1.4 ดั่งเปลวเทียนต้องลม

ทันทีที่มัดไหมซึ่งนั่งอยู่ที่ม้านั่งหน้าหอพักชั้นล่างมองไปเห็นเสาวรสที่ตรงดิ่งเข้ามา เด็กสาวก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งไปกอดคนที่ตัวเองกำลังรอทันที โดยไม่ทันสังเกตว่าเสาวรสไม่ได้มาคนเดียว แต่มีใครคนหนึ่งก้าวตามหลังมาด้วย

“พี่รส”

“คุณมัดเป็นยังไงบ้างคะ” เสาวรสถามเสียงดังเท่ากระซิบ ซ้ำอ้อมกอดที่กอดตอบกลับก็เกร็งไปหมด นั่นทำให้มัดไหมรู้สึกเอะใจ จึงคลายอ้อมแขนออกจากการกอดรัดคนที่ตัวเองกำลังกอดอยู่ ตวัดตามองไปด้านหลัง ทันทีที่สายตาปะทะกับร่างสูงของผู้ชายคนนั้น มัดไหมก็มีอาการเช่นเดียวกับเสาวรส แต่ที่แย่กว่าคือมือเล็กของหล่อนเย็นเฉียบลงราวกับเลือดถูกสูบหายไปชั่วขณะ

สัญชาตญาณบางอย่างบอกทันทีว่าเขาคือ ‘อัทธ์ อัฐเสนา’ ชายผู้เป็นเจ้าหนี้ของหล่อน แม้แทบอยากจะวิ่งหนีแต่ก็ทำไม่ได้ สิ่งที่ทำได้อย่างเดียวตอนนี้ก็คือยืนนิ่ง แต่สมองกลับประมวลผลเกี่ยวกับภาพที่เห็นตรงหน้าอย่างเป็นอัตโนมัติ ผู้ชายคนนี้มีชื่อไทยแท้ แต่รูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมคายคล้ายพวกลูกครึ่ง ผมดำ คิ้วเข้ม ตากลมโตสีอำพันสวยกว่าตาผู้หญิงบางคนเสียอีก จมูกโด่ง เรียวปากหยัก คางบุ๋มเล็กน้อย ทั้งหมดนั่นคือความหล่อเหลาที่มัดไหมไม่รู้ว่า มันเกิดจากการผสมผสานระหว่างสายเลือดไทยและสายเลือดของผู้เป็นมารดาชาวเวเนซุเอลาของอัทธ์นั่นเอง

การได้เผชิญหน้ากับบุคคลที่ตัวเองพยายามจะวิ่งหนี ทำให้สติแทบหลุด มัดไหมคงจะยืนอึ้งอยู่เช่นนั้นอีกนาน หากเสียงของเสาวรสไม่ดังขึ้นก่อน

“มัดจ๊ะ นี่คุณอัทธ์”

เสาวรสไม่เพียงแต่เรียก แต่ยังยกมือขึ้นแตะแขนของมัดไหมเบาๆ ทำให้เด็กสาวรู้สึกตัว มือเล็กยกขึ้นไหว้ผู้ชายคนนั้นตามมารยาทและเพื่อไม่ให้เขานึกคลางแคลงใจในตัวหล่อน

“สวัสดีค่ะ”

“นี่มัดไหมค่ะ เป็นลูกสาวคนงานที่ไร่”

อัทธ์แค่รับไหว้ ไม่ได้พูดจาอะไร แต่สายตาคมกริบที่มองมานั้นก็มากพอทำให้มัดไหมเกิดอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาวขึ้นมาทันควัน

“ห้องเป็นยังไงบ้างมัด” ยามอยู่ต่อหน้าอัทธ์ เสาวรสจำต้องเรียกมัดไหมเช่นนั้น เพราะบอกเขาไปแล้วว่ามัดไหมเป็นเพียงลูกสาวคนงานในไร่เท่านั้น

“เสื้อผ้า ข้าวของถูกรื้อเกลื่อนเต็มห้อง กระจกบานเกล็ดถูกงัดหนึ่งบานค่ะพี่รส”

“แล้วมัดบอกเจ้าของหอพักหรือยัง”

“บอกแล้วค่ะ”

“แล้วเขาว่ายังไง”

มัดไหมได้แต่ส่ายหน้า เพราะดูเหมือนว่าเจ้าของหอพักจะไม่ได้ใส่ใจเท่าใดนัก ถามแค่ว่ามีของมีค่าหายหรือเปล่า และจะซ่อมบานเกล็ดบานที่แตกให้ คล้ายกับว่าไม่อยากไปแจ้งความ ไม่อยากมากเรื่องเพราะกลัวว่าชื่อเสียงหอพักจะเสียหาย

“แล้วกล้องวงจรปิดล่ะ”

“เสียค่ะพี่รส”

“ถ้าอย่างนั้นพี่ว่ามัดย้ายหอพักดีกว่า”

“คือมัด...” มัดไหมเหลือบตาไปมองคนที่ยืนข้างๆ เสาวรสอย่างไม่อยากพูดต่อหน้าเขา จะให้บอกได้อย่างไรว่าตอนนี้หล่อนไม่มีเงินมากพอที่จะเอาไปเป็นค่าประกันห้องใหม่ การย้ายออกอย่างกะทันหันเช่นนี้เจ้าของหอพักเดิมก็คงถือโอกาสยึดเงินที่หล่อนจ่ายเอาไว้ก่อนที่จะเข้าพัก

“พาคนของเธอไปอยู่ที่บ้านฉัน จะได้ประหยัดค่ากินอยู่ แล้วก็ไม่ต้องมานั่งกังวลว่าใครจะงัดห้องเอาอีก”

เสียงของคนที่ยืนเงียบอยู่ดังขึ้นให้มัดไหมได้ยินเป็นครั้งแรก แม้มันจะทุ้มน่าฟังแต่กลับดุวางอำนาจคล้ายกับออกคำสั่งจนเคยตัว

แม้จะแอบหวั่นใจว่าความลับจะถูกเปิดเผยอยู่ไม่น้อย แต่เสาวรสกลับรู้สึกเห็นด้วยกับอัทธ์ เพราะความปลอดภัยของมัดไหมคือสิ่งที่หล่อนเป็นกังวลมากที่สุดในเวลานี้

“ไปอยู่กับพี่นะมัด”

“แต่พี่รสคะ คือมัด...”

“หรือเธอจะปฏิเสธน้ำใจของฉันล่ะมัดไหม ก็ตามใจเธอเถอะ ฉันเองก็ไม่ชอบบังคับใคร บางทีเธออาจจะเป็นพวกชอบผจญภัยและชอบความเร้าใจกับภัยมืดก็ได้” อัทธ์ตัดบทคล้ายกับรำคาญในท่าทีอ้อยอิ่งของมัดไหมเต็มทน ทำให้เด็กสาวตวัดตาไปมองค้อนด้วยนึกไม่พอใจคำพูดคำจาที่ร้ายกาจและไม่คิดจะรักษาน้ำใจของเขาทันที ไม่แปลกเลยที่หล่อนได้ยินเช่นนั้น เพราะคนใจร้ายแบบเขาทำได้ทุกอย่าง นับประสาอะไรกับแค่รักษาน้ำใจคน

“ฉันจะไปรอที่รถนะ ถ้าเธอเสร็จธุระกับคนของเธอแล้วก็ตามฉันไป” เขาหันไปบอกเสาวรส โดยไม่ได้ปรายตามาทางมัดไหมด้วยซ้ำ จากนั้นก็เดินกลับไปที่รถคันหรูของตน ทิ้งให้เจ้านายกับลูกสาวคนงานตกลงกันตามลำพัง

“ไปอยู่กับพี่เถอะนะคะคุณมัด”

“แล้วพี่รสไม่กลัวเขาจะจับได้เหรอคะ”

“ไม่หรอกจ้ะ คุณอัทธ์ไม่ได้สงสัยอะไร”

“คนแบบนั้นไว้ใจได้เหรอคะพี่รส” มัดไหมยังเคืองขุ่นกับคำพูดร้ายๆ ของเขาไม่หาย เลยเผลอสะบัดเสียงยามพูดถึงคนที่เพิ่งเดินจากไป

“เท่าที่พี่อยู่บ้านหลังนั้นมาระยะหนึ่ง คุณอัทธ์เป็นคนสุภาพ แม้จะไม่ใช่คนที่อ่อนโยนอะไร แต่ก็เป็นสุภาพบุรุษให้เกียรติพี่และไม่เคยแสดงท่าทีสงสัยใดๆ ในตัวพี่ เพราะฉะนั้นคุณมัดสบายใจได้ค่ะ เราไม่มีทางเลือกนะคะคุณมัด ที่สำคัญพี่เป็นห่วงความปลอดภัยของคุณมัด”

มัดไหมคิดหนักพอๆ กับตอนที่เสาวรสบอกว่าจะมาเป็นตัวตายตัวแทนของหล่อน หล่อนคิดว่าตัวเองจะไม่ต้องข้องเกี่ยวใดๆ กับผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายหล่อนก็ต้องมีเหตุให้จำต้องรับความช่วยเหลือจากเขา