บทที่ 4 จุดเริ่มต้น 1.3

เสียงผ่อนลมหายใจแรงของพี่สาวทำให้พิมวดีหันมามองด้วยความสงสัย เพราะลมหายใจที่ผ่อนออกมานั้นมันหลายครั้งเสียจนเธออดเป็นห่วงไม่ได้ ไม่เพียงเท่านั้น ตาของพี่สาวเธอยังจ้องมองสมุดบัญชีธนาคารไปผ่อนลมหายใจไปด้วย

“พี่พิมเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ครีมเห็นพี่เอาแต่นั่งถอนหายใจไปมองสมุดบัญชีไป หรือว่าทุกข์ใจเรื่องเงินค่าเทอมของครีมคะ”

พิมวดีถามพี่สาวด้วยความเป็นห่วง เธอเองก็เป็นภาระที่หนักอึ้งให้พี่สาวมาตลอด ครั้นจะออกไปหางานพิเศษทำ พิมพิชชาก็ไม่ยอม บอกกับเธอว่าหน้าที่ของเธอคือการเรียนหนังสืออย่างเดียว ส่วนเรื่องค่าใช่จ่ายในบ้าน ค่าเล่าเรียนและอื่นๆ ปล่อยเป็นหน้าที่ของพี่สาวเอง พิมวดีจึงตั้งใจ เรียนให้สมกับที่พี่สาวเหน็ดเหนื่อยทำทุกอย่างเพื่อน้องสาวอย่างเธอมาโดยตลอด พิมวดีหมายมั่นว่าจะเอาเกียรตินิยมมาฝากพี่สาวให้ได้

“ไม่ใช่หรอก ค่าเทอมของครีมพี่หาได้แล้ว นี่ไง พรุ่งนี้เอาไปจ่ายทางมหา’ลัยได้เลย แล้วเงินก้อนนี้ก็ค่าเรียนพิเศษของเดือนนี้” พิมพิชชาหยิบเงินที่เตรียมไว้ในกระเป๋าสะพายส่งให้น้องสาว

“แล้วพี่พิมเป็นอะไรล่ะ หน้าตาถึงได้คิดมากอย่างนี้”

น้องสาวถามด้วยความเป็นห่วง ตั้งแต่พี่สาวกลับมาก็เอาแต่นั่งครุ่นคิดอะไรบางอย่าง สลับกับมองสมุดบัญชีธนาคารที่อยู่ในมือ อาการอย่างนี้ถ้าไม่คิดมากเรื่องเงินค่าเทอมของเธอแล้วจะคิดมากเรื่องอะไร

“ไม่มีอะไรหรอก พี่กำลังกำจัดความอยากได้ของตัวเองด้วยการมองสมุดบัญชี จะได้ย้ำว่าตอนนี้พี่ไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อของที่พี่อยากได้ เพราะเงินที่เหลือต้องเอาไว้ใช้จ่ายในบ้าน ต้องท่องเอาไว้ว่า ไม่จำเป็น ไม่จำเป็น โอ๊ย...แต่มันอยากได้ อยากได้ อยากได้ จะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย”

พิมวดีมองอาการที่คล้ายจะลงแดงของพี่สาวพลางนึกในใจว่าสิ่งของที่พี่สาวอยากได้คืออะไร ทำไมพิมพิชชาถึงมีอาการแบบนี้

“พี่พิมอยากได้คอมพิวเตอร์เครื่องใหม่ใช่หรือเปล่าคะ ถึงได้ทำท่าจะลงแดงตายอย่างนี้ ไม่ได้ดูหน้าเดวิสสุดหล่อหลายคืนแล้วนี่มิน่าล่ะอาการถึงหนักขนาดนี้” พิมวดีเดาอาการของพี่สาว สาเหตุคงมาจากเรื่องนี้แน่นอน ปกติทุกคืนก่อนนอนพิมพิชชาจะราตรีสวัสดิ์เดวิส แคนดี้ หน้าจอคอมพิวเตอร์ทุกคืน กรี๊ดกร๊าดอยู่คนเดียวจนเธอชินตากับภาพที่เห็น หนึ่งสัปดาห์มาแล้วที่พี่สาวไม่ได้ทำอย่างที่เคยทำ สงสัยจะอึดอัดน่าดู อาการจึงออกมาทางสีหน้าแบบนี้

“ไม่ใช่หรอก พี่ไม่ต้องพึ่งคอมพิวเตอร์ก็ได้ เพราะพี่เพิ่งไปรับปลอกหมอนกับปลอกหมอนข้างที่พี่สั่งให้เขาสกรีนภาพคุณชายของพี่ คราวนี้แหละพี่จะได้นอนเคียงคู่กับคุณชายเสียที ก่อนนอน พี่ก็จะได้เห็นหน้าคุณชาย ตื่นนอนพี่ก็ได้เห็น โอ๊ย...มีความสุข”

พิมพิชชาทำสีหน้าชวนฝัน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อนึกถึงใบหน้าแสนหล่อเหลาของพ่อยอดขมองอิ่ม แต่พอนึกถึงเรื่องอัลบั้มรูป หัวใจดวงน้อยก็เหี่ยวเฉาขึ้นมาทันที ความอยากได้มีท่วนท้นแต่ค่าใช่จ่ายจำเป็นก็ทำให้ต้องคิดหนัก

“ครีม พี่ถามอะไรหน่อยสิ”

“อะไรคะพี่พิม”

“ครีมว่าพี่จะสั่งซื้ออัลบั้มรูปของคุณชาย ครีมว่าดีไหม”

“ถ้าพี่พิมอยากได้ พี่พิมก็ซื้อสิคะ”

“แต่ว่าราคามัน...”

“ราคาทำไมคะ”

พิมวดีถามต่อ พิมพิชชายิ้มแหยกับคำถามของน้องสาว หากพิมวดี ได้ยินจำนวนเงินของอัลบั้มรูป น้องสาวของเขาต้องช็อกตาค้างแน่นอน

“คือ...คือว่าอัลบั้มรูปมันราคาเจ็ดพันห้าร้อยบาทน่ะ ถ้าพี่ซื้อ ครีมคงหาว่าพี่บ้าแน่ๆ เลย” แม้ว่าพิมวดีจะมีอาการตกใจบ้างเมื่อได้ยินราคาของอัลบั้มรูปที่พี่สาวอยากได้ แต่พิมวดีไม่ได้คิดอย่างที่พิมพิชชาพูดออกมาเลย

“ครีมไม่ว่าพี่หรอกค่ะถ้ามันคือความสุขของพี่พิม อีกอย่างครีมว่าดีเสียอีกที่พี่จะซื้อ พี่พิมน่ะทำงานตั้งเยอะแยะ แทบไม่ได้ใช้เงินส่วนตัวด้วยซ้ำ การที่พี่พิมจะซื้ออัลบั้มรูปเป็นของขวัญให้ตัวเองนั้นครีมว่าเป็นความคิดที่ดีมากค่ะ อีกอย่างพี่พิมก็ไม่ได้ซื้อบ่อยๆ เสียหน่อย”

พิมพิชชาตัดสินใจได้ง่ายขึ้นเป็นกองเมื่อได้ยินคำพูดของน้องสาว ทั้งยังรู้สึกขอบคุณพิมวดีในใจที่ไม่หาว่าเธอบ้าที่ซื้ออัลบั้มรูปราคาสุดหฤโหดนี้

“นั่นสินะ” พิมพิชชายิ้ม ก่อนจะอธิบายต่อ “ที่พี่อยากได้อัลบั้มรูปนี้เพราะว่าคุณชายของพี่จะมาฉลองวันเกิดที่เมืองไทย แล้วจะสุ่มผู้โชคดีจากหมายเลขสั่งซื้ออัลบั้มรูป ใครโชคดีก็จะได้ไปดินเนอร์ใต้แสงเทียนกับคุณชาย แถมยังมีรางวัลปลอบใจด้วยนะ อีกสิบคนจะได้ทานอาหารกับคุณชาย พี่เลยอยากลุ้นเป็นผู้โชคดีบ้าง”

“ถ้าอย่างงั้นพี่พิมต้องรีบไปจองเลยนะคะ เดี๋ยวจะไม่ทัน” พิมวดีเข้าใจพี่สาวเป็นอย่างดี ถ้าเป็นเธอเธอก็อยากจะซื้ออัลบั้มแสนแพงนี้เหมือนกัน

“ถ้าอย่างนั้นพี่ไปแล้วนะ”

พิมพิชชาวางสมุดบัญชีธนาคารไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินแกมวิ่งออกไปจากบ้านทันที เพื่อไปร้านอินเทอร์เน็ตที่อยู่หน้าปากซอยบ้าน ทำตามที่ใจต้องการแม้ว่าเงินในบัญชีมีไม่ถึงหนึ่งพันห้าร้อยบาทก็ตาม งานนี้สงสัยเธอต้องรับงานเสริมมากขึ้นกว่าเดิม เพื่อที่จะได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

...ของขวัญสำหรับตัวเอง

พิมวดีมองร่างพี่สาวที่รีบออกไปจากบ้านด้วยรอยยิ้ม ถ้าเธอมีเงินถึงเจ็ดพันห้าร้อยบาทก็คงจะดี เธอจะมอบให้พี่สาวไปสั่งซื้ออัลบั้มรูป ตอบแทนที่พี่สาวเหนื่อยและดีกับเธอมาโดยตลอด ทำงานทั้งงานหลักและงานเสริม พิมวดีสัญญากับตัวเองว่าหากสำเร็จการศึกษา เธอจะหางานทำ แบ่งเบาภาระของพิมพิชชา พี่สาวของเธอจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเหมือนทุกวันนี้