ตอนที่ 5

ตอนที่ 5

“พ่อจะไปไหนคะ อันนาไปด้วยได้ไหม” เด็กหญิงพูดพลางอมอมยิ้มไว้ในปาก

“ไปแป๊ปเดียว เดี๋ยวพ่อก็กลับมานะคะ”

“ไปไหนหรอคะ”

“ไปทำธุระแป๊ปเดียวเองลูก รอพ่อที่บ้านนะ” เด็กหญิงพยักหน้าก่อนจะวิ่งกลับเข้าบ้านไป

ปัง ปัง เสียงปืนดังขึ้นที่หน้าบ้าน เด็กหญิงวิ่งไปก่อนจะเจอผู้เป็นพ่อนอนจมกองเลือด

“พ่อคะ” เด็กหญิงเดินเข้าไปหาร่างนั้นอย่างกล้าๆกลัว

“พ่อคะ พ่อ” 

“พ่อคะ พ่อคะ พ่อได้ยินอันนาไหม” ร่างเล็กร้องไห้ออกมาในขณะที่ดวงตายังปิดอยู่

“พ่อ พ่อ” อันนาสะดุ้งตื่นขึ้นมาก่อนจะมองไปรอบๆห้อง พักนี้เธอฝันเห็นเหตุการณ์ในอดีตแทบทุกวัน หรือพ่อเธอต้องการบอกอะไรเธอกันแน่

ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะหน้าห้องดังขึ้น เธอมองดูเวลานี่ก็เกือบเจ็ดโมงเช้าแล้ว วันนี้เป็นวันหยุดของเธอ แล้วใครกันมาเคาะห้องเธอแต่เช้าขนาดนี้

“วันรัก” เธอเอ่ยชื่อเพื่อนสาว วันรักแทรกตัวเข้ามาในห้องด้วยท่าทางตื่นเต้น

“มีอะไรรึป่าว”

“คุณมอร์แกนให้มาตามไปพบตอนนี้ที่ห้องทำงาน” หญิงสาวยิ่งแปลกใจเข้าไปอีก หรือว่าเขาจะจับคนร้ายได้แล้ว เธอรีบวิ่งตรงไปยังห้องทำงานของเขา ถ้ามอร์แกนจับคนร้ายได้แล้วเธอจะได้รู้สักทีว่าใครกันที่พยายามจะทำร้ายเธอ ร่างบางเคาะประตูห้องก่อนจะเปิดเข้าไป มอร์แกนอยู่ในชุดไปรเวท วันนี้ก็เป็นวันหยุดของเขาเช่นเดียวกัน สายตาของชายหนุ่มมองมายังเธอก่อนทำท่าประหลาดใจเล็กน้อย

“เธอไม่ต้องรีบขนาดนี้ก็ได้นะ อย่างน้อยก็ไม่ควรมาในชุดนอนแบบนี้” ร่างบางหันมองตัวเองก่อนจะเอามองบังร่างตัวเองเอาไว้

“เอ่อ คือฉันคงรีบมากไปจริงๆ” เธอกระชับชุดนอนเอาไว้เมื่อคนตรงหน้าเดินตรงมายังเธอ

“คุณจับคนร้ายได้แล้วหรอ”

“เปล่า”

“แล้วคุณตามฉันมาพบทำไมกันคะ” อันนาแสดงสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย เขาจะหลอกอะไรเธออีกรึป่าวเนี่ย

“วันนี้เป็นวันหยุดเธอสินะ เธออยากออกไปข้างนอกรึป่าว” เธอทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะส่ายหัวไปมา

“ไม่ค่ะ ฉันกลัวว่าจะมีคนตามฆ่าฉันอีก” สีหน้าของหญิงสาวแสดงความผิดหวังออกมาอย่างเห็นได้ชัด จนชายหนุ่มตรงหน้ารู้สึกแย่ตามไปด้วย

“ที่จริงฉันจับพวกมันได้แล้วล่ะ แต่แค่ไม่ได้บอกเธอ”มอร์แกนโกหกหญิงสาวตรงหน้า และดูเหมือนคำโกหกของเขาจะได้ผล ร่างเล็กยิ้มออกมาก่อนจะยิงคำถามใส่เขาไม่ยั้ง

“พวกมันเป็นใครคะ แล้วทำไมต้องตามยิงฉันแบบนั้นด้วย หรือว่าเป็นเจ้าหนี้ของแม่กับพ่อเลี้ยงฉัน หรือว่า...”

“นี่เธอช่วยหยุดพูดก่อนได้ไหม” มอร์แกนหันไปปราม หญิงสาวทำหน้าสลดเล็กน้อย

“พวกมันบอกว่ายิงผิดตัว”

“ผิดตัวหรอคะ” เธอถามเหมือนไม่เชื่อเรื่องที่เขาพูดมา

“ใช่ ผิดตัว”

“แล้วตอนนี้พวกมันอยู่ที่ไหนคะ”

“ฉันส่งมันเข้าคุกไปแล้ว”

“เฮ้อออออ ค่อยยังชั่ว ฉันก็นึกว่าเป็นพวกเจ้าหนี้ตามฆ่าฉันซะอีก ยังไงก็ขอบคุณนะคะ แล้วก็ขอโทษด้วย”

“แล้วอย่างนี้ยังอยากจะออกไปข้างนอกอยู่รึป่าว” อันนามองหน้าเขา ใบหน้าดุๆของเขาส่งยิ้มเล็กๆมาให้ เธอรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก หัวใจดวงน้อยๆเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอเริ่มหลงรักผู้ชายคนนี้แล้วรึป่าวนะ

“คุณว่างหรอคะ ปกติเห็นงานยุ่งจะตาย”

“อือ แล้วจะไปรึป่าว”

“ไปค่ะ ฉันขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ร่างเล็กส่งยิ้มให้ก่อนจะรีบเดินออกจากห้อง มอร์แกนมองร่างนั้นจนลับสายตาก่อนจะยิ้มออกมา

           แสงแดดอ่อนๆ พร้อมกับสายลมที่พัดผ่านเบาๆ อันนากำลังกินสายไหมสีชมพูในมืออย่างเอร็ดอร่อยโดยมีร่างสูงเดินอยู่ข้างๆ สวนสาธารณะเวลานี้มีผู้คนพลุกพล่านพอสมควร สายลมพัดผ่านมาเป็นระยะ ต้นไม้เอนไหวไปตามสายลมสร้างบรรยากาศที่ดีแก่ผู้คนแถวนั้น

“คุณชอบมาเดินเล่นที่นี่หรอคะ”

“ใช่ มีคนคนหนึ่งชอบพาฉันมาที่นี่”

“พ่อฉันก็ชอบพามาที่นี่เหมือนกันค่ะ พ่อฉันชอบธรรมชาติ ชอบผู้คนเยอะๆ พ่อบอกว่ายิ่งคนเยอะเท่าไหร่ พ่อจะไม่รู้สึกเหงา” ดวงตาของหญิงสาวเป็นประกายทุกครั้งเมื่อพูดถึงผู้เป็นพ่อ

“เธอช่วยเล่าเรื่องพ่อเธอให้ฉันฟังบ้างสิ”

“คุณอยากฟังหรอคะ” ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนทั้งคู่จะหยุดนั่งตรงเก้าอี้ริมทาง

“พ่อฉันเป็นนักธุรกิจที่เก่งมากๆคนหนึ่งค่ะ พ่อมีลูกน้องมากมาย มีบ้านหลังใหญ่โต แต่เมื่อสิบห้าปีก่อน พ่อก็มาจากฉันไป” สีหน้าของเธอดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

“ตอนนั้นธุรกิจของเราแย่ลงเรื่อยๆ ลูกน้องของพ่อเริ่มหายไป บ้านหลังใหญ่ก็ถูกขายทอดตลาด แม่บอกว่าธุรกิจของเราล้มละลาย แล้วพ่อก็ถูกฆ่าตาย หลังจากนั้นทุกอย่างก็เริ่มแย่ลง แม่ฉันมีแฟนใหม่ แม่ติดการพนันหนักมาก ของที่เคยมีแม่ก็เอาไปขายจนหมด มีคนบอกว่าแม่มาแต่งงานกับพ่อเพราะพ่อรวย ตอนแรกฉันก็ไม่เชื่อ แต่ตอนนี้ฉันเริ่มเชื่อแล้วล่ะค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจออกมา ชายหนุ่มนั่งฟังเรื่องของเธอโดยแสดงความเห็นใดๆออกมา

“บ้านเราเริ่มเป็นหนี้มากขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายเขาก็ขายฉัน”

“เธอจำคนที่ฆ่าพ่อเธอได้ไหม”

“ฉันไม่เห็นหน้ามันค่ะ ฉันได้ยินแค่เสียงปืนที่ดังขึ้น ฉันออกไปก็ไม่เจอใครเลย”

“เธอหิวรึยัง ไปกันเถอะ” มอร์แกนตัดบทก่อนจะจับมือหญิงสาวให้เดินตามไปยังร้านอาหารหรูใจกลางเมือง ใบหน้าของอันนาเริ่มยิ้มได้เมื่ออาหารของโปรดถูกเสิร์ฟตรงหน้า

“อยากได้อะไรอีกรึป่าว”

“แค่นี้ก็ทานไม่หมดแล้วค่ะ” ทั้งสองทานข้าวอย่างเงียบๆ มอร์แกนมองหน้าคนตรงหน้าที่กำลังทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

“คุณเอาแต่จ้องฉัน ไม่หิวหรอคะ” แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะรู้ตัว เธอหยุดกินก่อนจะหันมาถามเขา

“เห็นเธอกินฉันก็อิ่มแล้วล่ะ” อันนาเบะปากเพราะความหมั่นไส้ที่เขาพูดจาออกมาแบบนั้น

“ฉันขอไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ” เธอทำธุระส่วนตัวจนเสร็จ หญิงสาวส่องกระจกในห้องน้ำ ภาพสะท้อนให้เห็นว่าเธอใส่ชุดเสื้อยืดสีขาวกับกระโปรงสีเนื้อ ใบหน้ายิ้มแย้มๆค่อยๆหุบลงเมื่อภาพในกระจกสะท้อนใครอีกคนหนึ่ง เธอคนนั้นในชุดเดรสสีแดงสด ใบหน้านั้นยิ้มให้อย่างเลือดเย็น

“เธอมาทำอะไรที่นี่หรออันนา” อันนาหันไปหาเจ้าของเสียง

“คุณมิรันตา”

“อย่างเธอไม่น่าจะมานั่งกินอาหารในร้านหรูๆแบบนี้ได้นะ”

“ฉันออกมาทำธุระน่ะค่ะ

“ธุระอะไรหรอ แล้วนี่มากินข้าวกับใคร” หลังจากที่คุยกับมิรันตาครั้งนั้นท่าทีเธอก็เปลี่ยนไปราวกับคนละคน

“ฉัน..ฉัน”

“เธอมากับมอร์แกนหรอ” มิรันตาเดินออกจากห้องน้ำ สายตาเธอสอดส่ายมองไปทั่วร้านก่อนจะพบกับเป้าหมายที่เธอเอ่ยถึง อันนาเดินตามเธอไปติดๆ

“ออกมาทานข้าวทั้งที ไม่คิดจะชวนรันหน่อยหรอคะ” มอร์แกนชำเลืองมายังเธอก่อนจะแสร้งมองไปทางอื่น

“ผมจะมากับใครก็เรื่องของผม”

“เลยออกมากับแม่บ้านที่บ้านหรอคะ รันชักสงสัยแล้วสิ ว่าแม่บ้านคนนี้มีดีอะไร”

“เธอเสร็จแล้วใช่ไหมอันนา ไปกัน” มอร์แกนลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะจับมืออันนาให้เดินตามไป แต่มิรันตาคว้าแขนเขาเอาไว้

“อย่าเดินหนีรันแบบนี้นะคะ” มอร์แกนแกะมือเธอออกก่อนพาร่างเล็กเดินออกไป ปล่อยให้มิรันตายืนหัวเสียอยู่คนเดียว มอร์แกนพาอันนาเดินมาจนถึงลานจอดรถก่อนจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

“ทำแบบนี้จะดีหรอคะ”

“เธอกลัวหรอ” หญิงสาวไม่ตอบคำถาม แต่เธอแสดงสีหน้ากังวลออกไปแทน

“ไปกันเถอะ” รถสปอร์ตสีดำขับเคลื่อนออกไป อันนาเหม่อลอยมองไปด้านนอกตลอดทาง เธอไม่คู่ควรกับเขาเลยสักนิดถ้าเทียบกับมิรันตา และอีกอย่างเธอมาอยู่บ้านของมอร์แกนในฐานะลูกหนี้ แต่ตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่ หัวสมองเธอคิดไปเรื่อยจนลืมดูไปว่านี่ไม่ใช่ทางกลับบ้าน

“เรากำลังจะไปไหนคะ” เธอถามเมื่อทางที่รถกำลังแล่นนี้ไม่คุ้นชินกับสายตา

“ไปที่ที่ปลอดภัย” รถมาจอดอยู่หน้าคอนโดที่อยู่แถบชายเมือง มอร์แกนพาเธอขึ้นไปยังชั้นบนสุด เธอมองไปรอบก่อนพบว่าทั้งชั้นนี้มีแค่ห้องเดียว คือห้องของมอร์แกน ห้องใหญ่ที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์อย่างดี กลางห้องมีสระว่ายน้ำขนาดกลางอยู่ น้ำสีใสสะท้อนแสงไฟสีส้มในห้องระยิบระยับ ของทุกอย่างในห้องนี้ส่วนใหญ่ล้วนเป็นสีขาว ต่างจากที่บ้านลิบลับ

“คอนโดคุณหรอคะ” มอร์แกนที่ยืนกอดอกมองหญิงสาวอยู่พยักหน้าให้

“สวยจัง”

“เธอชอบที่นี่รึป่าว”

“ชอบค่ะ” อันนาตอบพร้อมเดินไปใกล้ๆสระว่ายน้ำ ดวงตากลมโตทอดสายตาไปยังสระน้ำอย่างเป็นประกาย

“ฉันฝันอยากมีห้องแบบนี้ อยากมีสระว่ายน้ำอยู่ในห้อง แต่ฉันว่ายน้ำไม่เป็นนี่สิคะ” หญิงสาวบ่นพึมพำ หญิงสาวหันหลังกลับก็พบกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ในระยะประชิด เท้าเล็กๆก้าวถอยหลังอัตโนมัติ จนเกือบตกสระน้ำ แต่โชคดีที่มอร์แกนคว้าเอวเธอเอาไว้ หญิงสาวเผลอเอามือจับชายหนุ่มเอาไว้อีกแรง ยิ่งเธอว่ายน้ำไม่เป็น ถ้าตกลงไปคงแย่แน่

“คุณเล่นอะไรเนี่ย ถ้าตกลงไปจะทำยังไงคะ”

“ก็ลองตกลงไปดูสิจะได้รู้ว่าจะทำยังไง” สิ้นเสียงเขาผลักร่างเล็กเบาๆ หญิงสาวที่ไม่ทันตั้งตัวตกลงไปในสระน้ำด้วยท่าทางตกใจ

ตู้มมม สายน้ำกระเซ็นไปรอบขอบสระ ไม่นานนักชายหนุ่มก็กระโดดน้ำตามเธอลงไป ร่างเล็กพยายามตะเกียกตะกายขึ้นจากสระแต่ไม่เป็นผล เพียงครู่ร่างชายหนุ่มก็มาคว้าเธอไว้ก่อนจะพาขึ้นไปยังเบื้องบน อันนาสำลักน้ำสองสามครั้ง มือบางทุบคนตรงหน้าอย่างเผลอตัว

“คุณทำอะไรเนี่ย”

“ก็เธออยากรู้ไม่ใช่หรอว่าฉันจะทำยังไง”

“เปียกหมดแล้ว” ชายหนุ่มพาเธอมายังขอบสระ อันนาพยุงตัวเองไปนั่งบนขอบสระ เนื้อตัวเปียกปอนเผยให้เห็นรูปร่างของเธออย่างชัดเจน เธอพยายามเอามือปิดบังมันไว้ มอร์แกนขึ้นมาจากสระก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้เธอ

“ไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา” เขาพูดพลางเอาผ้าเช็ดผมตัวเอง หญิงสาวรับผ้าขนหนูไว้ก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องน้ำ เธอปิดม่านก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าออก เมื่อเสร็จสิ้น เธอใช้ผ้าขนหนูพันตัวเองเอาไว้ก่อนจะเดินออกมาด้านนอก สายตาเธอมองไปรอบๆห้อง แต่ไม่พบชายหนุ่ม

“คุณมอร์แกนคะ คุณมอร์แกน”

“ว่าไง” เสียงตอบรับดังขึ้นจากด้านหลัง เธอหันไปอย่างตกใจพบว่ามอร์แกนมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันอยู่ท่อนล่าง ก่อนเธอจะรีบหันหลังให้เขา

“ฉันโป๊อยู่นะคะ” หญิงสาวกระชับผ้าเช็ดตัวเอาไว้

“ไม่เห็นต้องอายเลย มากกว่านี้ฉันก็เคยเห็นมาแล้ว”

“นี่คุณ” เธอหันไปดุร่างสูง มือหนาคว้าเอวเธอเอาไว้ก่อนดึงเข้าหาตัว

“หรือเธอว่าไม่จริง” หญิงสาวพยายามดันเขาออก

“เธอคิดว่าจะสู้ฉันได้หรอ”

“ฉันไม่ยอมให้คุณข่มเหงฉันง่ายๆหรอก”

“งั้นมาลองดูกัน” ชายหนุ่มช้อนตัวหญิงสาวก่อนจะพาร่างในอ้อมแขนไปยังเตียงสีขาวขนาดใหญ่ เขาวางเธอลงอย่างทะนุถนอม เขาแกะผ้าขนหนูออกก่อนจะโยนมันทิ้งไป ผิวขาวนวลของหญิงสาวกระทบกับไฟสีส้มนั่นทำให้เขาแทบคลั่ง ใบหน้าของเขาค่อยๆลิ้มรสความหอมหวานจากริมฝีปาก ก่อนจะเลื่อนลงมายังซอกคอขาวเนียนนั้น มือหน้าค่อยๆคลึงสองเนินอย่างหยามใจ เสียงครางของหญิงสาวดังขึ้นเป็นระยะ สร้างความพึงพอใจแก่ชายหนุ่ม ลิ้นสากค่อยๆตวัดยอดเนินก่อนจะขบเม้มมันเอาไว้ ลิ้นของเขาค่อยๆลากต่ำลงมายังท้องน้อย มือหนาค่อยๆจับเรียวขาทั้งสองข้างแยกออกจากกัน มือบางกำผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่นจนมันยับยู่ยี่ไปหมด

“อื๊ออ” เธอครางออกมาเมื่อปลายลิ้นเริ่มลุกไปยังกลีบดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน ลิ้นสากค่อยๆซอกซอนมันอย่างอ้อยอิ่ง ร่างบางเผลอแอ่นกลางลำตัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ริมฝีปากของเขาค่อยๆพรมจูบมันก่อนจะใช้ลิ้นตวัดลิ้มรสหอมหวานของหญิงสาว เขาค่อยๆขบเม้มมันอย่างนุ่มนวล ร่างบางสะท้านไปทั้งตัว เธอแทบหมดเรี่ยวแรงลงตรงนั้น ชายหนุ่มปลดผ้าขนหนูของตัวเองออก ก่อนจะค่อยๆแทรกกายเข้าไปยังกลีบดอกไม้นั่น มือหนาเค้นคลึงยอดเนินเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของหญิงสาว ร่างสูงขยับเข้าออกช้าๆ เพื่อให้หญิงสาวปรับตัว ก่อนจะเริ่มเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น ร่างตรงหน้าขยับไปตามแรงกระแทก เขาโน้มตัวลงไปประกบจูบหญิงสาว มือบางโอบร่างชายหนุ่มเอาไว้เมื่อเขาเพิ่มความเร็วขึ้นอีก ร่างทั้งสองกระตุกพร้อมกัน กลับดอกไม้กลืนกินความเป็นชายของเขาเอาไว้จนมิด ร่างโตจับร่างหญิงสาวให้หันหลังก่อนจะเริ่มลุกเธออีกครั้ง ร่างบางบีบรัดของเขาเอาไว้แน่น แก่นกายของเขาเริ่มแทรกตัวเขาไปอีกครั้ง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั้งห้องพร้อมเสียงครางของร่างบาง

“อ๊า อือ อื๊อ” เสียงครวญครางเล็ดลอดออกมาตามจังหวะการกระแทกของเขา จังหวะของชายหนุ่มเริ่มเร็วขึ้นจนหญิงสาวโก้งโค้งลงไปกับที่นอน ใบหน้าเรียวฟุบลงไปกับที่นอน แต่กลางลำตัวเธอแอ่นให้เขาอย่างยั่วยวน ชายหนุ่มสลับให้ร่างเล็กเป็นผู้คุมเกมเสียบ้าง เขาจับร่างเล็กคร่อมตัวเขา เธอช่างไร้เดียงสาจริงๆ ร่างใหญ่ค่อยๆสอดใส่เข้าไปอีกครั้งก่อนจะให้หญิงสาวให้ขยับไปมา มือหนาโอบเอวเธอเอาไว้ขณะที่ร่างด้านบนกำลังควบแก่นกายของเขาเอาไว้ ร่างบางขยับเข้าออกโดยมีมือชายหนุ่มคอยจับบั้นท้ายที่กลมกลึงเอาไว้ เขาเร่งจังหวะจนร่างหญิงสาวตัวโยนไปหมด ทั้งสองกระตุกพร้อมกันอีกครั้งก่อนหญิงสาวจะฟุบลงไปยังไหล่ของชายหนุ่ม เขาจับร่างบางให้นอนราบกับที่นอนก่อนจะเริ่มเกมรุกอีกครั้ง เนินทั้งสองกระเพื่อมขึ้นลงตาจังหวะ เรียวขาทั้งสองข้างถูกยกพาดบนบ่ากว้างของชายหนุ่ม เอากระแทกแก่นกายจนร่างเล็กครางไม่เป็นภาษา จังหวะถูกเร่งขึ้นจนร่างบางสั่นไปมาก่อนทั้งคู่จะหยุดนิ่งในที่สุด เขาถอนแก่นกายออกก่อนจะกอดร่างหญิงสาวเอาไว้แน่น มือหนาลูบหัวเธออย่างเอ็นดู ก่อนทั้งคู่จะเผลอหลับไปในที่สุด

           รถสปอร์ตคันหรูจอดสนิทเมื่อถึงบ้านหลังใหญ่ อันนาก้าวลงจากรถโดยมีร่างสูงเดินตามมาติดๆ

“ฉันขอตัวก่อนนะคะ ป้ารตีคงจะดุฉันแน่ๆ”

“ฉันโทรบอกป้ารตีแล้วว่าเธอกับฉันจะค้างที่คอนโด” หญิงสาวทำหน้าโล่งอกก่อนจะเดินกลับที่พัก เธอเปลี่ยนเป็นชุดแม่บ้านก่อนจะไปทำความสะอาดยังจุดต่างๆ เพราะนี่ก็เกือบสิบโมงเช้าเข้าไปแล้ว

“อันนา” เสียงวันรักดังขึ้น เพื่อนสาวของเธอวิ่งมาหาเธอหน้าตาตื่น

“มีอะไรรึป่าววันรัก”

“มี เมื่อวานทำไมเธอถึงได้ไปคอนโดคุณมอร์แกน”

“เอ่อ คือ คุณมอร์แกนเขา” อันนาตอบเสียงตะกุกตะกัก เธอโกหกไม่เก่งเอาเสียเลย

“ยังไง”

“คุณมอร์แกนเขาให้ฉันไปทำความสะอาดที่คอนโดน่ะ”

“ที่คอนโดมีแม่บ้านคอยทำความสะอาดอยู่แล้วนิ”

“ก็ พอดีแม่บ้านเขาลาป่วยน่ะ เขาก็เลยให้ฉันไปทำแทน”

“แล้วทำไมต้องนอนค้างคืนที่นั่น”

“ก็ ก็ฝนมันตกไง คุณมอร์แกนเลยไม่อยากขับรถ”

“แน่ใจนะ” หญิงสาวพยักหน้า

“ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว เมื่อวานคุณมิรันตามารอคุณมอร์แกนจนดึกดื่นเลยนะ”

“งั้นหรอ”

“ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว ฉันไปทำงานละ” วันรักพูดก่อนจะเดินจากไป ร่างบางถอนหายใจยาว ถ้าโดนจับได้เธอก็คงจะแย่เหมือนกัน นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่นะอันนา ทำไมถึงปล่อยให้เรื่องราวมันเลยเถิดไปได้ขนาดนี้

กริ๊ง ๆ เสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวดังขึ้น ก่อนจะโชว์ชื่อคนที่โทรมาหา

“แม่” หญิงสาวเอ่ยชื่อนั้นขึ้นมา

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับ” เสียงชายที่ไม่คุ้นหูดังขึ้นจากปลายสาย

“นั่นใคร”

“อันนาช่วยพ่อด้วยลูก” เสียงพ่อเลี้ยงเธอดังแทรกขึ้นมา

“นั่นใคร เอาเบอร์แม่ฉันโทรมาได้ยังไง เกิดอะไรขึ้น”

“อันนาช่วยพ่อด้วย ถ้าอันนาไม่มาช่วยพ่อตอนนี้ แม่ต้องแย่แน่ๆ” เสียงตะโกนดังแทรกขึ้นมาอีกครั้ง  

“พ่อเลี้ยงเธอนี่ดีจริงๆนะ ที่มีลูกเลี้ยงอย่างเธอ”

“คุณเป็นใคร” เสียงผู้ชายปลายสายดังขึ้น พ่อเลี้ยงเธอกับเธอไม่ลงรอยกันเท่าไหร่ เขาจะเป็นจะตายยังไงเธอไม่สนใจอยู่แล้ว แต่นี่มีแม่เธอเข้าไปเกี่ยวข้องเธอคงอยู่เฉยไม่ได้

“ฉันขอคุยกับแม่ฉัน”

“อยากคุยนักก็กลับมาที่บ้านเธอสิ”

“คุณเป็นใคร” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดัน

“แล้วเธอล่ะ เป็นใคร ทำไมถึงกล้าให้พ่อเลี้ยงกับแม่เธอมาขโมยของจากฉันได้ ฉันไม่ฆ่าตายก็ดีเท่าไหร่แล้ว”

“อย่าทำอะไรแม่ฉันนะ”

“ฉันคงให้เวลาได้ไม่มาก ยังไงก็รีบมาหน่อยละกันนะ” ปลายสายตัดสายทิ้งไป เกิดอะไรขึ้นอีกนะ แล้วมอร์แกนยิ่งห้ามเธอออกจากบ้านด้วย ถ้าเธอไปขอเขา เขาต้องไม่ยอมแน่ๆ ถ้าต้องแอบออกไปอีกแล้วโดนจับได้เธอก็ต้องตายอีกแน่ๆ

“ทำยังไงดีอันนา ทำยังไงดี”