บทที่ 9 ความเข้าใจผิด

"ใต้เท้าข้าน้อยนามเหมยเซียงเป็นผู้ดูแลหอนางโลมแห่งนี้เจ้าค่ะ"

อ้ายเจิงสะบัดพัดในมือแล้วโบกเล็กน้อย เขามองสตรีผู้แต่งหน้าจัดและสวมอาภรณ์สีฉูดฉาดผู้นี้ด้วยสายตาของกุนซือผู้ปราดเปรื่อง

ไว้ใจได้หรือไม่ 

เพียงสายตาเย็นเยียบนั้นก็ทำให้หญิงชราตัวสั่นแล้ว นางคุกเข่าลงไม่กล้ากระทั่งจะยืนให้เสมอเขา

เห็นท่าทางของนางเช่นนั้นอ้ายเจิงจึงปรับสีหน้าให้อ่อนลง เขาจะขู่คนชราผู้หนึ่งด้วยเหตุใดกัน

"ข้าน้อยรักษานางอย่างเต็มที่ แต่หากนางไม่รอดได้โปรดอย่าใส่ความข้าน้อยเลยนะเจ้าคะ ข้าน้อยไม่รู้เรื่องจริง ๆ ข้าน้อยไม่รู้เรื่อง"

ด้วยความหวาดกลัวทำให้น้ำตาของนางผู้นี้พรั่งพรูออกมา คิดว่าหากสตรีผู้นั้นไม่รอดตนต้องมีความผิดแล้ว

อ้ายเจิงตีพัดเข้ากับฝ่ามือเบา ๆ ท่าทางคล้ายบัณฑิตเจ้าสำราญผู้หนึ่งแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร เหตุใดข้าต้องใส่ความเจ้าด้วย"

"หามิได้เจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่ได้กล่าวเช่นนั้นเพียงแต่จะอธิบายว่าข้าน้อยรักษานางอย่างเต็มที่แล้ว หากท่านใต้เท้าไม่เชื่อข้าน้อยจะพาไปดูนางเจ้าค่ะ"

อ้ายเจิงเข้าใจแล้ว

"อ้อ นางไม่สบายหรอกหรือ ป่วยมากหรือไม่?"

อ้ายเจิงหันไปถามทหารแต่หาได้มีผู้ใดรู้เรื่อง นางเหมยเซียงเงยหน้าเช็ดน้ำตาแล้วเอ่ยว่า

"นางมาถึงที่นี่เลือดท่วมกายตัวร้อนราวกับไฟและลมหายใจรวยรินแล้วเจ้าค่ะ"

อ้ายเจิงขมวดคิ้ว เหตุใดเหตุใดจึงเป็นเช่นนั้นเล่า เพียงเขาไม่อยู่ชั่วข้ามคืนสองพี่น้องนั่นทำร้ายสตรีสาหัสเช่นนั้นได้อย่างไร เรื่องนี้เขาต้องสอบถามให้กระจ่าง

และคนที่ต้องถามนอกจากคนสองคนที่ร่วมมือกันนั่นก็คงจะไม่มีผู้ใดอีก

"เอาล่ะ เจ้าพาข้าไปดูนางเสียหน่อย ว่าแต่ว่านางผู้นั้นมีชื่อเสียงเรียงนามว่าอย่างไรและเป็นนางโลมลำดับชั้นเท่าไหร่ในหอนางโลมแห่งนี้"

อ้ายเจิงลุกขึ้นในขณะที่นางเหมยเซียงเองก็ถูกบ่าวรับใช้ของนางให้พยุงให้ลุกตามเช่นกัน นางเหมยเซียงได้ยินดังนั้นพลันสงสัยยิ่ง

"ข้าน้อยยังไม่ได้ซักถามชื่อแซ่ของนางเจ้าค่ะ ตั้งแต่มาถึงนางก็ยังไม่ฟื้นอีกทั้งนางหาใช่คนของหอนางโลมแห่งนี้"

"ไม่ใช่หรือ?"

อ้ายเจิงคิ้วตีกันยุ่ง 

"ไม่ใช่แล้วเจ้ารับนางไว้ด้วยเหตุใดกัน"

ตายแล้ว นางเหมยเซียงตัวสั่นอีก หรือพวกเขาส่งสตรีผู้นั้นมาผิดที่ ส่วนนางก็เห็นแก่เงินจึงรับไว้ เช่นนี้พวกเขาจะไม่คิดว่านางสวมรอยหรือ

เมื่อเห็นว่านางเหมยเซียงอึกอัก อ้ายเจิงจึงเอ่ยเสียงเบา

"เจ้าไม่ต้องกลัวบอกความจริงมาเถิด ข้ารับรองได้ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ไม่มีความผิด"

นางเหมยเซียงถอนหายใจอย่างโล่งอก ใต้เท้าผู้นี้เห็นทีจะไม่กลั่นแกล้งผู้น้อยจริง ๆ ท่าทางก็น่าเชื่อถือพึ่งพิงได้

"ข้าน้อยไม่ได้กล่าวเท็จเจ้าค่ะ ใต้เท้าทหารผู้นั้นนำนางมาพร้อมกับทองสองถุงใหญ่ไม่ใช่ให้ทางหอเราเป็นอาจารย์สอนนางให้ดูแลท่านแม่ทัพหรือเจ้าคะ"

เอาล่ะสิ อ้ายเจิงเข้าใจอย่างกระจ่าง แท้จริงแล้วเป็นความเข้าใจผิดกัน