ตอนที่2 หวงรัก2

ณ บ้านหลังใหญ่ใจกลางเมืองหลวง

พลอยไพลินเลี้ยวรถเข้ามาจอดในบ้านด้วยสีหน้าเรียบนิ่งพอแม่นมเห็นหญิงสาวเข้ามาก็รีบมาต้อนรับ

“คุณหนู กลับมาบ้านสักทีนะคะนมคิดถึงที่สุดเลย”แม่นมหรือป้าน้อยคนที่ดูแลเธอมาตั้งแต่เด็กเข้ามาทักทายเธอ พลอยไพลินจึงยกมือไหว้ก่อนจะยิ้มแห้งๆ ออกมา

“สบายดีนะคะนม”เธอคิดถึงไม่ต่างกันแต่ด้วยเหตุผลหลายๆ อย่างทำให้หญิงสาวไม่อยากกลับมาที่นี่

“เข้าบ้านเถอะนะคะคุณหนูคุณผู้หญิงรออยู่”คนตัวเล็กพยักหน้าให้ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน

“ถ้าไม่บังคับก็คงไม่กลับมาสินะ!”เสียงหญิงวัยกลางคนดังขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าของลูกสาว

“คุณแม่ก็รู้อยู่แล้วยังจะถามพลอยอีก”คุณหญิงแพรพรรณถอนหายใจออกมาในคำยอกย้อนของคนเป็นลูก ที่ผ่านมาที่เธอทำทั้งหมดก็เพราะความหวังดียังไงสำหรับเธอก็ไม่มีทางดองกับครอบครัวนั้นได้แน่นอน

“พลอยนั่งลงก่อนอย่าพูดแบบนั้นกับแม่!”เสียงเชิงดุของพชรบอกน้องสาวด้วยสีหน้าเอื้อมระอากับพฤติกรรมของน้องสาว

“คุณหญิงค่ะ คุณหญิงมินตรามาแล้วค่ะ”เสียงแม่บ้านเอ่ยบอกทำให้คุณหญิงแพรพรรณลุกขึ้นไปต้อนรับ พลอยไพลินมองคนที่มาใหม่ด้วยความรู้สึกแปลกไปเพราะจู่ๆ แม่ของเธอก็นัดเพื่อนมาที่บ้านแถมคุณหญิงมินตรายังพาลูกชายมาด้วยทำแบบนี้เหมือนจะมาดูตัวอย่างไงอย่างงั้น

“นี่ใช่ไหมค่ะหนูพลอยไพลิน แหม่สวยกว่าในรูปอีกนะคะคุณน้อง”

“ใช่แล้วค่ะลูกสาวของน้องเอง นี่ลูกชายคุณพี่เหรอคะ”

“สวัสดีคุณน้าผมภูชิครับ”

“น่าตาหล่อเหลาจริงๆ ยัยพลอยสวัสดีคุณป้ามินตรากับพี่เขาสิ”พลอยไพลินยอมยกมือไหว้ก่อนจะทำหน้าเบื่อหน่ายออกมา

ภูชิมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเขาเห็นพลอยไพลินในรูปที่คุณหญิงมินตราเอามาให้ดูในรูปนั่นว่าสวยแล้วตัวจริงเธอสวยกว่าอีก แต่เขาก็ไม่ได้โง่จนมองไม่ออกว่าหญิงสาวตรงหน้ารู้สึกยังไงกับการที่เจอเขาในวันนี้

“พลอยอยู่ไม่ได้นานนะคะพลอยมีธุระ!”

“เอ๊ะยัยพลอยทำไมเสียมารยาทแบบนั้น นานๆ จะกลับมาที่บ้านนะ!”หญิงสาวโดนต่อว่าทำเอาไม่พอใจออกมา แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งเงียบฝืนตัวเองให้การรับประทานอาหารในมื้อนี้จบๆ ไป

บรรยากาศบนโต๊ะก็ไม่ได้มีอะไรมากนอกจากพูดคุยของเหล่าแม่ๆ ทั้งสองฝ่ายจากที่ฟังดูเหมือนการจับคู่ให้เธออย่างชัดเจน ตลอดการรับประทานอาหารหญิงสาวแทบไม่พูดอะไรออกมาจนคุณหญิงมินตรากับลูกชายกลับไป

“แกนะแกทำให้ฉันเสียหน้าแค่ไหนรู้ไหม?”

“พลอยไปทำอะไรให้แม่คะ บอกให้มากินข้าวก็มาแล้วไง มีแค่แม่นั่นล่ะคิดจะทำอะไร?”

“ฉันทำทุกอย่างเพื่อแกนะยัยพลอย!”หญิงสาวยกมุมปากขึ้นมาก่อนจะมองหน้ามารดาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด

“แม่เลิกพูดคำนี้สักที แม่รู้ไหมเพราะคำนี้มันทำให้หนูเจ็บปวดแค่ไหน! แล้วนี่อะไรจะจับคู่ให้หนูเหรอบอกไว้เลยนะคะ มันไม่สำเร็จหรอก!”

“ทำไมห๊ะ ครอบครัวคุณหญิงมินตราดีพร้อมทุกอย่าง และอีกอย่างแกจะไม่คิดช่วยพี่แกหน่อยรึไง?”หญิงสาวขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจก่อนที่พลอยไพลินจะหันหน้าไปมองพชรที่นั่งเงียบอยู่

“หมายความว่าไงพี่พีช!”

“บริษัทกำลังแย่ พี่ต้องการให้คุณภูชิมาร่วมหุ้น”

“อ้อ ก็เลยจะขายน้องตัวเองเหรอ?”

“พลอย! ที่พี่ทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวเรานะ อีกอย่างเพื่อพลอยเองด้วยคุณภูชิดีพอที่จะดูแลพลอยนะ!”

“แต่พลอยดูแลตัวเองได้ไม่ต้องการให้ใครมาดูแล อีกอย่างนะพลอยไม่อยากรับรู้อะไรอีกพลอยมีชีวิตของพลอยไม่ใช่ตุ๊กตาที่พี่กับแม่จะยกพลอยใส่พานถวายให้ใครก็ได้ ขอตัว!”หญิงสาวกัดฟันแน่นก่อนจะเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ด้วยสีหน้าเจ็บปวด

ทันทีที่ขึ้นมาในรถของตนเองพลอยไพลินก็ปล่อยโฮออกมาก่อนที่หญิงสาวจะยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ รถหรูถูกขับออกไปด้วยความรวดเร็วทำเอาคนที่อยู่ในบ้านต่างถอนหายใจออกมา

“แม่ไม่ต้องห่วงนะครับยังไงยัยพลอยต้องแต่งงานกับคุณภูชิแน่นอน!”พชรบอกมารดาอย่างแน่วแน่ ยังไงเขาก็จะให้พลอยไพลินแต่งงานกับคุณภูชิให้ได้

หลายวันผ่านไป

หลังจากที่หญิงสาวกลับไปที่บ้านเธอก็ไม่ได้ติดต่ออะไรกับครอบครัวอีกเลย คนตัวเล็กใช้ชีวิตเหมือนเดิมที่เคยเป็น วันนี้ก็เป็นอีกวันที่หญิงสาวเข้ามาดูแลร้านกระเป๋าของตนเอง พอเห็นลูกค้าเข้าร้านคนตัวเล็กก็ยิ้มทักทายก่อนจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นคุณหญิงมินตรามาซื้อกระเป๋าที่ร้านเธอ

“สวัสดีค่ะคุณหญิง”

“ทำไมเรียกป้าแบบนั้นล่ะจ๊ะ เรียกป้ามินก็พอแล้วดีใจจังวันนี้หนูพลอยอยู่ที่ร้านด้วย”

“ค่ะคุณป้า คุณป้ามาดูกระเป๋าหรือมาหาพลอยค่ะ?”หญิงสาวถามกลับไปตรงๆ ทำเอาคุณหญิงมินตราอมยิ้มออกมา เธอรู้เรื่องพลอยไพลินมาบ้างโดยนิสัยของหญิงสาวก็ไม่ต่างจากเธอสักเท่าไหร่ตอนแรกก็เฉยๆ หลังจากกลับมาจากที่บ้านหลังใหญ่ลูกชายของเธอก็พูดใหญ่ว่าชอบพอในตัวพลอยไพลิน คนเป็นแม่อย่างเธอจะทำยังไงได้ในเมื่อลูกชายชอบคนนี้

“ป้ามาทั้งสองอย่างเลยจ้ะ พอดีป้าเหงาๆ อยากชวนหนูไปทานด้วยด้วยกันสองคน หนูพลอยอย่าปฏิเสธป้าเลยนะ”ในเมืองคุณหญิงมินตราพูดออกมาแบบนี้คนตัวเล็กก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงทำให้พลอยไพลินต้องจำใจไปรับประทานอาหารด้วย เธอเห็นว่าคุณหญิงมินตรามาคนเดียวจึงยอมไปแต่พอรับประทานอาหารเสร็จคุณภูชิก็มาสมทบ

“สวัสดีครับน้องพลอย”

“สวัสดีค่ะ”คุณหญิงมินตราอมยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นอย่างนั้น

“แม่จะไปซื้อกระเป๋าร้านหนูพลอย ภูต้องซื้อให้แม่ตามสัญญานะ”

“ได้ครับ แม่อยากได้ใบไหนบอกลูกชายคนนี้ได้เลยครับ”คุณหญิงกอดแขนลูกชายอีกข้างพร้อมโอบหลังพลอยไพลินอีกข้างทำให้ทั้งสามเหมือนครอบครัวกันไม่มีผิด โดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาดุดันอีกคนจ้องมองดูอยู่

“สืบประวัติคนที่กูส่งรูปไปให้หน่อย!”ไตรภพกัดฟันแน่นก่อนจะจ้องมองภาพสองแม่ลูกนั้นที่อยู่ในร้านของพลอยไพลิน ก่อนที่ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาจะเดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าแห่งนั้น

สีหน้าบอกบุญไม่รับของไตรภพที่นั่งอยู่บนรถเมื่อเขาได้รู้ประวัติของครอบครัวคุณหญิงมินตรา แถมวงในยังรู้มาว่าคุณหญิงมินตราไปมาหาสู่กับคุณหญิงแพรพรรณมารดาของพลอยไพลินอีก ไหนจะเรื่องร่วมหุ้นทำธุรกิจกับบริษัทครอบครัวของหญิงสาวมันช่างเหมาะเจาะพอดีเลย คนตัวสูงนั่งรอในรถอยู่นานสองนานจนกระทั่งเขาเห็นหญิงสาวออกมาจากห้างตรงมาที่จอดรถของเธอ ไตรภพไม่รอช้าเขารีบเปิดประตูลงไปหาหญิงสาวทันที

“ว้าย! นี่ทำบ้าอะไรตกใจหมด”หญิงสาวร้องตกใจที่จู่ๆ ก็มีใครมากระชากตัวเธอพอเห็นหน้าว่าเป็นใครเธอก็ถอนหายใจออกมานึกว่าเป็นโจรมาปล้นเสียอีก

“มานี่!”

“ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้นปล่อย!”ชายหนุ่มไม่ฟังคำห้ามปรามของอีกฝ่ายเลยสักนิดเพราะในตอนนี้เขาทั้งหงุดหงิดทั้งโมโหที่รู้ว่ากำลังมีใครยุ่งกับผู้หญิงของเขา

ณ คอนโดหรูของไตรภพ

ตุบ! เสียงร่างบางอรชรที่ถูกเหวี่ยงเข้ามาในห้อง ตลอดทางคนเล็กพยายามขัดขืนแต่ก็ถูกอีกฝ่ายลากมาได้อยู่ดี