บทที่ 4

บทที่ 4

...ซินเพ่ยหนิง...

ข้ากลับมาก็นั่งลับคมมีดอยู่ที่เรือนของตัวเองอีกครั้ง ข้านั่งลับมีดอย่างช้าๆโดยข้าไม่ได้สนใจอย่างอื่นอีก จนผ่านไปหลายชั่วยามข้าก็ทำเสร็จ อาจจะเพราะนั่งนานไปหน่อยหลังก็เลยปวดมากกว่าปกติ หลังจากที่ทำอะไรเสร็จเรียบร้อยก็เริ่มทำอาหารง่ายๆกินในช่วงเย็น สาวใช้ของข้ามีเพียงแค่คนเดียวไม่มีคนอื่นอีก อาจจะเป็นเพราะรังเกียจตัวของข้าจึงได้มอบเพียงแค่สาวใช้ผอมแห้งแรงน้อยคนนึงเท่านั้น

"ฮูหยินเจ้าคะ บ่าวยกอาหารไปเลยนะเจ้าคะ"

"ได้ เจ้าพึ่งมาได้แค่ 2 วันจะต้องปรับตัวให้มันมากหน่อยที่นี่มีแค่เจ้ากับข้าแค่ 2 คนเจ้าอยู่ได้ใช่ไหม"

"ข้าน้อยอยู่ได้เจ้าค่ะต่อให้ลำบากกว่านี้บ่าวก็จะอยู่เจ้าค่ะ"

"ทำไมล่ะ"

"ฮูหยิน มีบุญคุณช่วยชีวิต ข้าจะไม่เคยลืมบุญคุณครั้งนี้เลยเจ้าค่ะ"

"ข้าเคยช่วยเจ้าหรือ"

"เจ้าค่ะเคยช่วยเหลือข้าน้อยเมื่อหลายปีก่อนเจ้าค่ะ"

"ช่างเถอะเรื่องราวมันก็ผ่านมาหลายปีเราอยู่อย่างสงบสุข เป็นสหายกันอย่าได้หักหลังหรือทรยศกันเลยเจ้าสัญญากับข้าได้ไหม"

"บ่าวสัญญาเจ้าค่ะจะซื่อสัตย์และจงรักภักดียอมตายเพื่อนายเหนือหัวเจ้าค่ะ"

"ข้าก็สัญญาไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขถ้าจะคอยช่วยเหลือเจ้าไม่ปล่อยให้เจ้า ต้องทรมานหรือถูกใจเป็นอันขาด"

"ฮูหยินสัญญาเหมือนกับเป็นสามีภรรยากันเลยนะเจ้าคะ"

"ข้าอ่านจากในหนังสือมา"

"เจ้าค่ะ"

ตัวของข้าและสาวใช้ก็ลงมือทานอาหารกัน จนเสร็จเรียบร้อยก็เก็บทำความสะอาดกัน เพียงไม่นานสาวใช้ของเรือนใหญ่ก็มุ่งตรงมาที่นี่แล้วเรียกขานบอกให้ข้าเข้าไปร่วมทานอาหารเย็นกับฮูหยินผู้เฒ่า แต่ข้าก็ปฏิเสธไปพร้อมบอกว่าตนเองมีอาการป่วย นางก็แย้มยิ้มออกมาโดยที่ไม่พูดอันใดอีกก่อนที่จะเดินกลับไป

"บ่าวรับใช้ของเรือนใหญ่เป็นเช่นนี้เองหรือเจ้าคะ"

"ก็เป็นเช่นนั้นไม่เห็นจะมีอันใดเลิศเลอ เลยแม้แต่นิดเดียว ทำตนสูงส่งเรียกขานเราเหมือนกับคนต่ำกว่าตน"

"บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ ต่อไปหากมีผู้ใดมาต่อว่าฮูหยินบ่าวจะจัดการเองนะเจ้าคะ"

"ข้าขอบใจเจ้ามาก"

"เจ้าค่ะงั้นบ่าวเตรียมน้ำให้ฮูหยินนะเจ้าคะ"

"ได้เจ้าไปเถอะ"

ตกมากลางดึกก็มีบุคคลเนรนามเข้ามาภายในห้องของข้า ทำเอาตัวของข้าตกใจ แต่เมื่อมองดีๆแล้วกลับเป็นฉีเฟย สามีของข้าเองเขาแอบย่องเข้าห้องของข้าในกลางดึกทำไมกัน เหตุใดไม่เข้ามาดีๆอย่างน้อยก็แต่งงานเป็นสามีภรรยากันแล้วจะแอบย่องเข้ามาในห้องกันทำไม แต่ความสงสัยก็หยุดชะงักลงเมื่อตอนกลางวันข้าเองก็พอจะเดาได้ก็เพราะเหตุใดเขาจึงแอบย่องเข้ามาในตอนกลางดึก เขาไม่อาจแสดงได้ว่าตนเองรักข้าจึงจำเป็นต้องหลบๆซ่อนๆความรู้สึกของตนเอง แล้วเขาจะต้องทำแบบนี้จนถึงเมื่อไหร่กัน ถึงจะหลุดพ้นจากความรู้สึกนี้ได้

"เหตุใดจึงย่องเข้ามา"

"เพราะว่ากลัวว่าเจ้าจะถูกคนอื่นรังแกอีกเป็นที่โปรดปรานก็โดนรังเกียจรังแก"

"เจ้าอย่าได้คิดมากทำตามใจตนเองเสียบ้าง"

"ข้ากำลังปกป้องเจ้าด้วยวิธีของข้า อีกไม่นานท่านแม่ก็คงจะให้สตรีผู้นั้นเข้ามาเป็นภรรยาคนร้องของข้า ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า"

"เรื่องอันใดกันจึงทำให้เจ้าร้อนใจถึงเพียงนี้"

"ท่านพ่อของข้ากับนางมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้งเจ้ารู้เห็นด้วยอย่างนั้นหรือ"

"ตัวข้าขายของตั้งแต่เด็กมีเรื่องใดบ้างที่ข้าไม่เห็นไม่รับรู้ บิดาของเจ้าแอบพานางไปท่องเที่ยวซื้อของมากมายให้แก่นาง บางครั้งก็เข้าโรงเตี๊ยมที่เป็นส่วนตัวไม่มีใครจับได้แต่ข้าก็เห็น ตัวข้าเองก็รู้ว่าหากพวกเขารู้ก็จะจัดการปิดปากตัวข้าเป็นแน่"

"เจ้าเอ่ยปากแบบนี้ท่านแม่ต้องจัดการพวกเขาทั้งสองคนเจ้าคิดดีแล้วใช่หรือไม่"

"ข้าไม่กลัวพวกเขาหรอกนะสักวันพวกเขาแอบเล่นชู้กันจะต้องเป็นที่ประจักษ์แก่ทุกคน"

"ถ้าเกิดพวกเขาทำอันตรายต่อตัวเจ้าจะทำอย่างไร"

"เจ้าถามเพราะเป็นห่วงข้าหรือ ตัวของเจ้าเองก็รู้ใช่ไหมว่าคู่หมั้นของตัวเองคบหากับบิดาของตน"

"ตอนแรกข้าไม่รู้ข้าเพิ่งรู้ตอนที่เจ้าบอกกับท่านแม่ ตอนแรกตัวข้ารับรู้มาตลอดว่านางมีบุรุษคนอื่นหลับนอนกับคนมาหลายต่อหลายคน แต่นั่นก็ไม่คิดว่าเป็นบิดาของตนรวมเป็นหนึ่งในบุรุษผู้นั้นด้วย"

"เจ้าเสียใจไหมที่โดนคู่หมั้นหักหลังแบบนี้"

"ความจริงนางก็ไม่ได้รักตัวข้าหรอกนะนางไม่ได้รักบุรุษเช่นข้าเลยสักนิดนางรักเกียรติยศและศักดิ์ศรีเงินทองมากมายของตระกูลข้ามากกว่า"

"ตัวเองไม่คิดหรือว่าที่ข้ายอมแต่งมาที่นี่ก็เพื่อเงินทองมากมายที่เจ้ามอบให้"

"โดนพวกนั้นเป็นฝีมือของอดีตคู่มันของข้าที่โกรธเกลียดเจ้าจึงนำคนพวกนั้นมาทำร้ายเจ้า ความจริงนางต้องการพาคนอื่นๆมาเห็น ตอนที่เจ้าถูกโจรย่ำยีแต่กลายเป็นข้าที่โดนยาพวกนั้นและทำเรื่องนี้กับเจ้า หากไม่ใช่เพราะเรื่องนี้นี่หรือที่เจ้าจะยอมแต่งงานกับข้ามาเป็นภรรยาของข้า"

"นั่นมันก็จริงถ้าไม่เกิดเรื่องนี้ข้าก็ไม่แต่งงานกับเจ้าแล้วก็ไม่รู้ว่าเจ้ามีความรู้สึกใดกับข้า"

"ข้ารักเจ้าไม่ใช่เรื่องโกหก ต่อให้ข้ามีภรรยาเพิ่มขึ้นอีกหลายคนนั่นคือหน้าที่ที่ตัวของข้าต้องกระทำเพื่อให้ทายาทไว้สืบสกุลตระกูลของข้า เจ้าจะยอมรับเรื่องนี้ได้หรือไม่"

"ตราบใดที่เจ้ายังรักข้า เคารพข้าเรื่องอื่นไม่เป็นไร"

"ต่อให้ข้าไม่สามารถแสดงออกถึงความรักที่มีต่อเจ้าได้อย่างนั้นหรือ"

"ใช่ข้าจะยอมเชื่อใจในความรักของเจ้า"

"หลายปีผ่านพ้นเจ้าอยากเจอบิดาที่แท้จริงของเจ้าหรือไม่"

"ไม่รู้สิข้าไม่เคยคิดเลยไม่เคยรู้สึกว่าอยากจะเจอเขาเลยแต่มารดาของข้ารักและคิดถึงเขาเหลือเกิน"

"ข้าจะช่วยตามหาให้เจ้าจะได้พบกับเขาและใช้ชีวิตครอบครัวด้วยกัน"

"ถ้าเขาอยากจะพบท่านแม่หรือตัวของข้าก็ให้เขาตามหาเองเถอะเราไม่ต้องตามหาเขาข้าไม่เป็นอะไรไม่มีเขาก็ไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว"

"เช่นนั้นต่อให้ไม่มีเขาในชีวิตบุรุษที่จะดูแลเจ้าอยู่เคียงข้างเจ้าก็คือข้าคนนี้เขาจะอยู่กับเจ้าตลอดไปไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นข้าจะรักและเชื่อใจเจ้า"

"วลีนี้เหมือนเคยอ่านในนิทานพวกนั้นที่บุรุษชั่วช้าชอบสัญญากับสตรีผู้โง่งม"

"เจ้าเนี่ยอ่านหนังสือพวกนี้ให้มันน้อยๆหน่อยคนอื่นจะเป็นอย่างไรก็ช่างแต่ข้ารักเจ้าเพียงผู้เดียวไม่รักผู้อื่นไม่มีวันรักคนอื่น"

"ป้อนคำหวานเสียจนอยากจะอาเจียนนอนเสียเถิดพรุ่งนี้จะกลับไปเยี่ยมท่านแม่ตั้งแต่เช้า"

"เดี๋ยวข้าจะแอบตามไปด้วยเพื่อความปลอดภัยของเจ้า"

"ตามใจเจ้า"