บทที่ 10 ทางที่ดีเธอเลิกกับเขาก่อน

ทว่าเสียงที่ดังออกมาไม่ใช่เสียงของฟู่เยี่ยนสือ เป็นเสียงของผู้ช่วยส่วนตัวของเขา

สวี่ชิงฮวนผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็อยากลองดู

“ฉันเป็นเพื่อนประธานฟู่ ชื่อสวี่ชิงฮวน รบกวนคุณบอกเขาให้หน่อยได้ไหม หวังว่าเขาจะโทรกลับมาหาฉัน”

“ได้ คุณสวี่ ไม่ทราบว่ายังมีอะไรอีกไหม”

“......ไม่มีแล้ว ขอบคุณ”

พอวางสาย จู่ๆ เธอเริ่มเข้าใจความรู้สึกของแม่ที่กระโดดตึกในตอนนั้นแล้ว

ตอนที่ทุกสิ่งทุกอย่างถาโถมเข้ามาอย่างกะทันหัน อยากตายให้มันจบไปจริงๆ!

…...

โรงพยาบาลหนาวมาก

หลังเที่ยงคืน สวี่ชิงฮวนที่นอนอยู่บนเก้าอี้เฝ้าผู้ป่วยสะดุ้งตื่น เพิ่งรู้ว่าตัวเองเผลอหลับไป

เธอลุกขึ้นมาดูแม่ที่ยังหลับอยู่ แล้วก็ห่มผ้าให้แม่

ฟู่เจียเจียส่งข้อความมาเยอะมาก

[ฮวนฮวน ใจเย็นๆ นะ ฉันโทรหาพ่อกับแม่แล้ว พวกเขาให้เธอยืมอีกสองแสน ตอนนี้เธอมีเงินสี่แสนแล้ว! เราค่อยๆ รวบรวมเงิน พรุ่งนี้ฉันจะติดต่อเพื่อนคนอื่น ต้องได้เงินครบแน่นอน!]

[เธออย่าทำให้ฉันตกใจสิ ตอบฉันหน่อย! อย่าทำอะไรโง่ๆ นะ!]

[ฮวนฮวน ตอนนี้เธออยู่ไหน ฉันถึงเมืองเป๋ยเจิ้นแล้ว ฉันจะไปเอาเงินที่พ่อกับแม่ ตอนนี้ได้สี่แสนห้าหมื่นแล้ว!]

สวี่ชิงฮวนลุกขึ้นแล้วรีบออกมาจากห้องดูแลผู้ป่วยหนัก จากนั้นโทรกลับไปหาฟู่เจียเจีย

“เธอทำให้ฉันตกใจแทบตาย!”

“ขอโทษ......เมื่อกี้อยู่ในห้องดูแลผู้ป่วยหนัก ฉันปิดเสียงมือถือ”

“ฉันกลัวว่าเธอจะคิดสั้น อย่าท้อนะ ยังไม่มีใครพูดเลยว่าไม่มีความหวัง มีคนบอกว่าปัญหาที่แก้ได้ด้วยเงินก็ไม่ใช่ปัญหา!”

สวี่ชิงฮวนกำลังจะอ้าปากพูด จู่ๆ หางตาเธอเหลือบไปเห็นอีกด้านหนึ่งของทางเดินโรงพยาบาล มีเงาคนสูงใหญ่อยู่ตรงนั้น ภาพนี้เหมือนเทพลงมาจากสวรรค์จริงๆ

เสียงเรียกของฟู่เจียเจียดังอยู่ข้างหู “ฮัลโหล ฮวนฮวน! ฮัลโหลๆๆ ทำไมฉันไม่ได้ยินเสียงเธอล่ะ”

ชายหนุ่มกำลังเดินเข้ามาหาเธอ จากนั้นขมวดคิ้วแล้วถอดเสื้อคลุมบนตัวออก จากนั้นเอามาคลุมบนร่างกายบอบบางของสวี่ชิงฮวน

“ตอนกลางคืนอากาศเย็น เดี๋ยวจะเป็นหวัด”

เสียงเขายังเย็นชาเหมือนเดิม นัยน์ตาสีดำขลับมองมาที่เธอ

สวี่ชิงฮวนนึกว่าตัวเองรู้สึกสิ้นหวังจนหลอนไปเอง

“เสียงใคร ฮัลโหล ฮวนฮวน!” ฟู่เจียเจียยังพูดอยู่ในสาย

สวี่ชิงฮวนตั้งสติได้ เธอบอกว่ามีธุระแล้วรีบวางสาย

“นาย นายมาได้ยังไง”

“เธอโทรหาฉันไม่ใช่เหรอ”

เธอเม้มริมฝีปากอันแห้งผากทันที ยกมือขึ้นมาเสยผมโดยไม่รู้ตัว “ใช่ ฉัน......ฉันโทรหานาย”

คำพูดติดอยู่ที่ปาก สวี่ชิงฮวนไม่รู้จะพูดยังไงดี

ฟู่เยี่ยนสือเงียบไปแป๊บหนึ่งแล้วพูดเบาๆ

“เธอตัดสินใจได้แล้วเหรอ”

สวี่ชิงฮวนพยักหน้าอย่างไม่ลังเล “ฉันยินดีแต่งงานกับนาย! ไม่สิ ฉันยินดีช่วยนาย นาย......ช่วยแม่ฉันได้ไหม”

เขาไม่เคยเห็นสวี่ชิงฮวนตื่นตระหนกขนาดนี้มาก่อน ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากโดยไม่รู้ตัว ต่อมาเหมือนเขานึกอะไรได้

“แล้วแฟนเธอล่ะ”

“......”

“ฉันไม่เป็นมือที่สาม ทางที่ดีเธอไปเลิกกับเขาก่อน”

สวี่ชิงฮวนอยากบอกว่าตัวเองไม่มีแฟน แต่ถ้าพูดแบบนี้ก็หมายความว่าตอนกลางวันตัวเองจงใจปฏิเสธเขาน่ะสิ

เปลี่ยนใจไปมาแบบนี้ ฟู่เยี่ยนสือจะคิดว่าตัวเองหลอกเขาหรือเปล่า!

เธอลังเลแป๊บหนึ่งแล้วพยักหน้าหงึกๆ “ฉันจะเลิกกับเขาตอนนี้เลย”

“โอเค วันนี้ดึกมากแล้ว เราค่อยไปจดทะเบียนสมรสพรุ่งนี้เช้า”