บทนำ

บทนำ

รถยุโรปหรูเลี้ยวเข้ามาจอดในบริเวณบ้านหลังใหญ่ที่ตั้งสง่าอยู่บนที่ดินราคาแพง สายตาคมเข้มจ้องมองรอบๆ บ้านหลังนี้ที่เขาไม่ได้กลับมานานนับหลายปี ไตรภพ อัครโยธิน บุตรชายคนโตของบ้านเขาเป็นผู้ชายที่เงียบขรึมค่อนข้างเย็นชาก็ว่าได้ แต่ทว่าในความเย็นชาความเงียบขรึมนั้นกลับมีเสน่ห์ซ่อนอยู่ ไตรภพนับว่าเป็นผู้ชายที่น่าตาดีคนนึงเพราะนอกจากใบหน้าสวรรค์บรรจงสร้างนี้แล้วความฉลาดเป็นกรดของเขาก็ไม่เป็นลองใคร

"ไตรภพ ลูกกลับมาแล้วจริงๆ ด้วย!"เสียงคุณหญิงศศิธรพอได้ยินจากเด็กในบ้านที่บอกว่าลูกชายตัวดีของเธอกลับมาแล้ว หญิงวัยเลยห้าสิบปีก็รีบเดินออกมาดูให้เต็มตาทันที

"ครับแม่ ผมกลับมาแล้วครับ"เขายกมือไหว้คนเป็นมารดาก่อนที่คุณหญิงศศิธรจะโผเข้ามากอดร่างสูงใหญ่ของบุตรชายด้วยความดีใจ นับแต่ที่ไตรภพย้ายไปเรียนที่ต่างประเทศนานนับหลายปีชายหนุ่มไม่เคยกลับมาที่นี่เลยพอเรียนจบก็ทำธุระกิจอยู่ที่โน้นจนประสบความสำเร็จเขากะว่าจะใช้ชีวิตอยู่ที่นั้นไปตลอดจนกระทั่งวันนี้ที่เขายอมกลับมาก็เพราะว่าท่านไตรรัตน์บิดาของเขากำลังป่วยหนักทำให้ชายหนุ่มต้องกลับมาดูใจบิดาเป็นครั้งสุดท้าย

"พี่ภพมาสักทีนะพี่!"เสียงไตรภูมิน้องชายคนกลางเดินเข้ามาทักทายพี่ชายก่อนจะตบบ่าหนาเบาๆ ไตรภพพยักหน้าให้ก่อนจะมองหาน้องชายอีกคน

"ไตรภัคล่ะ?"

"มันกำลังมา"พอสิ้นเสียงบอกเล่าของน้องชายไตรภพก็พยักหน้ารับรู้

"เข้าไปในบ้านเถอะลูกคุณพ่อรออยู่"คุณหญิงศศิธรบอกบุตรชายคนโต ทำให้ชายหนุ่มเดินตามผู้เป็นมารดาเข้าไปในบ้าน

บนห้องนอนชั้นล่างที่ตอนนี้ท่านไตรรัตน์อาศัยอยู่ หลายเดือนก่อนชายชราล้มป่วยลงเพราะโรคมะเร็ง ที่ผ่านมาชายชรารักษามาโดยตลอดแต่ทว่าโรคนี้กว่าจะรู้ตัวก็เข้าระยะสุดท้ายแล้ว ไตรภพเดินเข้ามาในห้องมองดูสภาพบิดาด้วยความรู้สึกผิดต่างๆ นานา ก่อนหน้านี้ที่เขาไม่ยอมกลับมาก็เพราะมีปากมีเสียงกันกับคนเป็นพ่อจนทำให้ทั้งสองเกิดความไม่เข้าใจกัน

"พ่อครับ ผมกลับมาแล้ว"ทันทีที่ชายชราเห็นหน้าลูกชายคนโตน้ำตาก็ไหลออกมา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขารู้สึกผิดมากมายที่ไม่สนความรู้สึกของลูกชายคนโตเลยสักนิดมาวันนี้เขาเข้าใจแล้ว ว่าไม่ควรกีดกันความรักที่ลูกชายของเขามีต่อผู้หญิงคนนั้น

"ภพ ภพจริงๆ ใช่ไหม"ชายหนุ่มเห็นใบหน้าของคนเป็นพ่อที่ร้องไห้ออกมาก็นิ่งชะงักไป คุณหญิงศศิธรเห็นอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาตามสามี

"ครับพ่อ ผมภพลูกชายของพ่อเอง ผมขอโทษนะครับสำหรับทุกอย่างพ่อยกโทษให้ผมนะครับ"

"พ่อเองต่างหากที่ต้องพูดคำนั้น พ่อขอโทษนะภพ พ่อขอโทษ!"ชายหนุ่มเอื้อมมือไปกุมมือเหี่ยวย่นของบิดาไว้แน่น

"ทุกอย่างเพราะพ่อเองที่ทำให้ลูกเจ็บปวดแบบนี้ พ่อขอโทษนะ พ่อขอโทษ!"ชายหนุ่มน้ำตาซึมออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้น

ผ่านไปไม่นานท่านไตรรัตน์ก็เสียชีวิตลงหลังจากที่ครอบครัวจัดการเรื่องงานศพเสร็จ ไตรภพก็ตัดสินใจว่าจะกลับอังกฤษแต่ทว่าคุณหญิงศศิธรไม่ยอม เธออยากให้ชายหนุ่มกลับมาอยู่ที่นี่ไม่ให้ไปไหนอีก คำขอร้องของมารดาทำให้ชายหนุ่มจำต้องอยู่ต่อ อีกอย่างเขาตั้งใจว่าจะขยายธุรกิจมาที่ประเทศไทยด้วย

อีกด้านของเมืองหลวง

เสียงส้นรองเท้าของหญิงสาวใบหน้าสวยปากนิดจมูกหน่อยใบหน้ารูปไข่ที่ไม่ว่าจะมองทางด้านไหนหญิงสาวก็สวยไปทุกส่วน พลอยไพลินถอนหายใจออกมาก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของพชรพี่ชายของเธอ

"เรียกพลอยมามีอะไรรึเปล่าค่ะพี่พีช?"

"ถ้าไม่เรียกพี่จะได้เห็นหน้าเธอเหรอพลอย คุณแม่ให้มาบอกว่ากลับไปกินข้าวที่บ้านเย็นวันศุกร์นี้?"

"ทำไมต้องให้ไปกินข้าวที่บ้าน ไม่ใช่ว่าคุณแม่วางแผนอะไรอีกเหรอ?"

"เอาเถอะนะพลอยเรื่องเก่าๆ มันก็ผ่านไปนานแล้วนะลืมๆ ไปได้แล้วนั้นแม่ทั้งคนนะพลอยจะโกรธท่านไปถึงไหนกัน?"

"ใช่น่ะสิพี่ไม่ใช่พลอยถึงได้พูดได้ ถ้าเรียกมาเพราะเรื่องแค่นี้พลอยขอตัวก่อนนะคะ!"หญิงสาวกระแทกส้นรองเท้าก่อนจะลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"อย่าลืมด้วยว่ากลับบ้านวันศุกร์เพราะถ้าครั้งนี้พลอยไม่ยอมกลับไปเจอแม่ พี่จะพังร้านกระเป๋าอะไรของพลอยนั้นทิ้งซะ!"

"พี่พีชนี่พี่ขู่พลอยเหรอ?"

"ไม่ได้ขู่พี่พูดจริงๆ ถ้าไม่อยากให้ทำก็กลับไปกินข้าวที่บ้าน"คนตัวเล็กพ่นลมหายใจออกมาด้วยความไม่พอใจก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปจากห้องทำงานของคนเป็นพี่ในทันที