บทที่ 5 จุดเริ่มต้น 1.4

ติณณพัฒน์นั่งดื่มแอลกอฮอล์เพื่อดับความกลัดกลุ้มของตัวเอง หลังจากที่เขาตกปากรับคำจะหาสะใภ้ให้บิดาและมารดา นี่ก็ผ่านมาสี่วันแล้วเขายังหาทางออกเรื่องนี้ไม่ได้เลย จะหาภรรยาได้อย่างไร ในเมื่อในสมองของเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ ผู้หญิงของเขาแต่ละคน ล้วนแล้วแต่ถูกจำกัดไว้เพียงคู่ควง คู่นอนเท่านั้น ไม่มีใครทำให้ใจเขาคิดได้ไกลเกินกว่านี้เลย แล้วทีนี้จะหาภรรยาได้อย่างไร ยิ่งคิดยิ่งกลุ้ม

“เป็นไงไอ้คุณต้น ถึงกับต้องใช้เหล้าย้อมใจเลยเหรอวะ ยังหาลูกสะใภ้ให้คุณลุงคุณป้าไม่ได้ใช่หรือเปล่า”

ตุลาการ ลูกพี่ลูกน้องที่มีอายุอานามเท่ากัน เป็นลูกชายของตุลากับลลิตา ผู้เป็นอาและน้าของติณณพัฒน์ ทั้งสองมีความสนิทสนมกันมาก มากกว่าบรรดาพี่น้องคนอื่นๆ

“ไม่ต้องมาพูดดีเลยไอ้คุณต้อม คนยิ่งกลุ้มๆ อยู่” ติณณพัฒน์พูด ก่อนจะกระดกน้ำสีอำพันที่อยู่ในแก้วจนหมด

“ที่กลุ้มเนี่ย กลุ้มเพราะหาเมียไม่ได้ หรือว่ากลุ้มเพราะจะต้องแต่งงานกับเง็กซึม ถ้าหากนายหาเมียไม่ได้ตามเวลาที่กำหนด”

ตุลาการรู้เรื่องนี้จากปากของติณณพัฒน์เอง อีกฝ่ายโทรมาเล่าความกลัดกลุ้มให้เขาฟังตั้งแต่วันแรกที่ถูกบิดายื่นเงื่อนไขให้ ครั้งแรกที่ได้ยิน ตุลาการอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ เพราะเงื่อนไขของติณณ์ผู้เป็นลุงทำให้เขาคิดถึงสำนวนที่ว่า โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง หาลูกสะใภ้ไม่ได้ก็ต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่บิดาเลือกให้อยู่ดี

“มันก็ทั้งสองอย่างนั่นแหละ หาเมียนะไม่ได้หาซื้อผักซื้อปลา ที่จะเดินซื้อเลือกซื้อได้ตามสะดวก ของอย่างนี้มันก็ต้องมองกันนานๆ มองกันลึกๆ เป็นปีโน่นกว่าจะตัดสินใจได้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเหมาะกับคำว่าเมียหรือคำว่าแม่ของลูกหรือเปล่า นี่พ่อให้เวลาฉันเดือนเดียว แค่เดือนเดียวเองนะ”

ยิ่งพูดสีหน้าของติณณพัฒน์ยิ่งเครียด เขาแก้ปัญหาเรื่องต่างๆ ได้อย่างเด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน เรื่องผู้หญิงที่เขามักเจอกับสถานการณ์รถไฟชนกันเสมอ เขาสามารถสับรางได้ทันท่วงที พอมาเจอกับเหตุการณ์นี้ เขาถึงกับมึนไปหลายวัน

“ไม่เห็นยากเลย นายหาเมียที่จะมาเป็นแม่ของลูกจริงๆ ไม่ได้ ก็หาเมียปลอมๆ สิวะ” คนที่ฟังอยู่หันมามองผู้พูดทันที

“หมายความว่ายังไงวะ” ติณณพัฒน์ถามด้วยความอยากรู้เต็มที่

“ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ ในเมื่อนายไม่อยากมีเมีย ไม่อยากมีพันธะแต่ความจำเป็นมันบังคับ นายก็หาเมียจำเป็นมาแก้ไขสถานการณ์สิ ไม่เห็นยากเลย หาผู้หญิงสักคนแล้วพาไปหาคุณลุงคุณป้า บอกว่าเธอคนนี้นี่แหละจะมาเป็นเมียในอนาคตของนาย หรือไม่ก็บอกว่าตอนนี้อยู่กินกันแล้วแต่ไม่กล้าเปิดเผย ถ้าท่านถามว่าไปอยู่กินกันตอนไหน นายก็บอกถึงเหตุผลที่แท้จริงกับคุณลุงคุณป้าว่าทำไมนายถึงย้ายไปอยู่คอนโดฯ เป็นเพราะอยากทดลองใช้ชีวิตคู่กับผู้หญิงที่นายสมอ้างขึ้นมา แค่นี้ก็หมดเรื่อง”

คำพูดของตุลาการเหมือนจุดประกายความหวังของติณณพัฒน์ ใช่สิ ทำไมเขาไม่นึกถึงแผนนี้มาก่อน หาผู้หญิงสักคนมาแอบอ้างว่าเป็นภรรยา แค่นี้ก็เรียบร้อย แต่เดี๋ยวก่อน มันมีปัญหาอื่นตามมาด้วยนี่สิ

“เฮ้ย ไอ้คุณต้อม มันไม่ง่ายอย่างที่นายพูดน่ะสิหาเมียจำเป็นได้จริง แล้วลูกล่ะ เป้าหมายสูงสุดของพ่อกับแม่ฉันก็คือหลานนะโว้ย เมียมีแต่หลานไม่มา อย่างนี้ความก็ต้องแตกสักวันแน่ๆ เลย” ติณณพัฒน์ยังหาช่องโหว่ในแผนการของตุลาการได้อยู่ดี

“ก็ไม่เห็นยากเลย พอถึงกำหนดสองเดือนที่นายจะต้องปั๊มลูกให้ติด นายก็แกล้งบอกคุณลุงคุณป้าว่าเดี๋ยวนายจะพาเมียจำเป็นของนายไปโรงพยาบาล เพื่อตรวจดูว่าทำไมนายถึงปั๊มลูกไม่ติดสักทีทั้งๆ ที่พยายามทำการบ้านทุกวันทุกคืน พอตรวจเสร็จนายก็บอกกับท่านว่าเมียนายเป็นหมัน ไม่สามารถมีลูกได้ แค่นี้เอง ง่ายจะตายไป”

ตุลาการบอกวิธีอุดช่องโหว่ที่ติณณพัฒน์กลัวให้ฟังอย่างละเอียด ทำให้อีกฝ่ายยิ้มออกมาได้ในที่สุดเขาก็หาทางออกเรื่องนี้ได้แล้ว ทว่ามันก็ยังไม่จบเรื่องอยู่ดี

“ก่อนที่มันจะถึงตรงนั้น ปัญหามันติดอยู่ที่ว่าฉันจะหาใครมาเป็นเมียจำเป็นวะ จะจ้างวานผู้หญิงที่ฉันควงด้วยก็ไม่ไหว ความแตกแน่เลย”

ก่อนที่จะดำเนินตามแผนที่ตุลาการพูดออกมา เขาต้องหาผู้หญิงที่จะมาเป็นเมียจำเป็นให้ได้เสียก่อน ข้อนี้แหละที่เขากลัดกลุ้ม

“งานนี้ต้องใช้มืออาชีพ ฉันรู้จักอยู่คนหนึ่งรับรองช่วยงานนายได้แน่”

“ใครวะ”

“เพื่อนสนิทของโน้ต”

“โน้ต เด็กนายน่ะเหรอ ยังไม่เลิกอีกเหรอวะ ทำไมคนนี้นานจัง”

ติณณพัฒน์อดที่จะถามออกไปไม่ได้ ปกติตุลาการจะควงผู้หญิงไม่เกินหนึ่งเดือน พอเบื่อหน่ายก็จะโล๊ะทิ้ง ไม่คิดจริงจังกับใคร เป็นเพราะญาติของเขาคนนี้ยังรอคอยการกลับมาของกชกร รักแรกตลอดเวลา แต่ชื่อที่ตุลาการพูดออกมาเมื่อครู่นี้ เขาจำได้ว่าควงกับตุลาการมานับปี แม้ว่าจะไม่เปิดเผยให้ใครรับรู้ก็ตาม

“ก็โน้ตไม่เรื่องมาก ไม่เรียกร้องอะไร ไม่เคยทำให้ฉันรำคาญเหมือนผู้หญิงคนอื่น ให้อยู่ตรงไหนก็อยู่ แต่ว่านายอย่าสนใจเรื่องของฉันเลย เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะให้โน้ตติดต่อกับเพื่อนคนนี้ให้” ตุลาการพูดตัดบททันทีเพราะคิดว่าเรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความ

“เพื่อนของโน้ตไว้ใจได้เหรอวะ แล้วจะทำงานนี้ได้เหรอ”

“รับรองไม่มีใครเหมาะสมเท่ากับเพื่อนของโน้ตคนนี้แน่นอน”

ตุลาการรู้กิตติศัพท์ของพิมพิชชามาจากคำบอกเล่าของเบญจวรรณ รวมทั้งอาชีพเสริมของอีกฝ่ายด้วย ตอนแรกที่เขาฟังยังอดทึ่งไม่ได้ ไม่คิดว่าจะมีอาชีพเสริมแบบนี้อยู่บนโลกใบนี้รับจ้างวีนทั่วราชอาณาจักร ในเมื่องานนี้มีความสำคัญมากก็สมควรแล้วที่ต้องใช้มืออาชีพอย่างพิมพิชชา เพราะหากหนุ่มเจ้าชู้อย่างติณณพัฒน์มีเมียเป็นตัวเป็นตนขึ้นมา พิมพิชชาก็จะสามารถจัดการผู้หญิงคนอื่นๆ ของติณณพัฒน์ได้อย่างเฉียบขาด

“เอาไงก็เอากัน! แต่รีบหน่อยนะโว้ย เวลาไม่คอยท่า ฉันกลัวว่าคุณพ่อจะให้ฉันแต่งงานกับเง็กซึมก่อนน่ะสิถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ฉันต้องกลายเป็นคนซึมเศร้าไปตลอดชีวิตแน่เลย เฮ้อ”

ติณณพัฒน์นึกถึงหยกแก้วหรือเง็กซึมทีไร หัวใจมันห่อเหี่ยว เหมือนตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า อาการปวดตับก็กำเริบขึ้นมาทันที

“เออน่า คืนนี้ฉันนัดโน้ตไว้ที่คอนโดฯ เรื่องนี้ฉันจัดการให้นายเอง ได้เรื่องยังไงจะโทรไปบอกก็แล้วกัน ฉันไปก่อนนะ”

ตุลาการตบบ่าของติณณพัฒน์สองสามครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากผับหรูทันที เพื่อไปจัดการเรื่องที่รับอาสาไว้ ปล่อยให้ญาติผู้พี่ดื่มน้ำสีอำพันดับกลุ้มตามลำพัง