ตอนที่1 ใครคนนั้น

ตอนที่1 ใครคนนั้น

หลังจากที่พลอยไพลินขับรถออกมาจากบริษัทของครอบครัวหญิงสาวก็กลับมาที่ร้านขายกระเป๋าที่เธอเอาเงินเก็บทั้งหมดมาลงทุน พลอยไพลินเป็นลูกคนเล็กของบ้าน เดิมทีหญิงสาวเป็นคนที่อยู่ในกรอบไม่เคยทำตัวแบบนี้แต่เรื่องในอดีตที่เกิดขึ้นทำให้พลอยไพลินเป็นคนหัวแข็งไม่ยอมใครนับแต่วันนั้นหญิงสาวก็ไม่เคยกลับไปนอนที่บ้านเลย ถึงแม้มันจะผ่านมานานหลายปีแต่ความเจ็บปวดของเธอก็ไม่เคยจางหายไป เธอได้รู้ข่าวการเสียชีวิตของท่านไตรรัตน์ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าผู้ชายคนนั้นต้องกลับมาแล้วแน่นอน

ผู้ชายคนนั้นที่เธอไม่เคยลืมไม่ว่าตอนนั้นหรือตอนนี้ ไตรภพกับพลอยไพลินเคยคบหากันตั้งแต่สมัยยังเรียนอยู่ ชายหนุ่มเป็นรุ่นพี่เธอสามปี ถามว่าใครเป็นคนจีบใครก่อนก็คงเป็นเธอเองนี่ล่ะที่ไปหลงรักรุ่นพี่ที่แสนจะเย็นชา แต่ทว่าภายใต้ความเงียบขรึมเย็นชานั้นก็ซ่อนความคลั่งรักของเขาเอาไว้ นับตั้งแต่ทั้งสองเป็นแฟนกันไตรภพนั้นไม่เคยนอกใจไม่เคยทำอะไรขัดใจเธอเลยเขาทั้งรักทั้งหวงเธอ ไม่ว่าจะไปไหนหรือไปกับใครเขามักจะโทรเช็คตลอดเวลาในตอนแรกพลอยไพลินรู้สึกแปลกๆ แต่การที่เขาทำแบบนั้นหญิงสาวก็พอใจอยู่บ้าง รู้สึกเหมือนว่ามีคนรักมีคนหวงเธอทุกวินาที ทั้งสองเป็นแฟนกันได้แค่ปีกว่าความรักก็ต้องพังลงเพราะมารู้ว่าคุณพ่อของไตรภพเป็นศัตรูกับคุณพ่อของเธอ ความรักของเธอทั้งสองจึงต้องถูกขัดขวาง เธอจำเป็นต้องเลิกกับเขาทั้งที่ยังรักก็เพราะคำว่าครอบครัว

ใบหน้าสวยนั่งคิดถึงเรื่องในอดีตที่เคยมีความสุขกับคนที่เธอรัก ในตอนนั้นสำหรับชีวิตผู้หญิงอย่างพลอยไพลินมันเป็นอะไรที่มีความสุขที่สุดแล้ว เสียงโทรศัพท์หรูดังขึ้นมาทำให้หญิงสาวมีสติพอเห็นว่าเป็นเบอร์ของใครรอยยิ้มน้อยๆ ของคนตัวเล็กก็เผยออกมา

"ว่าไงยะ?"

"คิดถึงแดกเหล้ากันเถอะพลอย"เสียงปลายสายของดารากานต์บอกเพื่อนสาว

"ผัวไม่อยู่เหรอถึงคิดถึงฉันได้?"

"เออ มันไม่อยู่ไม่รู้ไปตายที่ไหนจะออกไหมคืนนี้อย่าลีลาขอร้อง!"

"ออกก็ออก เจอกันที่เดิมนะ"พลอยไพลินเป็นเพื่อนกับดารากานต์ตั้งแต่เรียนปี1 นับแต่นั้นเธอก็คบหากับเพื่อนคนนี้มาโดยตลอด

ผ่านไปไม่นาน

หญิงสาวในชุดเดรสสั้นสีขาวเรียวปากบางเป็นกระจับสวยถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงอ่อนๆ ผมยาวสลวยถูกมัดรวบตึงทำให้ใบหน้าของคนตัวเล็กเด่นชัดมากกว่าเดิม ร่างบางอรชรเดินเข้ามาในสถานบันเทิงร้านประจำที่มักจะมาดื่มกับเพื่อนเสมอ

"ทางนี้พลอย!"เสียงหญิงสาวที่มาถึงก่อนเอ่ยเรียกเพื่อนสนิททำให้พลอยไพลินพยักหน้าก่อนจะตรงไปที่โต๊ะ

"สวยไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ"

"ธรรมดาของคนโสดอ่ะเนาะ!"

"หึ! โสดหรือยังไม่ลืมบอกมาตรงๆ ดีกว่า"ดารากานต์รู้เรื่องของเพื่อนสาวทุกอย่างจึงแกล้งพูดขึ้น

"ฉันลืมไปนานแล้วย่ะ อย่ามาพูดถึงเรื่องเก่าๆ นักเลยฉันไม่อยากคิดถึงมันอีก!"

"เหรอจ้ะคุณพลอยไพลิน?"

"นี่แกจะมาเซ้าซี้อะไรฉัน อยากดื่มไม่ใช่รึไงมาชนแก้ว!"ทั้งสองนั่งดื่มด้วยกันก่อนจะโยกย้ายไปตามเสียงเพลงอย่างเช่นที่เคยเป็น พอนั่งดื่มไปได้สักพักคนตัวเล็กก็นึกอยากเข้าห้องน้ำจึงหันไปบอกเพื่อนสนิท ดารากานต์จะมาเป็นเพื่อนคนตัวเล็กจึงปฏิเสธออกไปเธอมาที่นี่บ่อยรู้ดีว่าที่แห่งนี้ปลอบภัยพอสมควร

หลังจากที่หญิงสาวทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำแต่ทว่าฝั่งตรงข้ามของห้องน้ำอีกด้านดันมีร่างสูงโปร่งของใครอีกคนเดินออกมาพร้อมเธอ สายตาคมโตสวยสบเข้ากับสายตาของชายหนุ่มนิ่งชะงักไปในทันที ไม่คิดว่าวันนี้เธอจะมาเจอเขาอีก แถมเป็นสถานที่แบบนี้ที่ไตรภพเคยบอกว่าไม่ชอบมา

"เดี๋ยวสิพลอย!"คนตัวเล็กบีบมือเข้าหากันก่อนจะเลือกเดินหนีชายหนุ่มกลับไปยังโต๊ะของตัวเอง ทว่าเสียงเรียกของเขาดันดังขึ้นมาเสียก่อนทำให้ฝีเท้าทั้งสองของหญิงสาวหยุดชะงักไป

"สบายดีไหม?"

"ก็ดีค่ะ ยังไม่ตายเสียหน่อย!"

"พูดดีๆ กับพี่ไม่ได้เหรอพลอย?"น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้า

"ความสัมพันธ์ของเราจำเป็นต้องพูดดีๆ กันด้วยเหรอค่ะคุณไตรภพ?"ใช่เธอยังโกรธยังน้อยใจผู้ชายคนนี้ ที่เคยบอกเธอว่าจะไม่ยอมปล่อยมือเธอไปไหนสุดท้ายเขาก็ทำไม่ได้อย่างที่เคยสัญญาไว้

"พี่ขอโทษ ถ้าพลอยยังโกรธพี่อยู่ พี่คิด..!"

"ฉันต้องขอตัวก่อนค่ะเพราะไม่มีอะไรจะพูดกับคุณอีก”หญิงสาวตัดบทก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าเดินหนีชายหนุ่มไปทันที จู่ๆ น้ำตาหยดใสของคนตัวเล็กก็เอ่อล้นออกมาพลอยไพลินรีบปาดมันออกอย่างลวกๆ ก่อนจะทำตัวเป็นปกติที่สุด

พลอยไพลินกลับมานั่งที่โต๊ะก่อนจะกระดกแก้วเหล้าเข้าปากอย่างไม่สบอารมณ์มากนัก การได้เจอไตรภพอีกครั้งมันทั้งตื่นเต้นทั้งคิดถึงความเสียใจที่เคยผ่านมา