บทที่4 ตอนกลางคืนจับได้

ลู่ม่านแอบยิ้มในใจ แต่ในใจก็ยังรู้สึกซาบซึ้งมากอยู่ดี

จะหย่ากันอยู่แล้ว เขายังอยากจะเก็บเงินไว้ให้นางอีกเหรอ? ดีกว่าผู้ชายเลวๆในยุคปัจจุบันที่ทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อโอนทรัพย์สินระหว่างการหย่าร้าง

เจ้าของร่างเดิมตาฝาดหรือไง? ผู้ชายแบบนี้ยังจะหย่าอยู่อีก?

ลู่ม่านเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายคนนี้อย่างจริงจัง “ข้าไม่อยากหย่าแล้ว ได้ไหม?”

เฉินจื่ออานอึ้ง ใบหน้าสีข้าวสาลีนั้นเต็มไปด้วยสีสัน “เจ้าว่าอะไรนะ?”

“ไม่มีอะไร!” ลู่ม่านกวาดตามองบน ผู้ชายคนนี้ซื่อบื้อจริงๆ นางพูดชัดเจนขนาดนี้แล้ว เขายังบื้ออยู่อีก

“ข้าได้ยินแล้ว!” เฉินจื่ออานยังถือว่าฉลาด รีบจับมือนางแล้วดึงนางเข้ามากอด “ต่อไปข้าจะทำดีกับเจ้านะ”

ลู่ม่านขยับอย่างไม่ชิน “ตอนนี้ข้ายังไม่ค่อยชิน……”

“ไม่เป็นไร!” เฉินจื่ออานรีบปล่อยตัวนาง กลับหลังหันอยากเดินเข้าห้อง แต่พอเดินได้สองก้าว ก็ย้อนกลับมาจับมือของนางอย่างระมัดระวัง

ครั้งนี้ ลู่ม่านไม่ขยับ ปล่อยให้เขาจับไป

ถึงจะเป็นเช่นนี้ เฉินจื่ออานก็ยังยิ้มหน้าบานอย่างดีใจ

พอถึงห้อง เห็นห้องนอนถูกเก็บกวาดจนสะอาดเหมือนใหม่ เฉินจื่ออานก็ดีใจกว่าเดิม “น้องนาง เจ้า……”

ลู่ม่านถูกสายตาที่ร้อนผ่าวของเขามองจนรู้สึกเขิน รีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น “ข้าก็แค่ ยังไงข้าก็จะไม่ไปแล้ว จะนอนกับขยะทุกวันก็ไม่ได้ไหม?”

เฉินจื่ออานตาเป็นประกาย “น้องนาง เจ้าเปลี่ยนไปแล้ว”

ลู่ม่านใจสั่น เปลี่ยนไปหมายความว่ายังไง? เขามองออกเหรอว่านางเป็นตัวปลอม? ผู้ชายคนนี้มีตาทิพย์หรือไง? ลู่ม่านยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกร้อนตัว

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช่คนที่ไม่รักความชอบสะอาด ตอนนั้นเจ้าแค่ไม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับข้า ดังนั้นเลยตั้งใจทำแบบนั้น”

ที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้นี่เอง ลู่ม่านตกใจแทบแย่ แต่เขาหมายความว่ายังไง? ชอบลู่ม่านในเมื่อก่อนหรือไง?

ทันใดนั้นในใจของนางก็รู้สึกพอใจ “งั้นเจ้าชอบข้าในตอนนี้ หรือข้าในเมื่อก่อน?”

เฉินจื่ออานยิ้ม “ข้าชอบน้องนางที่อยากใช้ชีวิตอยู่กับข้า”

ยังดีหน่อย ลู่ม่านยิ้มแล้วลูบผมของเขา “เด็กดีๆ”

เฉินจื่ออานจับมือของนางไว้ “น้องนาง จับหัวของผู้ชายไม่ได้นะ” เขาพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง ลู่ม่านกลับไม่ยอมทำตาม

ไม่ให้จับ นางก็จะจับ แต่เฉินจื่ออานสูงมาก นางยังไม่ทันได้จับก็ถูกเขาจับคร่อมตัวแล้ว

“ไม่ให้จับก็ช่างเถอะ……” นางเบะปากไม่พอใจ มองดูใบหน้าอันหล่อเหลาที่เข้ามาใกล้ด้วยสีหน้าที่น้อยใจ

เฉินจื่ออานกลับพูดเสียงเบาว่า “ถ้าน้องนางชอบจริงๆ ต่อไปก็จับตอนกลางคืนได้นะ”

ลู่ม่าน “…..”

ไม่คิดว่าตาซื่อบื้อคนนี้จะจีบสาวเป็นกับเขาด้วย นางได้กำไรแล้วหรือไง?

กำลังคิดอยู่นั้น ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น “อาสาม น้าสาม ท่านปู่บอกให้ข้ามาเรียกพวกท่านไปกินข้าวเจ้าค่ะ”

ลู่ม่านก็ถึงผลักผู้ชายบนตัวออกไป หันหน้าหนีอย่างเขินอาย

เฉินจื่ออานกลับใจเย็นมาก เขาจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผม แล้วตอบว่า “มาแล้ว”

ตอนที่ลู่ม่านเดินออกมา ก็เห็นหน้าประตูมีเด็กสาวผิวน้ำผึ้งผอมแห้งอยู่หน้าประตู กำลังยืนรอพวกเขาอยู่ นางเห็นแล้วก็รู้สึกสงสารขึ้นมา

เฉินจื่ออานพูดขึ้นก่อนว่า “เหอฮัว เจ้าไม่ต้องรอพวกเราหรอก”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” ต่อมา นางก็เดินไปสองก้าว จับมือของลู่ม่านไว้ “น้าสาม ท่านย่าโกรธมากเลย แม่บอกว่า ให้น้าระวังหน่อย”

ลู่ม่านยิ้มให้กับนางอย่างซาบซึ้งใจ ดูท่าแล้วเหอฮัวน่าจะเป็นลูกของบ้านรองของบ้านเฉิน

เหอฮัวตะลึงกับรอยยิ้มนี้มาก “น้าสาม น้าสวยจังเลย”