บทที่ 6 ทำไข่เค็ม

บนแผ่นดินเทียนเซี่ยภายใต้การปกครองของราชวงศ์โอวหยางเศรษฐกิจและการค้าขายสามารถกล่าวได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่าเข้าสู่ยุคทองของความเจริญรุ่งเรืองอย่างเป็นทางการ

ภายใต้กฎหมายที่เข้มงวดประชาชนมีช่องทางการทำมาหากินมากขึ้น สินค้าที่ออกสู่ตลาดมีการแข่งขันในเชิงคุณภาพและความหลากหลาย อาชีพพ่อค้าแม่ขายไม่ได้ถูกด้อยค่าดั่งเช่นในอดีตอีกต่อไป

อย่างไรก็ดีแม้จะความเสรีทางการค้าอย่างเปิดกว้างมากกว่าราชวงศ์ก่อนเก่าทว่ายังมีสินค้าหลายชนิดที่ถูกผูกขาดโดยราชวงศ์อย่างสมบูรณ์

เกลือจัดเป็นสินค้าราคาแพงชนิดหนึ่งซึ่งถูกควบคุมอย่างแข็งขัน

ปัจจัยหลักคือผลึกสีขาวรสเค็มชนิดนี้เป็นที่ต้องการสูงแต่มีผลผลิตต่ำ อุปสงค์และอุปทานมีไม่เท่ากัน ความต้องการบริโภคมีมากกว่าผลผลิต นำมาซึ่งราคาที่พุ่งสูง เป็นเหตุให้เกิดการลักลอบค้าเกลือเถื่อนในสมัยราชวงศ์เก่าซึ่งสร้างความเดือดร้อนในภาคธุรกิจจนในที่สุดต้องมีกฎหมายเกี่ยวกับการควบคุมเกลือและเครื่องเทศอื่น ๆ ออกมาจัดการ

สิ่งเหล่านี้เป็นปัญหาเรื้อรังมาตั้งแต่ในอดีต กระทั่งปัจจุบันก็ยังไม่สามารถแก้ไขได้อย่างหมดจด

พูดก็พูดมันเกือบจะเป็นเครื่องปรุงอีกชนิดหนึ่งที่มีค่าเทียบเท่าทองคำเช่นเดียวกันกับเครื่องเทศน์อย่างพริกไทยดำ

สำหรับวิญญาณซึ่งล่องลอยผ่านการเวลามาจากในยุคที่เกลือห่อหนึ่งมีราคาไม่กี่บาทกลับมีความคิดตรงกันข้ามว่าการผูกขาดนั้นต่างหากที่เป็นปัญหา ต้องกล่าวก่อนว่าสารให้ความเค็มในยุคสมัยนี้คือเกลือสินเธาว์ซึ่งผลิตจากแร่เกลือภายในดิน

ในยุคสมัยที่ไม่มีวิทยาการและเทคโนโลยีช่วยเหลือทำให้มันกลายเป็นเรื่องยากที่จะพบผืนดินเค็มที่เหมาะสมในการผลิตเครื่องปรุงที่มีความต้องการสูง ยิ่งสายการผลิตถูกปิดเป็นความลับมากเท่าไหร่ โอกาสที่โป่งดินเค็มจะถูกค้นพบนอกเหนือจากที่มีในปัจจุบันยิ่งน้อยลงมากเท่านั้น

แต่ก็เอาเถอะ

เด็กชายตัวน้อยอย่างเขาจะทำสิ่งใดได้

กำแพงไม่สามารถถูกสร้างได้เพียงพริบตาฉันใด กลไกของสังคมก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ภายในข้ามคืนฉันนั้น

กลับกันในฐานะประชาชนผู้ประกอบอาชีพสุจริตตงหยางรู้สึกไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่

เขากำลังลักลอบทำเกลือสมุทร

“คุณช- อาหยางต้องการฟืนเพิ่มอีกหรือไม่” ซินซินเอ่ยถามเจ้านายตัวน้อยเสียงติดขัดเพราะไม่ชินกับคำเรียกขานสถานะใหม่ ดวงตาสีดำขลับกลมโตทั้งเป็นห่วงทั้งอยากรู้อยากเห็นในขณะเดียวกัน

เมื่อวานจู่ ๆ เด็กชายก็บอกกับพวกเขาว่าต้องการทำ ‘ไข่เค็ม’

นางไม่เข้าใจว่าไข่เค็มที่นายน้อยพูดถึงคืออาหารชนิดใดทว่าในฐานะสาวใช้ที่จงรักภักดีนางย่อมสนับสนุนนายของตนเองอย่างสุดความสามารถ เช้านี้นอกจากตงโปและตงป๋ายที่ออกไปขายซาลาเปาอย่างเช่นทุกวันแล้วนางกับตงหยางก็วุ่นวายอยู่กับเตาและกระทะก้นลึกที่เต็มไปด้วยน้ำจากผืนน้ำทะเลกว้าง

ซินซินรู้สึกปวดใจทุกครั้งที่เห็นใบหน้านุ่มนวลของนายน้อยเปียกด้วยเหงื่อและแดงระเรื่อ

“ซินซิน ดูนี่สิ!”

โดยไม่รู้ความในใจของสาวใช้ส่วนตัวของมารดา ตงหยางหัวเราะร่าอย่างมีความสุขขณะกวักมือเรียกหญิงสาวลูกมือให้ดูผลึกสีขาวกระจ่างภายในกระทะ

นับว่าการท่องโซเชียลมีเดียในเวลาว่างยังมีประโยชน์อยู่บ้าง

ตงหยางไม่มั่นใจว่าสิ่งที่ตนทำถูกต้องมากน้อยแค่ไหนเพราะไรเดอร์เองก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญในการผลิตเกลือ แต่ขอแค่ผลลัพธ์ออกมาตามที่ต้องการอดีตชายหนุ่มผู้เดินบนเส้นทางสายกลางก็ไม่ขออะไรไปมากกว่านั้น

สำหรับข้อกฎหมาย เนื่องจากผู้คนในยุคสมัยนี้ยังไม่รู้จักใช้หรือตักตวงผลประโยชน์จากท้องน้ำกว้างใหญ่ที่เรียกว่ามหาสมุทรทำให้แม้จะรู้ว่าน้ำทะเลเค็มแต่เกลือที่เต็มไปด้วยไอโอดีนชนิดนี้ยังไม่ถูกค้นพบ ดังนั้นหากถามว่าเขาผลิตเกลือไหมก็ใช่ แต่ถ้าหากถามว่าละเมิดความเป็นเกลือของราชวงศ์ไหมก็ไม่ใช่ มันก้ำกึ่งและพูดยากมากเป็นพิเศษ

ทว่า สงฺเกยฺย สงฺกิตพฺพานิ พึงระแวงในสิ่งที่ควรระแวง

ต่อให้จะรู้สึกผิดอยู่บ้างแต่หากนิ่งดูดายไม่สนับสนุนในสิ่งที่สามารถสนับสนุนได้เขาคงรู้สึกผิดยิ่งกว่านี้

ซินซินเพ่งพิศคราบสีขาวซึ่งเกิดขึ้นจากน้ำเดือดอย่างไม่แน่ใจ “สิ่งนี้คือสิ่งใดเจ้าคะ”

ตงหยางยิ้มแหย มองซ้ายมองขวาลดเสียงเบา “มันคือเกลือ”

“ก-!!!” หญิงสาวตัวน้อยยกมือขึ้นปิดปากตนเองไม่ให้เปล่งเสียงออกไป ดวงตาสีดำขลับลอกแลกหันซ้ายหันขวา ใบหน้าขาวนวลซีดเซียวอย่างยิ่ง “นายน้อยนี่มัน..”

“ซินซินวางใจ นี่ไม่ใช่เกลือที่ใช้วิธีผลิตชนิดเดียวกันกับราชวงศ์ ให้เจ้าคิดเสียว่ามันเป็นสิ่งให้ความเค็มชนิดอื่นที่ยังไม่มีชื่อเรียกก็เพียงพอ” คุณชายตระกูลคหบดีใช้วิธีหลีกเลี่ยงบาลีอย่างชาญฉลาด เพียงแค่เขาไม่เรียกมันว่า ‘เกลือ’ ผลึกสีขาวที่ได้มาจากการต้มน้ำทะเลนี้ก็ไม่ใช่ ‘เกลือ’

เขาไม่ได้หวังทำเป็นอุตสาหกรรมใหญ่โตเพื่อกอบโกยเงินทอง แค่ใช้ทำไข่เค็มเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น

“ซินซินข้ายังมีเครื่องประดับเล็ก ๆ หลายชิ้น เจ้าเอาไปขายแล้วนำเงินไปซื้อไข่เป็ดให้ข้าทีได้หรือไม่” ตงหยางไม่รอให้สาวใช้ย่อยข้อมูล เปลี่ยนเรื่องเบี่ยงความสนใจอย่างเรียบง่าย

ยิ้มอ่อน “จริงสิ ซื้อผ้าไหมเนื้อละเอียดกับไหมีฝาปิดแน่น ๆ มาให้ข้าด้วยนะ”

“เจ้าค่ะ”

ซินซินรับคำสั่งโดยสัญชาตญาณ สูดลมหายใจลึกเมื่อทำใจได้แล้วก็ไม่มีสิ่งใดที่สาวใช้จะรับไม่ได้อีก

ตงหยางใช้เวลาไปทั้งหมดหนึ่งวันในการผลาญฟืนเพื่อให้ได้เกลือเม็ดละเอียดสีขาวมาถ้วยใหญ่ พวกมันทั้งขาวทั้งสะอาดเมื่อเปรียบเทียบกับเกลือสินเธาว์ในยุคสมัยนี้ที่ปะปนด้วยสีน้ำตาลและเศษดินชัดเจนว่าสิ่งที่อยู่ในมือเขาเป็นสินค้าล้ำค่าอย่างไม่ต้องสงสัย

โดยเฉพาะทะเลในยุคนี้ยังปราศจากซึ่งสารพิษทำให้สามารถไว้วางใจที่จะนำมาบริโภคได้อย่างไม่ตะขิดตะขวางใจ

เด็กชายใช้เวลาที่เหลือต้มน้ำเกลือดองไข่เป็ดเพื่อทำไข่เค็มอย่างไม่เร่งรีบ

อดีตเด็กวัดทำทุกขั้นตอนอย่างพิธีพิถันด้วยวัสดุที่มี เคราะห์ดีที่เขาเคยทำมันมาก่อนตอนเด็ก ๆ พร้อมกับเพื่อนเด็กวัดในครัวบ้านป้าแจ่มจึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะรื้อความทรงจำออกมาทำมันอีกครั้ง

หลังจากปิดผนึกไหก็ได้แต่ตั้งหวังว่าในอีกเจ็ดวันข้างหน้าไข่เค็มของเขาจะประสบความสำเร็จอย่างงดงาม