บทที่ 2

สิชลนั่งลงตรงเก้าอี้นวดตัวโปรด เปิดเครื่องให้มันทำงาน และจิบน้ำผักผลไม้รวม เขาทำหน้านิ่วเล็กน้อย รสชาติของมัน..แปลกเกินจะบอกว่าอร่อย สีหน้าของเขาทำให้ภรรยาที่เป็นคนทำมาให้ ถึงกับหัวเราะ แล้วเอ่ยเย้าสามีของเธอ

"เป็นยังไงคะคุณ อร่อยบอกอร่อยนะคะ อย่าเอาใจ"

"อร่อย" เขาว่า

"แต่ผมคงไม่เอาอีกแล้วนะคุณมล"

มลธารหัวเราะชอบใจ เธอรอจนสามีดื่มหมด เหมือนกำกับกลายๆ ว่าเขาจะต้องกินสิ่งที่เธอทำมาให้ สิชลเลยรีบกินให้หมด แล้วเธอรับแก้วจากเขา แล้วส่งมันให้กับสาวใช้เอาไปเก็บ

"กินไปเถอะค่ะ ของมีประโยชน์ คุณจะได้แข็งแรงอยู่กับฉันไปนานๆ ต่อไปนี้ฉันสั่งเด็กไว้ ว่าให้ทำให้คุณดื่มทุกเช้า ให้หมด"

เน้นเสียงเน้นหนัก เล่นเอาสามีขนลุกนิดๆ แต่ก็ยังยิ้มส่งให้เธอ มลธารมองดูสามีของเธอ ในวัยนี้ เขายังคงหล่อเหลา...ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ดูดีกว่าตอนวัยหนุ่มด้วยซ้ำ

ตาของเธอมองดูเขา ซ่อนประกายบางอย่างไว้ในนั้น พร้อมกับยิ้มเยียดแล้วเอ่ยเสียงหวาน

"ของไม่มีประโยชน์กินมาเยอะแล้ว กินของดีๆ บ้างจะเป็นไรไปคะ ของที่เมียหามาให้ดีทุกสิ่งนั่นแหละค่ะ"

เขาหัวเราะ แล้วแกล้งแตะแขนเธอ พร้อมกับเอ่ยเสียงนุ่ม

"ของดีน่ากินที่ว่า อยู่ตรงนี้ยังไงล่ะครับ ผมกินได้ไหมล่ะ"

"ของดีตอนนี้กินไม่ได้แล้วล่ะค่ะ"

มลธารยิ้มส่งให้เขา ใจของเธอวูบไปเล็กน้อย...รู้ว่าเขาจะหยอกอะไร เธอในวัยเดียวกับเขา ไร้ความรู้สึกเรื่องนี้ ไม่ชอบ...ด้วยซ้ำ อาจจะเพราะวัยที่เปลี่ยนด้วยกระมัง ทำให้เธอไม่อยากแม้กระทั่งแตะต้องเนื้อตัวเขา

ยังรัก

แต่ก็ไม่อยากเข้าใกล้

คำสาปของคำว่าวัยทองไหมนะ?

เป็นมาหลายปีดีดักแล้วด้วย

เป็นมาตั้งแต่อายุขึ้นเลขสี่ นับรวมก็เกือบสิบปีแล้ว ที่เธอเป็นแบบนี้ ระยะหลังถึงกับขอแยกห้องนอนกับเขา สิชลก็ยอมไม่ได้ขัดอะไรเธอ

เพราะรู้ว่าตนเองเป็นแบบนี้ เธอจึงเอาหูไปนาเอาตาไปไร่เสีย กับเรื่องบางเรื่องของสามี

ตราบใดเท่าที่เขาไม่เอามายกย่องจริงจัง

เธอก็ไม่ว่าอะไร

ยิ่งหลังๆ มาแล้ว มลธารก็ยิ่งอยากให้เขามีใครสักคนอยู่ดูแลเขาแทนเธอยามเธอไม่อยู่ ตอนนี้มลธารกำลังศึกษาการปฏิบัติธรรมจริงจัง เหมือนพบกับความสุขที่แท้จริง ที่เธอต้องการแล้ว

เธอกับเขามีลูกด้วยกันหนึ่งคน และตอนนี้ลูกชายก็โตแล้ว สุธาร ช่วยพ่อทำงานและก้าวขึ้นมาเป็นผู้บริหารเต็มตัว สิชลถึงสบายมากขึ้น แต่เขาก็ยังโลดแล่นในทางโลก เสพความสุขอีกแบบ ไม่ใช่แบบเธอ

"โธ่...อดเลย"

เขาแกล้งว่าแล้วหัวเราะ ขณะที่ภรรยาเคลื่อนกายเข้าใกล้ เธอโน้มตัวลงกระซิบกับเขาเสียงเบา ให้ได้ยินกันสองคน

"ถ้าหาได้แล้วดีมีประโยชน์ ฉันก็ไม่ว่าอะไรนะคะคุณชล...ถ้าคุณจะมีคนมาดูแลแทนฉัน ฉันจะได้สบายใจด้วย"

"คุณมล"

เงยมองหน้าภรรยา เซอร์ไพรส์มากที่เธอพูดแบบนั้น สามีภรรยาอยู่กันมาเกินยี่สิบปีมองตากัน แค่มองก็รู้แล้ว ว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร

เธอจูบแก้มเขาเบาๆ แล้วบอกกับเขาว่าเธอจะไม่อยู่ราวๆ สองเดือน เพราะจะไปที่อินเดีย...กับเพื่อนที่เขาเอ่ยหยอกๆ ว่าเป็นคณะแสวงธรรมของภรรยา

"สองเดือนเลยหรือ"

"ค่ะ สองเดือน" เธอว่า แล้วขยิบตาให้กับสามี

"คุณจะไปเที่ยวบ้างก็ได้นะคะ ทำงานมาหนักแล้ว เลขาของคุณคงจะจัดทริปที่เหมาะกับคุณไว้รอแล้ว"

สิชลเพียงแค่หัวเราะเบาๆ

ใจเขากระหวัดคิดถึงประพัทธ์เลขาผู้รู้ใจ...

และภาพของสาวสวยตาเศร้าคนนั้นก็ผุดขึ้นมาในห้วงความทรงจำ ก่อนที่เขาจะสั่นหน้าน้อยๆ แล้วเอนหลังลง ปล่อยให้เบาะนวดทำงานไป ให้ร่างกายได้รับการผ่อนคลายเต็มที่

....

"มานั่งนี่สิ"

คิราอรที่ออกมาจากห้องน้ำ หน้าซีดเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าสามีของเธอจะกลับมาที่ห้องคืนนี้...วันนี้ทั้งเขาและเธอไม่ได้ไปออกงานสังคมที่ไหน ตอนแรกเธอนึกดีใจด้วยซ้ำว่าจะได้พักบ้าง แต่...ตาของเธอมองดูเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวแฝงอยู่

มธุเองมองหน้าซีดๆ ของเธอ พลางถอนใจ...ทำตัวน่าเบื่ออีกแล้วนะคิรา แล้วแบบนี้...จะได้ไหมนะ ถ้าเกิดว่าจะส่งให้เธอไป ทำงานสำคัญ

งานสำคัญมากเสียด้วย

งานที่เขาโดนร้องขอยื่นข้อเสนออย่างดี มองไปเห็นทางได้มากกว่าเสีย ได้มากเสียด้วยสิ...จึงยอมตกลงไปกับทางนั้น จะว่าไปคนเสนอก็คือเขา...ก็ทางนั้นบอกว่าสิชลชอบเมียเขามาก เพียงมองตาก็รู้ว่าทางนั้นต้องการอะไร ไม่ต้องมาพูดกันให้มากมาย เขากับประพัทธ์เลขานุการของสิชล แค่มองตาก็รู้ไปถึงไหนๆ

ดอกเบี้ยที่เขาโดนเรียกเก็บ เปลี่ยนเป็นความสุขของท่าน ดอกเบี้ยทั้งปีแลกกับแค่สองอาทิตย์ โคตรคุ้ม

เธอขาสั่นนิดๆ แล้วฝืนยิ้มให้เขา สะดุ้งเมื่อสามีเชยคางของเธอขึ้นมาให้มองสบตาเขาชัดๆ เธอสวยมากแม้หน้าสดแบบนี้ มธุหรี่ตาลง มองกวาดไปตามเครื่องหน้าของเธอ ราวกับลูกรักพระเจ้าก็ไม่ปาน

และเธอก็เป็นเมียรักของเขาด้วย

เขาก้มลงมาช้าๆ

คิราอรหลับตาแน่น แต่ก่อนที่ปากของเขาจะแตะปากเธอ เสียงสั่นก็พึมพำขึ้นมาเสียก่อน

"วะ วันนี้ ฉันประจำเดือนมาค่ะ"

เขาชะงัก แล้วถอนใจน้อยๆ ก่อนจะกอดเธอไว้ในอ้อมแขน คิราอรใจเต้นระรัวเร็ว รู้ว่าสามีของเธอไม่ชอบการปฏิเสธ...ในทุกเรื่อง

"คิรา"

เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเปรย เขานั่งซ้อนหลังเธอ มีเธออยู่บนตักเขา และยังคงมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันร่างกายไว้

"คะ"

"ฉันมีงานให้เธอทำ เธอจำได้ใช่ไหม?"

"เรื่องเพื่อนเที่ยวหรือคะ"

เธอจำได้ในทันที สามีของเธอหัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยชมเชยเสียงนุ่ม

ใช่ เรื่องนั้นแหละ แต่ฉันจะบอกรายละเอียดของงาน ให้เธอได้เตรียมตัวไว้ก่อน แต่ก่อนอื่น ประจำเดือนเธอมากี่วันแล้ว คิรา"

"พรุ่งนี้ก็หมดแล้วล่ะค่ะ"

"อืม..." เขานิ่งคิดครู่หนึ่ง "ถ้าอย่างนั้นสักมะรืนก็กำลังดีสินะ"

เขาพึมพำ ก่อนจะเอ่ยต่อเสียงนุ่ม

"ฉันจะให้เธอทำงานวันมะรืน พรุ่งนี้ไปช้อปปิ้งเสื้อผ้าเพิ่มกับคุณเลิศ แล้วก็เสริมสวย เตรียมตัวสักหน่อย"

"ดะ ได้ค่ะ"

"เลือกเสื้อผ้าสีไหน แบบไหน คุณเลิศจะบอกกับเธอเอง"

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนงานนี้สามีของเธอจะปราณีตในการจัดเตรียมเธอมาก

"ค่ะ"

"เธอจะต้องไปเป็นเพื่อนเที่ยวให้กับคุณสิชล รู้จักท่านไหม"

"คุณสิชล"

เธอทวนคำชื่อของคนสำคัญ ที่เขาจะให้ไปเป็นเพื่อนเที่ยว ก่อนจะมองหน้าเขาอย่างงงๆ

"ใช่คนที่เป็นหุ้นส่วนกับคุณไหมคะ"

"อืม...ใช่"

มธุหัวเราะเบาๆ นัยน์ตาของเขามองเธอด้วยประกายเข้มข้น เมื่อเอ่ยประโยคต่อมา

"แล้วสองวันนี้ เธอก็ต้องเรียนรู้การเอาใจผู้ชาย...ฉันจะมีคนมาเทรนให้เธอเป็นพิเศษ เรียนรู้ไว้เยอะๆ ไว้ใช้ในงาน และเผื่ออาจจะใช้กับฉันด้วย"

ยิ่งฟัง ก็ยิ่งน่าแปลกประหลาดนัก

เธอเม้มปากแน่น ใจเต้นนิดๆ คำพูดของสามี...แล้วสิ่งที่ให้เธอไปทำ มันทำให้เธอถามเขาไปเสียงสั่นในสิ่งที่สงสัย และอยากจะถามเขาตรงๆ

"คุณธุคะ เอ่อ...งานที่คุณจะให้ฉันไปทำ ตกลงเป็นเพื่อนเที่ยวแบบไหนคะ พอจะบอกฉันได้ไหม?"

"ได้สิ"

มธุตกลงใจบอกกับเธอไปตรงๆ เธอจะได้เตรียมกาย เตรียมใจ และเตรียมมารยามารยาทไว้

"ฉันจะให้เธอไปเป็นเพื่อนเที่ยว เพื่อนนอน และเพื่อนกินของท่าน"

"พะ เพื่อนนอน"

เธอเบิกตากว้าง สามียิ้มให้ แต่นัยน์ตานั้นดุวับ เธอถูกรัดในวงแขนแข็งแกร่งนั่นแน่น...แน่นจนหายใจไม่ออก

"ใช่... เพื่อนนอน เข้าใจใช่ไหม คิรา"

เสียงนุ่มนั่นกระซิบคลอที่ข้างหู ขณะที่เธอตัวแข็งทื่อ ใจตกหวิววูบ...

"..."

"กับท่าน อย่าทำเหมือนที่ทำกับฉัน เธอเรียนรู้มารยาจากเทรนเนอร์ของเธอให้มาก ทำให้ท่านพอใจ แล้วเธอจะได้ทุกอย่าง"

"ฉะ ฉัน" น้ำตาของเธอเริ่มคลอ

"ถ้าเธอไม่ทำ เธอก็คงจะรู้นะ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คิรา แค่สองอาทิตย์เท่านั้น..."

"..."

น้ำตาของเธอแตกทะลัก

เขาคลายแขนแล้วลุกขึ้น ก่อนจะเดินไปที่ประตูห้อง ยังไม่วายหันมากำชับกับคิราอรที่นั่งตัวสั่นบนเตียงกว้าง มือของเธอกำจิกผ้าปูที่นอนจนยับย่น

"เตรียมตัว เตรียมใจ แล้วก็ทำแบบที่เธอเคยทำ เล่นละคร...แบบนั้นไงล่ะคิรา ถือเสียว่าฉันให้งานแสดงกับเธอก็แล้วกันนะ แสดงให้ดีที่สุด เด็กดีของฉัน"

ประตูปิดลง

คิราอรโถมกายลงบนเตียงกว้าง ร้องไห้ และ ร้องไห้...

โอ...

ทำไมชะตาเล่นตลกกับเธอแบบนี้

เธอกำลังจะเป็นนกน้อยที่ถูกขาย ถูกเช่าไปเพื่อความสุข...