บทที่ 3 เกือบไปแล้ว

บทที่ 3 เกือบไปแล้ว

"ป้าครับ ของผมไม่ต้องตักให้ผมเยอะนะครับ" เขาเดินเข้ามาและบอกป้าพรทันที มีนกำลังจ้องอาหารอยู่ก็ต้องหันตามเสียงที่ดังเข้ามา

"ได้ค่ะ " ป้าพรจัดการตักข้าวให้ทั้งสองคนและรินน้ำใส่แก้วก่อนจะเดินออกไปข้างนอกเพื่อให้ทั้งสองคนได้นั่งกินข้าวด้วยกัน

"หากขาดเหลืออะไรเรียกป้าได้ตลอดนะคะ"

"ขอบคุณมากนะคะ " มีนรีบขอบคุณทันที

เมื่อป้าพรออกไปภายในห้องก็มีเพียงความเงียบปกคลุม เสียงทีวีก็ยังคงดังอยู่ข่าวเรื่องการจับตัวและทำการฆาตกรรมโยนทิ้งป่าก็ได้ดังขึ้น ทำให้มีนที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ชะงักและวางช้อนทันที

"ไหนบอกว่าหิว ทำไมกินนิดเดียวก็อิ่มซ่ะแล้วล่ะ"

"นายบอกว่าฉันยืมเงินนายไปใช่มั้ย? ฉันขอดูเอกสารหน่อยสิ"

"จะดูทำไม ก็ในเมื่อทุกอย่างเธอเป็นคนทำและเอามาให้กับคนของฉันเอง"

"ก็... ก็ฉันลืมยังไงล่ะ ว่าฉันเขียนอะไรลงไปบ้าง" มีนตอบอึกอักเพราะอยากเห็นว่าพี่มลเขียนอะไรไปในหนังสือสัญญานั่น

"เธอเขียนอะไรลงไปไม่สำคัญ เพราะยังไงตอนนี้เธอก็ต้องอยู่ที่นี่ใช้หนี้ให้ฉันจนกว่าฉันจะพอใจ"

"งั้นนายก็บอกฉันก่อนสิ ว่านายชื่ออะไรอายุเท่าไหร่ ทำงานอะไรแล้วทำไมต้องเอาฉันมาเป็นเมียขัดดอกทั้ง ๆ ที่ให้ฉันไปทำงานใช้หนี้นายก็ได้"

"มากเรื่องเสียจริง ก็ได้ฉันจะบอกว่าฉันเป็นใคร ฉันชื่อณภัทร พงษ์ปกรณ์ อายุ25ปี ส่วนฉันทำงานอะไรนั้นเธอคงไม่ต้องรู้หรอกมันไม่ใช่เรื่องของเธอ อีกอย่างงานที่เหมาะสำหรับเธอก็มีเพียงงานนี้เท่านั้น คนอย่างเธอคงทำงานอื่นไม่เป็นอย่างแน่นอนเพราะฉะนั้นเอาร่างกายของเธอมาใช้หนี้ฉันซะ"มีนได้ยินถึงกลับนิ่งเงียบเพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะเธอรู้จักตระกูลพงษ์ปกรณ์นะสิไม่ใช่แค่เธอที่รู้แต่ทุกคนส่วนใหญ่ต่างรู้จักตระกูลนี้กันทั้งนั้นว่าครอบครัวของเขาทำธุรกิจอะไร ทำให้มีนรู้สึกหวาดกลัวชายที่อยู่ตรงหน้ามากขึ้นกว่าเดิม แต่เหมือนเขาไม่นั่งนิ่งอยู่กับที่เขาได้เดินอ้อมโต๊ะเพื่อมาหามีนที่นั่งอยู่ตรงข้ามก่อนจะใช้มือจับคางมนของมีนให้เงยขึ้นและใช่มืออีกข้างลูบไล้เรียวแขนของเธอ

"ทำไมได้รู้ว่าฉันเป็นใครถึงกับนั่งตัวสั่นเลยหรือไง หึ"

"มะ..ไม่ใช่นะ!! ฉันก็แค่รู้สึกหนาวนายอย่ามาทำอย่างนี้สิ เอามือนายออกไปนะ"

"ทำไมล่ะ ก็ในเมื่อตอนนี้เธอเป็นเมียขัดดอกเธอก็ต้องทำหน้าที่สิ"

"ไม่นะ ฉันมีอะไรจะบอกฉันมีพี่สาวลูกพี่ลูกน้องอยู่หนึ่งคนฉันว่าคนที่นายทำสัญญาด้วยน่าจะเป็นพี่สาวของฉัน ฉันขอร้องล่ะปล่อยฉันไปเถอะนะ"

"หืม หนูเข้ามาในกรงเสือเช่นนี้ใครเขาจะบ้าปล่อยออกไปล่ะ อีกอย่างฉันไม่เชื่อเธอหรอกนะเพราะกว่าจะเจอตัวเธอมันเป็นเรื่องยากซ่ะเหลือเกินเพราะเธอเองที่หนีฉันตั้งหลายต่อหลายครั้ง แต่ที่ฉันยังใจดีกับเธอก็เพราะว่าครั้งนี้เธอเป็นคนโทรมาหาฉันและยอมพบฉันเอง"

"ไม่นะ ฉันไม่รู้จักเบอร์นายด้วยซ้ำ"

"ยังไงเธอก็หนีฉันไม่ได้หรอก" พูดจบภัทรได้อุ้มมีนพาดบ่าโดยไม่ฟังคำอธิบายใด ๆ จากเธอเลย

"ปล่อยนะ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้!! " มีนดิ้นขัดขืนแต่แรงของเธอที่น้อยนิดมีหรือจะทำอะไรเขาได้

"ป้าพรครับเก็บโต๊ะด้วยนะครับ"

"ได้ค่ะ " ป้าพรไม่เงยหน้ามองด้วยซ้ำแถมยังก้มหน้าไม่ยุ่งเรื่องของเจ้านาย

"ป้าพรช่วยมีนด้วยค่ะ" มีนตะโกนขอความช่วยเหลือจากป้าพร แต่เหมือนคำพูดของเธอเป็นเพียงอากาศ

"ไม่มีใครช่วยอะไรเธอได้หรอกนะ" เขาอุ้มเธอจนมาถึงห้องก่อนจะจับตัวของเธอโยนลงบนที่นอนโดยไม่ปราณี

"โอ๊ย!! อีตาบ้าฉันเจ็บนะ"

"แค่นี้ไม่ตายหรอกนะ มาใช้หนี้ของเธอได้แล้ว" เขาพูดจบก็โน้มตัวลงคร่อมร่างของมีนใช้มือทั้งสองข้างจับที่แขนของมีนไม่ให้ดิ้นได้และเพ่งมองใบหน้าของเธออย่างตั้งใจ มีนดิ้นหนีไม่ได้ทำได้เพียงเบนหน้าหนีเพราะตอนนี้เธอรู้สึกกลัวและรังเกียจชายที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ซ่ะเหลือเกิน เธอคิดว่าเธอคงจะเสียความบริสุทธิ์ตอนอายุ21ปี แถมเธอเองก็ยังไม่ได้เต็มใจชายที่เป็นคนแรกของเธอก็ไม่ใช่คนที่เธอรักด้วยซ้ำ ทำให้น้ำตาใส ๆ ไหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง เมื่อภัทรเห็นมีนสั่นกลัวและน้ำตาที่ไหลรินเขาก็คลายมือออกจากแขนเธออย่างแผ่วเบาและลุกขึ้นจากร่างกายเธอ พร้อมเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้มีนเองถึงกับไม่เข้าใจในการกระทำของเขายิ่งนัก

มีนรีบลุกขึ้นปาดน้ำตาและลุกไปที่ประตูก่อนจะล็อคมัน เธอหันหลังให้ประตูค่อย ๆ นั่งลงก่อนจะร้องไห้ออกมา ถึงแม้ภายนอกเธอเหมือนจะเป็นคนไม่เกรงกลัวอะไร แต่ลึก ๆ แล้วเธอกลัวตั้งแต่เธอก้าวเท้าเข้ามาในบ้านหลังนี้ หากเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ทั้ง ๆ ที่เธอไม่ได้เป็นคนก่อ วันใดที่เธอหนีออกไปจากที่นี่ได้เธอจะจัดการกับมลดาอย่างสาสม มีนปาดน้ำตาสักพักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ก๊อกๆๆ!!

"หนูมีนนี่ป้าเอง ป้าเอาเสื้อผ้ามาให้ค่ะ" เสียงของผู้มาเคาะประตูก็คือป้าพร มีนรีบลุกขึ้นเช็ดน้ำตาและเปิดประตูให้ป้าพรทันที ป้าพรหิ้วถุงมากมายหลายถุงมาให้มีน เธอมองดูก็เห็นยี่ห้อที่เธอเองก็ทำได้เพียงแค่ฝันว่าชาตินี้จะมีกับเขาบ้างแต่ตอนนี้มันได้มากองอยู่ตรงหน้าของเธอมากมาย

"นี่มันอะไรกันค่ะป้าพร ข้าวของพวกนี้คืออะไร?"

"คุณชายมาส่งคุณมีนไว้ได้ออกไปซื้อข้าวของเครื่องใช้มาให้คุณมีนเพราะคุณไม่ได้เอาอะไรมาสักอย่าง นี่คุณชายให้ป้าเอามาให้รับไว้เถอะนะคะ" มีนรีบรับจากมือของป้าพรเพื่อมารยาท

"ขอบคุณนะคะ"

"งั้นป้าไม่รบกวนแล้วนะคะ หนูจะได้อาบน้ำพักผ่อนที่ก็เริ่มค่ำแล้ว" ป้าพรพูดจบก็ได้ปิดประตูแล้วเดินนอกไป ปล่อยให้มีนมองถุงมากมายก่อนจะเปิดมันออกมาดู มีเสื้อผ้ารวมถึงชุดชั้นในของใช้ครีมทาหน้าไปจนถึงแปรงสีฟัน มีนได้แต่ทำหน้าตางุนงง

"ตาบ้าโรคจิตนั้นรู้ได้อย่างไรว่าฉันใส่ไซส์ไหน อย่าบอกนะว่าพี่มลลงรายละเอียดไว้หมด ชิถึงจะซื้อของแบรนด์ให้ฉันใช้อย่างไรฉันก็ไม่มีวันไว้ใจหรอกย่ะ"

มีนได้หยิบผ้าขนหนูเข้าไปที่ห้องน้ำและอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัว ในเมื่อตอนนี้เรื่องมันมาถึงขั้นนี้และเธอก็ต้องทำใจยอมรับและตั้งมือรับกับชายที่ชื่อภัทรให้ได้ เธอจะนอนเก็บแรงไว้หากมีช่องโหว่เมื่อไหร่เธอจะหนีออกไปทันที