บทที่ 5

เรากำลังทำความสะอาดบ้าน แล้วจัดบ้านใหม่กัน เขาเลือกเครื่องเรือนในส่วนของห้องรับแขก และส่วนพักผ่อน ส่วนของห้องนอน เขาให้ฉันเลือกจัดได้เองเต็มที่ ฉันเลยเจ้ากี้เจ้าการ ลามไปถึงห้องนอนของเขาด้วย แหม...ฉันอยู่กับเขามาตั้งหลายปีนะคะ คลุกคลีมากถึงขนาดแอบไปนอนกับเขาบ่อยๆ ก็ตอนนั้นฉันแค่กี่ขวบเอง ลุงพีร์ไม่รู้หรอกว่าที่ฉันนอนกอดขาลุงพีร์เกือบทุกคืนน่ะ เด็กร้ายกาจคนนี้คิดอะไรต่อมิอะไรกับลุงพีร์ไปโน่น (ถึงตอนนั้นจะไม่รู้เรื่องแบบอย่างว่าเลยสักนิดก็ตาม การกอดขาลุงพีร์นอนก็คือการมโนนึกว่าตัวเองได้เป็นเจ้าสาวของเขาไปแล้วล่ะค่ะ โอย...น่าสงสารหล่อนจริงๆ มินนี่ เด็กแก่แดด) รสนิยมของเขา ความชอบของเขา มันคือเลือดเนื้อที่ไหลในตัวฉันกันเลยล่ะค่ะ ว่าไปโน่น...

ลุงพีร์ออกไปข้างนอกในระยะเวลาสองสามวันนี้ กลับมาก็ค่ำแล้ว มันเป็นเวลาทองที่ฉันจะได้แต่งห้องนอนเซอร์ไพรส์เขา ฉันสั่งเฟอร์นิเจอร์เอง แล้วก็จ่ายเงินเอง ก็ระดับสาวน้อยที่รวยติดอันดับในอเมริกานี่คะ แค่นี้น่ะ ให้กับคนที่ฉันรัก มันนิดเดียวเอง

แล้วเขาก็กลับมาพร้อมกับบอกข่าวกับฉันว่า เขาจะทำอะไรช่วงที่อยู่กับฉันที่นี่

“ลุงจะไปช่วยงานที่ฟาร์มของเอ็ด” ลุงพีร์ประกาศ “ช่วงนี้หมอนั่นมีปัญหาคงจะทำงานไม่ได้เต็มที่เท่าไหร่ ช่วงนี้เหมือนลุงมาถูกจังหวะนะ เหมือนมาเป็นฮีโร่เลยแหะ”

“เอ...เอ็ด” ฉันขมวดคิ้ว พยายามทบทวนความทรงจำว่าเคยได้ยินชื่อคนๆ นี้ที่ไหนกันนะ ฉันเดินนำเขาเข้าไปในครัว ที่เตรียมอาหารไว้ต้อนรับเขาเรียบร้อย ลุงพีร์จะต้องร้องว้าวแน่ๆ ถ้าเห็นว่าฉันทำอะไรไว้รอเขาเย็นนี้

แต่ลุงพีร์ก็ดูจะเครียดเกินกว่าจะร้องว้าว เขาหน้ามุ่ยนิดๆ เมื่อทรุดตัวลงนั่งแล้วรินน้ำเย็นในเหยือกดื่ม เขาติดดื่มน้ำเย็นน่ะค่ะ จะหนาวยังไงลุงพีร์ก็ยังติดจะดื่มน้ำเย็นจากตู้เย็น

“เอ็ดคนที่ซื้อฟาร์มต่อจากลุงไปไง มินนี่อาจจะไม่รู้จัก เขาก็เป็นเพื่อนสมัยเรียนไฮสคูลของลุงเหมือนกัน หมอบริหารงานฟาร์มจน...เฮ้อ...เขามีเรื่องกับเมียเก่าน่ะ โดนฟ้องเรียกเงินไปมากพอดูเลยล่ะ ผู้หญิงนี่น่ากลัวแหะ” ประโยคหลังเหมือนบ่นกับตัวเอง มันทำให้ฉันถึงกับหูผึ่ง

ลุงพีร์ไม่มีแฟน

ลุงพีร์บอกว่าผู้หญิงน่ากลัว

รึว่า...

“ก็ดีเหมือนกันตรงลุงจะได้มีอะไรทำยุ่งๆ ระหว่างที่อยู่ที่นี่ นอกจากงานดูแลเรา” เขาย่นจมูกน้อยๆ แล้วเหมือนจะเพิ่งเห็นว่าบนโต๊ะมีอะไร เขาเอียงคอมองหน้าฉัน พลางอมยิ้ม

“นี่อะไร?”

“ก็...” มันเป็นอาหารไทยนี่นา ลุงพีร์ อาหารไทยสุดฮิตเลยนะ

“ต้มข่าไก่ กับไข่เจียวยังไงล่ะคะ”

เขาเอาช้อนตักชิมต้มข่าไก่ฝีมือฉัน ขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนจะกระแอม เอ...ฉันก็ชิมแล้วนี่คะ ว่ามันอร่อยดี ตอนแรกกะว่าจะทำแกงเขียวหวาน แต่เจ้าของร้านบอกว่าใบ...ใบอะไรสักอย่างหมด มันจะทำไม่ครบเครื่องไม่อร่อย ฉันเลยถามว่าอาหารไทยอะไรอีกที่น่าทำ เจ้าหล่อนก็แนะนำอันนี้มา อ้อ...ฉันมีขนมไทยด้วยนะ จะบอกให้ ขนมบัวลอยค่ะ ทำไว้รอลุงพีร์ ของโปรดลุงพีร์เลยล่ะ ก็บอกว่าจำได้ว่าเขาชอบอะไรบ้าง

“ต้มข่าไก่กลิ่นกะทิควันเทียน” เขาพูดลอยๆ พร้อมกับทำหน้าแปลกๆ

“ก็อร่อย...ดีนะ”

“อร่อยก็กินเยอะๆ นะคะลุงพีร์ นี่มินนี่ทำเองกับมือเลย”

“จ้ะ ถ้าซื้อคงไม่แบบนี้หรอก”

ทำไมเขาจะต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยอะ ก็มันอร่อยดีนะ หอมแปลกๆ ด้วย

จนมาถึงรายการขนมบัวลอย เขาดูจะแปลกใจนิดหน่อย ที่ฉันยังจำได้ ฉันคุยโวไปอีกเล็กน้อยว่าบัวลอยที่ฉันทำให้นี่มีความพิเศษยังไง

“กะทิมันไม่ใช่กะทิธรรมดานะคะลุงพีร์ กะทิอบควันเทียนสำหรับทำขนมเลยนะคะ เห็นเจ้าของร้านที่ขายของไทยเค้าบอกมา มันอร่อยกว่ากะทิธรรมดาเนาะ”

จริงๆ ก็ไม่ได้แปลกอะไรจากปรกติ...เอากันตามตรง ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมยัยเจ้าของร้านถึงบอกว่ามันอร่อยหอมกว่ากะทิธรรมดา มันก็เหมือนๆ กันนี่นา

หนนี้ลุงพีร์วางช้อนแล้วขำ หัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย หัวเราะอะไรก็ไม่รู้ ไม่บอกฉันด้วย ฉันก็ได้แต่นั่งงงเขาน่ะสิคะ พอหัวเราะเสร็จ เขาก็ปาดน้ำตาแล้วเอื้อมมือมาลูบผมฉัน ยิ้มทั้งปากทั้งตาที่เขาส่งให้ มันทำให้ผีเสื้อในท้องฉัน กระพือปีกระรัว

โอย...ทำไมถึงหล่ออะไรแบบนี้กันนะ น่ารักอะไรแบบนี้ สัมผัสของเขาก็เหมือนกับประจุไฟประหลาด มันทั้งอ่อนโยนและชวนให้วาบหวิวแปลกๆ

“ขอบใจนะสาวน้อย หึๆ มันเป็นมื้อที่อร่อยมาก แต่มินนี่ไม่ต้องทำครัวทุกวันก็ได้นะ แค่ข้าวต้มหมูให้ลุงทุกวันถ้าทำได้ ก็ดีแล้วล่ะ”

“เพื่อลุงพีร์ มินนี่ทำได้ทุกอย่างเลยนะ”

“เชื่อครับ” เขาว่า แล้วเราสองคนก็ช่วยกันเก็บล้างจาน จนตอนนี้ฉันก็ยังสงสัยอยู่นิดๆ นะคะนี่ ว่าลุงพีร์หัวเราะอะไรเอาเป็นเอาตาย

แปลกคน

และแล้วก็ถึงเวลาที่ฉันจะเปิดเซอร์ไพรส์แล้วล่ะค่ะ เมื่อนั่งดูทีวีกันสักพัก แล้วตกลงกันว่าจะขึ้นไปนอน ฉันก็จับมือเขาไว้ แล้วกึ่งลากกึ่งจูงพาเขาไปยังห้องนอน ฉันปิดตาเขาไว้ด้วย ตอนแรกจะเอามือปิด แต่ก็...ลุงพีร์สูงมาก จนขืนฉันทำแบบนั้นคงจะต้องขี่คอเขาไปปิดตาเขาไปแน่ๆ ฉันเลยหาผ้ามาปิดตาเขาไว้ และบอกว่าจะมีเซอร์ไพรส์ให้กับเขา

พอเปิดผ้าปิดตาออก เขาก็มองไปรอบๆ สิ่งที่ฉันตั้งใจทำให้ เขาหันมายิ้มส่งให้ฉัน แล้วก็ดึงฉันไปกอด พลางจุ๊บเบาๆ ที่หน้าผากฉัน โอย...ใจละลายไปแล้ว

“ขอบใจมากนะหนูน้อยของลุงพีร์ มันสวยมากเลย นี่จำได้ด้วยหรือว่าลุงชอบอะไร? แล้วนั่นไปหามาจากไหนกัน” เขาชี้มือไปที่บรรดารูปภาพ ที่ฉันเอาไปทำเป็นภาพวาด แล้วใส่กรอบติดผนังห้องไว้

“นั่นมันเจ้าสตาร์ใช่ไหม”

“ใช่สิคะ”

ฉันตอบยิ้มๆ มันไม่ใช่แค่รูปม้าตัวเดียวของเขานะคะ มีภาพของเขากับแม่วัว หมา แมว สัตว์ต่างๆ ในฟาร์ม คนงาน รูปของแม่และป้าของเขา แล้วก็...รูปสุดท้าย รูปของฉันกับเขา

“ทุกอย่างเป็นของรักของลุงหมดเลยแหะ”

ลุงพีร์ลูบคาง มองพินิจไปทีล่ะรูป ใจฉันอุ่นซ่านขึ้นมาทันที ฉันรู้สึกมีความสุขจริงๆ ไม่เสียแรงที่เก็บทุกอย่างไว้จนถึงวันนี้

รวมถึงมินนี่ด้วยหรือเปล่า ของรักของลุงพีร์ ใจอยากจะถามอย่างนี้ แต่ก็ไม่กล้าหรอกค่ะ

ฉันมีอะไรที่...พิเศษกว่านั้นล่ะในคืนนี้

อิอิ

ฉันจะแอบเข้ามาทำเหมือนตอนเป็นเด็กน้อยล่ะ

ฉันจะมานอนกับเขา!

ปฏิบัติการอ่อยขั้นสุดแล้วของฉันล่ะ

ลุงพีร์ขา หนีมินนี่ไม่รอดแน่ๆ