บทที่ 3

บทที่ 3

...ฉีเฟย...

การแต่งงานที่ไม่เต็มใจแต่ก็เพราะมีความรับผิดชอบในเรื่องนี้ข้าจึงทำได้เพียงแต่งงานกับนาง เพื่อรักษาหน้าตานางและตัวเองเรื่องที่เกิดขึ้นเห็นได้ชัดว่าคู่หมั้นข้าอย่างลู่เหมยลี่ไม่พอใจตัวของซินเพ่ยหนิงเรื่องนี้ แต่เพราะการกระทำนั้นผิดข้าเลยจำต้องแต่งงานเพื่อขอโทษซินเพ่ยหนิงแทนนาง ตระกูลลู่บอกแต่ว่าบุตรสาวตนเองนั้นดี

ต่อว่าซินเพ่ยหนิงสารพัดว่าเป็นลูกนางโลม ขนาดลู่เหมยลี่หลับนอนกับบุรุษมากมายข้ายังไม่พูดอะไรเกี่ยวกับนางสักคำมีเพียงท่านแม่ของข้าที่ตาบอดอยากได้ลู่เหมยลี่มาเป็นภรรยา ข้าจึงตัดไฟตั้งแต่ต้นลมแต่งงานกับสตรีบริสุทธิ์เช่นซินเพ่ยหนิงที่ไม่มีมลทินมาตั้งแต่แรกดีกว่า ถามข้าว่ารักนางมั้ยข้าชอบนางตั้งแต่เด็ก แต่เพราะมารดานางงดงามเกินไปท่านพ่อข้าเคยจะรับนางมาเป็นฮูหยินรองจนท่านแม่เกลียดมารดาซินเพ่ยหนิงมาตั้งแต่นั้นมา ข้าเลยแสดงออกมากไม่ได้เฮ้อ ข้าจะรักใครสักคนมันลำบากเพียงนี้เลยหรือ

"ฉีเฟย"

"ขอรับท่านแม่"

"เจ้าจะทำเช่นไรกับลู่เหมยลี่"

"ข้าถอนหมั้นไปแล้วขอรับ"

"เจ้าหมั้นหมายกับนางมาหลายปีแต่เพราะนางจิ้งจอกนั้นเจ้าถึงได้ทอดทิ้งนาง"

"ท่านแม่จะให้ข้าทำอย่างไร ในเมื่อข้าแต่งงานกับซินเพ่ยหนิงไปแล้ว จะให้ลู่เหมยลี่แต่งมาเป็นฮูหยินรองหรือขอรับ"

"เจ้าปลดซินเพ่ยหนิงออกจากตำแหน่งฮูหยินใหญ่เสีย"

"มิได้ขอรับนางไม่ได้ทำผิดอันใด ยิ่งข้าปลดนางลู่เหมยลี่จะดูไม่ดีนะขอรับ ถ้าจะแต่งก็ให้นางเป็นฮูหยินรองขอรับ"

"เจ้าจะให้นางเป็นฮูหยินรองหรือไร"

"ขอรับ"

"เจ้ามีเรื่องอันใดกับลู่เหมยลี่หรือไม่"

"ไม่มีเรื่องอันใดขอรับ แต่เพื่อที่จะไม่เสียหน้าแต่ละฝ่ายการที่ให้ลู่เหมยลี่นั้นแต่งงานเข้ามาเป็นฮูหยินรองนั้นเท่ากับว่าซินเพ่ยหนิงนั้นร้ายกาจคนก็จะสงสารลู่เหมยลี่มากกว่า"

"เจ้าจะเอาเช่นนั้นหรีอ"

"ขอรับ"

"งั้นตามใจเจ้าแต่ขอแค่เพียงอย่าทำให้ลู่เหมยลี่เสียใจเป็นพอ"

"ขอรับ"

ข้าเดินกลับเรือนพบซินเพ่ยหนิงนั่งทำอะไรบ้างอย่างที่ตอนนี้ข้าเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่านางนั้นปกติดีหรือไม่ เพราะดูจากท่าทางที่นางนั่งนางกำลังนั่งขัดอะไรสักอย่าง แต่ข้าก็ไม่กล้าเข้าหานางสุ่มสี่สุ่มห้าเพราะข้ากลัวว่านางจะพกอาวุธมีคมแทงข้าถ้าเกิดนางตกใจขึ้นมาจะทำอย่างไร

"ซินเพ่ยหนิงเจ้าทำอันใดกัน"

"โอ้ย ข้าตกใจหมด"

เคร้ง!

"นี้เจ้าจะทำอันใดข้าหรือซินเพ่ยหนิง"

"ข้าจะทำอันใดเจ้ากัน ข้าแค่เห็นว่ามีดในครัวที่เรือนข้ามันทื้อข้าเลยลับมีดเสียหน่อย เจ้ามาที่นี้ทำไมกัน"

"ข้ามาหาภรรยาไม่ได้หรือไร"

"เหอะ เจ้าเนี่ยนะอยากมาหาข้า เจ้าน่ะเกลียดข้าไม่ใช่หรือไงทำไมต้องอยากเจอหน้าข้าด้วย"

"ท่านแม่ของข้าจะให้ข้าแต่งลู่เหมยลี่เข้าเรือน"

"นั้นก็สมควรที่เจ้าต้องทำแล้วมิใช่หรือ นางหมั้นหมายกับเจ้ามานานเจ้าควรดีใจกับนางต่างหากที่ได้นางมาเป็นฮูหยิน"

"ข้าจะให้นางแต่งเข้ามาเป็นฮูหยินรอง"

"อะไรนะ ทำไมกัน"

"เรื่องนี้ข้าคิดดีแล้ว ข้าบอกท่านแม่ว่าข้าจะให้นางเป็นฮูหยินรองเพราะอยากให้เจ้ากล้าเป็นสตรีที่ร้ายกาจ แต่เพราะปกป้องเจ้าเรื่องการถูกนินทาและรับผิดชอบเจ้า ข้าเองก็ไม่อยากให้เจ้าถูกปลดเพระายากจนกว่าลู่เหมยลี่"

"เพราะอะไรอีก"

"ข้า..."

"เจ้าทำไมกัน"

"ข้าชอบเจ้ามานานแล้ว ข้าแต่งงานกับเจ้าไม่ใช่นาง"

"เจ้าที่เกลียดข้ามาตั้งแต่เด็กเนี่ยนะชอบข้าประสาทหรือไร"

"ข้าชอบเจ้าจริงๆ เพราะข้าเองไม่กล้าแสดงออก ตอนเด็กมารดาเจ้างดงามมาก ท่านพ่อข้าพึ่งใจอยากแต่งงานกับมารดาเจ้าจนตัวสั่น แต่เพราะท่านแม่ไม่อนุญาติท่านพ่อเลยไม่สามารถมีได้ ข้าถูกท่านแม่ต่อว่าทุกครั้งที่ปเล่นกับเจ้า แต่ข้าชอบเจ้ามากสุดท้ายข้าก้ทำร้ายเจ้าอยู่ดี"

"เจ้าเป็นเด็กอยู่หรือไร ถ้าชอบข้าเจ้าควรเป็นคนที่โตมากขึ้นกว่านี้ อย่าทำตัวติดมารดาจนไม่มีความคิดเป็นของตนเองเพียงนั้น"

"ข้าไม่สามารถกระทำให้ท่านแม่เสียใจได้ แต่ข้าขอสัญญาทุกอย่างที่ข้าทำล้วนเพื่อเจ้าทั้งสิ้น ข้าจะไม่ทำให้เจ้าเสียใจ"

"ช่างเถอะข้าคงคิดว่าว่าเจ้าแตกต่างจากคนอื่นที่เอาแต่..."

"ฮูหยินเจ้าค่ะ ฮูหยินผู้เฒ่าเรียกหาเจ้าค่ะ"

"ข้าจะไปเดี๋ยวนี้"

"เจ้าค่ะ"

ข้ามองตามนางไปท่านแม่เรียกหานางทำไมกัน มีเรื่องอันใดกันถึงได้เรียกหาหลังจากคล้อยหลังข้าจากเรือนท่านแม่มาเช่นนี้ ข้าจึงแอบตามไปดูก็พบว่าซินเพ่ยหนิงนางมาที่เรือนท่านแม่จริงๆ และสิ่งที่ท่านแม่ทำก็เล่นเอาข้าจุกในอก

"บุตรชายข้าอยากแต่งงานกับคุณหนูลู่เหมยลี่ แต่เพราะเจ้าเป็นฮูหยินเอกบุตรชายข้าเลยต้องแต่งนางเข้ามาเป็นฮูหยินรอง เจ้ามันนังแพศยาเสียจริงมารดาเจ้ายั่วยวนสามีของข้าจนอยากรับมารดาเจ้ามาเป็นอนุ เหอะสตรีเช่นนางมีหรือที่ข้าจะยอมให้นางเข้ามาในจวนของข้าเช่นนี้ เจ้าก็เหมือนกันหาเจ้าไม่ขายตัวให้บุตรชายข้าในคืนนั้น บุตรชายข้าก็คงไม่ต้องถูกชาวบ้านต่อว่าเชนนี้"

"เจ้าค่ะ ท่านอยากทำอันใดล้วนเป็นสิทธิ์ของท่าน มารดาข้าไม่เคยยั่วยวนสามีท่านเลยแม้แต่ครั้งเดียว มารดาข้ามิใช่นางโลมนางเพียงอาศัยอยู่ในนั้นขายศิลป์ไม่ขายร่างกาย ท่านพ่อข้าไถ่ตัวมารดาข้าออกมาแต่งงานกันอย่างถูกต้อง”

“มีแต่พวกท่านที่รังเกียจพวกเราแม่ลูกแม้แต่ตอนที่ท่านแม่จะคลอดก็เป็นท่านที่สั่งให้หมอทุกคนในแคว้นนี้ไม่ให้มาช่วยเหลือท่านแม่ของข้า บัดนี้ยังหาว่าข้าขายตัวให้ฉีเฟยอีก ข้าจะบอกอะรให้ท่านรับรู้ข้าเองก็ไม่ได้อยากแต่งงานเข้ามาที่นี้หรอกนะหากไม่ใช่เพราะว่าที่ลูกสะใภ้สุดรักของท่านทำให้ข้าเสียชื่อเสียงเพราะแพ้ข้าในงานประกวดสาวงาม นางเป็นถึงคุณหนูผู้อยู่สูงกลับแพ้ข้าที่ฐานะทางบ้านด้อยกว่า เพราะเสียหน้าเลยวางแผ่นทำเรื่องชั่วช้านี้อีก ข้าจะบอกให้ท่านรู้เอาไว้ระวังท่านจะได้ใช้สามีร่วมกันกับนาง"

"เจ้า!!!"

"ข้าพูดผิดตรงใดกัน ข้ารู้แต่ข้าไม่พูเรื่องนี้ออกมาเพราะสงสารท่าน แต่ตอนนี้ข้าจะบอกให้ว่าสามีท่านคบชู้กับลู่เหมยลี่มานานแล้ว นางหมั้นกับบุตรชายท่านมาหลายปี ท่านไม่คิดหรือว่าเพราะเหตุใดบุตรชายท่านถึงยังไม่แต่งนางเข้าจวนเสียที ท่านควรรู้เอาไว้เสีย”

“หากท่านสงสัยจริงท่านควรวางแผนจับตาดูนางเอาไว้ ข้าพูดแค่นี้หากเกลียดข้าอย่ามายุ่งกับข้าต่างคนต่างอยู่ไม่ต้องมากดขมข้าให้มากนักแม้ข้าจะจนแต่ข้าก็มีความเป็นมนุษย์เช่นพวกท่าน"

"เจ้า..."

"ขอตัวเจ้าค่ะ"

นางเอาตัวรอดได้แบบนี้ข้าก็ดล่งใจอย่างไรเสียคนที่ข้าชอบก็ต้องเก่งกาจเช่นนี้

...ซินเพ่ยหนิง...

ข้ากลับมาก็นั่งลับคมมีดอยู่ที่เรือนของตัวเองอีกครั้ง ข้านั่งลับมีดอย่างช้าๆโดยข้าไม่ได้สนใจอย่างอื่นอีก จนผ่านไปหลายชั่วยามข้าก็ทำเสร็จ อาจจะเพราะนั่งนานไปหน่อยหลังก็เลยปวดมากกว่าปกติ หลังจากที่ทำอะไรเสร็จเรียบร้อยก็เริ่มทำอาหารง่ายๆกินในช่วงเย็น สาวใช้ของข้ามีเพียงแค่คนเดียวไม่มีคนอื่นอีก อาจจะเป็นเพราะรังเกียจตัวของข้าจึงได้มอบเพียงแค่สาวใช้ผอมแห้งแรงน้อยคนนึงเท่านั้น

"ฮูหยินเจ้าคะ บ่าวยกอาหารไปเลยนะเจ้าคะ"

"ได้ เจ้าพึ่งมาได้แค่ 2 วันจะต้องปรับตัวให้มันมากหน่อยที่นี่มีแค่เจ้ากับข้าแค่ 2 คนเจ้าอยู่ได้ใช่ไหม"

"ข้าน้อยอยู่ได้เจ้าค่ะต่อให้ลำบากกว่านี้บ่าวก็จะอยู่เจ้าค่ะ"

"ทำไมล่ะ"

"ฮูหยิน มีบุญคุณช่วยชีวิต ข้าจะไม่เคยลืมบุญคุณครั้งนี้เลยเจ้าค่ะ"

"ข้าเคยช่วยเจ้าหรือ"

"เจ้าค่ะเคยช่วยเหลือข้าน้อยเมื่อหลายปีก่อนเจ้าค่ะ"

"ช่างเถอะเรื่องราวมันก็ผ่านมาหลายปีเราอยู่อย่างสงบสุข เป็นสหายกันอย่าได้หักหลังหรือทรยศกันเลยเจ้าสัญญากับข้าได้ไหม"

"บ่าวสัญญาเจ้าค่ะจะซื่อสัตย์และจงรักภักดียอมตายเพื่อนายเหนือหัวเจ้าค่ะ"

"ข้าก็สัญญาไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขถ้าจะคอยช่วยเหลือเจ้าไม่ปล่อยให้เจ้า ต้องทรมานหรือถูกใจเป็นอันขาด"

"ฮูหยินสัญญาเหมือนกับเป็นสามีภรรยากันเลยนะเจ้าคะ"

"ข้าอ่านจากในหนังสือมา"

"เจ้าค่ะ"

ตัวของข้าและสาวใช้ก็ลงมือทานอาหารกัน จนเสร็จเรียบร้อยก็เก็บทำความสะอาดกัน เพียงไม่นานสาวใช้ของเรือนใหญ่ก็มุ่งตรงมาที่นี่แล้วเรียกขานบอกให้ข้าเข้าไปร่วมทานอาหารเย็นกับฮูหยินผู้เฒ่า แต่ข้าก็ปฏิเสธไปพร้อมบอกว่าตนเองมีอาการป่วย นางก็แย้มยิ้มออกมาโดยที่ไม่พูดอันใดอีกก่อนที่จะเดินกลับไป

"บ่าวรับใช้ของเรือนใหญ่เป็นเช่นนี้เองหรือเจ้าคะ"

"ก็เป็นเช่นนั้นไม่เห็นจะมีอันใดเลิศเลอ เลยแม้แต่นิดเดียว ทำตนสูงส่งเรียกขานเราเหมือนกับคนต่ำกว่าตน"

"บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ ต่อไปหากมีผู้ใดมาต่อว่าฮูหยินบ่าวจะจัดการเองนะเจ้าคะ"

"ข้าขอบใจเจ้ามาก"

"เจ้าค่ะงั้นบ่าวเตรียมน้ำให้ฮูหยินนะเจ้าคะ"

"ได้เจ้าไปเถอะ"

ตกมากลางดึกก็มีบุคคลเนรนามเข้ามาภายในห้องของข้า ทำเอาตัวของข้าตกใจ แต่เมื่อมองดีๆแล้วกลับเป็นฉีเฟย สามีของข้าเองเขาแอบย่องเข้าห้องของข้าในกลางดึกทำไมกัน เหตุใดไม่เข้ามาดีๆอย่างน้อยก็แต่งงานเป็นสามีภรรยากันแล้วจะแอบย่องเข้ามาในห้องกันทำไม แต่ความสงสัยก็หยุดชะงักลงเมื่อตอนกลางวันข้าเองก็พอจะเดาได้ก็เพราะเหตุใดเขาจึงแอบย่องเข้ามาในตอนกลางดึก เขาไม่อาจแสดงได้ว่าตนเองรักข้าจึงจำเป็นต้องหลบๆซ่อนๆความรู้สึกของตนเอง แล้วเขาจะต้องทำแบบนี้จนถึงเมื่อไหร่กัน ถึงจะหลุดพ้นจากความรู้สึกนี้ได้

"เหตุใดจึงย่องเข้ามา"

"เพราะว่ากลัวว่าเจ้าจะถูกคนอื่นรังแกอีกเป็นที่โปรดปรานก็โดนรังเกียจรังแก"

"เจ้าอย่าได้คิดมากทำตามใจตนเองเสียบ้าง"

"ข้ากำลังปกป้องเจ้าด้วยวิธีของข้า อีกไม่นานท่านแม่ก็คงจะให้สตรีผู้นั้นเข้ามาเป็นภรรยาคนร้องของข้า ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า"

"เรื่องอันใดกันจึงทำให้เจ้าร้อนใจถึงเพียงนี้"

"ท่านพ่อของข้ากับนางมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้งเจ้ารู้เห็นด้วยอย่างนั้นหรือ"

"ตัวข้าขายของตั้งแต่เด็กมีเรื่องใดบ้างที่ข้าไม่เห็นไม่รับรู้ บิดาของเจ้าแอบพานางไปท่องเที่ยวซื้อของมากมายให้แก่นาง บางครั้งก็เข้าโรงเตี๊ยมที่เป็นส่วนตัวไม่มีใครจับได้แต่ข้าก็เห็น ตัวข้าเองก็รู้ว่าหากพวกเขารู้ก็จะจัดการปิดปากตัวข้าเป็นแน่"

"เจ้าเอ่ยปากแบบนี้ท่านแม่ต้องจัดการพวกเขาทั้งสองคนเจ้าคิดดีแล้วใช่หรือไม่"

"ข้าไม่กลัวพวกเขาหรอกนะสักวันพวกเขาแอบเล่นชู้กันจะต้องเป็นที่ประจักษ์แก่ทุกคน"

"ถ้าเกิดพวกเขาทำอันตรายต่อตัวเจ้าจะทำอย่างไร"

"เจ้าถามเพราะเป็นห่วงข้าหรือ ตัวของเจ้าเองก็รู้ใช่ไหมว่าคู่หมั้นของตัวเองคบหากับบิดาของตน"

"ตอนแรกข้าไม่รู้ข้าเพิ่งรู้ตอนที่เจ้าบอกกับท่านแม่ ตอนแรกตัวข้ารับรู้มาตลอดว่านางมีบุรุษคนอื่นหลับนอนกับคนมาหลายต่อหลายคน แต่นั่นก็ไม่คิดว่าเป็นบิดาของตนรวมเป็นหนึ่งในบุรุษผู้นั้นด้วย"

"เจ้าเสียใจไหมที่โดนคู่หมั้นหักหลังแบบนี้"

"ความจริงนางก็ไม่ได้รักตัวข้าหรอกนะนางไม่ได้รักบุรุษเช่นข้าเลยสักนิดนางรักเกียรติยศและศักดิ์ศรีเงินทองมากมายของตระกูลข้ามากกว่า"

"ตัวเองไม่คิดหรือว่าที่ข้ายอมแต่งมาที่นี่ก็เพื่อเงินทองมากมายที่เจ้ามอบให้"

"โดนพวกนั้นเป็นฝีมือของอดีตคู่มันของข้าที่โกรธเกลียดเจ้าจึงนำคนพวกนั้นมาทำร้ายเจ้า ความจริงนางต้องการพาคนอื่นๆมาเห็น ตอนที่เจ้าถูกโจรย่ำยีแต่กลายเป็นข้าที่โดนยาพวกนั้นและทำเรื่องนี้กับเจ้า หากไม่ใช่เพราะเรื่องนี้นี่หรือที่เจ้าจะยอมแต่งงานกับข้ามาเป็นภรรยาของข้า"

"นั่นมันก็จริงถ้าไม่เกิดเรื่องนี้ข้าก็ไม่แต่งงานกับเจ้าแล้วก็ไม่รู้ว่าเจ้ามีความรู้สึกใดกับข้า"

"ข้ารักเจ้าไม่ใช่เรื่องโกหก ต่อให้ข้ามีภรรยาเพิ่มขึ้นอีกหลายคนนั่นคือหน้าที่ที่ตัวของข้าต้องกระทำเพื่อให้ทายาทไว้สืบสกุลตระกูลของข้า เจ้าจะยอมรับเรื่องนี้ได้หรือไม่"

"ตราบใดที่เจ้ายังรักข้า เคารพข้าเรื่องอื่นไม่เป็นไร"

"ต่อให้ข้าไม่สามารถแสดงออกถึงความรักที่มีต่อเจ้าได้อย่างนั้นหรือ"

"ใช่ข้าจะยอมเชื่อใจในความรักของเจ้า"

"หลายปีผ่านพ้นเจ้าอยากเจอบิดาที่แท้จริงของเจ้าหรือไม่"

"ไม่รู้สิข้าไม่เคยคิดเลยไม่เคยรู้สึกว่าอยากจะเจอเขาเลยแต่มารดาของข้ารักและคิดถึงเขาเหลือเกิน"

"ข้าจะช่วยตามหาให้เจ้าจะได้พบกับเขาและใช้ชีวิตครอบครัวด้วยกัน"

"ถ้าเขาอยากจะพบท่านแม่หรือตัวของข้าก็ให้เขาตามหาเองเถอะเราไม่ต้องตามหาเขาข้าไม่เป็นอะไรไม่มีเขาก็ไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว"

"เช่นนั้นต่อให้ไม่มีเขาในชีวิตบุรุษที่จะดูแลเจ้าอยู่เคียงข้างเจ้าก็คือข้าคนนี้เขาจะอยู่กับเจ้าตลอดไปไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นข้าจะรักและเชื่อใจเจ้า"

"วลีนี้เหมือนเคยอ่านในนิทานพวกนั้นที่บุรุษชั่วช้าชอบสัญญากับสตรีผู้โง่งม"

"เจ้าเนี่ยอ่านหนังสือพวกนี้ให้มันน้อยๆหน่อยคนอื่นจะเป็นอย่างไรก็ช่างแต่ข้ารักเจ้าเพียงผู้เดียวไม่รักผู้อื่นไม่มีวันรักคนอื่น"

"ป้อนคำหวานเสียจนอยากจะอาเจียนนอนเสียเถิดพรุ่งนี้จะกลับไปเยี่ยมท่านแม่ตั้งแต่เช้า"

"เดี๋ยวข้าจะแอบตามไปด้วยเพื่อความปลอดภัยของเจ้า"

"ตามใจเจ้า"