บทที่ 7 ป่วยหนัก

"แย่แล้วขอรับนายหญิงนางตัวร้อนราวกับไฟเลยขอรับยังไม่ได้สติและศีรษะของนางยังมีเลือดเต็มไปหมด ทำอย่างไรดีขอรับ"

บ่าวผู้นั้นถึงกับยืนตัวสั่นเพียงเปิดกระสอบออกมาดูว่าหญิงสาวด้านในเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อเห็นสภาพคนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิงเช่นทำให้เขาหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง 

เมื่อสักครู่เขาได้ยินทหารท่าทางน่ากลัวผู้นั้นบอกว่านางเป็นสตรีของท่านแม่ทัพ หากกลายเป็นศพอยู่ที่นี่พวกเขาจะไม่หัวขาดกันหรือ

"เจ้าว่าอย่างไรนะ"

"ข้าว่านางป่วยหนักเพียงนั้น อีกทั้งบนศีรษะยังมีเลือดนองเกรงว่านางจะมะรอดขอรับ"

"หุบปากเสียของเจ้า เป็นหมอหรืออย่างไรถึงได้รู้ดีเช่นนี้ ยืนเซ่ออยู่ทำไมไปตามท่านหมอที่เก่งที่สุดในเมืองมาสิเจ้าโง่"

"ขะ ขอรับ"

บ่าวผู้นั้นลุกลี้ลุกลนออกไปแล้ว แม่เล้ารีบก้าวเข้าไปในห้องเมื่อเห็นสภาพของหนานอิงแล้วนางถึงกับยกพัดที่ถือในมือขึ้นมาทาบอกด้วยความตกใจ

"มุงดูสิ่งใดกัน เจ้ารีบไปนำน้ำอุ่นมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้นางเสีย เร็วเข้า"

"เจ้าค่ะ"

บ่าวในหอนางโลมวิ่งกันวุ่น เห็นว่าสตรีผู้นี้เป็นคนสำคัญแต่ก็ไม่เข้าใจเหตุใดจึงถูกจับยัดใส่ในกระสอบราวกับศพคนตายที่คนร้ายต้องการซ่อนเร้น 

แม่เล้าคลายผ้าห่มที่หุ้มร่างของหนานอิงออก กลิ่นน้ำกามคละคลุ้งจนนางต้องปิดจมูกนี่พวกเขาเหตุใดระเริงรักกันบ้าคลั่งเพียงนี้ มีเลือดไหลนองก้นและช่วงกึ่งกลางร่างของนางคล้ายกับผู้ที่ผ่านคมหอกคมดาบมาอย่างโชกโชน

แม่เล้าผู้นี้เห็นแล้วก็เวทนานัก ส่วนในใจก็หวาดผวาเป็นอย่างยิ่งกลัวว่านางจะสิ้นชีพจนทำให้ตนเองเดือดร้อน

"คุณหนูผู้นี้ เจ้าจะตายไม่ได้เป็นอันขาด แข็งใจเอาไว้นะข้ากำลังให้คนไปตามท่านหมอ"

น้ำอุ่นเข้ามาแล้ว แม่เล้าปล่อยให้บ่าวเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้หนานอิง บ่าวเหล่านี้ล้วนชำนาญยิ่งพวกนางเคยผ่านการดูแลสาวบริสุทธิ์หลังผ่านคืนแรกมานับครั้งไม่ถ้วนมือจึงเบาเป็นพิเศษ

เพียงไม่นานเนื้อตัวของหนานอิงก็สะอาดสะอ้านเผยให้เห็นผิวเนื้อนวลขาวผ่องและใบหน้างดงามไร้ที่ติ ปากที่แห้งผากบัดนี้ดูชุ่มชื้นขึ้นเล็กน้อย แผลที่ประตูหลังและช่องทางรักของนางถูกป้ายด้วยขี้ผึ้งของหอนางโลมเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ

แน่นอนว่ายานี้ย่อมเป็นยาวิเศษเฉพาะที่ใช้กับสตรีหลังจากผ่านคืนแรกมาเพื่อสมานแผลให้หายเพียงข้ามวันเพื่อกลับมารับแขกได้เร็วที่สุด

ถึงจะได้รับการดูแลร่างกายอย่างดีแล้วแต่อาการของหนานอิงกลับไม่ดีขึ้นจนบ่าวผู้นั้นมือสั่น

"นายหญิง ลมหายใจของนางเบายิ่ง เบาจนข้าเกือบจะสัมผัสไม่ได้แล้วเจ้าค่ะ"

"ห๊ะ เจ้าว่าอย่างไรนะ ไม่ได้นางจะตายไม่ได้ ท่านหมอเล่ามาถึงหรือยัง รีบไปเร่งเร็วเข้าก่อนที่พวกเราจะซวยกันหมด"

แม่เล้าใบหน้าซีดเผือดเดินวนไปมาเหมือนก้นเป็นฝีไม่อาจนั่งได้แม้เพียงชั่วลมหายใจ กระทั่งเสียงสวรรค์ของบ่าวผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น

"นายหญิงมาแล้วขอรับท่านหมอเจิ้งมาแล้ว"

หมอเจิ้งเป็นลูกค้าที่แวะเวียนมาใช้บริการที่นี่เป็นประจำ ถึงเขาจะมีอนุในจวนอยู่ไม่น้อยแต่ก็ยังชื่นชอบมาหอนางโลมทำให้คุ้นเคยกันดีกับแม่เล้าผู้นี้

"ท่านหมอท่านต้องช่วยข้า ครานี้หากรั้งนางไม่อยู่ข้าได้ตายแน่"

"ให้ข้าดูหน่อย"

หมอเจิ้งนั่งลงในขณะที่ผู้ช่วยจัดเตรียมเข็มทองให้เขา เขาตรวจชีพจรของนางชั่วครู่ท่ามกลางการลุ้นระทึกของแม่เล้านางนี้พยายามคิดในแง่ดีเข้าไว้นางผู้นี้ต้องรอดตาย

หลังจากจับชีพจรของหนานอิงแล้วท่านหมอมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

"นางแทบจะไม่ไหวแล้ว ข้าจะทำอย่างเต็มที่จับนางหันหลังข้าจะฝังเข็มให้นางหากมีวาสนานางคงมีชีวิตอยู่"

"ข้าขอร้องท่าน ท่านต้องช่วยนางนะเจ้าคะ อย่างไรก็ต้องช่วยนาง"

แม่เล้าน้ำตาไหลพราก เป็นครั้งแรกที่คนแปลกหน้าผู้หนึ่งอาจทำให้นางถึงแก่ความตาย นางไม่น่ารับมาโดยเห็นแก่เงินทองและไม่ตรวจดูสินค้าก่อนเลย ไม่น่าเลย

"เข้าใจแล้ว ท่านออกไปก่อนเถิดข้าบอกแล้วจะทำอย่างเต็มที่"

แม่เล้าผู้นั้นออกไปแล้วแต่นางยังเดินวนไปเวียนมาอยู่ด้านนอก เวลานี้เป็นเวลาช่วงบ่ายหอนางโลมยังไม่เปิดรับแขก ภายในจึงเงียบเป็นอย่างยิ่ง แต่ในใจของนางนี่สิเสียงดังรัวเร็วคล้ายกับมีผู้ใดกำลังตีกลองอยู่ด้านในนับร้อยตัวทั้งตื่นตระหนกและหวาดกลัวจนตัวสั่น

ในขณะที่แม่เล้ากำลังอ้อนวอนฟ้าดินเพื่อให้หนานอิงมีชีวิตรอดสองอ๋องผู้ทรมานนางเจียนตายกลับไม่ใส่ใจว่าสตรีที่พวกเขาย่ำยีมาทั้งคืนจะเป็นเช่นไร

ณ จวนของเจ้าเมืองที่ห้องรับรองอันวิจิตร ซู่อ๋องกับอวิ๋นอ๋องกำลังเช็ดกระบี่พลางร่ำสุราอย่างมีความสุข ข้างกายของพวกเขายังมีบ่าวหน้าตาจิ้มลิ้มของจวนคอยปรนนิบัติให้อย่างเต็มที่

กระทั่งอ้ายเจิงผู้ดำรงตำแหน่งเสนาบดีสำนักราชเลขาธิการที่ฝ่าบาทแต่งตั้งเพื่อเป็นเกียรติต่อวงศ์สกุลอ้ายที่ดำรงคุณงามความดีให้กับแผ่นดินมาหลายสมัยโดยคัดเลือกบุตรชายผู้มีความสามารถของสกุลอ้ายให้รับตำแหน่งนี้

ทั้งหมดนี้ก็เพื่อให้คนใกล้ชิดของพระองค์มีตำแหน่งที่พอจะทำให้สองอ๋องเกรงใจได้ ทั้งพระองค์ส่งให้อ้ายเจิงคอยดูแลและจับตามองไม่ให้สองอ๋องคิดคดกบฎอย่างใกล้ชิดตั้งแต่พวกเขาเริ่มดำรงตำแหน่งแม่ทัพมานานหลายปี

อ้ายเจิงมีนิสัยอ่อนโยนและเข้าใจคนเป็นอย่างยิ่งเขาเป็นคนเฉลียวฉลาดและเก่งกาจรอบตัวอย่างที่หาคนจับตัวได้ยากสมแล้วที่ฝ่าบาททรงไว้เนื้อเชื่อใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะเป็นคนเก่งเช่นนี้จึงทำให้สองคนพี่น้องต่างยอมรับเขาและได้รับความไว้วางใจคนทั้งสองจนกระทั่งยกตำแหน่งกุนซือใหญ่ในกองทัพให้อีกหนึ่งตำแหน่ง 

"เลขาเจ้ามาแล้วหรือ มานั่งสิดื่มสุรากับพวกข้าสักหลายจอก เจ้าเตรียมการได้ดียิ่งสมแล้วที่เป็นคนที่ข้าไว้วางใจที่สุด"