บทที่ 4

หญิงสาวร่างเย้ายวน อวบอิ่มค่อยๆ ถอนตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรง เต็มไปด้วยมัดกล้ามงดงาม ที่เธอแอบอิงมาเกือบตลอดคืน ผิวสีแทนเปล่าเปลือยนั้น ดูแล้วเร้าใจเธอมาก ชวนให้ใจเต้นรัว ทั้งที่เมื่อคืนนี้เธอผ่านพายุพิศวาสมาอย่างหนักหนา เพราะมีฝีมือของเจ้าของอ้อมแขนอุ่น ทันทีที่เธอขยับตัว นัยน์ตาคมกริบสีน้ำตาลเข้มนั้น ก็ลืมตาขึ้นมามองเธอทันที

“จะรีบไปไหนครับ เบบี้ ยังเช้าอยู่เลย อยู่กับผมก่อนนะ”

แล้วจมูกโด่งก็กดลงมาตามซอกคอระหง หญิงสาวรีบเบี่ยงตัวหนีเขาทันที พร้อมกับหัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยปราม

“แหม...จะสิบโมงแล้วนะคะ ลีโอ เช้าอะไรกัน”

“ก็พึ่งจะสิบโมงเองนี่ครับ เอ๊ะ! คุณว่าอะไรนะครับ สิบโมงแล้วเหรอ ตายหะ!”

มือไม้ที่ยุ่มย่ามตามร่างงามเย้ายวนนั้น หยุดชะงักทันที ก่อนจะผละออกห่างจากสาวงามที่เมื่อเขาผละไปดื้อๆ แบบนั้น เจ้าตัวก็อ้าปากค้าง

“มีอะไรเหรอคะลีโอ”

“ผมมีถ่ายแบบน่ะสิครับ เอ่อ...เบบี้ เมื่อคืนคุณข่วนหลังผมหรือเปล่า?”

คำถามชวนให้ระลึกถึงสัมพันธ์เมื่อคืนนั้น ทำให้สาวสวยหน้าแดงก่ำ ก่อนจะส่ายหน้าแล้วย่นจมูก

“เปล่าหรอกค่ะ เบบี้ไม่นิยมข่วนหลัง ชอบจิกผ้าปูที่นอนมากกว่า อุ๊ย! นี่เบบี้พูดอะไรออกไปก็ไม่รู้อายจัง”

“น่ารักจัง”

ลีโอ หรือ ลภณ ก้มลงจุ๊บแก้มของสาวงามเบาๆ เธอถูกใจเขามาก สาวเจ้าปรายตามองเขามาอย่างเซ็กซี่ ทำเอาชายหนุ่มแทบจะลืมตัว ก้มลงไปชวนเธอทำสัมพันธ์สวาทกันอีกรอบ แต่ก็ต้องระงับใจ เมื่อมองดูนาฬิกาที่แขวนไว้ขืนโอ้เอ้ เขาต้องไปสายแน่ๆ เพราะตอนนี้เขายังโอเอ้อยู่ที่พัทยา แทนที่จะกลับไปถึงกรุงเทพฯตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

ต้นเหตุของความเถลไถลของเขา นั่งพับเพียบใช้ผ้าห่มปกคลุมเนื้อตัว แต่ก็ยังไม่วาย ละเว้นบางส่วนอวดเนื้อนวลแบบมีศิลป์ โชว์ยั่วน้ำลายเขา เธอพาดขาเรียวเนียนออกมานอกผ้าห่ม และแขนข้างหนึ่งก็ลูบไล้ไปที่ต้นคอระหง ทำเหมือนจะยั่วกัน

ให้ตายเถอะ! ลภณกลืนน้ำลายกับภาพล่อตากวนอารมณ์นั้น เขาไม่อยากเสียเวลา ขืนไปสายล่ะก็ ผู้จัดการส่วนตัวของเขา ได้เล่นงานเขาเข้าแน่ๆ ลภณยิ่งถูกหมายหัวอยู่ จากพันโทก้องการุณผู้เป็นบิดา เนื่องจากดาร์ลิ่งผู้จัดการสาวประเภทสองของเขา ไปร้องห่มร้องไห้ฟ้องว่าบุตรชายสุดที่รักเบี้ยวงานเพราะสาเหตุใด ทำให้เขาถูกบิดาเรียกเข้าห้องเย็นจนต้องขนลุกมาถึงวันนี้

“อย่าทำท่าแบบนั้นสิครับคนดี ผมไปก่อนนะ เบบี้ ไว้นัดเจอกันใหม่นะครับ”

ลภณว่า พลางก้มลงหมายจะจูบแก้มนวลอีกสักรอบ หากแต่หญิงสาวกลับรั้งต้นคอเขาไว้ แล้วแนบริมฝีปากอิ่มเย้ายวนลงกับริมฝีปากได้รูป เท่านั้นก็ทำให้ลภณลืมความตั้งใจที่จะแต่งตัวแล้วรีบขับรถกลับกรุงเทพฯ เขาจูบตอบเธอ พลางโถมทับร่างเย้ายวนที่ยังเปล่าเปลือย มือไม้เริ่มไต่ไปทั่วร่างขาวเนียน คนในอ้อมแขนก็ขยับให้ความร่วมมือแต่โดยดี แถมยังช่วยถอดเสื้อเขาอีกรอบเสียด้วย

หากแต่เสียงเรียกเข้า ที่แผดดังลั่นของโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มดังขึ้นเสียก่อน เป็นเสียงที่เขาตั้งไว้เฉพาะบุคคลเสียด้วย ทำเอาลภณทะลึ่งพรวดขึ้นมาจากอกงาม ที่กำลังก้มลงคลุกเคล้าอย่างเมามัน แล้วคว้าหมับกดรับทันที

“ครับพี่ อืม...”

ปลายเสียงของเขาสั่น เมื่อมือบางของสาวสวยนามเบบี้ เริ่มเลื่อนไล้มาที่หน้าท้องแกร่ง เธอโอบเขาไว้แน่นทางด้านหลัง แนบร่างเปลือยเข้าเสียดสีกับเขา ทำเอาลภณหน้าแดงตัวแดง สมาธิแทบเตลิด เบบี้หรือ บูรณี ยังติดใจกับลีลารัก และทุกๆ สิ่งของลภณนัก เขาช่างร้อนแรง หล่อเหลา เร้าอารมณ์ เกินกว่าจะปล่อยกันไปได้ง่ายๆ

“มาทำเสียงสั่นอะไรใส่พี่ คุณลีโอ ไปไหนมาคะ พี่ไปตามหาที่บ้าน เราต้องรีบไปที่สตูด่วนนะคะ หายไปไหน เมื่อคืนก็กลับพร้อมกับนี่ หรือว่าคุณลีโอ...”

ปลายสายที่เป็นเสียงของผู้ชาย ที่พยายามดัดให้เป็นเสียงผู้หญิง ดังแหลมปรี๊ดใส่หูเขาเลยทันที ลภณจับมือของสาวงามที่เลื่อนไล้ซุกซน พลางหันมาทำตาดุๆ ใส่เธอ บูรณียิ้มใส่ตาเขา แล้วก็ยอมอยู่เฉยแต่โดยดี

“เอ่อ...ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ละครับพี่ดาร์ลิ่ง ด่วนเลยครับ”

“ดีมากค่ะ เพราะงานเซ็ทนี้อวดสรีระ คุณลีโอต้องมาให้ทางฝ่ายศิลป์เค้าดูความเรียบร้อยก่อน ห้ามมีร่องรอยอะไรใดๆ ทั้งสิ้นนะคะ ไม่อย่างนั้นพี่จะฟ้องท่าน”

“ชะอุ๋ย!”

ลภณถึงกับคอย่น เขารีบลุกพรวดขึ้นทันที จนสาวงามข้างหลังที่กำลังเพลินๆ กับการกอดเขา ถึงกับผงะหงาย เมื่อเขาลุกพรวดพราดเอาแบบนั้น

“อีกไม่เกินสามชั่วโมงครับพี่”

“พี่จะรอนะคะ ถ้าให้ดี ภายในก่อนสองชั่วโมง คุณลีโอควรจะถึงได้แล้ว เกิดพี่โดนพี่โจโวยวายมาล่ะก็ พี่ไม่ยอมโดนคนเดียวแน่ๆ งานนี้ฮึ่ม!”

“ครับๆ ด่วนเลยครับ พี่อย่าพึ่งโทรไปฟ้องคุณพ่อนะครับ พี่ดาร์ลิ่งสุดสวย เดี๋ยวผมจะเพิ่มค่าเปอร์เซ็นต์ให้ แล้วก็งานที่ไปเกาหลีรอบนี้ ผมจะพาพี่ไปทำนมแถมด้วยฟรีๆ เลย”

“ต๊าย! หยาบคาย พี่น่ะมีอยู่แล้วล่ะค่ะ คุณลีโอไม่ต้องทำอัพอึ๋มให้พี่เพิ่มหรอก ด่วนๆ เลยนะคะ พี่จะนั่งรอมันตรงข้างล่างตึกนี่แหละค่ะ”

“ครับ แต่ผมวางก่อนนะครับ ขืนพี่ดาร์ลิ่งคุยกับผมอีกเดี๋ยวก็จะยิ่งช้า แค่นี้นะครับคนสวย จุ๊บๆ อย่าฟ้องพ่อผมนะครับ”

เขาพูดไปพลาง ใส่เสื้อผ้าไปพลาง และเขาหันมาโบกมือให้สาวสวยที่นั่งมองเขาอยู่บนเตียง ก่อนจะหลิ่วตาให้ มือจับลูกบิดประตู ขณะที่บอกลาเธอพร้อมกับส่งจูบมาให้เธอไปด้วย

“ไปก่อนนะครับเบบี้ ไว้เจอกัน”

บูรณียิ้มหวานตอบเขา พลางหรี่ตาแล้วกัดริมฝีปาก เมื่อนึกขึ้นได้ว่าลภณยังไม่ได้ให้เบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวเธอไว้เลย คิดแล้วเธอก็นึกถึงฉายาของเขาขึ้นมาได้

เพลย์บอยมือวางอันดับหนึ่ง ในวงการนายแบบ ซาตานร้ายที่ไม่ยอมขึ้นเตียงกับผู้หญิงคนไหนเป็นครั้งที่สอง ลภณ ลีโอนาโด วรรณลภย์ นายแบบดาวรุ่งพุ่งแรง ที่หล่อเหลาที่สุดในรอบทศวรรษวงการนายแบบเมืองไทย

รูปร่างสูงกำยำ สมบูรณ์แบบราวกับปั้นมาจากจิตกรฝีมือเอก ผิวสีแทน ใบหน้าคมสัน เปี่ยมเสน่ห์ ไปด้วยส่วนผสมอันลงตัวของสองเชื้อชาติ ที่คัดสรรมาแต่เฉพาะด้านดีของกรรมพันธุ์ เขามีนัยน์ตาคมสวย สีน้ำตาลเข้ม ที่มองแล้วต้องเผลอใจ ตกอยู่ในมนต์แห่งสายตาคมกริบหวานระยับนั่น คิ้วเข้มได้รูป จมูกโด่งเรียวเป็นสัน ริมฝีปากได้รูปแดงเรื่อทั้งที่เป็นผู้ชาย ได้รับการโหวตจากสาวๆ ทั่วประเทศแล้วว่า เขาเป็นชายหนุ่มที่น่าจูบมากที่สุดตอนนี้ ผมหยักศกสีน้ำตาลเข้ม ตัดเป็นทรงสั้นเสย เน้นรูปหน้าหล่อเหลานั่น

แค่นี้ยังไม่พอ เขายังร่ำรวยมหาศาล เป็นทายาทคนเดียวของพันโทก้องการุณ วรรณลภย์ ที่นอกจากรับราชการแล้ว ยังมีธุรกิจโรงแรมห้าดาวในต่างประเทศอีกด้วย จึงไม่แปลกที่สาวๆ ต่างมาห้อมล้อมลภณไม่ขาด แล้วเขาเองก็สานต่อความสัมพันธ์นั้นอย่างไม่โต้แย้ง และให้แบบใจกว้างคือได้ทุกคน แต่ทุกคนต่างจบลงที่เตียงนอน และแยกย้ายกันไปเมื่อความสัมพันธ์จบลง เขาไม่เคยติดต่อกลับ และมีความสัมพันธ์ยาวนานกับผู้หญิงคนไหนเลยแม้แต่คนเดียว

บูรณียิ้มหวาน พลางหรี่ตา เธอรับรู้ดีว่า เขาคิดแบบไหนกับเธอ และเธอก็ติดใจเขาไปเสียแล้ว แถมเธอก็ยังอยากได้เขาอีก แม้จะต้องเสี่ยงไปบ้างก็ตามทีแต่เธอก็ยอมล่ะงานนี้ รสเสน่หาที่ยังติดตรึง ทำให้บูรณีไม่อาจจะลืมเขาได้ง่ายๆ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้สาวสวยผละจากภวังค์ส่วนตัว เธอสะดุ้งเมื่อเป็นเสียงเรียกเข้าจากใครบางคน ‘คนพิเศษ’ ของเธอนั่นเอง มือเรียวสวยรีบเอื้อมหยิบโทรศัพท์มากดรับ ก่อนจะกรอกเสียงหวานฉ่ำลงไป

“ป๋าขา เบบี้คิดถึงป๋าจัง ถ่ายแบบเรียบร้อยแล้วค่ะ ป๋าส่งคนมารับหน่อยนะคะ คิดถึงม้ากมากค่ะ”