ตอนที่2 หวงรัก

"พลอยไพลิน!"

"ปล่อยมือออกจากตัวฉันเดี๋ยวนี้นะ!"ด้วยอารมณ์อะไรหลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นในใจของชายหนุ่มโดยเฉพาะการที่หญิงสาวเอาเขาไปเปรียบเทียบกับไอ้สวะนั้นสายตาดุดันของไตรภพก็ยิ่งเผยออกมา

"อย่ามาดื้อแบบนี้นะพี่ไม่ชอบ!"

"ไม่ชอบก็ไม่ต้องชอบเพราะไม่ได้ขอให้มาชอบ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย!"ยิ่งเห็นหญิงสาวดีดดิ้นมากเท่าไหร่ชายหนุ่มก็ยิ่งไม่ยอมปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระได้ง่ายๆ เขาไม่ชอบเลยที่พลอยไพลินประชดประชันเขาแบบนี้

"บอกให้ปล่อยไงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอห๊ะ ไอ้คนบ้าคนเลวไอ้คนไม่รักษาสัญญา ฉันเกลียดคุณได้ยินไหมว่าเกลียด กึก!"คำว่าเกลียดที่ดังออกมาจากเรียวปากสวยนั้นมันทำให้อารมณ์ชายหนุ่มขุ่นมัวไม่น้อย ใบหน้าหล่อเหลาของไตรภพโน้มลงมากระแทกจูบบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างนึกคาดโทษที่กล้าบอกว่าเกลียดเขา

"อึก อ่อยอะ!(ปล่อยนะ)"เสียงอู้อี้ดังออกมาพร้อมมือทั้งสองข้างของพลอยไพลินทุบตีอกแกร่งของชายหนุ่ม

ความเสน่หาและความคิดถึงมันทำให้คนร่างสูงส่งเรียวลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจภายในโพรงปากอวบอิ่มก่อนจะกวาดลิ้นร้อนเพื่อควานหาความหวานอย่างเอาแต่ใจ ยิ่งคิดว่าถ้าผู้หญิงคนนี้จะไปเป็นของคนอื่นเขาก็ยิ่งไม่พอใจและจะไม่มีวันให้มันเป็นแบบนั้นแน่นอน คนตัวเล็กในยามนี้แทบทรุดลงไปกองกับพื้นเมื่อถูกจูบแบบกระชากวิญญาณสองขาเธอก็ยิ่งอ่อนแรงถ้าหากไม่มีวงแขนแกร่งทั้งสองข้างของชายหนุ่มโอบกอดไว้เธอก็คงทรุดกายลงบนพื้นไปนานแล้ว ไตรภพเห็นหญิงสาวเริ่มขาดอากาศหายใจเขาจึงยอมถอนจูบจากเรียวปากอวบอิ่ม

สายตาคมเข้มจ้องมองมาที่หญิงสาวด้วยความรู้สึกต่างๆ นาๆ แต่ทว่าสิ่งที่ชายหนุ่มทำแบบนี้กับเธออารมณ์ขุ่นมัวก็ยิ่งมีมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

เพี๊ยะ! ไม่ทันที่ไตรภพจะเอ่ยอะไรออกมาฝ่ามือน้อยๆ ก็ยกขึ้นตวัดเข้าหาใบหน้าหยาบทันที ไตรภพชะงักไปไม่น้อยที่โดนหญิงสาวตบหน้า นับตั้งแต่ที่คบกันมาพลอยไพลินไม่เคยทำแบบนี้กับเขาเลยสักครั้ง ถึงจะงอนหรืออาจมีเรื่องไม่เข้าใจกันหญิงสาวก็มักจะมีเหตุมีผลเสมอยอมมาคุยยอมมาอ้อนเขาก่อน แต่ทว่าพลอยไพลินคนนี้ช่างแตกต่างจากพลอยไพลินคนเก่า

"คนสารเลว! ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย เลิกกันแล้วก็ต่างคนต่างอยู่สิจะมายุ่งวุ่นวายทำไม!"

"ฟังพี่หน่อยได้ไหม เรื่องที่ผ่านมาพี่อยากอธิบาย!"

"หึ! ทุกอย่างมันชัดเจนตั้งแต่วันนั้นแล้วล่ะ ฉันไม่ต้องการฟังคำอธิบายจากคนเห็นแก่ตัวอย่างคุณอีก คุณทิ้งฉัน ปล่อยให้ฉันต้องอยู่ตัวคนเดียวทั้งๆ ที่สัญญาว่าเราจะอยู่ด้วยกันแต่คุณก็ยังทำไม่ได้ รู้ไหมว่าในวันนั้นฉันได้รู้อะไรมากมายเลยกับสิ่งที่คุณทำไว้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันทำให้ฉันรู้ว่าบนโลกนี้เราควรรักตัวเองมากกว่าไปหลงระเริงความรักบ้าๆ นั่น พลอยไพลินคนเดิมมันตายไปตั้งนานแล้ว ตายไปพร้อมกับคุณที่ทิ้งฉันไป!"

"พลอย พี่ยอมรับผิดทุกอย่าง แต่พี่มีเหตุผลของพี่ที่พี่ต้องทิ้งพลอยไว้ก็เพราะไม่อยากให้พลอยต้องมาเจออะไรเลวร้ายเพราะพี่อีก พี่ขอโทษที่พี่ไม่ได้เรื่อง ไม่อาจจับมือกับพลอยไปได้ตลอดรอดฝั่ง พี่ขอโทษ!"

"ขอโทษจบรึยัง! ถ้าจบแล้วก็ถอยไปสักทีฉันจะกลับบ้าน!"หญิงสาวเม้นริมฝีปากก่อนจะหันหลังให้ชายหนุ่มเธอจะขึ้นรถแต่ทว่าร่างกำยำก็ไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ เขาโอบกอดร่างบางอรชรเอาไว้จากด้านหลังพร้อมเอาคางมาวางเกยไว้ที่หัวไหล่มน

“พี่รักพลอยนะ รักไม่เคยเปลี่ยนให้โอกาสพี่ได้ไหมครับ?”ไตรภพบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนลง สำหรับเขาคงมีเพียงผู้หญิงคนนี้คนเดียวที่เขายอมอ่อนข้อให้ ที่ผ่านมามันมีหลายเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้ต้องยอมปล่อยมือจากผู้หญิงคนนี้ไป

“อย่าพูดถึงเรื่องไร้สาระเลยค่ะ”พลอยไพลินบอกก่อนจะแกะมือการออกจากกายตน เธอเดินเซเล็กน้อยด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่ก็พอพยุงตัวเองได้

รถหรูของหญิงสาวขับเคลื่อนออกไปโดยมีสายตาคมจ้องมองอยู่ เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับเข้าไปในผับต่อ สายตาคมเข้มมองเห็นชายคนเดิมที่มายุ่งวุ่นวายกับหญิงสาวพอเห็นอย่างนั้นไตรภพก็กำมือเข้าหากันแน่น แววตาดุดันจ้องมองไปอย่างเอาเรื่อง

“หายไปไหนมานานจังว่ะ?”เพื่อนในกลุ่มเอ่ยถามชายหนุ่มที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในโซนวีไอพี พอเห็นมือหนามีเลือดติดอยู่ต่างคนก็ต่างมองหน้ากัน

“มึงไปมีเรื่องกับใครมาวะไอ้ภพ?”

“สั่งสอนหมานิดหน่อย วันนี้กูอยู่ไม่ดึกนะ!”เขาบอกก่อนจะทำหน้าเย็นชาออกมา

เช้าของอีกวัน

พลอยไพลินในชุดเดรสเปิดไหล่ออกมาจากคอนโดฯหรูของตนเอง เธอรู้สึกขอบคุณธุรกิจของเธอที่ไปได้สวยจนทำให้เธอมีเงินซื้อรถซื้อคอนโดโดยที่ไม่ต้องง้อคนที่บ้าน เพราะตั้งแต่ที่หญิงสาวออกมาจากบ้านหลังนั้นก็ไม่เคยแบมือขอใคร อีกเรื่อง

วันนี้พลอยไพลินต้องกลับไปที่บ้านหลังนั้นด้วยคำสั่งของคนที่ได้ชื่อว่าพี่ชาย อันที่จริงเธอไม่อยากจะไปแต่ถ้าไม่ไปก็ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรอีก หญิงสาวจึงตัดปัญหาแค่ไปจะได้จบๆ

คนตัวเล็กเข้ามาที่ร้านขายกระเป๋าของตนเองในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เธอตรวจบัญชีก่อนจะดูความเรียบร้อยภายในร้านสักครู่ใหญ่ ในขณะที่หญิงสาวกำลังทำงานอยู่นั้นเสียงข้อความก็ดังขึ้นมาทำให้พลอยไพลินหันหน้าไปมองดูมือถือของตนเอง

พี่พีช:อย่าลืมเข้ามาที่บ้าน!

คนตัวเล็กอ่านข้อความก่อนจะมองบนขึ้นมา เธอไม่ชอบเลยแต่ก็ต้องไปอยู่ดี หญิงสาวหันไปมองนาฬิกาเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลาแล้วจึงหันไปสั่งงานพนักงานก่อนจะเดินออกไปด้วนสีหน้าบึ้งตึง