บทที่ 8 ผู้ช่วยชีวิต

ลู่หนิงหวังเอ่ยทักอย่างสนิทสนม ทั้งยังเรียกอ้ายเจิงเพียงคำว่าเลขาสั้นๆ ตามที่ฝ่าบาททรงเรียก แทนตำแหน่งอันยาวเหยียดที่จำยากของอ้ายเจิง เมื่อลู่หนิงหวังเรียกอ้ายเจิงเช่นนี้หานเซียวจึงเรียกอ้ายเจิงว่าท่านเลขาจนติดปากเช่นกัน

อ้ายเจิงนั่งลง บ่าวนำจอกสุรามาให้เขาอย่างรู้งานแล้วรินสุราลงจอกท่าทางอ่อนหวานเหมือนผู้ที่ได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี อ้ายเจิ้งอดยิ้มให้นางผู้นั้นไม่ได้ เขายกสุราขึ้นเอ่ยขอบคุณท่านอ๋องแล้วพูดต่อว่า

"ท่านอ๋องทั้งสองหัวหน้ากองเขามีเรื่องรายงาน ให้เขารายงานก่อนเถิดอย่าปล่อยให้เขายืนนานกว่านี้เลย"

ซู่อ๋องลู่หนิงหวังพยักหน้าก่อนจะเอ่ยขึ้น

"มีเรื่องอันใดต้องรายงานอีก รีบพูดมา"

เมื่อท่านแม่ทัพอนุญาตทหารผู้นั้นจึงเอ่ยทันใด

"เรียนท่านแม่ทัพ ข้าน้อยพาสตรีผู้นั้นนำส่งคืนหอนางโลมแล้วขอรับ แม่เล้านางนั้นได้รับนางไว้และข้าน้อยได้กำชับให้ดูแลนางอย่างดีขอรับ"

อวิ๋นอ๋องหานเซียวกลับเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"สตรีหรือ ผู้ใดกันเหตุใดสำคัญจนถึงต้องมารายงาน เป็นบุตรสาวของกบฏ คนใดหรือ?"

ท่าทางของทหารผู้นั้นอึกอักเป็นอย่างยิ่ง เขาประสานมือแล้วเอ่ยว่า

"หาไม่ขอรับ นางคือสตรีที่ปรนนิบัติท่านทั้งสองเมื่อราตรีที่ผ่านมาขอรับ"

"อ้อ นางนั่นเอง อืมนางกลับไปยังที่ของนางแล้วก็ช่างเถิดข้าหาได้สนใจแล้ว"

อวิ๋นอ๋องหานเซียวพยักหน้าเป็นการรับรู้ทั้งที่ในใจหาได้สนใจแม้แต่น้อย แต่ทหารผู้นั้นยังยืนอยู่ตรงนั้นท่าทางคล้ายกับยังพูดไม่จบ

"มีสิ่งใดอีก เหตุใดยังไม่ไปเล่าหมดเรื่องแล้วไม่ใช่หรือ"

"นางเป็นสตรีของท่านแม่ทัพ ซึ่งมีตำแหน่งเป็นถึงท่านอ๋องทั้งสองท่าน หากท่านทั้งสองไม่ยินยอมนางไม่อาจร่วมเตียงกับผู้ใดได้อีกขอรับ ข้าน้อยจึงต้องการคำสั่งที่แน่ชัดเพื่อไม่ให้ผิดพลาด"

พวกเขาเป็นแม่ทัพใหญ่และรองแม่ทัพใหญ่ยังรั้งตำแหน่งท่านอ๋องผู้สูงศักดิ์ หากมีสิ่งใดผิดพลาดไม่มีผู้ใดกล้ารับประกันว่าหัวของเขาจะยังอยู่บนบ่า

ครานี้เป็นซู่อ๋องที่เริ่มรำคาญจึงต่อว่าทหารผู้นั้นทันใด

"เจ้านี่เรื่องมากเสียจริง"

อ้ายเจิงได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยแทรกขึ้น

"เขาพูดถูก ที่ผ่านมาข้าก็จัดการให้พวกท่านไม่น้อยนี่ คนนี้มีสิ่งใดพิเศษหรือไม่จะได้จัดการถูก"

ซู่อ๋องรู้สึกว่าเรื่องชักจะมากไป ก็แค่สตรีนางหนึ่งให้เงินแล้วก็ควรจบเหตุใดพวกนี้จึงวุ่นวายเช่นนี้

"ช่างเถิดจะทำสิ่งใดกับนางก็ตามแต่เจ้าเห็นสมควรก็แล้วกัน อย่าได้เอาเรื่องนี้มาให้ข้าวุ่นวายใจอีก"

อ้ายเจิงยกสุราขึ้นจิบพร้อมกับลุกขึ้น

"เช่นนั้นเจ้าไปกับข้า ข้าจะจัดการตามที่เห็นสมควรเอง"

เมื่ออ้ายเจิงออกไปพร้อมกับทหารผู้นั้นแล้ว อวิ๋นอ๋องจึงเอ่ยถามพี่ชาย

"อ้ายเจิงจะทำสิ่งใดกัน"

ซู่อ๋องใบหน้าเฉยชายิ่งเขายกดาบขึ้นมาขัดเช็ดต่อ เพียงเท่านี้อวิ๋นอ๋องก็รู้ว่าเขาหาได้สนใจจริง ๆ ในเมื่อพี่ชายไม่สนใจอวิ๋นอ๋องก็หาได้สนใจเช่นกัน 

ภายในหอนางโลมบัดนี้เพื่อรักษาหนานอิงท่านหมอจำเป็นต้องฝังเข็มให้นาง ผู้ช่วยของท่านหมอจับให้หนานอิงนอนหันหลัง หญิงสาวไม่ได้เมื่อถูกผู้ช่วยทำแผลตรงศีรษะที่แตกให้ โชคดีที่บนศีรษะเป็นแผลเพียงเล็กน้อยไม่นับว่าหนักหนามาก

ท่านหมอเริ่มลงมือฝังเข็มเปิดชีพจรที่ติดขัดรวมทั้งขับเลือดลมให้เดินไปทั้งร่าง กระตุ้นการทำงานของหัวใจของนางให้กลับมาเดินเป็นปกติ

ผ่านไปราวหนึ่งชั่วยามแผ่นหลังของหนานอิงเลยไปจนถึงก้นและขาต่างเต็มไปด้วยเข็มทองนับไม่ถ้วน หลังจากนั้นท่านหมอสั่งให้คนรีบไปต้มยารออีกราวหนึ่งก้านธูปท่านหมอก็เริ่มดึงเข็มออกจากร่างของนาง

หลังการรักษาอย่างสุดความสามารถดูเหมือนว่าอาการตัวร้อนของหนานอิงจะค่อย ๆ ลดลงแล้ว ยาที่ถูกเคี่ยวจนได้ที่ถูกยกมาให้นาง หนานอิงถูกจับกรอกยาไปหม้อใหญ่เนื่องจากนางไม่ได้สติกว่าจะจับให้นางกินได้ตามปริมาณที่ต้องการทั้งคนป้อนและคนต้มยาต่างเหงื่อไหลไคลย้อยไปตามกัน

"ท่านหมอเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ"

แม่เล้าสั่งให้คนเช็ดตัวให้หนานอิงเมื่อหลังจากฝังเข็มแล้วเหงื่อของนางออกมามากจนเปียกชื้นแล้วเปลี่ยนอาภรณ์อีกครั้ง ท่านหมอยังมีสีหน้าลำบากใจ

"ชีพจรดีขึ้น นางตอบสนองต่อการฝังเข็มได้ดีหากพ้นคืนนี้ไปได้ก็คงจะเห็นหนทางรอดแล้ว"

แม่เล้าที่เพิ่งปาดเหงื่อออกจนหมด พลันเหงื่อไหลออกมาอีก เอาล่ะสิคืนนี้นางคงเปิดหอรับแขกอย่างไม่สบายใจเป็นแน่ เหตุใดจึงยังต้องรอให้ผ่านพ้นคืนนี้ไปด้วย

"ข้ายังมีคนไข้ต้องไปดูหากนางอาการแย่ลงกว่านี้ให้คนไปตามข้าที่สกุลกู้ก็แล้วกัน"

"เจ้าค่ะ ขอบคุณท่านหมอเจ้าค่ะ"

เมื่อท่านหมอกลับไปแล้วแม่เล้าผู้นี้ถึงกับหมดแรงที่จะยืน ไม่รู้ว่าสตรีนางนี้เป็นตัวนำโชคหรือตัวซวยกันแน่เมื่อคนของนางวิ่งเข้ามารายงานด้วยหน้าตาตื่นตระหนก

"นายหญิงคนของท่านแม่ทัพมาขอพบนางแล้วขอรับ ทำเช่นไรดีพวกเขามากันหลายคนท่าทางน่ากลัวเป็นอย่างยิ่งถืออาวุธมาครบมือเลยขอรับ"

สติของแม่เล้าแทบกระเจิง ไม่กี่ชั่วยามก่อนพวกเขาโยนนางในกระสอบลงบนพื้นดูท่าทางไม่ไยดี แต่บัดนี้กลับยกโขยงจะมารับคืนแล้วหรือ มากันว่องไวเพียงนี้หรือคิดจะโยนความผิดให้นาง

แล้วหากพวกเขาพบว่านางกำลังปางตายอยู่ที่นี่จะไม่ใส่ความนางต่อท่านแม่ทัพหรอกหรือว่าเป็นหอนางโลมที่ทำให้สตรีผู้นั้นเป็นเช่นนี้ 

"ข้า..จะเป็นลมแล้วใครก็ได้ช่วยประคองข้าที"

แม่เล้าตัวสั่นด้วยความกลัวจนจับจิต นางเป็นเพียงสตรีตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งหากนางผู้นั้นตายจะปฏิเสธความรับผิดชอบได้หรือ?