ตอนที่ 9 ผู้พิทักษ์บรรพกาล

DAY 7

หลังจากที่ผ่านมาสี่วัน แคนดี้ก็ทำการรวบรวมผู้รอดชีวิตโดยผ่านพลังรูนของผม ซึ่งมันก็เป็นโชคดีของเราที่ซอมบี้ในหมู่บ้านดร็อปรูนมาแล้วสองอักษร นั่นก็คือรูนไรโด และอุรุซ โดยรูนไรโดนี้ผมได้มอบให้กับแอนนา ส่วนอุรุซ ตอนแรกแคนดี้จะมอบมันให้กับเวียร์ แต่เพราะผมรู้ว่าเวียร์นั้นเหมาะกับรูนสายสัมผัสมากกว่า ผมจึงแย้งและโยนไปให้อริส เพราะเธอเองก็เป็นคนดร็อปรูนนี้มาได้ และผมคิดว่าเธอควรจะมีรูนพลังกายติดตัวเอาไว้

และกำแพงหมู่บ้านของเราก็ใกล้จะสร้างเสร็จแล้ว มันสูงราวๆสามเมตร สร้างขึ้นมาจากไม้ด้วยความร่วมมือกันของทุกคน เหลือเพียงแค่เอาไปติดตั้งในวันพรุ่งนี้ ส่วนผมก็กำลังนั่งคุยกับแคนดี้เกี่ยวกับแผนการต่อไป ซึ่งเวียร์เขาก็ได้ไปกำจัดซอมบี้โดยรอบเพิ่มเติมกับอริสและคนในหน่วยอีกสองคน

“คาเวียร์!” เสียงเรียกชื่อผมผิดๆดังมาแต่ไกล และชายคนนั้นก็กำลังเดินเข้ามาในบ้านของเรา

“คาร์เทียร์ครับ” ผมตอบกลับ ซึ่งชายคนนั้นก็คึอเค เขาได้ถือขวานที่เชื่อมกับโซ่เหล็กมาด้วยสองอัน

“เอ้า เอาไป!” เขากล่าวก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะไม้ด้วยความหนัก

“ของดีเลยนะครับ” ผมกล่าวเมื่อได้สัมผัสอาวุธก่อนจะหยิบมันขึ้นมาลองเหวี่ยงดู น้ำหนักและความแข็งแรงของเหล็กถือว่าดีเยี่ยมเลยทีเดียว

“ที่จริง ฉันหวังว่าพวกนายจะติดตั้งกำแพงเมืองกันเองได้” เขากล่าวพร้อมกับสีหน้าที่ดูตึงเครียดเป็นอย่างมาก มันทำให้ผมใช้พลังรูนดูอนาคตทันที

“อ่า คุณเค คุณทำแบบนี้ทำไม?" ผมกล่าวเมื่อได้เห็นอนาคตในสามนาทีข้างหน้า จะมีทหารล้อมรอบบ้านของเราและบุกเข้ามาชิงตัวเค

“และนี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันทำให้ได้”

“ฉันต้องช่วยคนหมู่มากให้ได้มากที่สุด”

“ฉันคือความหวังของมนุษย์” คุณเคกล่าว ซึ่งมันก็ไม่ผิดเลย ผมจึงกล่าวในใจกับควีนและแคนดี้ทันที

“ผิดแล้ว” ผมกล่าวก่อนที่แคนดี้จะไปหลบในห้องน้ำกับเลขาของเธอ ส่วนผมกับควีนก็เตรียมพร้อมต่อสู้

“พวกเขาจะไม่ประมาทเป็นครั้งที่สอง” เคกล่าวก่อนที่ทหารจะยิงยาสลบเข้ามาในบ้าน ผมกับควีนจึงรีบหาอะไรมาปิดจมูกตัวเองในทันทีและเคลื่อนย้ายกันไปบนชั้นสอง ส่วนคุณเคเขาก็สลบไปเป็นที่เรียบร้อย ดูเหมือนเขาจะตั้งใจเป็นตัวล่อตั้งแต่แรก

‘มีทหารประมาณยี่สิบคน คนของเราโดนโปะยาสลบไปเกือบหมดแล้ว’

‘พวกเขามีเป้าหมายเพียงแค่พาคุณเคไป’ ผมกล่าวในใจเพื่อให้แคนดี้ตัดสินใจ

‘เอาชนะพวกเขา’ เมื่อแคนดี้สั่งการ ผมจึงเตรียมใจต่อสู้ในทันที พร้อมกับพวกเขาที่พังประตูบ้านของพวกเราเข้ามาและกำลังกระจายตัวเพื่อเคลียร์พื้นที่

ตุบ แกร๊ก ผลั๊วะ

และในขณะที่ผมกำลังพันโซ่กับแขน ก็มีทหารนายหนึ่งถีบกระจกห้องผมเข้ามา ด้วยความที่ผมมีสัมผัสอันแรงกล้า ผมก็ไม่รอช้าที่จะหวดหมัดออกไปชกเข้าเต็มหมวกของหน่วยคอมมานโดจนแตกพร้อมกับร่างของเขาที่ปลิวกระเด็นออกไปจากห้อง พวกเขาจึงยิงยาสลบเข้ามาในห้องของผมทันที

แต่พวกเขาอาจไม่คิด

ว่าผมจะกระโดดออกไป

ฟึบ ฟึบ

ซูววว ฟุบ ตุบ

เมื่อผมกระโดดลงไป ผมก็เขวี้ยงโซ่ออกไปพันคอนายทหารคนหนึ่ง ทำให้พวกเขาไม่ยิงผม ซึ่งมันทำให้ผมมีเวลาสังเกตบริเวณรอบข้าง ว่าพวกเขาใช้แค่ปืนอัดลม ไม่ได้ใช้ปืนจริง และกำลังล้อมรอบผมราวเจ็ดคน พร้อมกับควีนที่กระโดดลงมา และผมก็ใช้ด้ามขวานกระแทกหัวของทหารนายนี้สลบร่วงลงพื้นก่อนจะเหวี่ยงโซ่บริเวณโดยรอบเพื่อหาพื้นที่ให้ตัวเอง ส่วนควีนก็แยกกับผมไปจัดการอีกฝั่ง ซึ่งเป็นฝั่งซ้ายเหมือนเดิม

“รหัสศูนย์ห่างจากรหัสหนึ่งแล้ว!” ทหารที่อยู่ตรงหน้าผมกล่าว มันทำให้ผมเหลือบกลับไปมองควีนปรากฏเธอกำลังโดนชายร่างใหญ่สามคนรุมล้อม นี่มันหมายความว่าพวกเขาไม่ได้ต้องการตัวเค แค่อย่างเดียว แต่จะมาจับควีนไปด้วย หรือพวกเขาจะรู้เกี่ยวกับตัวตนของควีน?

ฟุบ ฟุบ ฟึบ

และทหารนายนั้นก็ใช้โอกาสนี้ยิงปืนใส่ผม ถ้าเป็นระยะใกล้คงไม่มีทางหลบได้แน่ แต่เพราะพลังสัมผัสจากรูนของผมทำให้ผมหลบโดยไม่ต้องหันกลับไปมอง ก่อนที่จะวิ่งไปหาควีน แต่ก็เจอพวกทหารพากันมาขวางไว้และระดมยิงปืนยางใส่ผม ผมจึงต้องถอยหลบอย่างเลี่ยงไม่ได้

ฟึบๆๆๆๆ

และอยู่ๆก็มีเสียงฮอขับมาใกล้ จนผมได้เห็นว่าพวกมันยิงยาสลบชุดใหญ่ใส่ควีน ถึงแม้เธอจะหลบไปสามเข็มได้ แต่เข็มที่สี่เธอก็หลบไม่ได้ มันทำให้เธอหงายหลังลงพื้น แต่ก็พยายามกลิ้งตัวเข้ามาใกล้ผมให้ได้มากที่สุดด้วยสายตาที่คาดหวัง

“โอเค” ผมกล่าวออกมาก่อนที่จะเร่งพลังรูนอุรุซก่อนจะใช้ขวานทั้งสองเล่มกระทบกันให้เกิดประกายไฟ และผมก็ใช้รูนโซวิโลที่สามารถควบคุมไฟได้ ทำให้มันเป็นประกายไฟพุ่งใส่พวกที่ล้อมรอบผมและวิ่งเข้าไปซัดพวกนั้นโดยตรงระหว่างที่พวกมันกำลังหิ้วร่างของควีนจะพาขึ้นไปบนฮอ ซึ่งพวกที่ล้อมรอบผมก็สลบกันไปหมดแล้ว และดูเหมือนพวกมันจะมาเพิ่มจากหน้าบ้านด้วย

ตุบๆๆๆๆ

ผมจึงไม่มีทางเลือกที่ต้องใช้ปืนเก็บเสียงยิงไปที่พวกมันให้พวกมันเสียหลักล้มลงและวิ่งเข้าไปหาควีน แต่มันไม่ทันแล้ว ร่างของควีนกำลังลอยอยู่เหนืออากาศขึ้นไปสู่แฮรีคอปเตอร์ แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้ ผมพยายามทำให้พวกมันสลบทั้งหมดด้วยการใช้ปืนยิงยางไปที่หัว จนพวกมันส่วนใหญ่สลบกันไปหมด

“นี่ยอมทิ้ง..พวกตัวเองเลยเหรอเวรเอ้ย!” ผมกล่าวด้วยความโกรธ แสดงว่าควีนต้องมีค่ากับพวกมันมากแน่ๆ เพราะพวกมันไม่สนใจว่าทหารของตัวเองจะต้องนอนเป็นรากอยู่ที่นี่ตั้งกี่สิบคน

ฟึบๆๆๆ

และเมื่อร่างของควีนขึ้นไปบนฮอ พวกมันก็ขับเคลื่อนฮอออกไปจากที่นี่ทันที แต่ตัวผมเองก็ไม่ยอม ผมเหวี่ยงขวานโซ่ขึ้นไปพันกับเหล็กทางขึ้นฮอของทั้งสองฝั่งและใช้ตัวหมุนกับต้นไม้เพื่อใช้แรงต้นไม้ยึดเหนี่ยว และมันก็สำเร็จ พวกมันไม่สามารถไปจากที่นี่ได้ ตัวผมเองก็ใช้พลังจากรูนอุรุซลากฮอลงมาอย่างสุดความสามารถ จนต้นไม้เริ่มมีรอยร้าว กล้ามเนื้อแขนของผมเริ่มฉีกขาด แต่ผมก็เปิดใช้รูนคาวนัน ในการฟื้นฟูตนเอง จนใบพัดของฮอเริ่มติดขัดกัน

“มันเกิดบ้าอะไรขึ้น!?” บอดี้การ์ดหนึ่งในทีมของอริสเดินมาเห็นเหตุการณ์นี้แล้วกล่าวด้วยความตกใจ ส่วนอริสก็รีบวิ่งมาหาผมพร้อมกับใช้พลังรูนอุรุซช่วยดึงโซ่ที่แขนของผมทันที เวียร์เองก็เช่นกัน หลังจากนั้นในทีมก็ตามมาช่วยจนทำให้ฮอเกิดความเสียหาย พวกเขาไม่มีทางเลือกจึงต้องนำฮอลงจอด

“ควีนอยู่ในฮอ” ผมกล่าวก่อนจะหมุนแขนตัวเองเพื่อสลัดโซ่ออกและเดินไปที่ฮอ

ผลั๊วะ

และเมื่อผมเดินไปที่ประตูฮอ ผมก็ได้เจอกับชายคนหนึ่งที่ใช้ด้ามปืนกระแทกเข้าที่หน้าของผม เพราะพลังรูนของผมถึงขีดจำกัดแล้ว ผมจึงไม่สามารถสัมผัสได้ชั่วคราว แต่การโจมตีนี้ก็ไม่ได้ทำให้ผมสลบ ผมก็เลยออกหมัดสวนไปจนเขาร่วงลงไปนอนบนพื้นและไถลลงมาจากฮอ

“เราช่วยคุณเคไว้แล้ว” เวียร์กล่าว ซึ่งน่าจะเป็นแคนดี้ที่เรียกพวกเขากลับมาช่วยเหลือจากการออกสำรวจ แสดงว่าโชคยังเข้าข้างผมอยู่ และผมก็ได้ไปพาร่างเล็กออกมาจากฮอโดยไม่มีใครห้าม

“รหัสศูนย์ถูกแย่งตัว”

“ปฏิบัติการล้มเหลว” ทหารนายหนึ่งได้วอบอกกับปลายสาย อริสได้เดินไปทำลายวอนั่นทิ้ง ซึ่งก็ไม่มีใครกล้าลุกขึ้นสู้กับพวกเรา ก็แน่ละ จะมีใครสักกี่คนที่สามารถดึงฮอลงมาจากฟ้าได้ มันชัดเจนแล้วว่าผมแข็งแกร่งมากจนถึงขั้นตั้งชื่อให้ผมว่าเป็นรหัสหนึ่ง

หลังจากนั้นอริสก็ทำการใช้ด้ามปืนตบคางพวกทหารจนสลบกันไปหมด ส่วนผมก็รู้สึกเหนื่อยล้าจากการใช้พลังรูนหลายพลังพร้อมกัน เพราะถึงยังไงผมก็เป็นมนุษย์ไม่ใช่เทพ ถึงแม้ผมจะมีพลังรูนครบทั้งยี่สิบสี่รูนก็ตาม

“หยุด วางร่างเด็กลงซะ!” ทหารนายหนึ่งกล่าวพร้อมกับจี้ปืนไปที่หัวของแคนดี้

ผลั๊วะ

แต่อยู่ๆก็มีไม้เบสบอลมาจากไหนไม่รู้ฟาดเข้าที่หัวของทหารชายคนนั้นอย่างเต็มแรง และเมื่อทหารคนนั้นทรุดตัวลงไป ปรากฏเป็นเคที่ฟาดหัวทหารคนนี้

“ไหนบอกว่าจะช่วยโลกไง”

“ทำไมถึงจะมาพาตัวฉันกับเด็กไปสองคน”

“แล้วคนอื่นปล่อยทิ้งให้ตายอย่างนี้เหรอ?” เคบ่นออกมาด้วยความโมโห

“แคนดี้” เสียงในวอของทหารชายคนที่เพิ่งสลบกล่าวเรียกแคนดี้ ทำให้เธอหยิบวอนั้นขึ้นมา

“ไม่คุยค่ะ” แคนดี้เปิดวอกล่าวจบก็ทิ้งมันลงพื้นและเหยียบจนละเอียด ในเมื่อพวกเขาบุกมาหาประชาชน ลักพาตัวกันแบบไม่พูดคุยอะไรก่อน เราก็จะไม่คุยเหมือนกัน

‘ปะป๊า’ เสียงในใจของผมดังขึ้น ซึ่งมันคือเสียงของควีน ดูเหมือนเธอจะฟื้นแล้ว แต่ก็ไร้เรี่ยวแรงสุดๆ

‘อย่าฝืน หลับตาพักผ่อนไปก่อน’ ผมกล่าว เพราะถ้าเธอยังฝืนฤทธิ์ยาสลบ มันจะเป็นผลเสียต่อระบบประสาทของเธอ

“อริส ฝากทุกอย่างด้วย”

“ถ้าใครตาย…ก็ยิงสมองทิ้งให้หมด” ผมกล่าวเมื่อรู้สึกเวียนหัวเหมือนจะวูบ งั้นผมก็เลยใช้รูนดูอนาคตที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ ซึ่งมันก็ไม่มีอะไรแล้ว ผมจึงวางใจได้ก่อนจะนั่งคุกเข่าลงไปบนพื้นและสลบไปด้วยท่านี้แหละ

‘ปะป๊า’ เสียงในใจดังก้องไปหมด ทำให้ผมค่อยๆลืมตาขึ้น ซึ่งผมได้มาอยู่ในห้องของตัวเอง และก็มีควีนนอนกอดผมอยู่ข้างๆ

“ว่าไง?” ผมกล่าว แต่ดูเหมือนผมจะรู้สึกเจ็บคอมาก เพราะคอแห้ง เดาว่าผมคงจะสลบไปนานพอสมควร

‘น้ำค่ะ’ ควีนกล่าวพร้อมกับรีบลุกไปหยิบแก้วน้ำมาให้ผมดื่ม ซึ่งผมก็หยิบแก้วมาดื่มทันที

“ใครอยู่เต็มบ้านไปหมด?" ผมกล่าวถามเมื่อสัมผัสได้ว่ามีผู้คนเดินอยู่รอบบ้าน รวมถึงในบ้าน

‘เกิดเรื่องมากมายขึ้นค่ะ’ ควีนกล่าวก่อนจะขยับตัวมานั่งบนตักผม ซึ่งผมก็ลูบหัวเธออย่างเอ็นดู

‘ฟื้นแล้วมาคุยกันหน่อยชั้นล่าง’ แคนดี้กล่าวในใจ

‘โอเค’ ผมตอบกลับก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ แปรงฟัน อาบน้ำ และใส่ชุดบอดี้สูทเหมือนเดิมพร้อมกับควีนที่ขึ้นมานั่งขี่คอผมและเราก็ลงไปชั้นล่าง

“รหัส 1?” เมื่อผมลงมาชั้นล่าง ผมได้เห็นแคนดี้ที่กำลังนั่งพูดคุยกับฝ่ายตรงข้าม ซึ่งเขาก็คือนายกของประเทศ แถมบอดี้การ์ดของเขาก็ไม่ได้ใส่สูทอีกต่อไป แต่ใส่ชุดเกราะเต็มยศเลยทีเดียว รวมถึงยังกล่าวชื่อผมด้วยรหัสอีกด้วย ดูเหมือนเขาจะไม่ชอบหน้าผมพอสมควรเลยทีเดียว

‘เห้อ’ ผมได้ใช้รูนดูอนาคตทันที และไม่ว่าผมจะพูดอะไรหลังจากนี้ พระเจ้านั่นสิก็จะวิวัฒนาการซอมบี้เป็นระดับสอง ที่สามารถวิ่งได้ และปรากฏตัวซอมบี้กลายพันธ์

“รู้ไหมว่า..พวกคุณกำลังจะฆ่าคนทั่วโลกในไม่ช้า” ผมกล่าวก่อนจะเดินไปค้ำโซฟาข้างหลังแคนดี้

“โปรดให้เกียตรินายกรัฐมนตรีด้วย” ชายที่ไม่ชอบหน้าผมกล่าว

วึบ วึบ ฟึบ

“หุบปาก” ผมกล่าวหลังจากที่ใช้พลังรูนควบคุมน้ำชาในแก้วบนโต๊ะและทำให้มันสาดไปที่เสื้อของชายคนนั้น ซึ่งเขาก็ออกอากาศแสบร้อนในทันทีก่อนจะหยิบปืนขึ้นมาจ่อหน้าผม

“ไม่ว่ายังไงก็จะเกิดขึ้นเหรอ?” แคนดี้กล่าวถามผม ซึ่งผมก็พยักหน้า ทำให้แคนดี้ถอนหายใจออกมา

“ถ้างั้นก็ไม่มีทางเลือกแล้ว เราจะร่วมกับรัฐบาลและช่วยเหลือผู้รอดชีวิต”

“ซึ่งก่อนหน้านี้เราคุยกันว่าที่นี่จะกลายเป็นฐานที่มั่นที่สองของมนุษย์” แคนดี้อธิบายผมสั้นๆ

“ซึ่งรหัสหนึ่งที่พวกคุณเรียก เขาคือผู้พิทักษ์บรรพกาลอย่างที่พวกคุณคิด” แคนดี้กล่าวจบ สักพักก็มีเสียงประกาศทั่วฟ้าดินทันที

[ผู้พิทักษ์บรรพกาลปรากฏตัวแล้ว]

[ซอมบี้ได้วิวัฒนาการเป็นระดับสอง]

[ขอให้โชคดี เหล่ามนุษย์ที่โลภและโง่เขลา]

“มึงสิโง่” ผมกล่าวอย่างไม่ใยดี