5

Chapter 5

“ปล่อยนะ หนูกลัวแล้ว อย่าทำอะไรหนูเลย โอ๊ย! ตีก้นหนูทำไม” คนห่ามหวดก้นคนพูดมากที่ร้องโวยวายไม่หยุด มิ่งขวัญร้องเสียงหลงเมื่อโดนกดลงบนเตียงนอนกว้างในบ้านพัก

“ไม่เอา” เธอดันใบหน้าของเขาออกห่าง

“จะเอา” เหมือนเขาแกล้งเบียดกายเข้ามาหาเธอแนบแน่นขึ้น มิ่งขวัญยอมรับว่ากลัวมาก เธอตัวสั่นร้องไห้สะอึกสะอื้นจนคนเมาต้องชะงัก

“ใครตายเหรอ ถึงได้ร้องไห้”

“คนใจร้าย” คนพูดกัดปาก ถอนสะอื้นฮักๆ

“นี่ยายเด็กขี้เหร่ แค่เห็นหน้าก็เอาไม่ลงแล้ว”

“ปล่อยหนูนะ”

“ฉันร้อนแล้วก็เหนียวตัวมากด้วย” เขาผละออกห่าง บอกเด็กสาวที่รีบตะเกียกตะกายไปอีกด้านหนึ่งของเตียงในทันทีที่เป็นอิสระ

“ละ... แล้วมาบอกหนูทำไม”

“หน้าที่เมียทำอะไร ไปเอาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ผัวหน่อย” มิ่งขวัญอ้าปากค้างกับสำนวนห่ามๆ ของคนตรงหน้า เธอเคยเจอกับอธิราชมาบ้างแล้วตอนเขาไปพลอดรักกับเจ้านายสาวของเธอ ตอนอยู่กับเขียนฟ้าเขาก็สุภาพเรียบร้อยดี แตกต่างจากตอนนี้ลิบลับ

“หรือจะทำอย่างอื่น” เขาเดินเข้าหา เธอรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปหาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตาให้เขาโดยเร็ว

“เร็วๆ สิ ชักช้าอืดอาดยืดยาด” เด็กสาววิ่งออกมาจากห้องน้ำ ด้วยความที่รีบเธอเลยสะดุดขาตัวเองถลาไปทาบทับร่างที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียง

“วะ... ว้าย” เธอถลาเข้าไปในอ้อมแขนของเขา อธิราชจำต้องอ้าแขนรับเอาไว้ ทำให้เขาล้มหงายตึงไปบนเตียงนอนกว้าง

“ท่านี้ก็โอเคนะ” เขากอดรัดเธอแนบแน่น ก่อนจะพลิกร่างน้อยลงด้านล่าง มิ่งขวัญตาโตรีบดันปลายคางของเขาออกห่าง

“โอ๊ย!” อธิราชร้องเสียงหลงเมื่อเธอกระแทกเข่าเข้ากับหว่างขาของเขา

“ยายเด็กแสบ” เขาเจ็บจุก กุมหว่างขา ปล่อยเธอแทบจะทันที

“ผ้าค่ะ” เธอยื่นผ้าให้เขา ในขณะที่ยืนห่างจากเขาแบบที่ไม่สามารถเอื้อมถึงได้

“ยายเด็กบ๊องเอ๊ย ยืนห่างขนาดนั้นฉันไม่ใช่ผีแม่นากนะ จะได้ยืดมือออกไปรับได้น่ะ” พอเขาลุกขึ้น เธอก็หนีไปอีกมุมห้อง อธิราชสบถเบาๆ

เธอกรีดร้องแต่เขาก็ตามมาตะครุบเอาไว้ได้ ชายหนุ่มพาเธอไปที่เตียง จับเธอนั่งตัก มิ่งขวัญดิ้นรนแต่เขาไม่ยอมปล่อย

“เช็ดหน้าให้ผัวด้วย” เขาจับมือเธอมากดที่ใบหน้าตัวเอง มิ่งขวัญกะพริบตาปริบๆ เขาเห็นเธอในบ้านของเขียนฟ้าออกบ่อย เธอชอบหลบหน้าหลบตาเวลาเจอเขา

“เช็ดดีๆ สิ หรืออยากโดนจูบ”

“เช็ดแล้วค่ะ เช็ดแล้ว” คนบอกรีบเช็ดใบหน้าคนเมาทันที

“หายใจไม่ออก” เขาพาใบหน้าหนีตะครุบมือน้อยเอาไว้เมื่อเธอเอาผ้ามาโปะเข้าที่จมูกของเขา

“แกล้งฉันเหรอ”

“หนูเปล่า”

“เธอเห็นใช่ไหม”

“เห็นอะไรคะ” คนถามทำหน้างง จู่ๆ เขาก็ถามแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

“เจ้านายของเธอไง มีกิ๊กใช่ไหม” เธอกะพริบตาปริบๆ เขาใช้คำว่ากิ๊กแล้วทำหน้าโกรธๆ เธอก็พยักหน้าให้เขาแบบหวาดๆ

“แล้วทำไมเธอไม่บอกฉัน ผู้หญิงหลายใจ” มิ่งขวัญอ้าปากค้างหน้าเหวอ มองคนด่าตาปริบๆ

“ฉันไม่ได้ด่าเธอ”

“ว้าย!” เขากดร่างน้อยให้นอนลงบนเตียงก่อนจะซุกไซ้เข้าหา เธอยังไม่ทันตั้งตัวก็ต้องกรีดร้องเสียงหลง ก่อนที่เสียงประท้วงจะกลายเป็นเสียงอู้อี้ ในลำคอ รสจูบของเขาทำเอาเธอมึนเมาอย่างที่สุด

“นึกว่าจะรอดหรือไง” น้ำเสียงของเขาฟังดูคุกคามจนเธอต้องรีบส่ายหน้าไปมา

“คิดว่าไม่รอด” เขาเดาจากที่เธอส่ายหน้า เธอก็ส่ายหน้าอีก

“ไม่ใช่ค่ะ”

“แล้วยังไง”

“ไม่อยากให้ทำแบบนี้ค่ะ อื้อ...” เสียงครางดังขึ้น ก่อนจะเป็นเสียงอู้อี้ในลำคอ มือหนานวดเฟ้นไปทั่วเนื้อกาย ความรู้สึกผิดหวังจากเขียนฟ้าทำให้เขาไม่คิดจะปรานีเธอ

ผู้หญิงก็เหมือนกันหมด เห็นแก่เงินด้วยกันทั้งนั้น

“ปล่อยหนูนะ” เสียงเนื้อผ้าที่เสียดสีกับผิวเนื้อถูกกระชากออกไปจากร่าง มิ่งขวัญรู้สึกว่าเหมือนเธอถูกดึงลงไปจากที่สูง ใจหายหล่นร่วงลงไปถึงตาตุ่ม

เธอผวาอีกครั้งเมื่อเขาแนบชิดลงมาหา เนื้อกายที่แนบเข้าหากันทำให้ท้องไส้ปั่นป่วนยิ่งนัก ความรู้สึกยามมือหนาสัมผัสลูบไล้ทำเอาสั่นสะท้านหวามไหวและหวาดกลัว

“อื้อ... อย่าดูด” เธอดันปลายคางของเขาออกห่าง ตาโตเมื่อเขาขบเม้มยอดอกสาวที่สั่นระริก และยิ่งใจหายใจคว่ำเมื่อเขาแทะเล็มไปยังหน้าท้อง เนียนนุ่ม

เขาแทรกกายเข้าตรงหว่างขาของหล่อน ความเป็นชายเสียดสีกับสัดส่วนความเป็นสาว มิ่งขวัญกรีดร้องเบาๆ ก่อนที่จะกลายเป็นเสียงอู้อี้ในลำคออีกครั้งเมื่อเขาประกบปากลงมาบดจูบปิดกั้นเสียงนั้นอย่างรวดเร็ว

คนที่สอดแทรกเรือนกายเข้าไปในร่องชุ่มฉ่ำนิ่วหน้าด้วยความเสียวซ่านกระสันกับความคับแน่นที่บีบรัดอยู่ทุกทิศทาง

มิ่งขวัญร้องไห้สะอึกสะอื้นในทันทีที่เขาหลอมรวมเข้ามาเป็นหนึ่ง แต่ดูเหมือนคนที่เคลื่อนไหวอยู่บนร่างจะไม่นำพา เขาพยายามทำทุกอย่างให้มันเสร็จสิ้น บดจูบปากน้อยที่ร้องสะอื้นเพื่อปิดเสียงน่ารำคาญนั่นซะ

ความรุนแรงในคราแรกค่อยๆ ลดทอนลงไปเหลือแต่ความนุ่มนวล จวบจนถึงลำนำสุดท้ายของบทรักที่แสนรัญจวน

เสียงร้องไห้ของเด็กสาวทำเอาอธิราชต้องเดินวนไปวนมาเหมือนหนูติดจั่น

เมื่อคืนเขาเมา!

ใช่! เมาแล้วทำบ้าอะไรลงไปนี่

ฉิบหายแล้วกู!!!

สบถในใจแบบหยาบๆ เท้าสะเอวมองคนที่นั่งกอดเข่าเจ่าจุกอยู่มุมห้องเธอไม่เรียกร้องไม่เอาอะไรทั้งนั้น ส่ายหน้าปฏิเสธท่าเดียว

เวรกรรมไหมล่ะ!

“นี่เธอ” เพียงแค่ได้ยินเสียงของเขา เธอก็สะดุ้งสุดตัว อธิราชเกาหัวไปมา

“เป็นอะไร” เขาเอ่ยถามเสียงนุ่มลงเล็กน้อย

“เจ็บตรงไหน”

“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ” พอเขาถามแบบนั้นเธอก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม คนสร่างเมาถึงกับไปไม่เป็น อธิราชเงยหน้าขึ้นมองเพดาน กรอกตาไปมา ขบคิดในสมอง

“ถ้าหยุดร้องจะซื้อหวานเย็นให้กิน”

แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เธอร้องหนักกว่าเก่า เขาได้แต่ยืนมองตาปริบๆ

“เจ็บตรงนั้นเหรอ” เขาเอ่ยถาม เธอถอนสะอื้นหน้าแดง มองเขานิ่ง คนถูกมองถึงกับลูบท้ายทอยไปมา

“ก็อาจจะเจ็บล่ะนะ ของฉันมันใหญ่ยักษ์ขนาดนั้น”

“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” พอได้ยินแบบนั้นเธอก็ปล่อยโฮออกมาอีก อธิราชเกาหัวมองเด็กสาวถอนสะอื้นอยู่แบบนั้น

“จะร้องให้น้ำท่วมโลกหรือไงห้ะ!”

“หนูจะกลับบ้าน”

“อ้อ... พูดได้เหรอ นึกว่าเป็นใบ้” เธอค้อนเขา คลานไปหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ เขามองผิวใต้ร่มผ้าของเธอแล้วสติหลุด ร่างสูงแข็งแรงเสไปมองทางอื่น แก้มเขาร้อนแดงเห่อ

“ใส่เสื้อผ้าซะ เดี๋ยวจะพาไปส่งบ้าน” คนห่ามพูดแบบนั้น ก่อนจะเดินออกจากห้องไป แต่เดินออกไปแล้วก็นึกห่วง เลยแอบมาด้อมๆ มองๆ ดูเด็กสาวแต่งตัว

“บ้าเอ๊ย!” อธิราชสบถอีก ขี้เหร่จะตายไป นมก็เล็กกว่าลูกมะพร้าวซะเมื่อไหร่ล่ะ

เกลียด!!!

เขาตะโกนก้องในใจ ไม่รู้เกลียดอะไรกันแน่ตอนนี้

เกลียดเสียงร้องไห้...

เกลียดตัวเองที่อยากกินตับเด็กอีก…

หรือเกลียดเธอกันแน่...

เขาตบหน้าผากตัวเองดึงสติกลับมา เอวเล็กๆ นั่นเขารวบได้พอดีเลยนะ สะโพกกลมกลึงเด้งไปมาตอนโดนเขากดกายเข้าหา

“บ้าเอ๊ย!” เขาสบถเสียงดัง หันไปก็เจอกับเด็กสาวที่สะดุ้งสุดตัว เขาเลยรีบพูด

“ฉันไม่ได้ว่าเธอ” คนพูดเดินนำไปก่อน แล้วหยุดกึกเพราะคิดอะไรได้

“โอ๊ย!” เขาหยุดเดิน เธอเลยชนเข้ากับร่างสูงจนเกือบล้มดีที่เขาคว้าเอาไว้ได้ทัน อธิราชมองคนในอ้อมแขนอย่างอึ้งๆ ดูไปดูมายายเด็กขี้เหร่นี่ก็ สวยเหมือนกันนะ

ไม่! ไม่! ไม่! เขาตะโกนในใจ...

“หนูจะกลับบ้าน” เธอดันอกกว้างของเขาออกห่าง หลบสายตาวูบ

“ก็กลับสิ ใครไปห้ามเธอกันเล่า ร่ำร้องจะกลับบ้านอยู่นั่นแหละ ทำไมเหรอ อยู่กับฉันมันอึดอัดนักหรือไง”