บทที่ 4 กฎของบ้านนี้

บทที่ 4 กฎของบ้านนี้

มีนนอนคิดจนเผลอหลับไป เมื่อรู้ตัวอีกทีก็มีแสงสว่างของแสงแดดสาดส่องที่ใบหน้าเธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองดูก็พบใบหน้าของภัทรที่กำลังนั่งจ้องเธออยู่ที่ปลายเตียงกับท่าทางที่มือถือแก้วกาแฟจิบอย่างสบายใจ ทำให้เธอตกใจเป็นอย่างมาก

"เฮ้ย!! นี่นายใครบอกให้เข้ามาในนี้ นายมันเป็นโรคจิตหรือยังไงมานั่งมองดูคนนอนกลับ" มีนรีบลุกขึ้นดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายตนเองเพราะกลัวว่าเขาจะทำอะไรมิดีมีร้ายเธอเหมือนตอนกลางคืน

"ถ้าฉันจะทำอะไรเธอคงทำไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว คงไม่ปล่อยให้เธอเหลือรอดมาจนถึงตอนนี้หรอกนะ ลุกขึ้นอาบน้ำและแต่งตัวซ่ะ ฉันให้ป้าพรนำชุดมาให้แล้ววันนี้เธอต้องไปที่ ที่หนึ่งกับฉัน ฉันให้เวลาเธอแค่ 30 นาที หากช้ากว่านั้นละก็ฉันจะลงโทษเธอ" เขาพูดจบก็ได้เดินออกจากห้องไปปล่อยให้มีนนั้นนั่งงุนงงกับการกระทำของเขา เธอรีบลุกขึ้นจากที่นอนและทำตามที่เขาบอก

เมื่อเธอทำอะไรเสร็จสิ้นก็ได้เดินลงมาจากห้องที่อยู่ชั้น2ของตัวบ้าน เธอเดินผ่านห้องนั่งเล่นก็ได้ยินเสียงของภัทรเรียกให้เธอเข้าไปหาพร้อมมองดูนาฬิกา

"อืม ...ใช้เวลาได้ดี นั่งลงก่อนฉันมีเรื่องต้องพูดให้เธอรู้ถึงกฎของบ้านหลังนี้ เธอต้องอยู่ในบ้านหลังนี้อีกนานต้องทำความเข้าใจไว้"

"นี่นายจะจับตัวฉันไว้อย่างนี้ตลอดไปเลยหรือไง นายรู้มั้ยว่าฉันยังเรียนอยู่และยังมีงานที่ฉันต้องทำทุกวันถ้าฉันหายตัวมานานขนาดนี้ทุกคนต้องตามหาฉันแน่ ๆ" มีนรีบบอกเขาเผื่อเขาจะยอมปล่อยตัวเธอไป

"เธอไม่ต้องห่วงฉันจัดการให้เธอเรียบร้อยแล้ว เธอเหลือเรียนอีกแค่ไม่กี่หน่วยกิตฉันได้จัดหาอาจารย์ระดับประเทศมาสอนเธอที่บ้านเรียบร้อยแล้ว เมื่อเธอเข้าใจก็ค่อยสอบเทียบแค่นี้ก็เสร็จสิ้น ส่วนเรื่องงานของเธอฉันได้ให้ลูกน้องของฉันไปจัดการลาออกให้เรียบร้อยแล้ว" เขาพูดอย่างเฉยเมยแตกต่างจากมีนที่เบิกตาโพลงโต นี่เขารู้ประวัติเธอออย่างละเอียดได้อย่างไร

"นี่นาย!! นายทำเกินไปแล้วนะ แค่ติดหนี้แค่นี้เองฉันทำงานใช้หนี้นายก็ได้ไม่เห็นต้องมาทำกับฉันถึงขนาดนี้"

มีนลุกขึ้นยืนเปล่งเสียงเมื่อรู้สึกไม่พอใจกับการกระทำของเขา ภัทรเองก็ไม่อยู่เฉยเขาได้หยิบกระดาษออกมาจากกายโยนลงบนโต๊ะให้มีนได้ดู

"เธอดูนี่ซ่ะ แล้วนั่งลงทำตัวดี ๆ กับฉันในตอนที่ฉันยังใจดีกับเธอ" มีนรีบหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน เนื้อในกระดาษนั้นทำให้มีนถึงกับสั่นด้วยความโกรธ

"นี่มันบ้าไปแล้วหรือไง!! เป็นหนี้แค่ไม่เท่าไหร่ดอกของนายนี่มันโหดเกินมนุษย์เสียจริง เอาเปรียบกันชัด ๆ แล้วนี่คืออะไร? ฉันยินยอมที่จะมอบร่างกายในนายในเวลาที่นายต้องการ บ้าไปแล้วหรือยังไง ฉันพึ่งเคยเห็นกระดาษแผ่นนี้ครั้งแรกแท้ ๆ "

''เธอจะพูดเพื่อเอาตัวรอดยังไงมันก็ไม่ทันแล้วล่ะ ก็ในเมื่อตอนนี้เธออยู่ที่นี่กับฉันแล้ว นั่งลง" ภัทรขึ้นเสียงทำให้มันต้องทำตามคำสั่ง

"พูดค่อย ๆ ก็ได้ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยล่ะ"

"ฉันจะพูดกับเธอเพียงแค่ครั้งเดียว ฉันอยู่ในบ้านหลังนี้กับคุณแม่ที่นาน ๆ จะเข้ามาที ฉันมีงานต้องทำจะออกจากบ้านทุกเช้าเธอต้องตื่นขึ้นมาส่งฉันทำงาน ตอนเย็นฉันจะเข้าบ้านเวลาหนึ่งทุ่มเธอก็ต้องออกมารับฉันที่หน้าบ้าน วันไหนที่ฉันกลับดึกเธอก็ห้ามนอนก่อนไม่ว่าจะดึกแค่ไหนก็ต้องรอรับฉัน ถ้าเธอทำให้ฉันพึงพอใจไม่แน่ฉันจะลดต้นลดดอกให้เธอ และข้อห้ามอีกอย่างหนึ่งคือห้องที่อยู่ฝั่งซ้ายของห้องฉัน ห้ามเธอเข้าไปอย่างเด็ดขาดไม่เช่นนั้นเธอจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกต่อไป "

"ฉันพูดยังไงนายก็ไม่ฟังสินะ เอาแต่ใจตัวเองชะมัด"

“รีบกินได้แล้ว วันนี้ฉันจะพาเธอไปที่บริษัทกับฉันด้วยฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าจะพาเธอไปที่ ๆ หนึ่งกับฉัน” มีนรีบวางช้อนลงใครมันจะกินลงเมื่อเห็นเนื้อความในกระดาษ พี่มลนะพี่มลทำกันได้ลงคอหากฉันออกจากบ้านหลังนี้ได้ฉันจะออกไปจัดการกับพี่เป็นคนแรกเลยคอยดู