ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

           ก็อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างบางค่อยๆลืมตาตื่น เธอเดินมาเปิดประตู้พร้อมขยี้ตาไปมา

“ตื่นได้แล้ว นี่ตีห้าแล้วนะ” วันรักเท้าเอวพูด ตอนนี้เธออยู่ในชุดพร้อมทำงานแล้ว

“ตีห้าเนี่ยนะ ที่นี่ทำงานเช้าขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย” วันรักทำหน้าเซง ก่อนจะดันอันนาไปทางห้องน้ำ

“รีบอาบน้ำแต่งตัวเลยนะ ถ้าไปช้าป้ารตีลงโทษแน่” วันรักพูดก่อนจะเดินออกไป อันนารีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ววิ่งไปยังห้องครัว ทุกคนง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารเช้า กลิ่นอาหารลอยคละคลุ้งไปทั่วห้องครัว ป้ารตีที่กำลังหั่นผักหันมามองเธอก่อนจะกวักมือเรียก อันนาเดินเข้าไปอย่างรีบร้อน

“เอาผักนี่ไปล้างนะ แล้วก็ไปล้างจานในอ่าง” อันนาพยักหน้ารับ ถึงเธอจะไม่เก่งเรื่องงานบ้านงานครัวมากนักแต่ก็พอทำเป็นอยู่บ้าง ร่างบางทำงานอย่างตั้งใจ อย่างน้อยนี่ก็เป็นสิ่งเดียวที่เธอยังทำได้ เวลาล่วงเลยไปเกือบแปดโมงเช้า อาหารคาวหวานถูกจัดอยู่บนโต๊ะอาหารอย่างสวยงาม อานันเดินมาตรวจความเรียบร้อยก่อนจะเอ่ยปากชม

“กับข้าวน่าทานกว่าทุกวันเลยนะครับ” อานันเอ่ยชมแม่ครัวทั้งสี่

“วันนี้คุณมิรันตาจะมา ยังไงป้าต้องทำสุดฝีมืออยู่แล้วค่ะ” ป้ารตีบอกอย่างถ่อมตน

“อีกสักพักคุณมิรันตาคงมาถึง” สิ้นเสียง รถลีมูซีนคันสีดำก็จอดอยู่ทางด้านหน้าบ้าน อานันเดินออกไปตอนรับแขกผู้มาเยือนด้วยสีหน้าท่าทางที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ประตูรถเปิดออกเผยให้เห็นร่างสูงประมาณร้อยเจ็ดสิบ เธออยู่ในชุดเดรสสีดำ ยิ่งผิวขาวนวลผ่องของเธอนั้นทำให้เธอน่ามองเป็นไหนๆ เรียวปากบางส่งยิ้มให้อานันอย่างคนคุ้นเคย เธอเดินเข้ามาในบ้านราวกับนางฟ้าที่ทำให้คนมองถึงกับละสายตาไม่ได้

“สวยจัง” วันรักเอ่ยขึ้นพร้อมทำหน้าเคลิบเคลิ้ม

“ทางนี้เลยค่ะคุณมิรันตา” ป้ารตีผายมือมายังเก้าอี้ถัดจากหัวโต๊ะ

“รันคิดถึงฝีมืออาหารของป้ารตีกับป้ารันตีที่สุดเลยค่ะ” ร่างนวลเอ่ยอย่างสุภาพ

“ถ้าคิดถึงต้องกินเยอะๆนะคะ” อันนามองเห็นภาพตรงหน้าแล้วอดยิ้มไม่ได้ เธอคือใครกันนะ ทำไมถึงได้สวยและดูใจดีได้ขนาดนี้

“อีกสักพักคุณมอร์แกนคงมาถึง คุณมิรันตารอสักครู่นะครับ” อานันเอ่ยอีกครั้ง

“งั้นพวกป้ารอตัวนะคะ ยินดีต้อนรับกลับมานะคะคุณมิรันตา” ป้ารตีเอ่ยก่อนทั้งหมดจะเดินกลับไปยังครัว

“นั่นใครหรอ” อันนาเอ่ยถาม เมื่อเดินถึงครัว

“คุณมิรันตา เป็นเพื่อนคุณมอร์แกนน่ะ ตั้งแต่เด็กๆแล้ว ก่อนพ่อแม่คุณมอร์แกนจะเสีย สองคนนี้เคยหมั้นกันไว้ตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ”

“งั้นก็เป็นคู่หมั้นน่ะสิ”

“ไม่เชิงหรอก พอพ่อแม่คุณมอร์แกนเสีย คุณมอร์แกนก็ขอยกเลิกงานหมั้นน่ะ ”

“ทำไมล่ะ”

“ไม่มีใครรู้หรอก คุณมอร์แกนน่ะเดาใจยากจะตายไป” หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะเก็บข้าวของใส่ตู้เย็น

“งั้นวันนี้อันนาช่วยทำความสะอาดห้องโถง แล้วก็ตักใบไม้ออกจากสระก็แล้วกันนะ” ป้ารตีเอ่ยบอก อันนาพยักหน้ารับ

“ได้เลยค่ะ” ร่างเล็กส่งยิ้มให้ก่อนจะไปทำหน้าที่ของตัวเอง ห้องโถงขนาดใหญ่ถูกประดับไปด้วยของราคาแพง มือบางค่อยๆเช็ดถูข้าวของอย่างระมัดระวัง ด้วยความที่ห้องโถงมีขนาดใหญ่และมีของค่อนข้างมาก กว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบครึ่งวันแล้วเชียว อันนาเดินไปยังสระน้ำที่มีใบไม้หล่นอยู่เต็มไปหมด

“นี่เกือบเที่ยงแล้ว ทำไมใบไม้ยังเต็มสระอยู่” เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลัง ก็พบกับมอร์แกนที่อยู่ในชุดคลุม

“ขอโทษค่ะ พอดีฉันเพิ่งทำความสะอาดห้องโถงเสร็จ” อันนาตอบกลับไปก่อนจะรีบตักใบไม้ออกจากสระ แต่มันค่อนข้างจะทุลักทุเลพอสมควร มือหนาดึงอุปกรณ์ในมือเธอออกไปก่อนจะทำเอง

“เธอทำช้าขนาดนั้นแล้วฉันจะได้ว่ายน้ำเมื่อไหร่กัน”

“คุณเป็นเจ้านาย ให้ฉันทำเองดีกว่าค่ะ” อันนาดึงที่ตักใบไม้คืน แต่ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อย

“อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ เดี๋ยวป้ารตีจะดุฉันเอา”

“ฉันเป็นเจ้านาย คนที่จะดุเธอได้มีแค่ฉันคนเดียว” อันนามองหน้าคนตรงหน้า ก่อนจะหลบสายตาเจ้าเล่ห์นั่น

“ฉันจำได้ว่าเธอมาที่นี่ตัวเปล่า เธอมีเสื้อผ้าใส่รึป่าว”

“ฉันยืมของวันรักมาใส่ก่อนค่ะ พอสิ้นเดือนหลังจากหักหนี้ ฉันจะจ่ายเป็นเงินให้เธอ” ร่างสูงมองไปยังอันนา แววตาที่ส่งผ่านไปยังเธอดูสับสนไปหมด

“ฉันจะออกไปซื้อของข้างนอก เธอก็ไปกับฉันสิ จะได้ไม่ต้องไปเอาเสื้อผ้าคนอื่นมาใส่”

“ฉัน..ไม่มีเงินหรอกค่ะ เดี๋ยวสิ้นเดือนฉันค่อยไปหาซื้อดีกว่าค่ะ”

“งั้นอีกสิบนาทีเจอกันหน้าบ้านนะ” มอร์แกนพูดจบแล้วเดินออกไปทันที ปล่อยให้อันนายืนงงอยู่คนเดียว เขาไม่ได้ยินที่เธอพูดรึไงกันนะ อันนารีบตักใบไม้ออกจากสระก่อนจะเดินไปยังจุดนัดหมาย เธอเห็นมอร์แกนยืนรออยู่ก่อนแล้ว

“ขึ้นรถสิ” อันนาพยักหน้าก่อนเข้าไปนั่งอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า” รถสปอร์ตสีดำพุ่งออกไปยังเบื้องหน้า ก่อนจะมาหยุดที่ห้างแห่งหนึ่งใจกลางเมือง อันนามองสภาพชุดแม่บ้านของตัวเองเธอก็แทบไม่กล้าเดินลงจากรถ

“ลงมาสิ” มอร์แกนเคาะกระจกเรียก หญิงสาวรีบลงจากรถก่อนจะเดินตามไปติดๆ มอร์แกนพาเธอเดินไปยังห้องเสื้อที่เป็นแบรนด์อันดับหนึ่งของห้าง สมัยที่เธอยังไม่ตกอับเธอมาเดินห้างนี้บ่อยพอตัวเลยพอรู้จักแบรนด์ชั้นนำต่างๆบ้าง

“เลือกสิ” อันมามองหน้าร่างสูงอย่างตกใจ นี่เขาจะให้เธอซื้อชุดพวกนี้งั้นหรอ

“ฉันบอกคุณแล้วไงว่าฉันไม่มีเงิน” อันนากระวิบกระซาบข้างหูเขา

“เธอนี่เรื่องมากจริงๆ” มอร์แกนหยิบชุดในราวราวสิบชุดก่อนจะเดินไปที่เคาร์เตอร์ อันนาเดินตามไปพลางห้ามเขาเอาไว้

“คุณมอร์แกน”

“เอาทั้งหมดนี่ครับ แล้วก็ช่วยเลือกชุดที่เหมาะกับเธออีกสักสิบชุดแล้วกันครับ” ดูเหมือนคำห้ามปรามของเธอจะไม่เป็นผล

“คุณมอร์แกน ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่เอา หนี้ร้อยล้านฉันยังไม่ปัญญาจะจ่ายคุณเลย แล้วของพวกนี้มันแพงมากนะคะ” อันนาดุคนตรงหน้า แต่เหมือนเขาจะไม่ฟังเธอเลยสักนิด

“เดี๋ยวผมให้ลูกน้องมารับนะครับ ช่วยจัดการให้ด้วย ผมต้องไปธุระต่อ” มอร์แกนเดินออกจากร้านไปโดยมีร่างเล็กกึ่งเดินกึ่งวิ่งตาม

“ฉันไม่ชอบเดินรอใคร ดังนั้นเธอต้องเดินเร็วๆ เข้าใจไหม” ร่างบางเร่งฝีเท้าให้ทันร่างตรงหน้า ความเร็วของมอร์แกนเริ่มช้าลงจนหยุดนิ่ง ในที่สุดเธอก็เดินตามเขาทัน

“คุณเดินเร็วจัง” อันนาถามมอร์แกนขณะที่สายตาของเขามองไปด้านหน้า เธอมองตามสายตาของร่างสูงไปก็พบกับเขาคนนั้น

“อาราม” เธอเอ่ยชื่อออกมาอย่างแผ่วเบา

“สวัสดีครับคุณมอร์แกน และคุณอันนา” อารามเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดี แต่สำหรับหญิงสาวแล้วมันคือหายนะดีๆนี่เอง มอร์แกนใช้มือโอบไหล่หญิงสาวเอาไว้ก่อนจะดึงเข้ามาหาตัวเอง

“บังเอิญเจอกันอีกแล้วนะครับคุณอันนา” มอร์แกนมองมายังเธอ สายตาดุๆของเขาตอนนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน

“เมื่อวานที่เราเจอกัน เรายังคุยกันไม่จบเลยนะครับ” มอร์แกนโอบเธอแน่นขึ้น บ่งบอกว่าเขากำลังโกรธมาก

“มีธุระอีกรึป่าวครับคุณอาราม พอดีเราสองคนมีธุระ” อารามยิ้มเจ้าเล่ห์ราวกับว่าได้สร้างความร้าวรานสำเร็จแล้ว

“เชิญครับ” อารามผายมือเสริม ร่างสูงพาอันนาเดินไปพร้อมกับแขนที่โอบไหล่เธอเอาไว้ อันนาแทบจะวิ่งเพื่อตามเขาให้ทันไม่งั้นเธอล้มแน่ๆ เมื่อถึงลานจอดรถเอาผลักร่างเล็กเขาไปในรถก่อนจะเดินมานั่งยังที่นั่งคนขับ อันนานั่งนิ่งแต่ในใจของเธอร้องไห้ไปแล้ว

“ใครอนุญาตให้เธอออกนอกบ้าน” เสียงของมอร์แกนทุ้มต่ำ เขาคงโกรธมากและนั่นทำให้เธอกลัวแทบสติหลุด

“มะไม่มีค่ะ ฉันออกมาเอง” มอร์แกนกระชากแขนร่างเล็กก่อนจะตวาดใส่เธอ

“เธอกล้าออกมาทั้งๆที่ฉันไม่อนุญาตอย่างงั้นหรอ”

“ฉันแค่ออกมาซื้อของกับวันรัก ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่”

“ต้องรอให้มันเป็นเรื่องใหญ่ก่อนหรอ ถึงจะเชื่อฟังฉันได้” มอร์แกนปล่อยเธอเป็นอิสระ เขาขับรถออกไปด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อันนาไม่กล้าที่จะเอ่ยคำพูดใดๆออกมา

“ลงไปซะ” เขาเอ่ยเมื่อรถจอดสนิทที่หน้าบ้าน ร่างบางเดินลงจากรถ ก่อนที่มอร์แกนจะขับรถออกไป เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ แค่ออกไปซื้อของแค่นี้ทำไมจะต้องว่าเธอขนาดนั้นด้วย ร่างบางเดินกลับมายังห้องพัก เธอเอนตัวลงบนที่นอนก่อนจะนึกถึงสีหน้าของมอร์แกน

“คนอะไรดุชะมัด” เวลาล่วงเลยไปเกือบเที่ยงคืน ร่างบางพลิกไปมาบนที่นอน เหตุการณ์วันนี้ทำเอาเธอนอนไม่หลับไปเสียดื้อๆ เธอลุกเดินมายังครัวก็เห็นป้ารตีกำลังเก็บอาหารเข้าตู้เย็น

“ยังไม่นอนอีกหรอคะ” อันนาเอ่ยถาม

“คุณมอร์แกนเพิ่งกลับมาน่ะ ป้าเลยไปเก็บอาหารบนโต๊ะมาเก็บไว้ ไม่ยอมทานอะไรเลย ไม่รู้ไปหงุดหงิดอะไรมา” อันนามองป้ารตีที่เป็นห่วงเจ้านาย ทั้งที่ต้นเหตุมาจากเธอเอง

“ป้าไปนอนแล้ว อย่านอนดึกมากนะ แล้วพรุ่งนี้ก็อย่าตื่นสายด้วย” อันนายิ้มเจื่อนๆ แล้วพยักหน้ารับ

“ค่ะ” ป้ารตีเดินออกจากห้องไป เขายังไม่ได้กินอะไรหรอเนี่ย อันนาเปิดตู้เย็นก่อนจะเทนมใส่แก้ว ถ้าเธอเป็นต้นเหตุ เธอก็ควรจะรับผิดชอบสิ ร่างบางพาตัวเองขึ้นมาบนชั้นสาม เธอตรงไปยังห้องนอนของชายที่หงุดหงิด

“เอาน่าอันนา” มือบางเคาะประตู เธอถือแก้วนมเอาไว้แน่น เมื่อประตูเปิดออกก็พบกับมอร์แกน สีหน้าของเขาเย็นชาราวกับคนไม่มีความรู้สึก

“เห็นว่าคุณไม่ทานข้าว ฉันเลยเอานมขึ้นมาให้”

“ฉันไม่ชอบให้ใครขึ้นมาห้องฉันในยามวิกาล ทำไมเธอชอบทำอะไรที่ฉันไม่ชอบอยู่เรื่อย” มอร์แกนยืนกอดอกอยู่หน้าประตูมองมายังร่างยางตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ”

“เอาไปวางในห้อง แล้วก็ออกไปซะ” อันนาค่อยเดินเข้าไปในห้องก่อนจะวางแก้วนมลงไว้ข้างหัวเตียง

“อารามเสนอเงินให้เธอเท่าไหร่ล่ะ ดูสนิทกันดีนะ” มอร์แกนเอ่ยขึ้น

“ป่าวค่ะ เขาไม่ได้เสนอเงินให้ฉัน”

“แล้วเธอล่ะ เสนอตัวไปให้มันเท่าไหร่”

“คุณมอร์แกน คุณกำลังเข้าใจผิด”

“เธออยากออกไปจากบ้านหลังนี้อยู่แล้วนิ ฉันไม่น่าเสียเงินประมูลเธอมาเลย เสียดายเงินเปล่าๆ”

“คุณกำลังดูถูกฉัน” อารมณ์ของหญิงสาวเริ่มไม่ดี เมื่อได้ยินคำพูดแย่ๆจากเขา

“แล้วฉันดูผิดตรงไหน เธอก็แค่ผู้หญิงขายตัวคนนึงเท่านั้นแหละ” เพลียะ มือบางตบหน้าร่างสูงไปเต็มแรง มอร์แกนยิ้มออกมาราวกับเสือที่ถูกกระตุกหนวด

“อย่ามาดูถูกฉัน” มือหนาผลักเธอชิดกับกำแพงก่อนจะตรึงมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้

“คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน”

“แล้วคุณคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ถึงมาดูถูกคนอื่นแบบนี้”

“เก่งนักใช่ไหม”

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”

“แน่จริงก็ทำให้ฉันปล่อยให้ได้สิ” ร่างบางดิ้นพยายามที่จะเอาตัวเองให้หลุดจากเขา แต่มันไม่เป็นผลเลย

“ปล่อยนะ คุณจะทำอะไร” ใบหน้าของชายหนุ่มเริ่มรุกรานซอกคอของเธออย่างถือดี กลิ่นเหล้าอ่อนๆเตะจมูกเธอ นี่เขาดื่มเหล้ามาหรอเนี่ย

“อย่านะ”

“ปากเก่งเหมือนเมื่อกี้อีกสิ”

“ปล่อยฉัน ฉันบอกให้ปล่อย” ยิ่งห้ามชายหนุ่มก็เริ่มรุกเธอมากขึ้น เขาเหวี่ยงร่างเล็กลงบนเตียงก่อนจะคร่อมร่างของเธอเอาไว้ มือหนารุกไปยังส่วนต่างๆของร่างกาย

“อย่านะ”

“ไหนๆก็เสียเงินไปตั้งร้อยล้านแล้ว แค่นี้จะเป็นไรไป” เขาปลดเสื้อผ้าเธอออก มือบางพยายามปิดบังมันเอาไว้ มือเธอเอื้อมไปจับโคมไฟที่หัวเตียง แต่ร่างสูงดึงมันออกก่อนจะโยนมันลงพื้น ห้องพลันมืดลง มีเพียงแสงสลัวจากด้านนอกเท่านั้น

“อย่านะมอร์แกน หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ร่างเปล่าพยายามสู้ ถึงแม้มันจะไม่เป็นผลเลยสักนิด มือหนาถอดเสื้อผ้าเธอออกจนหมด เธอโกรธแม้ไม่อยากตกเป็นเบี้ยล่างของเขา แต่เธอไม่สามารถสู้อะไรเขาได้เลย น้ำตาของเธอไหลออกมา

“นี่เป็นบทลงโทษของคนที่ทำความผิด” ริมฝีปากของชายหนุ่มบรรจงจูบร่างบางอย่างแผ่วเบา ความรุนแรงเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นความอ่อนโยน หญิงสาวที่หมดเรี่ยวแรงขัดขืนจำต้องยินยอม ชายหนุ่มเริ่มรุกลงมายังซอกคอของหญิงสาว เขาดมกลิ่นความหอมของเธออย่างหยามใจก่อนจะเลื่อยต่ำลงมายังยอกเนินทั้งสอง มือหนาคลึงมันเบาๆอย่างทะนุถนอม ลิ้นของเขาค่อยๆตวัดลิ้มรสของมันอย่างแผ่วเบา

“อื้ออ” เสียงของหญิงสาวหลุดออกมา ลมหายใจเริ่มไม่เป็นจังหวะ ผู้ชายคนนี้เขาอันตรายมากจริงๆ มือหนาคลึงไปยังเนินน้อย เขาค่อยๆลูบไล้มันอย่างแผ่วเบา

“อ๊ะ” หญิงสาวร้องอย่างตกใจ แต่ริมฝีปากของเขากลืนเสียงนั้นลงไป ความเจ็บปวดของเขาส่งสัญญาณบอกถึงความพร้อมในการลงโทษเธอแล้ว เขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองออกก่อนจะคร่อมร่างเล็กเอาไว้ หน้าท้องที่เป็นลอนนั่นสู้แสงข้างนอกอย่างอวดดี เขาจับขาของหญิงสาวแยกออกก่อนจะแทรกตัวลงไปตรงกลาง ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่ร่างกายของหญิงสาวเมื่อชายหนุ่มเริ่มขยับเข้ามา

“โอ๊ย ไม่ ฉันเจ็บ” ชายหนุ่มจูบเธออีกครั้งเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด มือหนายังคลึงไปยังยอดทั้งสองเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ เขาค่อยๆดันร่างตัวเองเข้าไปจนมิด ร่างเล็กตอบรับมันเป็นอย่างดี

“เธอจะไม่มีวันลืมคืนนี้” ร่างใหญ่ขยับเข้าออกช้าๆ จนเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มไม่เจ็บแล้ว

“อ๊า อื๊ม” เธอตอบรับเป็นจังหวะ เนินอกทั้งสองขยับขึ้นลงเป็นจังหวะตามแรงกระแทก ร่างสูงเพิ่มความเร็วขึ้น เขาจับขาหญิงสาวอ้าออกกว้างขึ้น เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังเป็นจังหวะการเข้าออก

“อื้อ อ๊า อ๊า” เขายิ้มกระหย่อง เมื่อได้ยินสียงครางออกจากปากหญิงสาว เขาเพิ่มความเร็วขึ้นจนหญิงสาวเองกำผ้าปูที่นอนแน่น เสียงครางดังขึ้นระงมก่อนที่ร่างเล็กจะกระตุกตอบรับของเขาแน่น เขาจับตัวหญิงสาวคว่ำหน้าลงก่อนจะแทรกแก่นกายเข้าด้านหลัง

“อ๊า” หญิงสาวแอ่นตูดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ร่างใหญ่กำยำแนบไปทางด้านหลังก่อนจะเร่งจังหวะเขาออกอีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้งจนหญิงสาวครวญครางไม่เป็นภาษา ก่อนทั้งสองร่างจะกระตุกรับพร้อมกัน ร่างเล็กฟุบลงบนที่นอนอย่างเหนื่อยอ่อน มอร์แกนกอดร่างเล็กเอาไว้ก่อนทั้งคู่จะเผลอหลับ