ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

           อาหารเช้าถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะอย่างสวยงาม พร้อมมอร์แกนและมิรันตาที่กำลังนั่งทานข้าวเงียบๆ มอร์แกนยังคงคิดเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนจนทำให้เขาแทบนอนไม่หลับ ทั้งเรื่องของอันนาที่แอบหนีออกไป รวมไปถึงเรื่องพวกที่แอบลอบฆ่าอันนาด้วย

“คิดอะไรอยู่คะ ทำไมทำหน้าเครียดขนาดนั้น” มิรันตาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่ค่อยทานอะไรเลย

“คิดไปเรื่อยเปื่อยน่ะ” เขาปฏิเสธก่อนจะทานข้าวต่อไป

“วันนี้คุณมีคุยงานกับคุณทันใช่ไหมคะ”

“ใช่ วันนี้จะสรุปโครงการเกี่ยวกับรถยนต์ตัวใหม่ที่บริษัทกำลังจะพัฒนา” สายตาของเขามองไปยังรอบๆบ้าน แต่ไม่พบร่างบางเสียเลย

“รันขอไปด้วยได้ไหมคะ”

“ได้สิ”

“ดีเลยค่ะ อีกไม่กี่วันก็จะเป็นงานคลาวไนท์แล้ว วันนี้เราแวะไปดูชุดกันด้วยไหมคะ”

“จริงสิ ผมลืมไปสนิทเลย” งานคลาวไนท์ งานที่จัดขึ้นทุกปีโดยบริษัทยักษ์ใหญ่ เป็นงานที่เชิญชวนนักธุรกิจจากทุกซอกทุกมุมของประเทศไปรวมตัวกันเพื่อพบปะสังสรรค์ พูดคุยหรือแลกเปลี่ยนแนวความคิด และยังเป็นที่สำหรับอวดความร่ำรวยอีกด้วย มอร์แกนเองก็ไปงานนี้ทุกปี รวมถึงมิรันตาเองก็ด้วย

“งั้นรันจองร้านไว้เลยนะคะ” หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วจัดการเสร็จสัพ

“งั้นไปกันเถอะ ผมไม่อยากสาย” ธุรกิจของชายหนุ่มกำลังไปได้ด้วยดี เขาทำธุรกิจเกี่ยวกับรถยนต์และอัญมณี รายได้มากมายมหาศาลทำให้เขาเป็นที่ถูกจับตามองของนักธุรกิจหลายๆคน ด้วยอายุที่ยังน้อยและยังมีใบหน้าที่หล่อดูดีนั่น ก็ทำให้เขามีศัตรูมากเช่นกัน

           ร่างเล็กกำลังง่วนอยู่กับการจัดแจกันดอกไม้ ดอกไม้นานาพรรณกองอยู่เต็มไปหมด วันรักเองก็กำลังจัดมันให้เข้าที่เข้าทางเช่นกัน

“คุณมิรันตาเป็นคนโรแมนติคเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าหากคุณมิรันตามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ บ้านคงจะสดชื่นทุกวันแน่ๆเลย” อันนาเงยหน้ามองวันรักครู่หนึ่งก่อนจะก้มหน้าจัดต่อไป ดอกไม้พวกนี้มิรันตาซื้อมาแต่เช้าตรู่ เธอบอกเพียงว่าอยากให้ในบ้านดูสดชื่นด้วยดอกไม้พวกนี้

“นี่อันนา เมื่อวานเธอหายไปไหนมา” วันรักหันมาถามเธอ

“ฉันกลับบ้านมาน่ะ ฉันคิดถึงบ้าน”

“โถ่เอ้ย ทำไมไม่บอกฉันดีๆล่ะ อย่างน้อยฉันจะได้รอเธอ เธอรู้ไหมว่าฉันตกใจขนาดไหนตอนเธอหายไป ฉันตามหาเธอทั่วห้างเลยนะ”

“ขอโทษนะ”

“เธอไปขอโทษคุณมอร์แกนนู่น พอเขารู้ว่าเธอหายไป เขาก็สั่งคนตามหาเธอทั่วห้างเลยนะ พอกลับมาถึงบ้านเธอก็โผล่มาพอดี”

“ทุกคนเดือดร้อนเพราะฉันกันหมดเลย”

“ทำไมคุณมอร์แกนเขาถึงห่วงเธอมากขนาดนี้ล่ะ” หญิงสาวหันมองเพื่อนตัวเอง นั่นสิ ทำไมเขาถึงได้ห่วงเธอมากขนาดนี้

“แค่ติดหนี้เฉยๆเองไม่ใช่หรอ แต่นี่ดูเหมือนเขาทั้งหวงทั้งห่วงเธอเลยนะ มีอะไรปิดบังฉันรึป่าวอันนา” วันรักเริ่มคาดคั้นเอาคำตอบ

“คิดมากน่าวันรัก เขาอาจจะกลัวว่าฉันจะหนีหนี้ก็ได้นะ”

“คุณมอร์แกนรวยจะตาย หนี้ของเธอมันมากมายนักรึไงกัน ชิ” วันรักเบ้ปากใส่หญิงสาวก่อนจะยกแจกันไปวางรอบบริเวณห้องโถง เธอยิ้มให้อย่างเอ็นดู เรื่องบางเรื่องคนเราก็ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกนะ เธอไม่อยากให้ใครมารับรู้เรื่องของเธอสักเท่าไหร่ เพราะแค่นี้เธอก็ถลำลึกมากเกินไปแล้ว

           สระว่ายน้ำในบ้านในยามกลางคืนส่งแสงสะท้อนราวกับเพชรระยิบระยับ อันนาเหม่อมองมัน ในหัวเธอมีแต่เรื่องวุ่นวายเต็มไปหมด เมื่อไหร่เธอจะได้ใช้ชีวิตที่เป็นชีวิตของเธอจริงๆซะทีนะ ตั้งแต่พ่อจากไป ความสุขเธอก็แทบไม่มีเลย ปัญหามีเข้ามาทุกวันจนเธออยากจะตามพ่อเธอไปบ้างให้รู้แล้วรู้รอดไป

“มัวแต่เหม่อลอยอยู่นั่น เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก” เธอหันกลับไปมองยังต้นสียงก็พบกับร่างสูงที่ยืนอยู่

“คุณมอร์แกน”

“ดึกๆดื่นๆแบบนี้มายืนทำอะไร อยากลงไปเล่นน้ำรึไง” เขาพร้อมแล้วทำหน้ายียวนใส่หญิงสาว

“ป่าวค่ะ ฉันแค่คิดอะไรไปเรื่อย”

“คิดอะไรล่ะ คิดถึงฉันรึป่าว” เธอมองหน้าเขาก่อนจะหลบสายตา ผู้ชายคนนี้เวลาดุก็น่ากลัวเสียจนเธอไม่กล้าจะขยับตัว แต่พอเวลาใจดี ก็ดีจนใจหาย

“ป่าวค่ะ” เขาตีหน้านิ่งใส่จนหญิงสาวต้องรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

“ขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อวานนะคะ”

“ฉันทดเอาไว้แล้ว เอาไว้ลงโทษเธอหนักๆทีเดียวเลย” คำว่าลงโทษของเขาทำเธอใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว

“ฉันอยากจะขออะไรคุณหน่อยได้ไหมคะ”

“ขออะไร”

“ฉัน ฉันอยากออกไปขางนอกบ้าง ฉันไม่อยากแอบหนีออกไปแบบนี้อีกแล้ว ฉันไม่อยากทำให้คนอื่นเดือดร้อนเพราะฉันอีก ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่หนีไปไหนเด็ดขาด”

“เธอไม่กลัวคนมาฆ่าเธออีกรึไง”

“ก็คุณบอกฉันเองว่าพวกนั้นยิงผิดตัว หรือว่า” ร่างเล็กเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ก็ยิงผิดตัวนั่นแหละ” มอร์แกนรีบเอ่ยตัดบท

“อนุญาตให้ฉันออกไปข้างนอกนะคะ ฉันจะไม่หนี ไม่ก่อเรื่อง อย่างน้อยก็ได้ออกไปซื้อของเป็นเพื่อนวันรัก นะคะ” เธอส่งสายตาอ้อนวอนไปยังชายหนุ่ม และดูเหมือนจะได้ผล

“ก็ได้”

“จริงหรอคะ”

“แต่ ถ้าเธอก่อเรื่องอีกแม้แต่ครั้งเดียว ฉันจะถือว่าคำอนุญาตของฉันเป็นโมฆะ” หญิงสาวพยักหน้ารับ รอยยิ้มสดใสถูกส่งให้ชายหนุ่ม นี่เขาใจอ่อนหรอเนี่ย

“ช่วงนี้งานฉันเยอะมาก แล้วก็คงจะวุ่นๆมากด้วย อย่าสร้างปัญหานักล่ะ แล้วก็ ถ้าเธออยากกลับบ้าน บอกให้อานันพาไปก็ได้ หรอถ้าวันไหนอยากลาพักเธอก็สามารถลาได้เหมือนพนักงานทุกคน”

“ค่ะ ฉันจะไม่ก่อเรื่อง”

“เข้าใจก็ดีแล้ว ไปนอนได้แล้วไป” ร่างเล็กพยักหน้ารับก่อนเดินออกไป เขาคงทำเธออึดอัดมากเกินไปสินะ แต่ในเมื่อจับคนที่ยิงเธอไม่ได้ เขาคงปล่อยเธอไปเลยไม่ได้เหมือนกัน

หญิงสาวทิ้งตัวลงบนที่นอน เธอคิดย้อนคำพูดของมอร์แกนแล้วเผลอยิ้มออกมา จะว่าไปเขาก็ไม่คนที่ดุร้ายสักเท่าไหร่หรอกนะ

กริ๊ง ๆ ๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอหยิบมาดูก่อนจะพบว่าเป็นรายชื่อของเจ้าหนี้คนใหม่

“ไททัน” เธอกดรับสายก่อนจะกรกเสียงลงไป

“ค่ะ”

“นึกว่าเธอจะไม่รับซะอีก”

“นึกออกแล้วหรอคะว่าต้องการอะไร”

“ใช่” ทำไมเธอถึงรู้สึกสังหรณ์ใจจังนะ

“ว่ามาได้เลยค่ะ”

“อีกไม่กี่วันข้างหน้าฉันมีงานให้เธอทำ หลังจบงานนี้ฉันจะปล่อยครอบครัวเธอให้เป็นอิสระจากเหตุการณ์ที่แม่และพ่อเธอก่อเอาไว้” อย่างน้อยมอร์แกนก็อนุญาตให้เธอออกจากบ้านได้แล้ว งั้นงานนี้คงไม่เป็นปัญหาสำหรับเธอเท่าไหร่หรอก

“ได้ค่ะ ฉันจะทำ ถ้าคุณจะไม่มายุ่งกับฉันอีก”

“ไว้ฉันจะโทรหาอีก” เขาพูดทิ้งท้ายก่อนจะตัดสายไป ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าหายนะกำลังจะมาเยือนนะ

           มิรันตายืนบิดตัวไปมาหน้ากระจกในชุดเดรสสายเดี่ยวสีแดงเพลิงที่ผ่าตั้งแต่ปลายจนถึงต้นขาอ่อน เครื่องประดับเล็กๆถูกตกแต่งลงบนเรือนร่างทำให้เธอดูราวกับนางพญา มอร์แกนเดินออกมาจากห้องแต่งตัวของแบรนด์ดัง เขาสวมชุดทักซิโด้สีดำสนิท บรรดาพนักงานในร้านต่างมองเขาตาไม่กระพริบ

“เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก” เสียงพนักงานในร้านดังขึ้น นั่นทำให้มิรันตายิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

“รันเลือกชุดนี้แหละค่ะ คุณละคะมอร์แกนชอบชุดนี้รึป่าว” ชายหนุ่มพยักหน้าน้อยๆก่อนจะหันไปคุยกับพนักงาน

“ผมเอาชุดนี้แหละ”

“อีกสองวันข้างหน้าเดี๋ยวให้คนมารับชุดนะคะ” มิรันตาเอ่ยกับพนักงานก่อนเปลี่ยนชุดกับตามเดิม

“คุณกลับเลยไหมคะ ” มิรันตาถามขึ้นเมื่อทั้งสองเดินมาถึงลานจอดรถ

“ผมมีธุระต่อ เดี๋ยวผมแวะไปส่งคุณก่อน” มอร์แกนเอ่ยพลางเคลื่อนรถออกไป

“งั้น ช่วยส่งรันที่บ้านคุณนะคะ รันให้ป้ารตีเตรียมของไว้ รันว่าจะทำพายเบอร์รี่ไว้ให้คุณค่ะ” มิรันตาพูดพร้อมแสดงท่าทางตื่นเต้น

“รันอยากลองทำดู เผื่อว่างๆรันจะได้ทำให้คุณทานได้ไงคะ” มอร์แกนรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เขาและเธอเป็นเพื่อนกันมานาน และเขาก็ไม่อยากให้สถานะมันเกินเลยไปมากกว่านี้ ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เขาขับรถตรงไปยังบ้านก่อนจะส่งหญิงสาวเอาไว้ มิรันตราเดินเข้าไปในบ้าน ก่อนจะเจออานันที่กำลังตรวจดูความเรียบร้อยภายในบ้าน

“ลองชุดเสร็จแล้วหรอครับคุณมิรันตา” เธอส่งยิ้มให้อย่างคนคุ้นเคย

“ค่ะ พอดีรันทำต่างหูหายไปน่ะค่ะ เลยมาตามหาสักหน่อย”

“งั้นเดี๋ยวผมให้ลูกน้องช่วยตามหานะครับ”

“อย่าเลยค่ะ รบกวนคนอื่นเปล่าๆ เดี๋ยวรันหาเองดีกว่า คุณอานันทำงานไปเถอะค่ะ”

“บ้านตั้งกว้าง จะหายังไงเจอครับเนี่ย เอางี้ละกันครับ” อานันมองไปรอบๆก่อนจะเจออันนาที่กำลังทำความสะอาดบริเวณห้องโถงอยู่

“ให้อันนาช่วยหาละกันครับ” อานันกวักมือเรียกอันนมาพบก่อนจะวานให้หญิงสาวช่วยตามหาต่างหูที่ว่า

“คุณมิรันตาทำต่างหูหาย ยังไงก็ช่วยเธอหาหน่อยนะ” หญิงสาวพยักหน้ารับ

“ค่ะ คุณมิรันตาทำหายวันไหนหรอคะ แล้ววันนั้นเดินไปตรงไหนบ้าง” เธอหันไปถาม

“ฉันจำไม่ได้เลยอันนา ฉันเดินไปแทบทุกที่เลย”

“ค่ะ” ร่างบางเดินหาไปรอบๆบ้าน เธอเดินไปห้องครัวก็พบกับป้ารตีที่กำลังทำพายเบอร์รี่อยู่

“หอมจังเลยค่ะ” ป้ารตีหันมายิ้มให้

“ป้าทำเผื่อเราด้วยนะ เห็นขอบกินเหมือนกัน”

“คุณมอร์แกนอยากทานหรอคะ”

“คุณมิรันตาให้ทำน่ะ” หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะขอตัวไปตามหาต่างหูที่หายไป เธอหาเท่าไหร่ก็ใม่เจอ บ้านตั้งกว้างขนาดนี้ จะเจอก็คงยากพอสมควร

“อันนา” เสียงเรียกของมิรันตาดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“ค่ะ เจอแล้วหรอคะ”

“ใช่ อยู่ที่สระว่ายน้ำน่ะ มันตกลงไปที่ก้นสระ เธอช่วยไปเอาให้หน่อยสิ” หญิงสาวเดินไปที่สระว่ายน้ำ เธอสอดส่ายสายตามองไปในสระแต่ก็ไม่พบ

“อยู่ตรงไหนหรอคะ” เธอเอ่ยถาม มิรันตาหยิบต่างหูออกมาจากกระเป๋า เธอแสยะยิ้มบางๆก่อนจะโยนมันลงไปในสระ ต่างหูเพชรค่อยๆจมดิ่งลงก้นสระ เธอมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ เธอจะทำอะไรกันแน่

“อุ๊ย หลุดมือ”

“คุณคิดจะทำอะไรคะ”

“ก็ต่างหูฉันมันหลุดมือตกลงไปในสระ ช่วยเอาขึ้นมาให้หน่อยสิ” สายตาของมิรันตาช่างดูเยือกเย็นอะไรเช่นนี้

“ฉันชอบบ้านหลังนี้ เพราะถึงแม้ลูกน้องของมอร์แกนจะมีมากขนาดไหน พวกนั้นจะไม่เข้ามายุ่งยามในบ้าน และตอนนี้คนที่อยู่ในบ้านก็มีแค่เหล่าแม่บ้าน ฉัน แล้วก็อานันเท่านั้น แต่ฉันวานให้พวกเขาออกไปซื้อของให้ ตอนนี้ทั้งบ้านเลยเหลือแค่เธอกับฉัน” มิรันตาพูดพลางเดินเข้ามาเธอ

“จะทำอะไร”

“เพชร ต่อให้มันอยู่ในน้ำมันก็ยังเป็นเพชร ส่วนก้อนกรวด ต่อให้มันอยู่ในร้านเพชรมันก็เป็นได้แค่ก้อนกรวดเท่านั้นแหละ” มิรันตาหยิบต่างหูอีกข้างก่อนจะโยนมันลงพื้น

“หยิบขึ้นมาให้หน่อยสิ ฉันขี้เกียจก้ม” หญิงสาวยืนกอดอกออกคำสั่ง ร่างเล็กค่อยก้มลงเก็บ มือบางเอื้อมไปจับต่างหูทันใดนั้นเท้าที่สวมส้นสูงเอาไว้ก็เคลื่อนมาเหยียบมือเธอก่อนจะกดมันให้แนบพื้น

“โอ๊ย” เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“ฉันเจ็บนะคะ” มิรันตาออกแรงกดก่อนจะใช้ปลายเท้าขยี้มือบาง

“เจ็บหรอ นี่ยังน้อยไปสำหรับคางคกขึ้นวออย่างแก กล้าดียังไงไปเหยียบคอนโดของมอร์แกน กล้าดียังไงถึงเสนอตัวเองให้เขาแบบนั้น”

“คุณพูดเรื่องอะไร โอ๊ย ฉันเจ็บนะ”

“ฉันพูดเรื่องอะไรงั้นหรอ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่าแกคิดจะทำอะไร” มิรันตายกเท้าออก อันนากุมมือเธอเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด

“เธอนี่ดูไร้เดียงสาเสียจริงนะ” เธอค่อยลูบหัวร่างเล็กก่อนจะขยุ้มแล้วดึงมัน

“โอ๊ย”

“ฉันเตือนด้วยความหวังดี อย่ามายุ่งกับมอร์แกนอีก” มิรันตาปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ

“ลงไปเก็บต่างหูในสระให้หน่อยสิ”

“ฉันว่ายน้ำไม่แข็งค่ะ”

“นั่นไม่ใช่เรื่องของฉัน”

“ฉัน...ฉัน”

“ฉันบอกให้ลงไปแกไม่ได้ยินรึไง ลงไปสิ” ร่างงเล็กๆค่อยลุกขึ้น

“ไม่ค่ะ คุณโยนมันลงไปเอง คุณก็ไปเก็บมันเองสิคะ” เธอจะไม่ยอมอีกต่อไป เธอไม่อยากทิ้งศักดิ์ศรีที่มีอยู่อีกแล้ว แค่นี้เธอก็ถูกเหยียบย่ำเกินไปแล้ว มิรันตาผลักร่างหญิงสาวแต่เธอคว้าตัวมิรันตาเอาไว้ทำให้ทั้งคู่ตกลงไปยังสระน้ำพร้อมกัน

ตู้ม สายน้ำกระเซ็นไปทั่วทิศ มิรันตาว่ายน้ำเกาะขอบสระเอาไว้ ในขณะที่อันนาลอยออกไปกลางสรระ หญิงสาวตะเกียกตะกายพยายามว่ายเข้าขอบสระ แต่ดูจะไม่เป็นผลเท่าไหร่

“ชะ...ช่วย...ด้วย” ร่างเล็กผุดขึ้นลง มือบางพยายามตีน้ำพยุงร่างขึ้นด้านบน มิรันตายืนมองด้วยความสะใจ เธอไม่แม้แต่จะส่งเสียงให้คนมาช่วย

“คุณมิ..ช่วย” สายตาเริ่มพล่ามัว เรี่ยวแรงเธอเริ่มหมดลงไปทุกที

“คุณมอร์แกนช่วยด้วยค่ะอันนาเธอตกน้ำ” เสียงของมิรันตาดังขึ้นเมื่อปรากฏร่างชายหนุ่ม ร่างสูงกระโดดลงน้ำก่อนจะพาร่างเล็กที่กำลังดิ่งสู่ก้นสระขึ้นมา

“อันนา อันนาได้ยินฉันไหม” มอร์แกนพาร่างเล็กมายังขอบสระก่อนจะเรียกเธอ

“แค่ก ๆ ” ร่างเล็กสำลักน้ำก่อนจะเรียกสติกลับคืนมา

“เกิดอะไรขึ้นครับ” เสียงของอานันดังขึ้น เขาวางข้าวของแล้วรีบวิ่งมายังจุดเกิดเหตุพร้อมกับแม่บ้านทั้งสามคน

“อันนาตกน้ำค่ะ รันหยายามช่วยแต่รันเองก็ช่วยไม่ไหว” อันนามองไปยังมิรันตาที่กำลังเล่นละครฉากใหญ่

“เธอลงไปทำไมอันนา” มอร์แกนเอ่ยถาม

“อันนาลงไปเก็บต่างหูให้รันเองค่ะ รันห้ามแล้ว แต่อันนาไม่ฟังเลย”

“ป้ารตีพารันไปเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะครับ”

“ค่ะ” ร่างของมิรันตาเดินออกไป อันนาค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น

“อันนา”

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ” เธอไม่สนใจเสียงของชายหนุ่ม หญิงสาวเดินกลับมายังห้องพัก เธอทรุดลงนั่งกับพื้นก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา เธอกำลังทำอะไรอยู่อันนา มือบางเป็นรอยถลอกเริ่มมีเลือดซิบออกมา ตอนนี้ศักดิ์ศรีความเป็นคนของเธอแทบไม่เหลือแล้ว เธอเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่มีทางชนะใครได้เลย ตอนนี้เธออ่อนแอเหลือเกิน เสียงร้องไห้ดังขึ้นเบาๆ เธอพยายามกลั้นมันเอาไว้ แต่ยิ่งห้ามมันก็ยิ่งไหลออกมา แผลที่เจ็บปวดมันยังไม่เท่าความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในหัวใจ เธอเหนื่อยเหลือเกิน เธออ่อนแอเหลือเกิน

“อันนาเข้มแข็งไม่ไหวแล้วค่ะพ่อ....”