ตอนที่ 3 (ep3.)
“เกิดอะไรขึ้นหรือครับคุณวิรุณโปรย”
ปรมัตถ์ถามหลังจากที่มองสำรวจเรือนร่างของอดีตนางสาววิรุณโปรยอยู่ชั่วครู่
“ก็ผมไม่ได้ชอบพี่ปลายหนาวแบบสามีนะสิครับ แต่ว่าผมเห็นพี่เป็นไอดอลของผม ผมอยากเป็นผู้ชายที่มีบุคลิกลักษณะเหมือนพี่ และผมอยากได้ภรรยา ผมไม่อยากมีสามีครับ ก็เลยทำให้ผมตัดสินใจ”
“บินไปเมืองนอก โดยอ้างว่าอยากไปเรียนต่อ หายไปเกือบสามปีกลับมาแบบนี้”
ปรมัตถ์พูดพลางกวาดสายตามองดูวิรุณโปรยตลอดร่าง
“ทำอะไรบ้าง”
“หมดเลย”
“หา!”
ปรมัตถ์อึ้ง เขามองมาจุดยุทธศาสตร์ทันที่
“แล้ว..”
“เหมือนพี่เลยครับพี่ปลายหนาว ผมมีเหมือนพี่ทุกอย่าง”
วิรุณโปรยอธิบาย
“ฉันไม่เชื่อ”
ปรมัตถ์เอ่ยออกมาพลางส่ายหน้า
“ต้องพิสูจน์”
เพียงแค่วิรุณโปรยพูดจบปรมัตถ์รีบถอยห่างพร้อมกับยกมือปิดก้นทันที
“ไม่ใช่ครับพี่..”
เมื่อวิรุณโปรยปฏิเสธ ทำให้ปรมัตถ์หรี่ตามองหน้าเขา
“หรือว่าจะให้ฉัน..”
“เฮ๊ย!”
วิรุณโปรยโดดหนีพร้อมยกมือปิดทรวงอก แต่เหมือนนึกได้ว่าอกไม่มีก็เลื่อนมือไปปิดที่เป้าแล้วก็อ้าปากค้างก่อนจะเลื่อนมือไปปิดก้น พลางยกมืออีกข้างโบก
“ไม่ใช่แบบนั้น ไม่ใช่”
“แล้วไป”
ปรมัตถ์ทำท่าโล่งอก
“แล้วมดลูกล่ะ”
วิรุณโปรยโบกมือ
“ไม่มี ผมไม่ใช่ผู้ชายมีมดลูกอีกต่อไป ผมไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ และผมก็ไม่จำเป็นต้องป้องกันการตั้งครรภ์หากว่าผมมีอะไรกับผู้หญิง”
“โอ้โห นายนี่มัน ยอมผ่าตัด ตัดนม”
วิรุณโปรยพยักหน้า
“ตัดมดลูก”
“ครับ แล้วก็ตรงนี้”
วิรุณโปรยชูแขนออกไปแล้วชี้ตรงท้องแขน พร้อมกับวางมือที่ลงทาบที่เป้า โดยที่ปรมัตถ์ชี้มือมาที่ท้องแขนของเขาแล้วชี้มาที่เป้า วิรุณโปรยก็พยักหน้า แต่ปรมัตถ์ส่ายหน้าอย่างเร็วแล้วหันหลังให้ทันที
“โอแม่เจ้า นายช่างอดทนจริง ๆ นางสาววิรุณโปรย”
“ผมเปลี่ยนชื่อแล้วครับตอนนี้ผมชื่อ ปวริศ ต่อไปนี้พี่ปลายหนาวต้องเรียกผมว่าปวริศ ไม่ใช่วิรุณโปรยอีกแล้ว นั่นมันคืออดีต”
ปรมัตถ์หันมามองหน้านายปวริศแล้วเอียงคอยิ้ม
“คืนนี้นอนห้องเดียวกันนะ”
ปวริศเลิกคิ้วสูงแล้วยกมือตบก้นปรมัตถ์ที่โดดพรวดก้าวหนี
“ได้เลย”
“บ้าเหรอ”
ปรมัตถ์ร้องออกมา ก่อนจะมองหน้าบุคคลตรงหน้าเขานิ่ง ๆ ทำให้เขานึกถึงหญิงสาวแสนสวยคนหนึ่งด้วยความสูงถึงร้อยเจ็ดสิบเซนฯ ดูหวานละไม อ้อนแอ้น แต่ตอนนี้คนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือหนุ่มน้อยรูปหล่อไม่หลงเหลือเค้าโครงหน้าเหมือนเดิม มิหนำซ้ำเสียงของเขายังเหมือนชายแท้ ๆ มีหนวดมีเคราสมบูรณ์แบบ
จากหญิงแท้ ๆ กลับกลายเป็นชายแท้ ที่ไม่มีมดลูก ท่าทางการเดินบุคลิกลักษณะมันบอกว่าคือผู้ชายเต็มร้อย ไม่กระเดียดมาทางผู้หญิงเลยสักนิด มันเกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้ เดี๋ยวนี้ดูไม่ออกเลยว่าต้นกำเนิดคือหญิงหรือชาย ยกเว้นเพียงบัตรประชาชนอย่างเดียวเท่านั้นที่ยังสามารถยืนยันได้
“นายไม่ชอบฉันขนาดนี้เลยหรือ”
ปวริศส่ายหน้า
“ผมปิดบังความจริงนี้มานานมากแล้ว เพราะว่าที่จริงคุณแม่อยากได้ลูกชาย ท่านผิดหวังที่ผมเกิดมาเป็นผู้หญิง ผมเองก็อยากปกป้องแม่หากเป็นผู้ชายผมจะสามารถทำทุกอย่างได้อย่างคล่องตัว ไม่เป็นภาระให้ใคร ไม่ต้องระวังความปลอดภัย และที่สำคัญ”
“อะไรหรือ”
ปรมัตถ์เอ่ยถาม แต่ปวริศยิ้มกว้าง
“ผมอยากมีเมีย ผมอยากเป็นฝ่ายกระทำ อยากเป็นฝ่ายชื่นชม”
ปรมัตถ์ทำท่ากัดเม้มริมฝีปากแล้วยืนหนีบขาพลางหันไปมองหน้าปวริศแล้วขยิบตาให้เขา
“อย่ากระทำฉันนะ ฉันก็ไม่อยากเป็นฝ่ายถูกกระทำ”
ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะประสานเสียงหัวเราะออกมา ปรมัตถ์ยกมือตบบ่าของปวริศ
“เอาเถอะ ยังไงนายก็ยังมีชีวิตอยู่ ทำอย่างที่นายต้องการเถอะ ชีวิตเป็นของนาย ขอแค่นายเป็นคนดีเท่านั้นก็พอแล้ว แต่ว่า”
“อะไรครับพี่”
ปรมัตถ์นิ่งไปชั่วครู่
“อย่าลืมหาสะใภ้ให้แม่นายล่ะ”
“แน่นอนครับพี่ แต่ผมคงไม่มีสายพันธุ์สืบต่อ”
“ฉันสืบเอง อย่าห่วงไว้เป็นหน้าที่ฉันเถอะ”
ปรมัตถ์พูดออกมาแบบนั้นเพราะไม่อยากจะทำร้ายจิตใจของน้อง แต่อรวรรยาไม่ได้คิดอย่างนั้น หล่อนกำลังคิดว่า ในเมื่อลูกสาวของหล่อนกลับกลายเป็นชายหนุ่มไปแล้วก็หมดโอกาสมีลูก หากปรมัตถ์มีเมียและมีลูก ทรัพย์สมบัติทั้งหลายจะต้องตกไปอยู่กับปรมัตถ์ทั้งหมด หล่อนจึงคิดแผนการบางอย่างขึ้นมา