บทที่ 5

“นายแบบยังไม่มาอีกเหรอ ปลาเก๋า”

ศตพรหรี่ตา แล้วหันไปถามชายหนุ่มหน้าตี๋ ร่างสูงผอมที่ยืนข้างๆ เธอ เมื่อมองไปรอบๆ สตูดิโอถ่ายภาพ ที่ตอนนี้เตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว รอการมาถึงของคนเพียงคนเดียว ที่ป่านนี้กินเวลางานไปเกือบชั่วโมงแล้ว ก็ยังมาไม่ถึงสักที

“ยังเลยครับ ลูกพี่”

ปรุฬตอบผู้เป็นลูกพี่ ก่อนจะมองไปทางสาวประเภทสอง ที่เดินวนไปวนมา มือกดโทรศัพท์แทบไม่ว่างเว้น พลางพยักพเยิดให้ศตพรดู

“ผู้จัดการเค้ากำลังตามอยู่เหมือนกันล่ะครับ ลูกพี่ใจเย็นๆ นะครับ รออีกนิ้ดเดียว”

“เอ่อ...รอมาจนป่านนี้แล้ว ก็ต้องรอต่อไปล่ะ”

ศตพรย่นจมูก พลางส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะบ่นพึมพำกับลูกน้องคนสนิท

“ดีนะที่พี่ไม่รับงานอื่นด้วย ไม่อย่างนั้นเสียงานเสียการหมด อยากจะดูหน้านัก ไอ้พวกไม่รับผิดชอบ ไม่รักษาเวลานี่ ใครกันน่ะปลาเก๋า พี่ทีมงานบอกชื่อนายแบบพี่มา ยาวเป็นกิโล พี่เลยจำไม่ได้”

“อ๋อ...คุณลภณ ลีโอนาโด วรรณลภย์”

ปรุฬท่องชื่อชายหนุ่มคนที่กำลังกล่าวถึงกันอยู่อย่างแม่นเปรี๊ยะศตพรอมยิ้ม

“นั่นแหละ ชื่อยาวเป็นวา ขี้เกียจจำ แต่ว่านายขี้โอ่อะไรนี่ ไม่รักษาเวลาเลยนะปลาเก๋า ดังนักหรือไงกัน แบบนี้ท่าทางจะอนาคตไม่ไกล พี่เห็นมาเยอะแล้ว พวกดังชั่วข้ามคืน แล้วทำพองขนแบบนี้ สักพักหนึ่งเถอะ เหมือนพลุไงปลาเก๋า จุดขึ้นไปดังเปรี้ยง แตกสีสวยงาม แล้วก็หายไปจ้อย”

“ลูกพี่เปรียบเสียเห็นภาพ”

ปรุฬหัวเราะคิกคัก แล้วถอนใจเฮือก ก่อนจะส่ายหน้าบ้าง เขาเองก็เคยได้ยินกิตติศัพท์ของชายหนุ่มคนนี้มาบ้างเล็กน้อย แล้วแต่ละเรื่อง ก็ออกไปทางร้ายกาจทั้งนั้น

“ผมก็เคยได้ยินเพื่อนๆ พูดถึงมาเหมือนกันนะครับ นายลีโอนี่ หล่อมากนะครับลูกพี่ พึ่งได้รางวัลผู้ชายที่น่าจูบที่สุดไปหมาดๆ ด้วย”

“แหวะ!” ศตพรทำหน้ามุ่ย

“ใครตั้งรางวัลนี้กันนะ ยี้!”

“จริงๆ นะครับลูกพี่ อิ อิ ลูกพี่ทำหน้ายุ่งเลย แต่ผมก็ว่าปากเขาสวยจริงๆ นั่นแหละครับ แล้วก็หล่อมากๆ ลูกพี่ต้องเห็น หล่อสุดๆ กระชากใจจริงๆ หล่อจนเคลิ้ม หล่อ...”

“พอเถอะไอ้เก๋า คนอะไรจะมาหล่อตะบี้ตะบันขนาดนั้น”

ศตพรขำกิ๊ก กับท่าทางของลูกน้องหนุ่มที่ทำท่าทางเพ้อๆ แล้วส่ายหน้า

“แต่จะหล่อยังไง ทำงานไม่รับผิดชอบแบบนี้ ก็พวกดีแต่เปลือกนอกสวยนั่นแหละ แบบนี้สู้คนที่งดงามจากภายในก็ไม่ได้ ดูแล้วยังไงก็ดูดี ดูหล่อตลอดกาล คนแบบนี้พี่เห็นว่าหล่อสู้ปลาเก๋าไม่ได้เสียด้วยซ้ำ”

“แหม...”

ปรุฬหน้าแดง เมื่อถูกลูกพี่ชมเอาซึ่งหน้า แล้วบิดตัวแทบจะเป็นเกลียวด้วยความเขิน พูดไม่ถูกกันไปเลยทีเดียว ศตพรเห็นท่าทีของชายหนุ่มแล้วก็อมยิ้ม พลางเอ่ยเป็นกลอนขึ้นว่า

“คนจะงาม งามน้ำใจ ใช่ใบหน้า

คนจะสวย สวยจรรยา ใช่ตาหวาน

คนจะแก่ แก่ความรู้ ใช่อยู่นาน

คนจะรวย รวยศีลทาน ใช่บ้านโต”

สิ้นเสียงใสที่ร่ายกลอนไพเราะ สอนใจจบลง ปรุฬก็อ้าปากค้าง แล้วอุทานขึ้นมาทันทีว่า

“โอ้โห ลูกพี่ มาเป็นกลอนเชียว คมเสียด้วย ไม่น่าเชื่อว่าลูกพี่จะคิดอะไรได้ลึกซึ้งไพเราะ คมคายแบบนี้ปรกติเห็นแต่บทโหด และถึก ทำงานทนและลุยยิ่งกว่าผู้ชายบางคนเสียอีก”

“อ้าวๆ” ศตพรทำตาเขียวใส่ลูกน้อง ที่พูดชมแต่ชักจะใกล้คำต่อว่ายังไงพิกล

“หยุดเลยไอ้เก๋า นี่ตกลงชมหรือว่ากันเนี่ย ประเดี๋ยวก็ตัดเงินเสียหรอก”

“ผมชมสิครับลูกพี่”

ปรุฬทำหน้าเหลอหลา เมื่อถูกว่าเอาแบบนั้น หากแต่แววตาแฝงความเจ้าเล่ห์ ทำเอาศตพรต้องค้อน เมื่อเจ้าลูกน้องสุดที่รัก แกล้งทำหน้าซื่อแต่ใจคดแบบนี้

“เฮ้อ...เบื่อแกจริงๆ เดี๋ยวพี่ลงไปหาอะไรกินก่อนนะ ชักจะหิว ข้าวที่กองเตรียมไว้ให้ พี่ไม่ค่อยชอบเสียด้วย บอกทางพี่โจ้ด้วยนะว่าพี่ลงไปข้างล่าง คงจะอีกนานหรอก กว่าที่นายขี้โอ่นั่นจะมา”

“เค้าชื่อลีโอครับลูกพี่” ศตพรยักไหล่ กับคำแย้งของชายหนุ่ม พลางย่นจมูก ก่อนจะเอ่ยย้ำ

“ไม่รู้ล่ะ มีมีลางสังหรณ์ ว่านายขี้โอ่นี่ จะต้องเรื่องมากแน่ๆ แถมขี้โอ่ด้วยแน่ๆ พี่จะเรียกแบบนี้แหละ ใครจะทำไม”

ว่าแล้วเจ้าตัวก็แลบลิ้นให้กับลูกน้องหนุ่มอย่างเย้าๆ พลางเดินออกไปจากสตูดิโอ ปรุฬมองตามแล้วอมยิ้ม ก่อนจะนึกถึงหน้านายแบบหนุ่มสุดหล่อ ที่แม้แต่เขาเห็นตัวจริงแล้วยังอ้าปากค้าง นึกว่าเทพบุตรที่ไหนมาเดินดินเล่นกันหนอ

“อยากจะรู้จัง ว่าถ้าลูกพี่น้ำแข็ง เจอเข้ากับหนุ่มหล่อระดับเทพอย่างคุณลีโอ จะเป็นยังไงกันเนี่ย ผู้หญิงแกร่งเย็นชาแบบลูกพี่น้ำแข็ง ไม่เคยมองผู้ชายที่ไหนเลยสักคนจะหวั่นไหวไหมหนา เอ่อแหะ...หึๆ”

ปรุฬย่นคิ้ว เมื่อคิดถึงชื่อของคนทั้งสอง ก่อนจะหัวเราะอยู่คนเดียว จนน้ำหูน้ำตาไหล เมื่อเลิกหัวเราะได้แล้ว เขาก็พูดกับตัวเองแล้วอมยิ้มว่า

“หึๆ ชื่อของลูกพี่ ชื่อน้ำแข็ง กับชื่อของคุณลีโอ หึๆ เข้ากันจริงๆ แหะ น้ำแข็ง กับลีโอ งานนี้คงไม่ใครก็ใคร คงจะเมากันไปข้างหนึ่งล่ะ ฮ่าๆๆ”