2

เปรมถลกชุดชั้นในของเธอขึ้นเหนือเต้า ทำให้เขาได้เห็นเต้านมอวบอิ่มขาวผ่อง ที่ประดับด้วยยอดอกสีชมพูหวาน ไม่รอช้าที่เขาจะก้มลงไปงับยอดถันนั้นแรงๆ ด้วยความหิวกระหาย

“อื้อ... พี่เปรมขา”

“อย่าเพิ่งกลับได้ไหม”

“ทำไมคะ” พิยดาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“พี่อยากกินหนูพิ้งค์อีก ได้ไหม” เขาไล้ขาของเธอเล่น รุกเร้าเล้าโลม

“ไม่เอาบนโต๊ะแล้วนะคะ เมื่อยค่ะ”

“เดี๋ยวพี่เปรมอุ้มหนูพิ้งค์ไปที่ห้องพักของพี่เปรมดีไหมคะ”

“ดีค่ะ” พิยดากอดคอหนาให้เขาอุ้มไปยังห้องนอนในบ้านพักกลางไร่

เพียงแค่แผ่นหลังสัมผัสกับพื้นเตียง เปรมก็คลุกวงในทันที งานที่ค้างอยู่ก็อยากทำ แต่เด็กสาวแสนหวานที่มาหาถึงไร่ก็ยั่วเย้าอารมณ์เสียเหลือเกิน เปรมทนไม่ไหว เลยต้องจับเด็กกินก่อน

กายหนาโยกคลอนขึ้นลงบนเรือนร่างสาว เธอเกี่ยวขากับสะโพกสอบของเขา ลูบไล้ซิกซ์แพ็กของเขาอย่างหลงใหล ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับกิจกรรมรักที่ทำให้หัวใจสาวเต้นแรงทุกครั้งที่เริ่มปฏิบัติการ

เปรมบดจูบปากน้อยแสนหวานเร้าอารมณ์ ทุกอย่างแนบชิดเข้าหากันอย่างลงล็อก ก่อนที่เขาจะแตกพร่าอย่างรุนแรง

“รักพี่เปรมจังค่ะ” เธอออดอ้อนอยู่กับอกกว้างของเขา ซุกซบเข้าหาหลังจากผ่านพ้นภารกิจรักอันแสนวาบหวาม

“พี่ก็รักพิ้งค์ครับ รักมากกว่าด้วย”

“ทำไมต้องเกทับพิ้งค์ด้วยค่ะ พิ้งค์รักพี่เปรมมากกว่า” เธอออดอ้อนอยู่กับอกกว้างของเขา ก่อนจะนอนคว่ำเท้าคางมองเขาด้วยสายตายั่วเย้าอ่อนหวาน

“อย่ามองพี่เปรมแบบนี้สิครับ” เขาไล้แก้มสาวของเธอไปมาเบาๆ อย่างแสนรัก

“ทำไมถึงมองไม่ได้คะ”

“มองแบบนี้จะไม่ได้ลงจากเตียงนะ”

“พักก่อนได้ไหมคะ หนูพิ้งค์เมื่อยก้นน่ะค่ะ” คนบอกเมื่อยก้นเลื้อยมือเข้าไปใต้ผ้าห่มแล้วจัดการลูบไล้แก่นกายชายที่กำลังหลับใหลให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

“บอกให้พี่พัก แล้วทำไมมือถึงได้ซนนักล่ะครับ” เขาตะครุบมือแสนซนของเธอเอาไว้

“แล้วทำไมพี่เปรมถึงได้แข็งขนาดนี้ล่ะคะ” เธอยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำเอาเขาต้องขยับขึ้นคร่อมทับอย่างมันเขี้ยว

“พี่คิดว่าเด็กน้อยของพี่จะไม่ได้กลับบ้านนะครับ”

“ทำไมล่ะคะ”

“เพราะจะโดนพี่จับกินยังไงล่ะ” เขาหอมแก้มเธอแรงๆ ด้วยความมันเขี้ยว

“ต้องเมื่อยขาอีกใช่ไหมคะนี่” เธอทำเสียงเล็กเสียงน้อย ก่อนจะกอดคอหนาของเขาเอาไว้ แล้วเสียงครวญครางก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“พี่เปรมคะ”

“ครับ”

“หนูพิ้งค์ไปเรียนแล้วห้ามพี่เปรมไปมองสาวที่ไหนนะคะ”

“จะไปมองสาวที่ไหนล่ะครับ มองแค่คู่หมั้นคนนี้ของพี่คนเดียว” เขาบีบจมูกเล็กๆ ของเธอด้วยความเอ็นดู

“ดีมากค่ะ” เธอหยิกแก้มเขาแล้วดึงไปมา เขาก็หยิกแก้มเธอกลับ ก่อนจะดึงไปมาด้วยท่าทีเอ็นดู

พิยดาเข้าเรียนมหาวิทยาลัยปีแรกอย่างมีความสุข ครอบครัวสนับสนุนให้เรียนในสิ่งที่อยากเรียนทุกด้าน เธอไม่เคยขัดสนเลยสักนิด ในขณะที่คู่หมั้นหนุ่มอย่างเปรมก็ทนความคิดถึงไม่ไหว ขับรถไปหาเธอถึงมหาวิทยาลัย

“พี่รออยู่หน้ามหาวิทยาลัยนะครับ” เปรมโทร. ไปหาคู่หมั้นคนสวย ทำให้เธอตื่นเต้นดีใจเป็นอันมาก

“พี่เปรมจะมาทำไมไม่บอกหนูพิ้งค์ก่อนล่ะคะ” ปกติมีคนรถที่บ้านขับรถมารับ แต่วันนี้จู่ ๆ เปรมก็โผล่มา

“พี่ขออนุญาตคุณพ่อกับคุณแม่ของหนูพิ้งค์มารับหนูพิ้งค์ครับ บอกพวกท่านว่าพี่มาทำธุระในเมืองพอดี”

พิยดากดวางสายก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นรถยนต์ของเปรมที่จอดรอรับอยู่หน้ามหาวิทยาลัย

แค่เห็นรถของเขา เธอก็จำเลขทะเบียนได้เป็นอย่างดี

“คิดถึงพี่เปรมจังเลยค่ะ” เธอหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ ทำเอาเปรมถึงกับหน้าแดง

“วันนี้พี่เปรมขับรถเองเหรอคะ”

“ใช่ครับ อยากอยู่กับเมียเป็นส่วนตัวครับ” เขาเอ่ยตอบ ขณะขับรถออกไปจากหน้ามหาวิทยาลัย

“พี่เปรมยังไม่ตอบเลยว่าคิดถึงหนูพิ้งค์หรือเปล่า”

“คิดถึงครับ คิดถึงมากที่สุดเลย เดี๋ยววันนี้พี่พาไปกินไอติมกับอาหารแสนอร่อยร้านประจำของเรานะครับ”

“หือ... พี่เปรมน่ารักที่สุดเลยค่ะ” เธอครางออกมา ก่อนจะหอมแก้มเขาอีกฟอด เปรมยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองเบาๆ ปากนุ่ม ๆ ของเธอทำให้เขารู้สึกหัวใจชุ่มชื่นเบิกบานไม่น้อย

“อาหารร้านนี้อร่อย แต่มันยิ่งอร่อยเมื่อมีพี่เปรมมากินด้วยกันค่ะ” เธอยิ้มหวานให้เขา ในขณะที่เขาสั่งเมนูอาหารโปรดของเธอ

“เรียนเป็นไงบ้างครับ เรียนหนักไหม”

“ปีหนึ่งไม่ค่อยหนักหรอกค่ะ แต่หนักที่กิจกรรมรับน้อง หนูพิ้งค์กลับถึงบ้านก็สลบเลยค่ะ เดินทางไปกลับทุกวัน รู้สึกล้าๆ เหนื่อยๆ ยังไงก็ไม่รู้ค่ะ ต้องตื่นตั้งแต่เช้าด้วยค่ะ ไม่เหมือนพวกที่อยู่หอพักใกล้ๆ มหาวิทยาลัย ตื่นสายหน่อยก็ไปเรียนทัน เพราะเรียนเก้าโมงแน่ะค่ะ”

“จะย้ายมาพักในเมืองไหมล่ะ พี่มีคอนโดฯ ส่วนตัวว่างอยู่นะครับ ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก”

“ต้องปรึกษาคุณพ่อกับคุณแม่ก่อนน่ะค่ะ แต่หนูพิ้งค์สนใจนะคะ เหนื่อยมากกับการเดินทาง ถ้ามีที่พักใกล้ ๆ มหาวิทยาลัยคงจะดีไม่น้อย” คราแรกว่าจะเดินทางไปกลับ จะได้เห็นหน้าเขาทุกวัน เช้าเย็น วันหยุด แต่ตอนนี้เหนื่อยกับกิจกรรม กับการเดินทาง ต้องตื่นเช้า

“เดี๋ยวพี่คุยกับคุณพ่อคุณแม่หนูพิ้งค์เองครับ”

“หนูพิ้งค์ก็ไม่ได้เห็นหน้าพี่เปรมเช้าเย็นน่ะสิคะ”

“เดี๋ยวพี่ขับรถมาหาเองครับ”

“พี่เปรมจะขับรถเข้าเมืองมาหาทุกวันเลยเหรอคะ ไม่เหนื่อยแย่เหรอ”

“ไม่เหนื่อยครับ แค่เห็นหน้าเมียก็หายเหนื่อยแล้ว”

“หือ... พูดจาน่ารัก งั้นคืนนี้มีรางวัลให้นะคะ”

“คืนนี้เหรอครับ”

“ก็พี่เปรมมารับ เราก็แวะพักก่อนถึงบ้านดีไหมคะ”

“จะดีเหรอครับ”

“พี่เปรมว่าไม่ดีเหรอคะ”

“ดีครับ”

“อ้าว...” เธออุทานออกมาก่อนจะหัวเราะ

เปรมพาหญิงสาวไปกินข้าว กินไอศกรีมร้านประจำ ซึ่งพิยดานั้นได้ส่งรูปถ่ายการกินข้าวกับเปรมให้บิดามารดาได้ดูด้วย

“ดูลูกสาวเราสิคะคุณ ส่งรูปมาทางไลน์ว่ากินข้าวอยู่กับตาเปรมค่ะ”

“ดีแล้ว ลูกเรามีอะไรก็บอกเราตลอด เห็นว่าตาเปรมไปทำธุระเหรอ เลยรับลูกเรากลับมาด้วย”

“ใช่ค่ะคุณ” สองสามีภรรยาไว้ใจว่าที่ลูกเขย เพราะเปรมเป็นผู้ใหญ่แล้ว อีกอย่างก็เป็นคนดี น่านับถือ หน้าที่การงาน ฐานะ การศึกษาดีหมด ไม่เคยมีอะไรด่างพร้อย ทั้งสองจึงไว้วางใจฝากลูกสาวไว้กับเปรม เพราะทั้งสองก็หมั้นหมายกันมาแต่เล็ก อีกทั้งเปรมเองก็ช่วยเลี้ยงดูพิยดาตั้งแต่เด็ก นอกจากความเป็นคู่หมั้นแล้ว ก็มีความเป็นพี่ชายที่รักและปกป้องน้องพ่วงท้ายมาด้วย

ทางด้านเปรม เขาพาคู่หมั้นตัวน้อยของเขามาดูคอนโดฯ ส่วนตัวใกล้มหาวิทยาลัย

“คอนโดฯ พี่เปรมวิวดีจังเลยค่ะ” วิวดีเห็นเมืองใหญ่ได้อย่างชัดเจน แถมห้องก็ยังกว้างขวางและสะดวกสบายอีกด้วย

“ถ้าเราชอบก็มาอยู่ได้เลย”

“หนูพิ้งค์ชอบมากค่ะ ที่สำคัญใกล้มหาวิทยาลัยด้วยค่ะ หนูพิ้งค์ไม่ต้องเหนื่อยเดินทาง จริงๆ คุณพ่อกับคุณแม่ก็ถามหนูพิ้งค์นะคะว่าจะพักอยู่ในเมืองไหม กลัวเรื่องเหนื่อยการเดินทางนี่แหละค่ะ แต่ตอนนั้นหนูพิ้งค์คิดว่าไหวค่ะ แต่ไม่คิดว่าจะเหนื่อยขนาดนี้”