บทที่ 8 แม่อาการหนัก

ในที่สุดเรื่องก็เรียบร้อยสักที สวี่ชิงฮวนกลับมาเก็บสัมภาระที่ห้อง

โชคดีที่ออกมาทำงานครั้งนี้มีเรื่องน่าตกใจแต่ก็รอดมาได้อย่างปลอดภัย ไม่ใช่แค่เรื่องที่ผู้จัดการเฉินโมโห

สวี่ชิงฮวนพยายามสงบสติอารมณ์ ไม่ให้คิดถึงใบหน้าของฟู่เยี่ยนสืออีก แต่สมองดันไม่ฟังคำสั่งซะอย่างนั้น จนกระทั่งมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะดังไม่หยุด

เธอรีบเดินไปดู พอเห็นเบอร์ของโรงพยาบาล ใจเธอหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที

ขนาดมือที่กดรับสายยังสั่นโดยอัตโนมัติ

“คุณสวี่ใช่ไหม เมื่อกี้แม่คุณโรคหัวใจกำเริบ อาการหนักมาก ตอนนี้ถูกส่งตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉินแล้ว คุณรีบมาเถอะ!”

“......”

ภาพตรงหน้าสวี่ชิงฮวนว่างเปล่า เธอเกือบจะล้มลงไป

แต่เธอไม่มีเวลาให้ลังเล ตั้งสติแป๊บหนึ่งแล้วรีบไปเปลี่ยนเที่ยวบิน

เธอมาถึงสนามบินอย่างรวดเร็ว พอเช็กอินแล้วเธอเพิ่งนึกคิดได้ จึงฝากให้ฟู่เจียเจียบอกผู้จัดการเฉินว่าเธอมีเรื่องด่วนมาก

ตอนสวี่ชิงฮวนกลับมาถึงเมืองเป๋ยเจิ้นก็ใกล้ค่ำแล้ว

เธอเรียกรถแท็กซี่ไปโรงพยาบาล แม่ถูกเข็นออกจากห้องฉุกเฉินไปห้องดูแลผู้ป่วยหนักพอดี

มองแม่ใบหน้าซีดเซียวที่อยู่บนเตียง สวี่ชิงฮวนร้อนใจจนน้ำตาไหลออกมาจากหางตา หยดลงบนผ้าห่มสีขาวของโรงพยาบาล

“อย่าร้อง......”

เจิ้งซิวจือลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง เธอพยายามยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ลูกสาว แต่ตอนนี้เธอไม่มีแม้แต่แรงที่จะจับมือลูกสาว

สวี่ชิงฮวนรีบเช็ดน้ำตาแล้วฝืนยิ้ม “แม่ ฉันไม่ได้ร้องสักหน่อย แค่ฝุ่นเข้าตาน่ะ! หมอบอกให้แม่พักผ่อนเยอะๆ ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น!”

เจิ้งซิวจือพยักหน้า ไม่นานแพทย์ผู้ดูแลของเธอก็มาเรียกสวี่ชิงฮวนออกไปด้านนอก

“คุณหมอหวัง ทำไมจู่ๆ แม่ถึงโรคหัวใจกำเริบล่ะ ก่อนหน้านี้หมอบอกว่าแม่อาการคงที่ไม่ใช่เหรอ”

“เราพยายามเต็มที่แล้วเหมือนกัน จากอาการป่วยของเธอ ตอนนี้เราแค่ยื้อเวลาเท่านั้น”

คุณหมอหวังถอนหายใจ “เธอวางแผนไว้ว่ายังไง ถ้าไม่รีบผ่าตัดจะเกิดเหตุการณ์แบบวันนี้บ่อยมาก เธอต้องเตรียมใจไว้ด้วย”

สวี่ชิงฮวนได้ยินแล้วถามว่า “ถ้าผ่าตัดตอนนี้ต้องใช้เงินเท่าไร”

“เธอเตรียมไว้หนึ่งล้านก่อนแล้วกัน ต้องผ่าตัดก่อน ส่วนการรักษาหลังจากนี้ไม่ได้เร่งด่วนเท่าไร”

หมอพูดเงินหนึ่งล้านออกมาอย่างง่ายดาย แต่สำหรับสวี่ชิงฮวนกว่าจะได้มาต้องใช้เวลาหลายปี! ถึงตอนนั้นทุกอย่างคงสายไปแล้ว

“เธอคิดดูก่อนแล้วกัน”

หมอพูดจบแล้วเดินออกไป

สวี่ชิงฮวนยืนอยู่ตรงทางเดินโรงพยาบาลอันว่างเปล่าและเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ เธอยืนอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน

ตอนฟู่เจียเจียโทรมา เธอยังยืนอยู่ที่เดิม

“คุณป้าเป็นยังไงบ้าง”

“หมอบอกว่าถ้าไม่ผ่าตัด......ก็ให้ฉันเตรียมใจไว้” สวี่ชิงฮวนกำหมัดแล้วฝืนพูดออกมา “เจียเจีย เธอ......มีเงินเหลือให้ฉันยืมไหม”

หลายปีมานี้แม้จะลำบากขนาดไหน เธอก็ไม่เคยยืมเงินคนอื่นเลย แต่ครั้งนี้เธอไม่มีเงินจริงๆ! เธอใช้เงินทั้งหมดที่หามาได้ไปกับการยื้อชีวิตแม่

“ฉันมี! ฉันมีสองแสน เดี๋ยวฉันโอนให้เลย!” ฟู่เจียเจียตอบตกลงทันที “เธอส่งเลขบัญชีมาให้ฉันสิ!”

“หมอบอกว่าผ่าตัดต้องใช้เงินหนึ่งล้าน”

“......”

“เจียเจีย ครั้งนี้ฉันต้องเสียแม่ไปจริงๆ เหรอ......” สวี่ชิงฮวนเอาตัวพิงกำแพงแล้วค่อยๆ ทรุดลงมา “ฉันไม่มีเงินหนึ่งล้าน ฉันหาเงินมาไม่ได้จริงๆ!”

ฟู่เจียเจียก็ร้อนใจมากเหมือนกัน “เธออย่าเพิ่งถอดใจ ต้องมีวิธีอื่นสิ!”

วิธีอื่นเหรอ?

จู่ๆ สวี่ชิงฮวนชะงักไป