บทที่ 2 หิวข้าว

บทที่ 2 หิวข้าว

เมื่อสมองของมีนได้ทบทวนตั้งสตินึกย้อนไป เธอก็นึกได้ว่าเรื่องทั้งหมดต้องเกี่ยวกับพี่มลดาอย่างแน่นอน เธอจะไม่ยอมเป็นเมียใครทั้งนั้นเพราะทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดเธอ

"นายว่าอย่างไรนะ เมื่อตอนที่ฉันมายืมเงินนายนายจำไม่ได้หรือไงว่าฉันหน้าตาเป็นยังไง"

"เธอไม่ต้องมายอกย้อน ในเมื่อเธอยืมเงินของครอบครัวฉันไปแล้วเธอต้องรับผิดชอบโดยการมาเป็นเมียขัดดอกตามที่ระบุไว้ในสัญญา ป้าพรครับพาผู้หญิงคนนี้ไปที่ห้องทีนะครับ แล้วอย่าให้เธอหายไปไหน ตอนค่ำผมจะรีบกลับมา"พูดจบเขาก็สำรวจร่างกายของมีนตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะหันมาพูดย้ำกับเธอก่อนที่จะออกไป

"เธอคงไม่อยากเป็นปุ๋ยอยู่ใต้ต้นไม้หลังสวนของฉันหรอกใช่มั้ย จำไว้ให้ดีนะตอนที่เธอกรอกสัญญาเธอได้ลงตามบัตรประชาชน ฉันรู้ที่อยู่บ้านของเธอ ถ้าเธอคิดหนีละก็ฉันจะไปจัดการกับคนในครอบครัวเธอทันที" มีนได้แต่กัดปากเมื่อทำอะไรเขาไม่ได้ ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอช่างเอาแต่ใจตัวเองยิ่งนัก

คล้อยหลังที่เสียงรถดังออกไปป้าพรเธอฉีกยิ้มให้มีนที่ยืนหัวโด่เพราะไม่รู้ว่าชีวิตของเธอต่อจากนี้จะเจออะไร

"หนูนี่สวยจริง ๆ เลยนะ อย่าไปกลัวคุณชายเลยค่ะ เขาก็แค่ขู่คุณหนูไปเช่นนั้นป้าชื่อป้าพรนะคะเป็นแม่บ้านที่นี่"

เมื่อผู้ใหญ่ยิ้มให้อย่างเป็นมิตรมีนจึงได้ยิ้มตอบตามมารยาทเพราะเธอเองก็ยังไม่กล้าไว้ใจใครเลย

"ป้าคงรู้แล้วใช่มั้ยคะ ว่าหนูชื่ออะไร หนูไม่กลัวคุณชายของป้าหรอกนะคะ และหนูจะพูดเรื่องจริงให้ป้าฟังว่าหนูไม่เคยรู้จักหรือติดหนี้คุณชายของป้าเลยด้วยซ้ำ คุณชายของป้าต้องจำคนผิดแน่ ๆ ป้าช่วยพาฉันออกจากที่นี่ได้มั้ยคะ"

"ไอ้เรื่องที่หนูติดหนี้คุณชายหรือไม่ป้าไม่รู้หรอกนะ แต่ที่ป้ารู้คือป้าช่วยหนูออกจากที่นี่ไม่ได้หรอก หนูช่วยทำตัวดี ๆ ทำตามคำสั่งของคุณชายอยู่ที่นี่อย่างสบาย ๆ เถอะนะ ขึ้นไปดูห้องกันมั้ยหนูจะได้นอนพัก" ป้าพรรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีและหลบสายตาที่อ้อนวอนของมีนอย่างไว

มีนได้ถอนหายใจก่อนที่จะเดินตามป้าพรไปที่ห้องนอนของตนเอง เธอต้องเก็บแรงเอาไว้คิดเรื่องที่จะหนีออกจากที่นี่ให้ได้ หลังจากป้าพรจัดแจงให้เธอเข้ามาให้ห้องสี่เหลี่ยมที่ใหญ่กว่าห้องนอนของเธอหลายเท่า ภายในห้องตกแต่งด้วยสีฟ้าอ่อนๆ ทำให้รู้สึกสบายตา ข้าวของเครื่องใช้ล้วนแต่เป็นของผู้หญิงจนทำให้มีนต้องตกใจว่าเขาเตรียมไว้ให้เธอหรือว่านี่มันเป็นห้องเก่าของใคร เธอสำรวจเดินดูรอบห้องและหน้าต่างเพื่อหาทางหนีแต่ว่าเมื่อมีนมองก้มดูด้านล่างก็พบกับบอดี้การ์ดหลายคน ป้าพรได้ออกไปจากห้องเพื่อให้เธอได้ปรับตัวกับห้องใหม่ มีนเมื่อเห็นว่าป้าพรออกไปจากห้องเธอก็รีบล้วงกระเป๋าเอามือถือออกมาเพื่อที่จะโทรหาเอกเพื่อนสนิทที่ทำงานพาสไทม์ด้วยกัน เผื่อเขาจะช่วยอะไรเธอได้บ้าง แต่เหมือนเวรซ้ำกรรมซัดมือถือเจ้ากรรมดันแบตเตอร์รี่หมดพอดี

"เวรกรรมอะไรของฉันเนี้ยะ หมดตอนไหนไม่หมดมาหมดตอนที่ฉันจำเป็นต้องใช้ โธ่ชีวิตแล้วฉันจะทำยังไงดีละที่ชาร์จก็ไม่มีซะด้วย" มีนบ่นอุบอิบและถอนหายใจเมื่อทำอะไรไม่ได้ และเดินดูทั่วห้องเผื่อจะมีสายชาร์ดบ้าง จนเธอเหนื่อยท้องก็ดันมาร้องอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้

"อุตส่าห์ล้างท้องมาเพื่อกินอาหารที่โรงแรมอย่างเต็มที่ ไม่ได้กินไม่พอยังต้องโดนพี่มลหลอกอีก อยู่ที่นี่ก็ไม่รู้จะปลอดภัยหรือเปล่า โอ้ยไม่รู้แล้วโว้ยต้องไปหาอะไรกินก่อน " มีนเปิดประตูเดินลงมาด้านล่างมองซ้ายขวาเพราะเธอไม่รู้เลยว่าห้องครัวอยู่ตรงไหน

เธอเลยเดินไปเรื่อย ๆ จู่ ๆ ก็มีมือมาแตะที่ไหล่ของมีนจนเธอสะดุ้งเพราะกำลังใจจดใจจ่ออยู่กับการหาห้องครัว

"นี่! เธอคิดจะหนีหรือไง "

"โธ่เอ้ย ตกใจหมดเลย ฉันไม่ได้คิดจะหนีนายสักหน่อย ฉันหิวนะสิตั้งแต่ตอนกลางวันฉันยังไม่ได้กินอะไรเข้าท้องสักนิด คนอุตส่าห์อดข้าวเพื่อมากินอาหารหรูที่โรงแรมแต่ดันมาถูกนายจับตัวมาก่อน " มีนเมื่อรู้ว่าคนที่เข้ามาจับไหล่เธอเป็นใครเธอก็บ่นใส่เขาเป็นชุด

"เธอหิวแล้วทำไมไม่เรียกป้าพร "

"ใครเขาจะไปรู้ล่ะ นายทำเหมือนฉันมาอยู่ที่นี่แล้วหลายวันอย่างนั้นแหละ" มีนเบะปากใส่ก่อนจะปัดมือเขาออก

''งั้นเธอก็เดินตรงไปด้านหน้าถึงทางด้านหน้าให้เดินเลี้ยวขวาแล้วไปนั่งรออยู่ที่นั่นเดี๋ยวฉันจะไปบอกให้ป้าพรทำอะไรไปให้กินเอง"

"ก็ได้" มีนขี้เกียจจะเถียงเลยเดินตามที่เขาบอก เธอเดินมาเรื่อย ๆ ก็ถึงห้องที่เขาบอกมันเป็นห้องกินข้าวที่กว้างใหญ่มีทีวีจอโตติดฝาผนังมีนตาลุกโตเมื่อเห็นสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นโต๊ะกินข้าวก็ใหญ่มากอย่างกับว่าคนที่อยู่ในบ้านหลังนี้มีมากกว่าสิบคน แต่เท่าที่เธอสังเกตมีเพียงลุงที่เดินไปเปิดประตูให้กับป้าพรที่สามารถเดินอยู่ในบ้านหลังนี้นอกนั้นก็มีบอดดี้การ์ดที่เดินอยู่เพียงด้านนอกเท่านั้น

"นี่มันบ้านคนหรือราชวังกันเนี้ยะ! แค่ห้องกินข้าวก็ใหญ่กว่าบ้านของฉันทั้งหลังแล้ว" มีนเดินไปลูบโซฟาก่อนนั่งลงพร้อมกดรีโมททีวีอย่างกับที่เธอเคยเห็นในโฆษณาทีวี เธอเลื่อนดูทีวีไปมาก็เห็นโฆษณามือถือเธอก็นึกขึ้นได้ มันไม่ใช่เวลาที่เธอจะมานั่งตื่นตากับสิ่งของเหล่านี่เธอต้องหาทางติดต่อกับเพื่อนของเธอให้ได้ มีนลุกขึ้นกวาดตามองหาโทรศัพท์บ้าน เธอก็เห็นมันวางอยู่ที่โต๊ะตั้งโชว์ของ เธอเลยเดินเข้าไปกดโทรหาเอกทันที

ตู๊ดด!!! ตู๊ดดด!!!

''รับสิ นายทำอะไรของนายอยู่กันนะ " มีนหันมองที่ประตูเพราะกลัวจะถูกจับได้ ใจก็พะวงให้ปลายสายรับสายเธอสักที

"สวัสดีครับ "

"เอกนี่ฉันนะ "

"ฉันไหนครับ "

"นี่ฉันมีนไง "

"แล้วเอาเบอร์ใครโทรมา ทำไมมือถือของเธอถึงโทรไม่ติดรู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วงแค่ไหน "

"นี่นายตั้งใจฟังนะตอนนี้ฉันถูกลักพาตัว "

"นี่เธอจะมาไม้ไหน อย่ามาแกล้งอำฉันนะ รีบมาทำงานได้แล้ววันนี้คนที่ร้านเยอะมากฉันไม่มีเวลามาล้อเล่นกับเธอหรอกนะ รีบมาแค่นี่นะ"

"เฮ่ย! เอกนายอย่าพึ่งวาง ฉันไม่ได้โกหกนะ ฉันพูดเรื่องจริง" มีนรีบพูดออกไปแต่ทว่าไม่ทันเสียแล้วปลายสายได้วางสายไปแล้ว

มีนวางโทรศัพท์ลงอย่างหงุดหงิด

"แล้วอย่างนี้ฉันจะทำยังไงดีละเนี้ยะ ทำไมคิดว่าฉันแกล้งอย่างนี้นะ" มีนครุ่นคิดจนคิ้วขมวดชนกัน ทันใดนั้นเองเสียงประตูก็ได้เปิดเข้ามา มีนรีบวิ่งไปที่โซฟาอย่างเร่งรีบเพราะกลัวจะถูกจับได้

"อาหารมาแล้วค่ะ คุณมีนหิวทำไมไม่บอกป้าละคะ ถ้าบอกตั้งแต่ป้าไปส่งที่ห้องคุณคงจะไม่รอนานเช่นนี้" ป้าพรยกอาหารมากมายขึ้นบนโต๊ะ

"มีนเกรงใจป้านะค่ะ ว่าแต่คุณชายของป้าไปไหนแล้วคะ"

"คุณชายบอกว่าเดี๋ยวตามมานั่งกินข้าวด้วยนะคะ มานั่งที่โต๊ะเถอะค่ะป้าจะได้ตักข้าวให้" มีนไม่รีรอเพราะท้องของเธอตอนนี้มันร้องประทวงแล้ว