5

“โอ๊ย! เจ้านายตบกะโหลกผมทำไมครับ”

“มึงใจลอยไปไหน กูเรียกตั้งหลายครั้งไม่ตอบขานรับ”

“ผมขอโทษครับ”

“เก็บแครอทสิ มึงจะเหยียบอยู่แล้วไม่เห็นรึไง”

“ไหนแครอทครับ” ครามทำหน้าเหลอหลา

“ก็ที่มึงเหยียบอยู่นั่นไง” นักรบเสียงดังใส่ลูกน้อง พอพูดว่าจะเหยียบมันก็เหยียบลงไปทันที ไอ้นี่มันน่าตบกะโหลกอีกรอบ

“นี่ต้นแครอทเหรอครับ ผมไม่เคยเห็นมาก่อน”

“ไอ้คนเมืองเอ๊ย! คนบ้าอะไรไม่รู้จักต้นแครอท”

“ผมไม่เคยเห็นจริงๆ คือผมไม่ได้ทำสวนทำไร่แต่เด็กน่ะครับ” เขาคิดว่าอะไรที่ไม่เคยเห็นก็คือไม่เคยเห็น จะไปรู้จักได้ยังไง

“มึงจะบอกว่ากูบ้านนอกเก็บผักเก็บหญ้าทำไร่ไถ่นาแต่เด็กว่างั้น” นักรบแดกดันลูกน้อง

“ผมเปล่านะครับเจ้านาย” ผิดอีกแล้วกูทั้งขึ้นทั้งล่อง หงุดหงิดที่ไม่ได้เห็นหน้าเมียน่ะสิ

รู้แหละ แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว

“พูดมากฉิบ เก็บเข้าเร็วๆ เก็บแครอทเสร็จก็มันหวาน โน้นผักคะน้า ผักบุ้ง เก็บไปด้วย”

“ครับเจ้านาย”

“ปีนขึ้นไปเก็บผลไม้ด้วย มีลำไย ส้ม มะม่วง”

“ปีน ปีนเหรอครับ”

“ใช่ มึงปีนกูรอเก็บอยู่ใต้โคน”

“ไม่มีไม้สอยเหรอครับเจ้านาย” ครามเอ่ยถามตาปริบ ๆ

“มี”

“อ้าว”

“แต่กูจะให้มึงปีน มึงปีนขึ้นไป”

“ทำไมเจ้านายต้องแกล้งผมด้วย” ครามทำหน้าเหยเก

“ก็เพราะว่าเมื่อคืนมึงเสียงดัง จนคุณย่าจับได้ เพราะมึงเลยทำให้กูไม่ได้เห็นหน้าเมีย กูลงโทษมึงให้ปีนขึ้นไปเก็บผลไม้ แค่นี้ถือว่าเบาะ ๆ หรือมึงจะเป็นกระสอบทรายให้กูซ้อม”

“ก็ได้ครับ” ครามทำเสียงอ่อย ปีนขึ้นต้นไม้ก็ดีว่าเป็นกระสอบทรายให้ซ้อมแน่ ๆ

สองหนุ่มเก็บผักผลไม้กันจนเหงื่อโชก ก่อนที่ครามจะช่วยเจ้านายแบกของพวกนั้นกลับไปที่บ้าน

“ดีมาก ของครบดี” หงส์หยกยิ้มในหน้า หลานชายยืดอกอย่างภาคภูมิใจมิน้อย

ครามเพิ่งเห็นบุคลิกแบบนี้ของเจ้านายกับญาติผู้ใหญ่ สำหรับเขามันดูน่ารักน่าหยอกดี

“ยิ้มอะไรของแก” นักรบแยกเขี้ยวใส่ลูกน้องที่ยืนยิ้มตาลอยอยู่ข้าง ๆ

“เปล่าครับเจ้านาย”

“แกได้รับเกียรติจากฉันมากนะรู้ไหม ที่ฉันพาแกมาที่นี่ด้วยกัน เพราะคนอื่นไม่มีทางที่ฉันจะพามาทำอะไรแบบนี้แน่นอน”

“ครับเจ้านาย” ครามรับปากใบหน้าเหยเก

ก็ใช่น่ะสิ ให้มาทำอะไรแบบนี้ ใครเขาจะมากันเล่า

“โอ๊ย! เจ้านายตบกะโหลกผมอีกแล้ว”

“ก็แกเอาแต่ใจลอย ฉันรู้นะว่าแกแอบนินทาฉันอยู่ในใจ ถ้าขืนยังไม่เลิกนินทาฉัน แกโดนโยนลงจากเขาแน่นอน”

“ผมเหรอครับจะกล้านินทาเจ้านาย ผมไม่กล้าหรอกครับ” คนไม่ใช่หายใจก็ผิด คนที่ใช่แค่ยืนเฉย ๆ เขาก็รัก

แม่งจริง!!!

“ไปจับกุ้งมาด้วย เอามาแปดสิบตัวก็พอ ไม่ขาดไม่เกินจากนี้ ไปสิ” หญิงชราเดินออกมาพร้อมด้วยอุปกรณ์จับกุ้งและถังขนาดใหญ่

“รับมาสิ แล้วก็ตามมาเร็ว ๆ ยืนบื้ออยู่นั่นแหละ” ครามรับมาอย่างงง ๆ เอากับเจ้านายสิ

แต่เดี๋ยวนะจับกุ้งให้ได้แปดสิบตัวไม่ขาดไม่เกินนี่ต้องนับทีละตัวอย่างนั้นเหรอ

บ้าน่ะสิ! ใครเขาจะไปทำแบบนั้นกัน

“เจ้านายครับ เราต้องนับกุ้งทีละตัวเลยเหรอครับ”

“อืม... แกมีปัญหาอะไร” คนตอบเริ่มมองบ่อเลี้ยงกุ้งขนาดใหญ่ที่เลี้ยงอยู่ในทะเลให้น้ำไหลผ่าน

ที่นี่อยู่บนเขาและที่สำคัญอยู่บนเกาะด้วย ครอบครัวของเขามีเงินเลยซื้อเกาะนี้เอาไว้นานมากแล้ว และคุณย่าของเขาก็ชอบมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ท่านมาสร้างทุกอย่างเอาไว้อย่างครบวงจร

สิ่งที่สร้างไม่ใช่เทคโนโลยีแต่เป็นอาหาร

บนเกาะแห่งนี้มีทุกอย่างที่กินได้ ทั้งอาหารทะเล ผลหมากรากไม้ หมู เห็ด เป็ด ไก่ สมุนไพรทุกชนิด พืชผักสวนครัวทุกชนิด อันไหนกินไม่หมดย่าของเขาก็จะถนอมอาหารเอาไว้ ถ้าใครเผลอมาติดอยู่ที่เกาะนี้รับรองได้เลยว่าไม่อดตาย

บนเขามีน้ำตกและลำธาร คุณย่าของเขาเลี้ยงปลานิลให้สายน้ำไหล ปลานิลเนื้ออร่อย หอมหวานไม่คาว เขามาที่นี่มักได้กินปลานิลของคุณย่าเสมอ

“โหย... กุ้งตัวใหญ่มากเลยครับ” ครามมีท่าทางตื่นเต้น

“รีบหยิบใส่ถังสิ” คนช้อนกุ้งเอ่ยเสียงดุ

ย่าของเขาสอนให้ทำการเกษตรตั้งแต่เด็ก เพราะจะได้เอาตัวรอดได้ ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหนก็ตามที

นักรบช้อนกุ้งเฉพาะตัวที่โตเต็มวัยแล้ว ตัวไหนยังเล็กอยู่ก็ปล่อยมันไป

ครามมองเจ้านายอย่างชื่นชม เพราะเจ้านายของเขาช่างมีความรอบรู้เสียจริง

“แกนับให้ครบด้วยนะถังละยี่สิบตัว ถ้าแกนับขาดหรือเกินคุณย่าโมโหขึ้นมา ฉันไม่ให้เจอหน้าเมียขึ้นมา ฉันฆ่าแกซะ”

“โห... เจ้านายอย่าโหดกับลูกน้องตาดำ ๆ อย่างผมมากนะครับ ผมกลัวแล้ว” คนพูดโอดครวญ

“อย่ามัวแต่พูดมาก รีบจับกุ้งเข้าเร็ว ๆ เมียกับลูกของฉันหิวแล้ว”

“ขอรับเจ้านาย” ครามทำท่าตะเบะล้อเลียน เกือบโดนเตะตกบ่อกุ้งดีที่หลบบาทาของเจ้านายได้ทัน

หลังจากจับกุ้งเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณย่าก็ให้ไปจับปลา คราวนี้ต้องใช้ฉมวกแทงปลากันที่ริมหาด