บทที่5 แม่ไก่ที่ออกไข่ไม่ได้

บ้านเฉินกินข้าวเหมือนกับชาวบ้านโบราณทั่วไป ชายหญิงแยกกันกิน

ตอนที่ลู่ม่านเข้าไปกับเฉินจื่ออาน โต๊ะด้านนอกก็นั่งเต็มหมดแล้ว คนแรกคือตาแก่เฉิน เขาทำงานหนักมาทั้งปีเลยดูแก่กว่าเฉินหลี่ซื่อมาก ในมือก็ถือถุงบุหรี่ กำลังสูบบุหรี่อยู่

คนต่อไปดูท่าทางน่าจะเป็นเฉินจื่อฉายกับเฉินจื่อฟู่ และเด็กชายอายุสิบกว่าขวบ

เฉินจื่ออานนั่งลงในตำแหน่งที่ว่างอยู่ เหอฮัวก็ดึงลู่ม่านเข้าไปอีกห้อง

ด้านในมีคนนั่งอยู่เยอะมาก มองไปก็เห็นเฉินหลี่ซื่อคนแรก ต่อมาด้านข้างของเฉินหลี่ซื่อเป็นหญิงสาวอายุสิบสี่สิบห้า หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับเฉินหลี่ซื่อ เกรงว่าน่าจะเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้านเฉิน

คนต่อไปก็คือจ้าวซื่อ ยังมีผู้หญิงแปลกหน้าอีกสองคน น่าจะเป็นสะใภ้รองหลิวซื่อ หรือก็คือแม่ของเหอฮัว ยังมีเด็กหญิงที่อายุมากกว่าเหอฮัว นั่งใกล้กับจ้าวซื่อ น่าจะเป็นลูกสาวของจ้าวซื่อ

ลู่ม่านนั่งข้างหลิวซื่อ ทั้งสองสบตากันแล้วยิ้ม คนของบ้านรองให้ความรู้สึกที่ไม่เลวกับนางเลย

สะใภ้ใหญ่จ้าวซื่อเห็นแล้วก็พูดขึ้นทันทีว่า “คนไม่ทำงาน กินข้าวยังต้องให้คนรออีก”

เห็นได้ชัดว่า เฉินหลี่ซื่อก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน นางมองค้อนลู่ม่านแรงๆ กำลังจะพูดอะไรสักอย่าง ตาแก่เฉินก็ถูกขึ้นมาว่า “กินข้าวเถอะ!”

ตาแก่เฉินมีอำนาจในบ้านหลังนี้มาก แค่เขาพูดคำเดียว เฉินหลี่ซื่อก็เงียบทันที มีเพียงเฉินหลิ่วเอ๋อที่ทำเสียง ‘หึ’ ในลำคอ เพื่อแสดงถึงความไม่พอใจของนาง

เวลานี้เองจ้าวซื่อไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น นางรีบยื่นมือไปหยิบหมั่นโถวที่อยู่ในตะกร้าตรงกลางโต๊ะมาใส่ไว้ในถ้วยของลูกสาวตัวเองอย่างไหว

“เถาฮัว รีบกินเร็ว”

เถาฮัวก็ไม่เกรงใจ นางหยิบขึ้นมายัดเข้าปากทันที เห็นที สองแม่ลูกคงจะเหมือนกันทั้งหน้าตาและนิสัย

เฉินหลิ่วเอ๋อที่อยู่ข้างๆก็กลอกตามองบน “ผีอดตายกลับชาติมาเกิด……”

ตอนที่จ้าวซื่อจะเอาลูกที่สอง ก็ถูกเฉินหลี่ซื่อตบมือแรงๆ “แย่งทำไมกัน? มีวันไหนที่ไม่ให้เจ้ากินบ้าง?”

จ้าวซื่อร้องซี๊ด จับมือมองตะกร้าบนโต๊ะอย่างไม่พอใจ เฉินหลี่ซื่อหยิบหมั่นโถวแล้วโยนให้นาง นางหยิบขึ้นมาแล้วรีบกินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ลู่ม่านรู้สึกอับอาย เมื่อก่อนตอนอยู่บ้านเด็กกำพร้ายังไม่เคยเห็นสถานการณ์แบบนี้เลย นี่มันเปิดโลกของนางชัดๆ

กำลังคิดอยู่นั้น หมั่นโถวที่ถูกฉีกครึ่งก็โยนมาตรงหน้าของนาง นางเงยหน้าขึ้นอย่างตกตะลึง ก็ได้ยินเสียงด่าของเฉินหลี่ซื่อ “สะใภ้สาม? เจ้าไม่พอใจหรือไง?”

ลู่ม่านไม่ได้พูดอะไร แต่ตรงหน้าของเฉินหลิ่วเอ๋อกลับมีหมั่นโถวกองอยู่ตรงหน้าหลายลูก แถมยังพูดขึ้นอย่างเชื่องช้าว่า “พี่สะใภ้สามไม่ได้ทำงานมากี่วันแล้ว มีหมั่นโถวครึ่งลูกให้กินก็ไม่เลวแล้ว”

ลู่ม่านมองเฉินหลิ่วเอ๋อด้วยแววตาที่เย็นชา ทั้งบ้านมีแต่นางที่สะอาดที่สุด เสื้อผ้าสะอาด นางไม่ได้ทำงานเพราะป่วย แล้วนางล่ะ?

กำลังจะตอบโต้นั้น หลิวซื่อที่อยู่ข้างๆก็ส่ายหัวให้กับนาง ใบหน้าที่ขมขื่นเต็มไปด้วยความเป็นห่วง หลิวซื่อก็พอๆกับนางเลย ไม่เพียงแค่นาง ขนาดเหอฮัวก็ยังได้กินแค่หมั่นโถวครึ่งลูกเล็กๆ

ในที่สุดลู่ม่านก็ทนไม่ไหว นางแสยะยิ้มเย็นชา “ข้าไม่ได้ทำงานก็ช่างเถอะ พี่สะใภ้สองกับเหอฮัวล่ะ? หรือว่าพวกนางสองคนไม่ได้ทำงานเหรอ?”

เฉินหลี่ซื่อมองค้อนนาง “แม่ไก่ที่ออกลูกไม่ได้ ไม่คู่ควรกับกินของอร่อย”

ลู่ม่านแทบจะระเบิดออกมาทันที นี่ถ้าพูดในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดนะ คงได้ถูกด่าจนไม่มีหน้าอยู่ในสังคมต่อแน่

“เหอฮัวไม่ใช่เด็กเหรอ?”

“ก็แค่เด็กผู้หญิง มีแค่เด็กผู้ชายเท่านั้นที่สืบทอดเชื้อสายของตระกูลได้!” เฉินหลี่ซื่อพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ

คำพูดนี้คงกำลังพูดแซะหลิวซื่ออยู่ นางรีบดึงลู่ม่านไว้ “ขอร้องเจ้าล่ะ น้องเสี่ยวม่าน เจ้าหยุดพูดเถอะนะ”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว มองดูท่าทางที่ขมขื่นของนาง ในที่สุดก็ทนไม่ไหวต่อไป เพราะยังไง ทัศนคติของนางไม่เหมือนกับคนโบราณ ความคิดของนางคือ หากไปกันไม่รอดก็แค่หย่า

แต่ว่า หลิวซื่อเป็นผู้หญิงโบราณ คงมีไม่เคยต่อปากต่อคำเลยถูกรังแกจนถึงตอนนี้สินะ?

แต่เหอฮัวที่พอเห็นลู่ม่านกล้าหาญขนาดนี้ สายตาของนางก็เปล่งประกาย ลู่ม่านลูบหัวของนางอย่างเอ็นดู มีแม่แบบนี้ เด็กคนนี้ช่างน่าสงสารจริงๆ

จิ๊ ถ้าตัวเองมีลูกขึ้นมาจริงๆ คงจะไม่เป็นแบบนี้ใช่ไหม?

คิดได้เช่นนี้ ลู่ม่านก็ทนนั่งต่อไปไม่ได้ ในเมื่อจะอยู่ที่นี่ต่อไป ต้องคำนึงถึงอนาคตตัวเองด้วย ครอบครัวแบบนี้จะอยู่ต่อไปได้ยังไง?