บทที่ 5 ที่ทำงาน

บทที่ 5 ที่ทำงาน

มีนได้ออกมาข้างนอกกับภัทรเขาได้พาเธอมาที่บริษัทของเขา เธอเคยเห็นแค่ภายนอกว่าใหญ่โตแล้วแต่ด้านในกลับกว้างใหญ่กว่าที่เธอคิดเป็นอย่างมาก เขาเดินนำหน้าเธอคนทั้งบริษัทที่เดินผ่านมาต่างพากันทักทายเขาแม้ว่าจะเป็นคนที่อายุมากยังต้องทำความเคารพเขา ทำให้มีนที่เดินตามหลังมาหมั่นไส้เขาซ่ะเหลือเกินมในมาสที่แสดงออกมา หากคนในบริษัทรู้ว่าเจ้านายตัวเองเป็นคนที่ตัณหากลับจะเป็นอย่างไรนะ เธอคิดเพลิน ๆ จนไม่ได้ดูว่าตอนนี้ภัทรได้หยุดเดินทำให้เธอชนเข้ากับแผ่นหลังของเขาอย่างจัง

"โอ๊ย!"

"เธอจะใจลอยไปถึงไหน ถึงได้ไม่รู้ว่าฉันหยุดเดิน ช่วยทำตัวให้มันดี ๆ หน่อยรู้มั้ยว่าเธอทำให้คนงานของฉันจ้องมองมากขนาดไหน " ภัทรได้บ่นและมองดูสภาพของมีน

"ใครเขาอยากมากับนายล่ะ ก็นายนั้นแหละที่พาฉันมาเอง แล้วอย่างนี้จะโทษฉันได้ไง "

"ตอนนี้ถึงหน้าห้องของฉันแล้วเธอเข้าไปรอด้านในก่อนเดี๋ยวฉันต้องเข้าประชุมในระหว่างนี้ห้ามทำตัวไม่ดีและห้ามคิดที่จะหนีคนของฉันจะคอยเฝ้าเธออยู่หน้าห้องไม่ว่าเธอจะมาไม้ไหนฉันก็ดักเธอไว้ทุกทาง คุณภาครับช่วยนำของว่างและน้ำมาให้ผู้หญิงคนนี้ที่ห้องของผมด้วยนะครับ" ภัทรหันไปสั่งนักงานที่เดินมาทางนั้นพอดี

"ได้ค่ะ " มีนต้องทำตามคำสั่งของภัทรอย่างขัดไม่ได้เธอเข้ามาด้านในและเดินดูรอบห้องเพราะไม่มีอะไรให้เธอทำเลย

"โห้ นี่มันห้องทำงานหรือว่าโรงแรมกันแน่เนี้ยะ มีทุกสิ่งทุกอย่างในห้องจนครบหมด" มีนเดินดูไปเรื่อย ๆ ก็ไปสะดุดตากับรูปถ่ายครอบครัวของภัทรที่ได้ตั้งโชว์ไว้ ก็ได้คิดในใจตอนที่ภัทรบอกเธอว่าในบ้านหลังนั้นมีเพียงเขากับคุณแม่แล้วผู้หญิงในรูปนี้คือใครกัน รอยยิ้มเธอช่างอ่อนหวานเหลือเกินแถมยังถูกทั้งสองคนโอบกอดให้ความรัก

"ชิ ดูสิกับผู้หญิงคนนี้แล้วยิ้มกว้างเชียวนะทีกับฉันแทบจะฉีกเนื้อออกมากิน หรือว่าจะเป็นคนรักของเขากันนะ " มีนพูดไปแล้วเดินดูไปรอบ ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ก๊อกๆ "

"เข้ามาได้เลยค่ะ" ผู้หญิงที่ชื่อภาที่นายภัทรได้ใช้ไปเมื่อครู่ได้เดินเข้ามาพร้อมถาดที่มีแก้วน้ำและขนมจำนวนหนึ่งเดินมาหาเธอ

"นี่คือสิ่งที่คุณภัทรให้นำมาให้ เชิญคุณทานให้อร่อยนะคะดิฉันขอตัว" พูดจบเธอก็กำลังเดินออกไปแต่ก็ถูกมีนจับตัวไว้ก่อน

"นี่เดี๋ยวก่อนสิคะ ฉันมีเรื่องสงสัยมากมากเลย ที่นี่เป็นบริษัทเกี่ยวกับอะไรคะ"

"การโรงแรมและการจัดการค่ะ คุณมีอะไรสงสัยอีกหรือเปล่าคะ?"

"มีค่ะ แล้วเอ่อนอกจากงานที่นี่นายภัทรขี้เก๊กนั่นมีอย่างอื่นอีกหรือเปล่า "

"มีสิคะ... น่าจะเป็นโรงไม้ที่คุณท่านคนก่อนได้ก่อตั้งขึ้นมาเป็นธุรกิจส่วนตัว แต่โรงแรมนี้เป็นธุรกิจที่คุณนายชื่นชอบคุณท่านจึงจัดตั้งให้ค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ" มีนรีบดึงแขนไว้อีกรอบ

"เดี๋ยวสิคะขอถามอีกเรื่อง นายภัทรเคยพาใครมาที่นี่หรือเปล่า? หรือว่าเขาเคยมีลูกหนี้มั้ยเขาปล่อยกู้ด้วยใช่มั้ยหรือว่าคุณไม่รู้" ภาเอียงคอสงสัยและนึก แต่เธอนึกอย่างไรก็นึกไม่ออก

"เรื่องผู้หญิงคุณภัทรพึ่งพาคุณมาเป็นคนแรกส่วนเอ่อเรื่องปล่อยเงินกู้นั้นดิฉันไม่ทราบจริง ขอตัวจริง ๆ แล้วนะคะ" ภาได้เดินออกไปข้างนอก ปล่อยให้มีนนั่งกินขนมและกินน้ำที่ภาได้นำมาให้หากจะหนีตอนนี้ยังไงก็หนีไม่พ้นอยู่ดีเธอจึงนั่งกินขนมรอเขากลับมาจากที่ประชุม นั่งคอยเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมมาสักทีหนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อนมีนเลยเอนตัวนอนลงบนโซฟาแล้วก็หลับไปทันที

ทางด้านภัทรที่ประชุมเสร็จเขาเองก็ไม่คิดว่าประชุมครั้งนี้จะใช้เวลานานเลยได้พามีนมาด้วย เขาไม่รู้จักกับเธอแต่ที่มีประวัติเธอเพราะความช่วยเหลือจากลูกน้องตามสืบให้ เธอทำให้ครอบครัวของเขาต้องไปรับความเสียใจครั้งยิ่งใหญ่และเกือบสูญเสียคนที่เขารักไป เขาจึงวางแผนนี้มาเพื่อนำตัวเธอมาชดใช้สิ่งที่เธอได้ทำไว้ทั้งหมด แม้ว่าเขาจะจัดการเธอในทันทีก็ได้แต่เช่นนั้นเธอจะไม่รู้ถึงความเจ็บปวดที่เขาต้องเจอ เขาจะให้เธอได้เจ็บปวดไปเรื่อย ๆ จนปางตายเขาถึงจะรู้สึกถึงความสาสมที่เธอได้ทำไว้กับเขา

ภัทรเปิดประตูเข้ามาในห้องก็พบกับความเงียบ และคิดว่าเธอหาทางหนีเขาไปอีกครั้ง เขารีบเดินเข้ามาตามหาเธอทุกที่ก็พบว่าเธอนั้นนอนหลับอยู่บนโซฟาอย่างสบาย

"คนอย่างเธอนี่นะไม่เคยจะหวงตัว แต่ก็อย่างว่าแหละคนอย่างเธอแแค่เห็นคนรวยก็จ้องจะจับไปหมด นี่คงจะเป็นแผนเธออีกสินะที่มานอนอ่อยฉันอยู่อย่างนี้ไม่มีทางที่ฉันจะหลงกลเธอ เพราะคนอย่างฉันไม่ได้โง่และคนอย่างฉันมันไม่มีหัวใจ " ภัทรพูดจบก่อนที่จะใช้เท้าเตะเข้าที่โซฟา ทำให้โซฟาสะเทือนและมีนก็รู้สึกตัวขึ้นมา

"ช่างสบายเสียจริงนะ คนอย่างเธอก็คงจะชอบนอนกลางวันหากินกลางคืนสินะ ขนาดที่บริษัทของฉันเธอมาในครั้งแรกยังกล้ามานอนหลับได้ "

"นี่นาย!! ก็ฉันรอนายจนเบื่อนะสิอะไรก็ไม่มีให้ฉันทำ ฉันเบื่อแล้วก็นอนหลับไปเท่านั้นเอง นายว่าฉันแรงเกินไปแล้วนะ แต่ฉันก็ไม่เถียงเพราะฉันชอบออกหากินตอนกลางคืนอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นร้านเหล้า หรือร้านนมฉันก็ชอบออกหากินทั้งนั้นแหละ"มีนพูดออกไปโดยไม่ได้คิดเพราะสิ่งที่เธอพูดนั้นเธอหมายความว่า เธอทำงานเสิร์ฟตอนกลางคืนเพราะตอนกลางวันเธอต้องเรียนหนังสือ แต่คำพูดเธอนั้นได้สร้างความเข้าใจผิดให้แก่ภัทร เขาไม่คิดเลยว่าเธอนั้นจะเป็นผู้หญิงที่หน้าด้านขนาดนี้

"ทีกับฉันเมื่อคืนกลับเล่นตัวและแกล้งทำเป็นบีบน้ำไอ้ฉันก็นึกสงสารอุตส่าห์ปล่อยเธอไปถ้ารู้ว่าเธอมันร่านขนาดนี้ฉันคงไม่ปล่อยเธอให้หลุดพ้นไปแน่ เธอคงชอบนักสินะ แล้วในบริษัทใหญ่ ๆ อย่างนี้ในห้องผู้บริหารอย่างนี้ฉันเดาได้เลยว่าเธอคงไม่เคยสินะ วันนี้ฉันจะสร้างประสบการณ์ราคาแพงให้เธอเอง " มีนไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดและไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเข้าใจเธอแบบนั้นแต่คำพูดที่ออกมาจากปากของภัทรเขาดูถูกเธอเกินไป เธอตบเข้าที่ใบหน้าเนียนของเขาจนเป็นรอยนิ้วมือแดงขึ้นเป็นริ้ว ๆ

เพี๊ยะ! ใบหน้าของเขาหันไปตามแรงที่มีนตบ

"มันจะดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะ "