5 ไอ้โจรป่า

“เออ เราจะได้กลับเสียที เดินอยู่ในป่าเกือบสองชั่วโมงแล้ว เมื่อยละ”

เสียงทุ้มห้าวจากผู้ที่มองไม่เห็นหน้าสร้างความหวาดหวั่นแก่ลีน่าไม่น้อย กระทั่งเสียงสวบสาบดังใกล้เข้ามา ลีน่าโผล่หน้าออกไปเขม้นมองอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ สุดท้ายขยับถอยห่างออกจากที่เดิมเมื่อเห็นผู้ชายสามคนเดินใกล้เข้ามา

สองคนแรก ท่าทางเป็นลูกน้อง รูปร่างสูงผอมคนหนึ่ง ที่เหลืออ้วน ค่อนไปทางมะขามข้อเดียว และคนที่เป็นหัวหน้าตัวสูงใหญ่ ร่างกายกำยำแข็งแรง สวมหมวกปีกกว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครา เขาสวมชุดยีนผ้าสีซีด ในมือถือมีดแหลมกระชับเอาไว้แน่น เห็นแค่นี้ลีน่าถึงกับกลืนน้ำลายลงคอด้วยความกลัว

‘อี๋ โจรป่าแน่ ๆ เลย ทำไมถึงน่ากลัวอย่างนี้นะ เราจะทำยังไงดี ถ้าพวกมันเห็นเราล่ะ ไม่น่าดิ้นรนหาเรื่องเลย พอล ช่วยฉันด้วย มาตามหาฉันที่นี่เร็ว ๆ’

หญิงสาวกลัวจนทำอะไรไม่ถูก นอกจากยืนตัวสั่น ไม่กล้าแม้แต่หายใจ แต่สุดท้ายเผลอเหยียบใบหญ้าแห้ง จนเกิดเสียงดังกรอบแกรบ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันที่คนทั้งสามเดินเข้ามาใกล้กับต้นไม้ที่เธอซ่อนตัวอยู่พอดี

“เฮ้ย ! เสียงอะไรหลังต้นไม้ หรือว่าเป็นหมูป่า ระวังนะ มันจะขวิดเรา ถ้ามันโผล่พรวดมา ยิงให้ท้องทะลุเลย”

ผู้ชายคนที่มีหนวดเครายาวเฟิ้มเตือนลูกน้องทั้งสองที่ดึงปืนสั้นออกมาจากข้างเอว ส่ายปลายกระบอกปืนมาทางด้านหลังต้นไม้ ลีน่ารู้ว่าถ้าขืนพรวดพราดวิ่งออกไป คงถูกยิงไส้ทะลุแน่ เธอได้แต่ยืนขาสั่น ใจเต้นระทึก

“อย่าเข้ามานะ อย่า ทำอะไรฉันนะ อ๊าย”

ลีน่ากรีดเสียงร้องออกมาดัง ๆ เมื่อคนทั้งสามโผล่พรวดมาตรงที่เธอซ่อนตัวอยู่พอดี ชายทั้งหมดสะดุ้ง อุทานเสียงดังเช่นกัน

“เฮ้ย! นี่มันผู้หญิงนี่หว่า มาอยู่ตรงนี้ได้ไง นี่มันป่านะ ไม่ใช่ที่มาเดินแบบ หรือว่าแอบมาถ่ายหนังโป๊ บอกมานะ”

อรัญถามเสียงดังด้วยความแปลกใจ สายตาจับจ้องมองหญิงสาวรูปร่างดี ใส่เสื้อผ้าเปิดเผยผิวพรรณ แต่หน้าเต็มไปด้วยคราบดำมอมแมม

“อย่านะ อย่าเข้ามา ไอ้พวกโจร ไม่อย่างนั้นขว้างด้วยรองเท้าให้หัวเจาะเลย ถ้าไม่อยากโดน อย่าเข้ามาใกล้ฉัน”

ลีน่าร้องห้ามเสียงสั่น ตาวาวลอกแลก แกว่งรองเท้าส้นสูงแบบปลายเข็มไปมา ชายทั้งสามมองอย่างงง ๆ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ในที่สุดอรัญเป็นฝ่ายเดินเข้าหาด้วยท่าทางน่ากลัว ลีน่าถอยหลังกรูด ตั้งท่าจะวิ่งหนีด้วยความกลัวว่าจะถูกทำร้ายร่างกาย

“เธอเป็นใคร มาอยู่ในป่านี้ได้ไง”

อรัญชายที่ใบหน้ารกไปด้วยหนวดเคราถามเสียงเข้ม แต่สายตายังคงมองที่ร่างงามอย่างหื่น ๆ จนเธอถอยกรูดด้วยความกลัว

“ถอยออกไป ไอ้โจรป่า อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นแกโดนแน่ ไอ้หน้าหนวด ระยะแค่นี้ฉันขว้างไม่พลาดหรอก”

ลีน่าขู่ฟ่อและยกรองเท้าขึ้นสูง อรัญชะงักและมองผูหญิงชุดสั้นด้วยความไม่พอใจ กระทั่งเสียงลูกน้องเตือน

“นายหัวระวัง รองเท้าเธอส้นแหลมมาก”

โย่งลูกน้องผอมสูงเป็นผู้ร้องเตือน เมื่อเห็นรองเท้าส้นสูงของสาวงามแกว่งไกวไปมา เฉียดหน้าตาเขาจนเกือบถูก อรัญฉุนต่อคำพูดของหญิงรูปร่างดีที่ว่าเขาเป็นโจรป่า ทั้งที่ความจริงแล้วเป็นเจ้าของเหมืองแร่ ที่ใคร ๆ พากันเรียกว่านายหัว

ผู้หญิงคนนี้ตาต่ำสิ้นดี หาว่าเขาเป็นโจรได้อย่างไร

“เธอว่าฉันเป็นโจร กล่าวหากันชัด ๆ”

อรัญไม่พอใจที่เป็นโจรป่าในสายตาของผู้หญิงที่แต่งตัวเหมือนกับพวกพริตตี้

“แกต้องใช่แน่ ๆ รูปร่างหน้าตาอย่างนี้ไม่ใช่คนดีหรอก แกเป็นโจร คอยดักปล้นคน ไม่เอาแล้ว ไปดีกว่า เดี๋ยวแกจะปล้นฉันและรุมโรม ยี๊ น่าขยะแขยงที่สุด”

ลีน่าฉวยโอกาสที่ทุกคนเผลอ วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มสะดุ้ง มองตามด้วยความงุนงง คิดไม่ถึงว่าจะเจอผู้หญิงประสาท ทั้งที่รูปร่างหน้าตาก็ดี ด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าจะได้รับอันตราย รีบบอกลูกน้องทั้งสองวิ่งตามไปทันที

“โย่ง อ้วน ตามไป”

เสียงนั้นดังก้องป่า ลีน่าถึงกับเย็นวาบไปทั้งเรือนร่าง และเข้าใจผิด คิดว่าเขาจะตามจับไปทำมิดีมิร้ายแล้วรูดทรัพย์

“ครับ นายหัว”

ลูกน้องรับคำโดยพร้อมเพรียงกัน

“อย่านะ แก อย่ามา ฉันกลัวแล้ว บอกว่าอย่าเข้ามา ว้าย”

หญิงสาวส่งเสียงร้องลากยาว ๆ พร้อมกับร่างงามเสียหลักสะดุดรากไม้ล้มลง เคราะห์ร้ายเป็นของเธอ เมื่อศีรษะฟาดลงกับตอไม้อย่างจัง ความมืดเข้ามาแทนที่ สติที่มีอยู่ดับวูบลงทันที ชายทั้งสามเข้ามาถึงเธอหมดสติไปแล้ว