหร่ปานนี้ไม่รู้แม่ไปขุดมาจากไหน แต่ก็เอาเถอะ ยังไงก็เอาทำเมียได้”เขาเบรกรถหัวทิ่ม เธอร้องเสียงหลง ดันมือไปกับคอนโซลหน้ารถ ยังไม่ทันได้ ตั้งตัวเขาก็ตรงเข้ามาเปิดประตู ดึงเธอลงมา

“ปล่อยหนูนะ”

“แต่งงานแล้วก็ต้องเข้าหอ” คนพูดจับเด็กสาวแบกขึ้นบ่ากว้าง ก่อนจะพาเข้าบ้านพักกลางไร่