1

ตอนที่ 1

รักแรก

“นายครับมีคนของท้องถิ่นมาหาอยากจะเอากระเช้ามาสวัสดีนายหลังจากที่เขาได้รับตำแหน่ง”

โชคลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาบอกณรงค์ฤทธิ์หรือที่ชาวบ้านทั้งจังหวัดพากันเรียกว่าเสี่ยบู๊

“ให้มันนั่งรอไปก่อน ฉันยังไม่ว่างกำลังนั่งแคะฟันอยู่”

เสี่ยบู๊ผู้ทำธุรกิจหลายอย่างบังหน้าโดยเฉพาะทางด้านการเกษตรและธุรกิจก่อสร้างที่เขาทำหน้าที่รับงานจากทางการและส่งต่อคอยกินกำไรอย่างเดียวเพราะนักการเมืองท้องถิ่นต่างใช้เงินและบารมีของเขาในการหาเสียง

โชคไม่กล้าพอที่จะไปบอกตามที่เจ้านายสั่ง เขาจึงเลือกใช้คำพูดที่ดูดีขึ้นเพราะตัวเขาเองก็ไม่อยากสร้างศัตรู

“เสี่ยยังไม่ว่างรอสักครู่นะครับ”

แม่บ้านของไร่ห่มรักซึ่งคือไร่ที่บู๊รักที่สุดเพราะมารดาของเขาเป็นคนสร้างมากับมือและตั้งชื่อด้วยตัวเองก่อนจะจากไปเมื่อสิบปีก่อน นำน้ำมาต้อนรับแขกที่มา

คนรอก็ต้องพยายามรออย่างใจเย็นที่สุด ส่วนคนที่ตั้งใจจะกวนอารมณ์ก็ไม่ยอมออกมารอจนกว่าจะแกล้งให้สาแก่ใจเพราะ ลึก ๆ แล้วบู๊ก็ไม่ได้ชอบนักการเมืองพวกนี้เสียเท่าไหร่แต่เห็นแก่ผลประโยชน์ที่มีร่วมกัน

“สวัสดีครับเสี่ย”

ชายวัยสูงอายุกว่ายกมือไหว้แบบค้อมตัวเหมือนก้มจนกระเช้าที่ถือจะถึงพื้นอยู่แล้ว

“ลมอะไรหอบมาถึงที่นี่ล่ะท่าน ตอนนี้ได้ตำแหน่งแล้วไม่รู้ว่าผมจะต้องเป็นฝ่ายยกมือไหว้ท่านแทนไหม”

บู๊นั่งลงที่โซฟาราคาเกือบแสนด้วยท่าทางที่ไม่ได้ตรงกับคำพูดที่พูดออกไป เท้าข้างขวาถูกยกขึ้นมาไว้กับอีกข้าง มือกอดอก ยิ้มเหมือนแสร้งยิ้มตามมารยาท

“ผมเอากระเช้ามาสวัสดีและขอบคุณเสี่ยมาก ๆ ครับที่ช่วยผลักดันให้ผมได้ตำแหน่ง เสี่ยมีอะไรให้ผมรับใช้ก็บอกได้เลยนะครับ”

“คิดโครงการที่มันดี ๆ ให้กับจังหวัดของเราแล้วเลือกใช้บริษัทของผมแค่นั้นก็จบ โทษทีนะชอบพูดตรง ๆ ”

เสี่ยพูดจบก็ลุกจากที่นั่งและทำท่าให้รู้ว่าตอนนี้เขาต้องการให้แขกกลับได้แล้ว

“ถ้าอย่างนั้นผมลาเลยนะครับ” คนมาหายังคงนอบน้อม

“เดินทางปลอดภัยและเรื่องที่บอกก็อย่าให้รอนานนะ ได้ตำแหน่งแล้วก็ต้องรีบทำงานไม่อย่างนั้นสมัยหน้าผมจะหาคนมาทำแทน”

แขกกลับไปแล้วโชคและเสกมือซ้ายมือขาของบู๊ก็รีบเข้ามาหาเจ้านายทันที

“กลับมาแล้วเหรอไอ้เสก ได้ไหมดอกเบี้ยที่ให้ไปเก็บ”

การปล่อยเงินกู้คืออีกอาชีพที่เสี่ยบู๊ทำและนี่ก็เป็นอาชีพที่ทำให้ลูกหนี้ทุกคนต้องเลือกนักการเมืองตาที่เสี่ยบู๊สั่งเท่านั้น

“ได้ครบครับนาย วันนี้มีแต่รายใหญ่แต่พรุ่งนี้มีแต่ชาวบ้านคงต้องแสดงฤทธิ์กันหน่อย” เสกรายงาน

“เอาให้พอดีอย่าให้เกินงาม คนเขาจะว่าได้ว่าคนของเสี่ยบู๊ใจคอโหดร้าย”

ชาวบ้านในจังหวัดบางคนก็ชื่นชอบและนับถือบางคนก็กลัวและเกลียดเสี่ยหนุ่มที่มีหลากหลายอารมณ์คนนี้เพราะบู๊เองมีทั้งด้านดีและด้านเลวอยู่ที่เขาจะเลือกแสดงด้านไหนให้ใครเห็นมากกว่า

ลูกน้องทั้งสองคนของเขาก็ต่างนิสัยกัน โชคใจเย็นรอบคอบส่วนเสกอารมณ์ร้อนและโวยวายแต่ที่สองคนมีคือยิงปืนแม่นและรักเจ้านายยิ่งชีพ เพราะบู๊เป็นคนดึงทั้งคู่ขึ้นมาจากขบวนการ ค้ายาเสพติดที่พยายามจะฆ่าตัดตอนลูกน้องที่ถูกจับได้เพราะกลัวจะซัดทอดมาถึงตัวเอง