ตอนที่ 1

ตอนที่ 1

ร่างสูงนั่งลงบนโชฟาในห้องทำงาน มือหนายกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบก่อนจะเอนตัวพักพิงลงไป

“คุณมอร์แกนจะเอายังไงต่อไปครับ” เลขาส่วนตัวถามขึ้น

“เราเห็นแล้วว่าเธอไว้ใจไม่ได้”

“เธอเป็นผู้หญิง อาจจะกลัวไปบ้างตามประสา ผมว่าเราอย่าเพิ่งตัดสินเธอดีกว่าครับ”

“ที่ฉันให้ไปหาข้อมูลเกี่ยวกับอันนา ได้ข้อมูลยังไงบ้าง” มอร์แกนถามพลางกระดกไวน์ไปอีกอึกใหญ่

“พ่อเลี้ยงเธอชื่อ อนันต์ เคยเป็นลูกน้องของเหมันต์มาก่อน ก่อนจะลาออกมาแต่งงานกับไอยรา ตอนนั้นเธอน่าจะอายุยี่สิบได้ แต่อนันต์ไม่ได้ทำงานอีกเลยนับตั้งแต่ลาออก เขากับไอยราเข้าบ่อนที่ปอยเปตทุกวันจนเงินเริ่มหมด ห้าปีให้หลังทั้งสองคนก็เป็นหนี้ท่วมหัว จนต้องขายลูกสาวให้กับเจ้าหนี้”

“เธอคือลูกสาวของโรมันจริงๆสินะ” ร่างสูงถามด้วยความสงสัย

“อดีตเจ้าของบริษัทผลิตชิ้นส่วนรถยนต์ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ โลกกลมมากครับ เธอเป็นลูกสาวของโรมันจริงๆ” ใบหน้าของชายวัยกลางคนคนหนึ่งผุดขึ้นมาในความคิดของเขา น้ำเสียงทุ้มๆยังคงดังอยู่ในหัวของเขา รอยยิ้มที่อบอุ่นที่เคยส่งมายังเขา เขายังจำมันได้ดี

“คุณมอร์แกนจะทำยังไงต่อไปครับ” อานันถามขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าเรียบเฉยของเจ้านาย ถึงมอร์แกนจะแสดงสีหน้าไร้ความรู้สึกออกมา แต่เขาก็รับรู้ได้ถึงความกังวลนั้น

“ให้เธอทำงานอยู่ที่นี่ไปก่อน จับตาดูเธอไว้ให้ดี ”

“ได้ครับ”

“ยังไงก็ฝากด้วยนะ แล้วก็อย่าลืมเล่นละครต่อไปด้วยล่ะ” มือหนาตบบ่าเลขาอย่างคุ้นเคย เขากระดกไวน์ในมือจนหมดก่อนจะเดินไปยังห้องนอน ดวงตาของชายหนุ่มมองไปยังห้องที่มีร่างเล็กอาศัยอยู่ มอร์แกนยังคงยืนมองอยู่อย่างนั้น ภาพเก่าๆสมัยยังเด็กผุดขึ้นมาในหัวของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับหนังที่ฉายซ้ำไปมา

“เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวเธอกันแน่”

..................................

“ที่นี่มีแม่บ้านอยู่ทั้งหมดสามคนนะครับ ทั้งสามคนพักอยู่ที่ห้องพักในส่วนของแม่บ้าน ซึ่งผมกำลังพาคุณไปที่นั่น” อานันพูดขณะเดินนำหน้าหญิงสาวไปยังห้องพักใหม่

“จะให้ฉันเป็นแม่บ้านอยู่ที่นี่หรอคะ” อานันพยักหน้ารับ

“ทำไมละคะ”

“คุณมอร์แกนยังไม่ไว้ใจคุณน่ะครับ หากปล่อยคุณไปคุณอาจจะหนีหนี้ไปอีกก็ได้” อันนายิ้มเจื่อนๆอย่างรู้สึกผิด

“ขอโทษนะคะ คุณมอร์แกนเขาทำอะไรคุณรึป่าวคะ”

“ครับ คนทำผิดต้องโดนลงโทษ ไม่ว่าใครก็ไม่มีข้อยกเว้น”

“ขอโทษอีกครั้งนะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ต่อจากนี้คุณอันนาก็ตั้งใจทำงานนะครับ” อันนาพยักหน้ารับ เธอรู้สึกโล่งใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก อานันพาเธอมายังห้องพักแม่บ้าน ห้องพักขนาดกลางพร้อมเฟอร์นิเจอร์ ถึงจะไม่หรูหรามากนัก แต่นี่ก็ไม่เลวเลยทีเดียว

“อยู่ได้ใช่ไหมครับ” อานันถามเมื่อเห็นหญิงสาวเงียบไป

“สบายมากค่ะ” อันนายิ้มกลับ เธอเดินเอาของเข้าไปเก็บก่อนจะเดินออกไปสำรวจบ้านกับอานัน

“ตรงนี้เป็นสระว่ายน้ำ นานๆทีคุณมอร์แกนจะว่ายน้ำน่ะครับ รอบๆบ้านก็เป็นสวนดอกไม้ตามที่คุณอันนาเห็นเลย คุณมอร์แกนชอบความเป็นธรรมชาติ เลยให้ความสำคัญกับพวกต้นไม้อยู่เสมอ เดี๋ยวผมพาไปห้องครัวเลยละกันครับ จะได้เจอกับแม่บ้านที่นี่” อานันเดินนำไปยังห้องครัว บ้านหลังนี้ใหญ่โตเสียจริงๆ เธอเห็นแล้วอดคิดถึงบ้านของเธอไม่ได้เลย

“นี่คือแม่บ้านและแม่ครัวของเราครับ” แม่บ้านทั้งสามคนในชุดเสื้อขาวแขนพองกับกระโปรงยาวคลุ่มเข่าพร้อมเอี๊ยมสีดำ ราวกับอยู่ในละคร ทั้งสามหันมาทักทายอานันด้วยความเป็นกันเอง

“มาแต่เช้าเชียวนะคะคุณเลขา” บุคคลที่ดูมีอายุที่สุดพูดขึ้น

“วันนี้ผมพาแม่บ้านคนใหม่มาแนะนำครับ เธอชื่ออันนา”

“ยินดีค่ะ ป้าชื่อรตีเป็นหัวหน้าแม่บ้าน ส่วนคนนี้ชื่อรันตีเป็นน้องสาวของป้าเอง” ป้ารตีชี้ไปยังน้องสาวของตัวเอง ทั้งสองอายุราวสี่สิบปลายๆเห็นจะได้

“ส่วนคนนี้ชื่อวันรัก อายุคงไล่เลี่ยกับหนู” วันรักส่งยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” ร่างบางส่งยิ้มให้ทั้งสามเช่นเดียวกัน อย่างน้อยที่นี่ก็ยังมีมิตรภาพดีๆให้เธอ

“ผมฝากคุณอันนาด้วยนะครับ ผมต้องไปทำงานก่อน ฝากจัดการเรื่องเสื้อผ้าและอธิบายกฎในบ้านให้เธอฟังด้วย ขอตัวครับ” อานันเดินออกจากวงสนทนาไป วันรักหญิงสาววัยรุ่นราวคราวเดียวกับเธอปรี่มาหาเธออย่างรวดเร็ว

“เธอมาทำงานที่นี่ได้ยังไงกันน่ะ” วันรักถามพลางทำหน้าสงสัย

“อย่าไปยุ่งเรื่องของคนอื่นสิวันรัก ” ป้ารตีปรามขึ้น

“ถ้าไม่สบายใจเธอไม่ต้องตอบฉันก็ได้ ฉันแค่อยากรู้น่ะ” วันรักแสดงสีหน้าผิดหวัง อันนาเห็นแบบนั้นก็อดยิ้มไม่ได้

“พาอันนาไปเอาชุด แล้วก็เดินสำรวจรอบๆบ้าน ป้าจะได้แบ่งหน้าที่ให้” ป้ารตีเอ่ยพลางหันกลับไปหั่นผัก

“ไปกัน ฉันจะพาเธอเดินไปทุกซอกทุกมุมของบ้านหลังนี้เลย” วันรักพาเธอมารับชุดแม่บ้านก่อนจะพาเดินไปสำรวจรอบบ้าน

“บ้านหลังนี้มีสามชั้นนะ ชั้นแรกนี้เป็นห้องโถงปกติทั่วไป เอาไว้รับแขก แต่นานๆทีจะมีแขกมา ฉันเป็นคนทำความสะอาดเอง” ห้องโถงขนาดใหญ่ที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงถูกทำความสะอาดจนดูเหมือนใหม่ ราวกับว่าไม่เคยใช้งานมาก่อน ที่นี่ถูกแบ่งเป็นสัดส่วนอย่างชัดเจน วันรักพาเธอเดินมายังชั้นสอง ห้องที่เธอพักอยู่เมื่อคืน

“ตรงนี้จะเป็นห้องรับแขก ทางด้านโน่นจะเป็นห้องทำงานของคุณมอร์แกน ถ้าไม่มีธุระก็ไม่ต้องเข้าไปล่ะ ห้องนั้นน่ะ ป้ารตีจะเป็นคนทำความสะอาด ฉันเองก็ไม่เคยเข้าไปหรอก” อันนามองไปยังประตู้ห้องที่เป็นไม้สักขนาดใหญ่ ความสงสัยมากมายถาโถมเข้ามาในหัว เธอยังคงสงสัยในตัวของมอร์แกน เหตุผลอะไรที่เขาประมูลเธอมา ทำไมเขาถึงต้องเสียเงินเยอะขนาดนั้น พลันความคิดเธอก็พังทลายลงเมื่อประตูบานนั้นเปิดออก ร่างสูงของมอร์แกนเดินออกมาจากห้อง สายตาของเขามองมายังเธอเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะมองไปทางอื่น มอร์แกนเดินมาทางเธอก่อนจะเดินผ่านไป ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ เมื่อร่างสูงเดินผ่านไปเธอถึงกับแอบถอนหายใจออกมา

“ไปชั้นสามกันเถอะ” วันรักเดินนำมายังชั้น เธอพบกับพื้นที่กว้างที่วางสิ่งของที่ดูแล้วมีราคาแพงมหาศาล ดวงตากลมโตกวาดสายตามองไปยังสิ่งของเหล่านั้นด้วยความตื่นเต้น

“ชั้นนี้เป็นชั้นที่เก็บของสะสมของคุณมอร์แกน คุณมอร์แกนชอบพวกรถยนต์เก่าๆ แล้วก็มีของหายากเยอะแยะเต็มไปหมดเลยนะ มีแต่ของหายาก ไม่สิ มีแต่ของที่หาไม่ได้แล้วต่างหาก ” อันนาเดินมองของพวกนั้นราวกับตกอยู่ในภวังค์

“พ่อคะ พวกนี้คืออะไรหรอคะ” เสียงเล็กเอ่ยถามผู้เป็นพ่ออย่างไร้เดียงสา

“ของพวกนี้เป็นของที่มีชิ้นเดียวในโลกไงคะลูกสาวของพ่อ”

“เป็นของคุณพ่อหมดเลยหรอคะ”

“อีกหน่อยมันก็จะเป็นของลูกนะ อันนา”

“อันนา อันนา อันนา” เสียงของวันรักดึงเธอกลับสู่ปัจจุบัน

“เป็นไรรึป่าว”

“ป่าวๆ” อันนามองไปรอบๆก่อนจะพบห้องห้องหนึ่ง

“นั่นห้องอะไรหรอ”

“ห้องนอนคุณมอร์แกน ชั้นนี้ทั้งชั้นป้ารันตีจะเป็นคนทำความสะอาด แล้วก็ ถ้าไม่มีธุระอะไรก็อย่าขึ้นมาล่ะ ถ้าเธอทำอะไรเสียหายไปสักอย่างนะ คุณมอร์แกนฆ่าเธอตายแน่” วันรักพูดพร้อมทำหน้าจริงจัง

“เขา..เอ่อ คุณมอร์แกนดุขนาดนั้นเลยหรอ”

“ไม่หรอก แต่เขาไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของส่วนตัวน่ะ เดี๋ยวฉันพาเธอไปดูสระว่ายน้ำดีกว่า” วันรักเดินนำเช่นเดิม อันนาหันมองของพวกนั้นอีกครั้งก่อนจะเดินตามไป สระน้ำขนาดกลางตั้งอยู่ด้านหลังบ้าน ที่ถูกล้อมรอบด้วยต้นไม้นานาพรรณ

“ตรงนี้ล่มลื่นดีจังเลยวันรัก คุณอานันพาฉันเดินผ่านตรงนี้ก่อนจะไปพบพวกเธอด้วย”

“เห็นคุณมอร์แกนขรึมๆแบบนั้นนะ เขารักธรรมชาติมากๆเลยนะ ต้นไม้ในนี้ทุกต้น คุณมอร์แกนปลูกเองกับมือ ส่วนฉันเป็นคนคอยรดน้ำต้นไม้ให้” วันรักพูดอย่างภูมิใจ

“เออนี่ ฉันขอเสียมารยาทถามหน่อยเถอะ เธอมาทำงานที่นี่ได้ยังไงอ่ะ ปกติที่นี่ไม่ค่อยรับใครมาง่ายๆหรอกนะ และอีกอย่าง เธอสวยขนาดนี้ ไม่น่ามาเป็นแม่บ้านเลยด้วยซ้ำ” หญิงสาวมองหน้าคนถามอย่างละอายใจ ถ้าเธอบอกว่าเธอถูกพ่อเลี้ยงขายเพื่อเอาเงินมาใช้หนี้ก้อนโต วันรักจะทำหน้ายังไงกันนะ

“ฉัน...ฉันเป็นหนี้เขาน่ะ”

“แน่ใจนะ เธอไม่ได้เข้ามาล้วงความลับอะไรที่นี่ใช่ไหม”

“แน่สิ ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้นล่ะ”

“คุณมอร์แกนน่ะรวยจะตาย ใครๆก็อยากรู้ว่าเขามีความลับอะไรซ่อนอยู่น่ะสิ ถึงกับมีการจ้างให้คนมาขโมยข้อมูลเลยนะ หลังจากนั้นมาคุณมอร์แกนก็ไม่ไว้ใจใครง่ายๆอีกเลย” มิน่าละ บอกอะไรไปเขาถึงดูไม่เชื่อเธอเลย

“กลับไปที่ครัวกันเถอะ” วันรักพาเดินกลับมายังห้องครัว กลิ่นหอมของอาหารลอยเตะจมูก หญิงสาวสูดกลิ่นช้าๆ

“หอมจังเลยค่ะ” ร่างเล็กเอ่ยขึ้น ป้ารันตีหันมายิ้มให้ก่อนจะตักอาหารใส่จาน

“แม่ครัวที่นี่เก่งสุดยอด” วันรักพูดพร้อมยกนิ้วโป้งไปยังแม่ครัวทั้งสอง

“อาหารสดเริ่มหมดแล้ว ป้าเขียนรายการอาหารไว้ รบกวนทั้งสองคนออกไปซื้อให้หน่อยสิ” ป้ารตียื่นรายการของที่ต้องซื้อให้วันรักพร้อมกระเป๋าสตางค์

“เรื่องซื้อของไว้ใจวันรักได้เลยค่ะ”

“อันนาก็ไปกับวันรักด้วยนะ เผื่อต้องออกไปซื้อคนเดียว จะได้ไปถูก” อันนามองหน้าทั้งสามคนอย่างกระอักกระอ่วน จากที่หนีออกจากบ้านไปครั้งที่แล้วเธอยังไม่ทันโดนลงโทษเลยด้วยซ้ำ แต่ครั้งนี้เธอไปในฐานะแม่บ้านคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง

“ได้ค่ะ” อันนาเอ่ยออกไป สองสาวนั่งรถมายังซุปเปอร์มาร์เก็ตก่อนจะเดินซื้อของตามรายการที่ป้ารตีจดไว้ให้ ผ่านไปเกือยสองชั่วโมงก็ได้ของครบตามต้องการ

“ครบแล้วล่ะ เดี๋ยวฉันขอไปซื้อของใช้ส่วนตัวหน่อยนะ เธอก็ไปเดินๆดูได้ อีกครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวเรากลับมาเจอกันตรงนี้ โอเคไหม” วันรักร่ายยาวก่อนจะเดินออกไปหลังอันนาพยักหน้ารับ ร่างบางเดินไปดูของใช้ส่วนตัวบ้าง เงินที่ติดตัวตอนนี้มีไม่มาก เธอเองต้องประหยัดมากๆ อันนาพยายามมองหาของที่ราคาถูกที่สุด แต่ทุกอย่างกลับดูแพงไปหมดเลย

“บังเอิญจัง” เสียงไม่คุ้นหูดังขึ้นทางด้านหลัง เธอหันไปพบกับชายวัยกลางคนพร้อมลุกน้องอีกสองคนยืนอยู่ อันนาถอยหลังไปสองก้าวเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง มือบางกระชับตะกร้าที่อยู่ในมือเอาไว้

“ไม่ต้องกลัวฉันสาวน้อย” ชายตรงหน้าเอ่ยขึ้นพร้อมขยับเข้าไปหาเธออีกหนึ่งก้าว

“คุณเป็นใครคะ” อันนามด้วยความไม่ไว้ใจ

“เสียใจจังที่เธอจำฉันไม่ได้ แต่ไม่เป็นไร ถือว่าทำความรู้จักกันใหม่ ฉันชื่ออาราม” อารามแนะนำตัว

“คุณ...คุณคือคนที่ประมูลฉันด้วยเงินเจ็ดสิบล้าน”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” อารามหัวเราะร่าออกมา

“ฉันดีใจจริงๆที่เธอยังไม่ลืม”

“คุณต้องการอะไร”

“ต้องการอะไรงั้นหรอ ดูเธอตอนนี้สิอันนา ชุดที่เธอใส่ฉันเดาว่าเป็นชุดแม่บ้านนะ” อารามกวาดสายตามองรูปร่างของเธออย่างถือดี

“อยู่กับมอร์แกนเธอคงลำบาก อยากมาอยู่กับฉันไหม ฉันให้เธอได้ทุกอย่างเลยนะ บ้าน รถ ดาวกับเดือนฉันก็หามาให้เธอได้”

“ไม่เป็นไรค่ะ” อันนาปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

“ตอนนี้เธออาจจะยังลังเล อีกหน่อยถ้าเธอเปลี่ยนใจติดต่อมาหาฉันได้เสมอ เอาโทรศัพท์เธอมานี่สิ” มือหนายื่นออกไปตรงหน้าเธอ ร่างยางขยับหนีช้าๆ แต่อารามกลับดึงแขนเธอเอาไว้ก่อนจะกระชากมันเข้าหาตัวเขาเอง

“ปล่อยฉันนะ” อันนาพยายามแกะมือเขาออกแต่ไม่เป็นผล

“อย่ากลัวฉันเลย มอร์แกนน่ากลัวกว่าฉันเยอะ”

“ฉันบอกให้ปล่อยไง” อันนาพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นเขายิ่งบีบแขนเธอแรงมากขึ้น อารามใช้มือความหาโทรศัพท์เธอในกระเป่าอย่างจาบจ้วง

“เจอแล้ว” อารามปล่อยเธอให้เป็นอิสระหลังจากหาโทรศัพท์เธอเจอ โชคร้ายไปกว่าคือเธอไม่ได้ใส่รหัสปลดล็อคโทรศัพท์เอาไว้ เพียงชั่วครู่อารามก็ยื่นโทรศัพท์คืนให้เธอ

“ยอมดีๆตั้งแต่แรกก็จบแล้วนะ” อันนารีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า พลันเสียงเรยกของวันรักก็ดังขึ้น

“อันนา มีอะไรรึป่าว” วันรักเดินเข้ามาหาเธอ

“ป่าวหรอก เขาแค่มาถามทางน่ะ ไปกันเถอะ” อันนาจับมอวันรักก่อนจะพาเดินออกไป วันรักเดินตามไปตามแรงดึงของอันนา

“แน่ใจนะว่าไม่มีอะไร”

“อื้อ ไม่มี” อันนาบ่ายเบี่ยง ตลอดการเดินทางกลับบ้านเธอไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว เมื่อถึงจุดหมายสองสาวต่างขนของไปยังครัว โชคดีที่มอร์แกนยังไม่กลับมา ไม่งั้นเธอต้องโดนว่าเรื่องที่ออกไปข้างนอกโดยพละการแน่ๆ

“วันรัก” อันนาเอ่ยเรียกเมื่อไม่มีใครอยู่ในห้องครัวอีกแล้วนอกจากเธอกับวันรัก

“ว่าไง” วันรักเอ่ยขึ้นพลางหยิบผลไม้เข้าปาก เธออยากจะขอให้เพื่อนสาวอย่าพูดถึงเรื่องวันนี้ให้ใครฟังก็ดูจะเป็นพิรุธเกินไป เพราะเธอบอกว่าอารามมาถามทางนี่นา

“ไม่มีอะไรหรอก” อันนาจบบทสนทนาไปดื้อ ทำเอาวันรักงงหนักเข้าไปอีก

“บอกฉันได้นะ ผู้ชายคนนั้นน่ะ ฉันรู้จักเขานะ” อันนามองหน้าวันรัก ทำไมวันรักถึงไปรู้จักเขาได้นะ

“ทำไมถึงรู้จักล่ะ”

“ใครบ้างที่ไม่รู้จัก อารามน่ะเสือผู้หญิงจะตาย นี่เขามาถามทางเธอจริงๆหรอ”

“อื้อ” อันนายังยืนยันคำเดิม

“เขานะ ถ้าอยากได้ใครก็ตาม เขาตามราวีไม่เลิกหรอก ยิ่งผู้หญิงสวยๆหรือผู้หญิงที่ไม่เคยผ่านมือผู้ชายคนไหนมาก่อน หมอนั่นทุ่มไม่อั้น ถ้าเขาแค่ถามทางเธอก็ดีแล้ว แต่ในห้างแบบนั้นเขาจะถามทางเธอไปเพื่ออะไร นี่อันนาบอกฉันมาตรงๆนะ” วันรักวางผลไม้ไว้ในจานแล้วหันมาคาดคั้นเธอ

“เอ่อ..คือ”

“อันนา เขามาขอเบอร์เธอใช่ไหม อารามจะต้องไม่ปล่อยเธอไปแน่ๆเชื่อฉันสิ”

“วันรัก..เธออย่าบอกเรื่องนี้กับใครได้ไหม”

“ทำไมล่ะ ถ้าเกิดอารามตามรังควานเธอขึ้นมาจะทำยังไง” วันรักพูดเชิงวิเคราะห์ เธอมองร่างบางอย่างไม่เชื่อใจ

“เธอปิดบังอะไรอยู่รึป่าว” อันนาโบกมือปฏิเสธไปมา เธอพยักหน้ารัวๆ

“ฉันไม่ได้ปิดบังอะไร แต่ฉันเพิ่งมาทำงานที่นี่เอง ไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่อะไร และอีกอย่างฉันไม่ได้ไปไหนอยู่แล้วนิ อารามหาฉันไม่เจอหรอก”

“ก็แล้วไป นี่ก็ดึกแล้ว วันนี้เธอไปพักเถอะ พรุ่งนี้ค่อยมาเริ่มงานแบบจริงๆจังๆกัน” อันนาพยักหน้ารับ เธอเดินกลับห้องพักด้วยใจที่เหม่อลอย ถ้าเป็นแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ เธอจะทำยังไงกัน แล้วยิ่งวันนี้เธออกไปข้างนอกโดยไม่ได้รับอนุญาต ถ้ามอร์แกนรู้เข้าเธอต้องโดนว่าอีกแน่ๆเลย

“ชีวิตนี้จะหาความสงบกับเขาได้ไหมเนี่ยอันนา” ร่างบางรำพันกับตัวเองก่อนจะเดินกลับไปยังห้องพัก โดยเธอไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องเธออยู่