ตอนที่ 4 คู่แค้น คู่อาฆาต

เศรษฐ์สัณห์นั่งจ้องหน้าเพื่อนหนุ่มนิ่งเมื่อแวะเข้ามาดื่มกาแฟก่อนกลับบ้านตามคำชวนของจิณณวัตรหลังจากที่ออกมาจากแองเกิลผับ

“แกคิดยังไงกับพนักงานสาวเสิร์ฟคนนั้นกันแน่วะไอ้เจมส์ ฉันไม่เข้าใจแกแล้วนะเนี่ย”

“ไม่เข้าใจน่ะดีแล้ว เพราะฉันก็ไม่อยากให้แกเข้าใจเหมือนกัน” มุมปากหนากระตุกขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนรักทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

“ไอ้นี่พูดกวนบาทาจริงๆ แล้วแกจะเอายังไงต่อเรื่องผับของไอ้เอกทัศน์น่ะ ถ้าขืนแกปล่อยไว้มีหวังมันแย่งลูกค้าแกไปหมดแน่ๆ”

“ฉันคิดเอาไว้แล้ว ฉันจะทำให้มันต้องปิดผับไปเลย มันคิดผิดที่จะมาแข่งกับคนอย่างฉัน” จิณณวัตรลุกขึ้นเดินไปที่เคาเตอร์ในห้องรับแขกแล้วหยิบบรั่นดีเกรดเยี่ยมมารินใส่แก้ว 2 แก้ว ก่อนจะหยิบมาส่งให้เพื่อนรักและนั่งลงที่เดิม

“แกอย่าบอกนะว่าจะไปเผาผับของมัน” เศรษฐ์สัณห์ทำตาโตอย่างตกใจ

“ไอ้บ้า ฉันไม่คิดสั้นเดินเข้าห้องกรงแบบนั้นหรอก ทั้งๆ ที่ฉันอยากจะทำอย่างที่แกพูดมากที่สุด” พูดจบเขาก็ยกแก้วบรั่นดีขึ้นจิบ สีหน้าบึ้งตึงขึ้น

“แกยังไม่ลืมเรื่องของภูริตาใช่ไหม” น้ำเสียงของเศรษฐ์สัณห์เข้มขึ้น เช่นเดียวกับสีหน้าที่ดูเคร่งเครียด จิณณวัตรมองจ้องตาเพื่อนหนุ่มพร้อมกับขบสันกรามแน่น

“ฉันไม่เคยลืมเรื่องชั่วช้าที่มันทำแม้แต่วินาทีเดียว!” เขาเน้นเสียงลอดไรฟันด้วยความโกรธแค้น แล้วภาพอดีตก็ย้อนกลับมาในห้วงคำนึงอีกครั้ง

เมื่อ 8 ปีก่อนเขาต้องสูญเสียหญิงสาวอันเป็นที่รักซึ่งเขาคิดที่จะแต่งงานด้วยไปและนั่นก็เป็นเพราะไอ้ผู้ชายชาติชั่วอย่างเอกทัศน์นั่นเอง เขากับภูริตาคบหากันมา 3 ปี แต่พอใกล้จะจบหญิงสาวก็มีท่าทีหมางเมินกับเขา และสุดท้ายเจ้าหล่อนก็เป็นคนบอกเลิกกับเขา

แล้วหลังจากนั้น 3 เดือนภูริตาก็ร้องไห้มาหาเขาที่บ้าน เธอบอกว่าท้องกับเอกทัศน์แต่อีกฝ่ายไม่ยอมรับและให้เธอไปทำแท้ง เขาโกรธมากจึงพาภูริตาบุกไปที่ห้องพักของเอกทัศน์และมีปากเสียงกันจนถึงขั้นชกต่อย พอวันรุ่งขึ้นเรื่องที่ภูริตาท้องก็แพร่สะพัดไปทั่วมหาวิทยาลัย หญิงสาวอายมากจึงผูกคอตาย จิณณวัตรเสียใจมากและคิดแค้นเอกทัศน์เรื่อยมา

“งั้นแกพอจะบอกฉันได้ไหมว่าแกจะทำยังไงเพื่อดึงลูกค้ากลับมา” เศรษฐ์สัณห์นิ่วหน้าอย่างสงสัย จิณณวัตรหัวเราะในลำคออย่างมีความนัย

“แกคอยดูก็แล้วกัน” พอสิ้นเสียงมุมปากรูปกระจับก็เหยียดออกอย่างเยาะๆ มือหนากระดกแก้วบรั่นดีที่เหลือลงคอรวดเดียวจนหมด นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มวาวโรจน์ขึ้นราวกับมีเปลวไฟอยู่ในนั้น

วันรุ่งขึ้นจิณณวัตรก็เรียกเมขลาและหัวหน้าฝ่ายบุคคลเข้าร่วมประชุมเพื่อปรึกษาหารือกันในเรื่องปรับปรุงผับ จัดตกแต่งบรรยากาศทั้งภายในและภายนอกให้ดูหรูหราขึ้น พร้อมทั้งประกาศรับสมัครพนักงานสาวสวยเพิ่มอีกหลายสิบคน และยังพวงท้ายด้วยการจัดโปรโมชั่นลดแลกแจกแถมให้กับลูกค้าทั้งขาประจำแล้วก็ขาจรอีกมากมาย แล้วหลังจากประชุมเสร็จชายหนุ่มก็เรียกอานนท์เข้าไปพบทันที

“ฉันมีงานง่ายๆ จะให้นายไปจัดการ” จิณณวัตรบอกพร้อมกับยื่นซองสีขาวกับกระดาษแผ่นเล็กๆ ส่งให้ลูกน้องคนสนิทก่อนจะพูดต่อ “เอาซองนี้ไปให้คนที่อยู่ที่บ้านเลขที่ในแผ่นกระดาษนั่นแล้วบอกเขาว่าถึงเวลาแทนคุณแล้ว”

“ครับ” อานนท์หยิบแผ่นกระดาษชิ้นเล็กขึ้นมาดู ก่อนจะก้มศีรษะลงเล็กน้อยแล้วเดินออกไป จิณณวัตรลุกขึ้นจากเก้าอี้โต๊ะทำงานแล้วยัดมือลงไปในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับเดินไปหยุดยืนมองไปนอกหน้าต่างห้องซึ่งตั้งอยู่บนชั้นสองของผับ ห้องของเขาเป็นกระจกทั้งสี่ด้าน สามารถมองเห็นบริเวณด้านในผับได้อย่างทั่วถึง

“คนชั่วอย่างแกมันต้องเจอของสกปรกๆ แบบนี้แหละถึงจะเหมาะสมกัน!” มุมปากหนากระตุกอย่างสะใจ พร้อมกับดวงตาที่วาวโรจน์ขึ้นด้วยแรงแค้น

เพล้ง!

เสียงแก้วกระทบกับพื้นดังลั่นห้องพักภายในอพาร์ตเม้นต์ราคาถูกแถวย่านลาดพร้าว สีหน้าของหนุ่มสาวที่ยืนประจันหน้ากันอยู่กลางห้องนั้นบึ้งตึงและดุดันด้วยกันทั้งคู่

“เธอแน่ใจได้ยังไงว่าเด็กนั่นเป็นลูกของฉัน” เอกทัศน์กอดอกมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างขุ่นเคือง

“ทำไมคุณพูดแบบนั่นละค่ะ จันมีคุณแค่คนเดียวเท่านั้นนะคะ จันไม่เคยนอกใจคุณเลย” สายจันทร์อดีตพนักงานเสิร์ฟของแองเกิลผับถลาเข้าไปกอดแขนชายคนรักเอาไว้แน่น เอกทัศน์หรี่ดวงตาคมลงพร้อมกับขบกรามเข้าหากัน

“ถ้างั้นเธอก็ต้องไปเอาเด็กออก!” ชายหนุ่มตวาดเสียงเข้มพร้อมกับสะบัดมือหญิงสาวออกอย่างแรง

“จันจะเก็บลูกเอาไว้!” หญิงสาวหน้าตาสะสวยตะคอกใส่ชายหนุ่มอย่างโมโห

“แล้วเธอจะเก็บมันไว้ทำไม อย่าคิดนะว่าจะเอาไอ้เด็กมารในท้องเธอมาบีบบังคับฉันให้แต่งงานด้วยน่ะ ฝันไปเถอะ!” ใบหน้าของเอกทัศน์แดงก่ำด้วยความโกรธ

“นี่คุณคิดจะไม่รับผิดชอบฉันงั้นเหรอ!”

“ใช่ ฉันไม่ได้ต้องการเธอหรือว่าลูกของเธอเลย ที่ฉันนอนกับเธอก็แค่สนองตอบตัณหาของเธอเท่านั้น” มุมปากหนาเหยียดออกอย่างหมิ่นๆ

“แก...ไอ้ชาติชั่ว!” สายจันทร์ชี้หน้าเอกทัศน์ด้วยความโมโหสุดขีด เธอไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่หน้าตาดีอย่างเขาจะกลายเป็นซาตานไปได้ เขาหลอกล่อเธอให้หลงรักแล้วก็พรากความสาวของเธอไปก่อนจะเขี่ยทิ้งเหมือนเศษขยะ

“อย่ามาด่าฉันนะ!” เอกทัศน์ตะคอกย้อนกลับทันทีพร้อมกับปรี่เข้ามาคว้าต้นแขนเรียวของสายจันทร์บีบอย่างแรง ก่อนจะแค่นเสียงลอดไรฟัน “ฉันจะให้เงินเธอก้อนหนึ่ง ไปเอาไอ้เด็กนรกนี่ออกซะเพราะขืนเธอเก็บเอาไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร!”

“ไม่มีทาง ฉันจะเก็บลูกเอาไว้เพื่อประจานผู้ชายเลวๆ อย่างคุณ ฉันรู้นะว่าคุณรักขวัญข้าว ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าขวัญข้าวรู้ว่าไอ้ผู้ชายชิงสุนัขเกิดอย่างคุณมีนิสัยยังไง เธอจะเกลียดคุณมากแค่ไหน” สายจันทร์หัวเราะในลำคอพร้อมกับกระตุกยิ้มเยาะที่มุมปาก

“ก็ลองเธอเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับขวัญข้าวดูสิ ฉันรับรองได้เลยว่าเธอจะตายอย่างหาศพไม่เจอแน่!” ดวงตาเข้มดุดันและทอแสงแห่งความเหี้ยมเกรียมออกมาจนสายจันทร์ขนลุกซู่ เธอรู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้สามารถทำได้อย่างที่พูดจริงๆ เพราะขนาดเลือดเนื้อของเขา เขายังจะฆ่าทิ้งได้เลย

“ความชั่วความเลวมันปิดกันไม่มิดหรอก ซาตานในคราบเทพบุตรอย่างคุณไม่มีทางที่จะมีความสุขไปได้หรอก” สายจันทร์พยายามสะบัดแขนให้หลุดจากการจับกุมของเขา แต่อีกฝ่ายก็ดันร่างบางให้ไปยืนชิดติดกับผนังห้องพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว

“ฉันจะยื่นคำขาดกับเธออีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ฉันจะให้เงินเธอหนึ่งแสนบาทเพื่อไปเอาเด็กมารนี่ออก ส่วนที่เหลือก็ให้เธอเก็บไปทำทุน แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ถ้าไม่อยากตาย!” ชายหนุ่มพูดขู่ในตอนท้าย ก่อนจะผละห่างออกมาแล้วหยิบเงินที่เตรียมมาโยนไปบนโต๊ะญี่ปุ่นที่ตั้งอยู่ปลายเตียง ก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้อง

“คุณเอก!” สายจันทร์ยืนนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะวิ่งตามร่างสูงออกไปพร้อมกับร้องไห้โฮ หญิงสาววิ่งมาทันชายหนุ่มที่ลานจอดรถซึ่งอีกฝ่ายนั้นก้าวขึ้นไปนั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว “คุณเอกออกมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน! ออกมา!” มือบางทุบกระจกรถพร้อมกับตะโกนเรียกคนในรถราวกับคนบ้า เอกทัศน์ถลึงตาใส่อย่างโกรธแค้นก่อนจะสตาร์ทรถเคลื่อนออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

“คุณเอก! อย่าทิ้งจันไปกลับมาเดี๋ยวนี้นะ คุณเอก!” สายจันทร์วิ่งตามท้ายรถของชายหนุ่มออกไปกลางถนนอย่างลืมตัว แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

เอี๊ยดดดดด!

“ว๊าย!”

โครม!