บทที่ 5

บทที่ 5

งานแต่งงานของฮูหยินรองถูกจัดขึ้นมา ใหญ่โตยิ่งกว่างานแต่งงานของฮูหยินใหญ่เมื่อไม่กี่เดือนก่อน ชาวบ้านต่างพากันดูถูกเหยียดหยาม เกี่ยวกับชาติกำเนิดอันต่ำต้อยที่วาสนาดีตกถังข้าวสารมาแต่งงานกับคนที่ร่ำรวยแต่กลับถูกพ่อแม่สามีรังเกียจจัดงานเลกยิ่งกว่า งานแต่งงานของฮูหยินรองเสียอีก ถือว่าเป็นการตบหน้าฮูหยินใหญ่ผู้อาภัพคนนี้

แต่สายตาของฮูหยินผู้เฒ่ากับเรียบเฉยไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้นจับจ้องไปยัง ภรรยาคนรองของบุตรชาย ที่กำลังเข้ามาภายในจวนเพื่อจะมาเป็นสะใภ้อีกคนของนาง แล้วสายตาก็หันไปมองจับต้องสามีของตนที่นั่งอยู่เคียงข้างกัน ขอนางสังเกตก็เห็นพฤติกรรมกริยาท่าทางต่างๆ ที่สามีทำออกมาก็สร้างความเจ็บปวดให้นางมากเช่นกัน

"หึ ดูทำท่าเข้า"

"ซินเพ่ยหนิงสตรีแพศยาเช่นเจ้า ไม่สมควรที่จะเป็นฮูหยินใหญ่ด้วยซ้ำ"

"ลู่เหมยลี่ เจ้าอย่าได้ดีใจไป เข้ามาเป็นภรรยาคนรองอย่าได้มั่นใจในตนเองจนเกินไปนัก"

"เจ้าใช้เล่ห์เหลี่ยมในการเข้ามาเป็นฮูหยินใหญ่เช่นนี้คิดหรือว่า จะมีคนเคารพเจ้าจริงๆ น่าสมเพชเจ้ายิ่งนัก"

"เช่นนั้นหรือก็คอยดูแล้วกัน ว่าผู้ใดจะได้ความเคารพมากกว่ากัน ตัวข้าไม่ได้สนใจว่าพวกเขาจะคิดยังไงว่าแต่เจ้าเถิดควรเอาเวลาไปดูตนเองดีกว่านะ"

"เจ้ากล้าพูดเช่นนี้คิดหรือว่าข้าจะกลัวนิสัยฉันเจ้าเป็นได้แค่คนชั้นต่ำที่ไม่มีวันได้โผบินขึ้นสู่จุดสูงสุดหรอกนะ"

"เราก็ยังมั่นใจในตนเองมากเกินไปทำสิ่งใดเอาไว้มีหรือว่าคนอื่นจะไม่รู้คิดว่าไตร่ตรองให้ดี ว่าการกระทำของเจ้าเป็นที่น่าให้อภัยน่ายินดีหรือไม่"

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร"

"ก็หมายความตามนั้นเจ้าเองอย่าได้คิดว่าตนอยู่เหนือผู้คนมากนัก เพราะคนเราชีวิตไม่แน่นอนตัวข้าเองก็ชีวิตไม่แน่นอนเช่นกันอยู่ๆ ก็ได้แต่งงานกับบุรุษของผู้อื่น โดยไม่ได้ตั้งใจแต่บุรุษผู้นั้นก็เลือกที่จะแต่งงานกับข้าสงสารนะที่เจ้าไม่ได้ครอบครองสิ่งที่เจ้าต้องการ ต่อให้เจ้าได้ครอบครองสุดท้ายแล้วก็ได้เป็นแค่นี้"

"เจ้ามันแพศยาหนังจิ้งจอก"

"เก็บคำนั้นเอาไว้ด่าตนเองในกระจกเถอะหนาไม่อยากพูดกับเจ้าแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียนแทบอยากจะอาเจียนออกมา"

"เจ้ามันก็ไม่ได้ดีไปกลัวข้าหรอกนะเป็นลูกนางโลมริอาจอยากจะเป็นหงส์คนชั้นต่ำก็เป็นคนชั้นต่ำอยู่วันยังค่ำ"

"ขอให้เจ้าเกาะกิ่งไม้แน่นให้แน่นหน่อยบางทีกิ่งไม้อาจจะหักง่ายกลัวเจ้าตกลงมาแล้วเจ็บหนัก คืนนี้เจ้าเข้าหอให้มีความสุขแล้วกัน"

"บอกตัวเองเถอะอย่าได้เสแสร้งแกล้งเป็นคนดีต่อหน้าข้านักน่ารังเกียจ"

"ข้าก็เปรียบเสมือนกระจกนั่นแหละ"

กล่าวจบข้าก็เดินจากมาในทันทีจะบอกอย่างไรดีสตรีผู้นี้นอกจากจะไม่ได้ความแล้วยังไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยด้วยซ้ำ ไม่อยากที่จะพูดว่านางเป็นสตรีที่โง่เขาบ่ปัญญาแต่นางก็มีความเฉลียวฉลาดอยู่พอตัว ก็อย่างว่า นางก็เป็นสตรีที่สูงศักดิ์โดนผู้อื่นเหยียดหยามย่อมไม่พอใจ แต่นางก็เป็นคนที่จะพูดเหยียดหยามผู้อื่นเช่นเดียวกันน่าสงสารนางเหลือเกินที่คิดว่าผู้อื่นจะรักนางทั้งๆ ที่ตัวของนางก็โดนเสแสร้งแกล้งทำเป็นว่ารักและเอ็นดู

"คืนนี้ข้าต้องเข้าหอ"

"ข้ารู้"

"เรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้น"

"เจ้าอยากจะทำเรื่องอะไรก็เรื่องของเจ้า"

"ข้าจะไม่ยอมร่วมรักกับนางเด็ดขาด"

"นั่นมันเรื่องของท่านคิดอยากจะทำอะไรก็เป็นสิทธิ์ของท่านอย่าได้ ปิดกั้นตนเองเพียงนั้น"

"นางเคยหลับนอนกับพ่อของข้าจะให้ข้าสวมรอยทับรอยท่านพ่อได้อย่างไรน่าอับอายสิ้นดี"

"เจ้าไม่บอกกับนางตรงๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะสุดท้ายแล้วนางก็ต้องกลายเป็นคนโง่ต่อหน้าครอบครัวของเจ้าอยู่ดี"

"นางไม่เอ่ยปากผู้ใดจะกล้ากล่าวหานางได้สักวันนางจะหลุดพูดออกมาเองถึงตอนนั้นค่อยว่ากัน"

"งั้นก็ตามใจเจ้า ข้าไม่มีความคิดเห็นใดๆ ถ้าเกิดนางท้องขึ้นมาจะทำอย่างไร"

"ข้าอยากรู้เช่นกันว่านางจะตั้งท้องกับข้าจริงหรือไม่ ข้ากลัวแต่ว่านางจะจัดฉากทำให้ข้านั้นร่วมรักกับนาง"

"แล้วจะทำเช่นไร"

"ข้ามียาชนิดหนึ่งที่ช่วงเวลาที่ดื่มจะทำให้ข้าไม่สามารถมีบุตรได้ช่วงหนึ่งหากอยากมี ข้าก็แค่เลิกดื่มแค่เดือนเดียวก็สามารถมีบุตรได้แล้ว"

"เจ้าไม่อยากมีบุตรกับนางหรือไร"

"พูดตามตรงข้าไม่กล้าทำเรื่องนั้นกับนาง เอาตามจริงนางเปรียบเสมือนแม่เลี้ยงของข้า"

"เจ้าอย่าพูดเช่นนั้นเดี๋ยวนางได้ยินกันพอดี ได้เวลาเข้าหอแล้วเจ้าไปเถอะ"

"ภรรยาข้าไม่อยากไปเลย"

"เจ้าต้องทำหน้าที่ลูกผู้ชาย"

"ดีที่ข้าดื่มยามาห้าวันแล้ว ข้าเลยสบายใจหากนางขืนใจข้า"

"ข้าจะกลับบ้านแล้วอีกสามวันข้าจะกลับมา"

"ข้าจะให้องครักษ์ข้าตามดูแลเจ้า"

"ขอบคุณเจ้าคะ"

"อื้ออ ข้าคงคิดถึงเจ้ามากแน่เลย"

"ปากหวานจริงข้าไปก่อนนะ"

"อืม"

ข้าเดินทางกลับบ้านของตนเองโดยที่มีคนของสามีตามติดมาตามระยะๆ กลัวว่าจะเกิดปัญหาและก็เกิดปัญหาขึ้นจริงๆ โจรกลุ่มนั้นที่เคยมาทำร้ายข้าคนพวกนั้นมาหาข้าอีกครั้ง พุ่งตรงจะมาทำร้ายข้าโดยตรง แต่ทหารที่แต่งกายไม่เหมือนกับทหารแคว้นของข้ากลับเข้ามาจัดการคนพวกนั้นจนหมด

"แม่นางน้อยเจา้เป็นเช่นไรบ้าง"

"ขอบคุณผู้สูงศักดิ์มากเจ้าค่ะที่ช่วยเหลือข้าเช่นนี้"

"เจ้าจะไปที่ใดข้าจะไปส่งเจ้าเอง"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ"

"อย่าปฏิเสธข้าเลย ข้าไม่มีเจตนาที่ไม่ดีแก่เจ้าเลยนะ ข้ามาที่นี้เพื่อตามหาคนสำคัญของข้า แต่ข้าตามหาพวกนางมานานก็ไม่พบ"

"ตามหาคนหรือเจ้าคะ"

"ใช่ข้าตามหาคน นางเป็นภรรยาและลูกของข้า ข้าเห็นเจ้าถูกชะตายิ่งนัก ข้าเลยเข้าช่วยเหลือเจ้า"

"ท่านผู้สูงศักดิ์ภรรยาของท่านมีนามว่าอันใดกันเจ้าคะ"

"นางมีนามว่า..."

"ฮูหยินขอรับ ที่จวนเกิดเรื่องแล้วขอรับ"

"เรื่องอันใดหรือ"

"ฮูหยินรองนางโดนฮูหยินผู้เฒ่าทำร้ายขอรับ"

"เรียกข้าไปทำไมกัน"

"เพราะว่าเรื่องเกิดในบ้านท่านเป็นฮูหยินใหญ่ต้องจัดการงานในบ้านขอรับ"

"ได้ข้าจะรีบกลับ ท่านผู้สูงศักดิ์ที่บ้านของสามีข้าเกิดเรื่อง หากท่านอยากให้ข้าช่วยตามหาคน ท่านไปจวนสกุลฉีนะเจา้คะ ข้าเป็นฮูหยินที่จวนนั้น ข้าซินเพ่ยหนิงเจ้าค่ะ ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ"

"ได้ข้าจะไปหาเจ้า"

"ซินเพ่ยหนิงเจ้าอาจจะเป็น..."