4

นักรบนอนไม่หลับเอาเลยในค่ำคืนนั้น คิดว่าตอนเช้าจะได้เจอเมียให้หายคิดถึง ที่ไหนได้ เขาต้องมาวิ่งไล่จับหมูอยู่บนเขากับลูกน้อง

“หมูย่าหลุดจากคอก ไปช่วยจับหน่อย ที่นี่ไม่มีใคร เมียเราก็ท้องจะให้ไปวิ่งไล่จับหมูก็กระไรอยู่” นั่นคือประโยคก่อนหน้านั้น

ตัดกลับมา ณ ปัจจุบัน

“เจ้านายครับเจ้านายไปดักหน้าทางโน้นไว้ครับ” ครามตะโกนบอกเจ้านาย

“มึงก็ดักตรงนั้นไว้สิ กูวิ่งจนเหนื่อยแล้วนี่” แม้จะออกกำลังกายอยู่เสมอ แต่ให้วิ่งขึ้นเขาวกวนไปมาแบบนี้ มันก็เหนื่อยเหมือนกัน

“เจ้านายครับจับเลยครับ” ครามตะโกน สองหนุ่มซึ่งเป็นเจ้านายกับลูกต้องก็กระโจนไปด้านหน้าพร้อมกัน เพื่อจะตะครุบหมู สุดท้ายก็กระโจนลงไปบนพื้นดินแล้วศีรษะกระแทกกันอย่างจัง ในขณะที่หมูจอมซนของหงส์หยกหนีไปอีกทาง

“โอ๊ย!” สองหนุ่มร้องออกมาเสียงหลงด้วยความเจ็บ เจ็บจนน้ำตาแทบร่วง

หัวโขกเข้าหากันเต็มแรงเสียงดังโป๊ก

“ไอ้บ้า กระโจนมาทำไมนี่”

“ขอโทษครับ ผมกำลังอินกับการจับหมู”

“หนีหายไปโน้นแล้ว ถ้าจับหมูไม่ได้ คุณย่าจะไม่ให้เจอกับม่านไหม ยังไงฉันก็ต้องจับให้ได้” สองหนุ่มหายมึนศีรษะก็วิ่งจับหมูกันอีกรอบ โดยไม่รู้ว่ามีสองสาวต่างวัยที่กำลังมองดูเหตุการณ์กันอย่างสนุกสนาน ด้วยกล้องส่องทางไกล

“คิก ๆ” ม่านไหมหลุดหัวเราะออกมา

“เป็นไง สะใจไหม” คุณย่าเอ่ยถาม

คุณย่าร้ายมาก แต่เธอไม่กล้าพูดออกมา

“ก็สะใจค่ะ”

“ไม่ต้องกลัวว่าย่าจะโกรธ คิดยังไงก็พูดแบบนั้น ย่าชอบคนตรงไปตรงมา” สีหน้าของท่านดูสะใจสุด ๆ ทำให้เธอเองก็นึกแปลกใจ

“ไม่ต้องทำหน้าแปลกใจแบบนั้น ย่าจะสั่งสอนไอ้หลานไม่รักดี ทำให้ลูกเมียต้องเสียใจ ที่สำคัญก็คือย่าคิดถึงเจ้าหลานตัวดีของย่ามาก นานๆ จะโผล่หัวมาหาญาติผู้ใหญ่คนนี้สักที อยากให้อยู่นาน ๆ ไปหลาย ๆ วันเลยยิ่งดี จะได้หายคิดถึง แต่อยู่เปล่าๆ ง้อเราอย่างเดี๋ยว ย่ากลัวจะเหงาก็เลยหากิจกรรมให้ทำคลายเหงาไงล่ะ ทั้งนายทั้งบ่าวจะได้บันเทิงไม่เงียบจนเกินไป” หญิงชราหัวเราะเสียงดังอย่างมีความสุข

ม่านไหมมองท่านแล้วนึกทึ่งในความอารมณ์ดี ขี้เล่น เป็นกันเอง แถมยังฉลาดเฉลียวของท่าน ที่สำคัญก็คือนึกทึ่งในสุขภาพของหญิงวัยเก้าสิบคนนี้ ยังแข็งแรงอยู่เลย ทั้ง ๆ ที่อายุมากแล้ว เธอเองยังนึกภาพตัวเองไม่ออกว่าจะอยู่ถึงอายุเท่านี้ไหม และถ้าอายุเท่านี้จะล้มหมอนนอนเสื่อหรือป่วยติดเตียงเป็นภาระคนอื่นหรือเปล่า

“วันนี้ย่าจะให้พ่อตัวดีเขาทำอาหารให้กิน” ประโยคของหงส์หยกทำให้เธอรู้ดีว่าท่านหมายความว่าอย่างไร

เธอมาอยู่กับหงส์หยกนานนับเดือนจึงรู้ว่าท่านทำอาหารเก่งมาก ๆ ที่สำคัญก็คือหลานชายเพียงคนเดียวอย่างนักรบก็ทำอาหารเก่งไม่แพ้ท่านด้วยเหมือนกัน

นักรบกับครามวิ่งไล่จับหมูจนเหงื่อโชกไปทั้งร่าง แต่สุดท้ายก็จับได้ เรียกว่ามอมแมมไปทั้งตัว

“จับได้แล้วไอ้หมูตอน คอยดูเถอะฉันจะจับแกทำหมูหัน” สองนายบ่าวกระโจนเข้าจับหมูบนพื้นหญ้าแล้วกอดรัดเอาไว้แนบอก หมูก็ดิ้นสุดแรงเกิด ร้องเสียงดังลั่นเขาไปหมด

“เอาละ เก่งมาก ออกกำลังกายให้เหงื่อชุ่มแล้ว คราวนี้ก็มาทำอาหารกันเถอะ” คุณย่ายิ้มฟันขาว

หญิงชราอายุมากแล้วยังอารมณ์ดี ดูไม่แก่ชราตามอายุ แถมยังมีฟันที่แข็งแรง ไม่ต้องใส่ฟันปลอมเลยสักซี่

“รู้ไหมว่าการวิ่งเท้าเปล่าบนพื้นโลกน่ะดี จะได้ปล่อยไฟฟ้าสถิตที่มากเกินไปออกไปจากตัว ทำให้นอนหลับสบายขึ้น สุขภาพแข็งแรง อายุยืน ที่สำคัญจะไม่แก่เร็ว” คุณย่าเอ่ยกับลูกน้องของหลานชายด้วยรอยยิ้ม ส่วนหลานชายนั้นรู้อยู่แล้ว แต่เมื่อเข้าเมืองใหญ่ทำงานหัวหมุน มีหน้าที่ความรับผิดชอบมากมาย การถอดรองเท้าเดินจึงเป็นเรื่องไกลตัว ตื่นเช้ามาเขาวิ่งออกกำลังกายด้วยรองเท้าผ้าใบ แล้วก็อาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน เท้าแทบไม่ได้เหยียบพื้นหญ้าหรือพื้นดินเลย

“จริงเหรอครับคุณท่าน” ครามเอ่ยถาม

“จริงสิ ฉันเผอิญได้ยินเธอบ่นว่านอนไม่หลับ เลยจัดให้ มาดูกันว่าจะนอนหลับไหม”

“ขอคุณครับคุณท่าน”

“อย่าเพิ่งขอบคุณ ถ้าได้ผลค่อยมาขอบคุณก็ยังไม่สาย”

“ครับคุณท่าน”

“คราวนี้ไปเก็บผักมาตามนี้” หญิงชรายื่นกระดาษให้สองหนุ่ม มีผักหลากหลายชนิดยาวเป็นหางว่าวให้ต้องเก็บ

“เก็บมาตามนี้ให้ครบห้ามขาดห้ามเกิน ไม่งั้นวันนี้จะไม่ได้กินข้าว”

“ครับ” นักรบเอ่ยรับคำอย่างแข็งขัน ทำให้ครามเองก็ต้องรับคำตามไปด้วย

“เจ้านายครับ”

“อะไรของมึงอีก” นักรบเดินจ้ำอ้าวเข้าไปในสวน

“ผมไม่เคยเก็บผักมาก่อนเลยครับ”

“มึงอยู่กับกูมากี่ปีแล้ว”

“ก็หลายปีแล้วครับ”

“งั้นกูทำอะไรมึงก็ต้องทำแบบนั้นให้เป็นด้วย กูเก็บผักให้คุณย่าแต่เด็ก มึงก็หัดเอาไว้” เขาไม่เคยตามนักรบขึ้นเขามาเก็บผักเลย เพราะนักรบมาเยี่ยมผู้เป็นย่าเพียงเดือนละครึ่ง มาทีไรก็เห็นว่าหงส์หยกทำกับข้าวให้หลานชายกินทุกรอบ

หงส์หยกนั้นรักหลานชายมาก บ่นแต่ว่าเมื่อไหร่จะมีหลานสะใภ้ จะมีทายาทสืบสกุล เขาคิดว่าบางทีการที่ม่านไหมได้รู้จักกับหงส์หยกอาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญก็ได้