บทที่3 เขิน

ตอนเช้าพระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น ลู่ม่านจึงมองไม่ค่อยหน้าของผู้ชายคนนี้สักเท่าไหร่

ในเวลานี้ ท่ามกลางแสงแดดที่สาดส่องลงมา ชายตรงหน้ามีใบหน้าที่หล่อเหลา คิ้วของเขาดกดำและคมได้รูป ดวงตาระยิบระยับแวววาว โดยเฉพาะสีผิวข้าวสาลีที่สุขภาพดีนั้น ก็เปล่งประกายภายในแสงแดดมากยิ่งขึ้น

พูดคำนี้จบ เขาก็รีบโยนตะกร้าในมือออกไป แล้วรีบเดินเข้ามาปกป้องลู่ม่านเอาไว้

“พี่สะใภ้ ข้าบอกแล้วใช่ไหม ห้ามใครรังแกเสี่ยวม่านอีก”

จ้าวซื่อมีความกลัวน้องสามเล็กน้อย ตอนนี้ได้ยินเขาพูดแบบนี้อีก นางก็เลยหยุดการกระทำในมือลง แต่กลับเป็นเฉินหลี่ซื่อ ที่เห็นเฉินจื่ออานกลับมาแล้ว ความรู้สึกน้อยใจตลอดทั้งวันก็ระเบิดออกมาทันที

นางยกสองมือขึ้น แล้วนั่งลงไปร้องไห้โฮเสียงดังบนพื้น

“จื่ออาน นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังจะปกป้องผู้หญิงไร้น้ำใจคนนี้อีก? นางเกือบตีแม่เจ้าจนตายเชียวนะ!”

เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “ท่านแม่ เสี่ยวม่านยังไม่แข็งแรงดี จะตีแม่ได้ยังไง?”

“มีเพียงเจ้าที่เชื่อว่านางร่างกายไม่แข็งแรง ข้าว่านางออกจะแข็งแรงดีออก!” เฉินหลี่ซื่อร้องไห้ พลางดึงขากางเกงตัวเองขึ้น เผยให้เห็นเข่าที่บวมช้ำ “ข้าแค่เรียกนางให้ไปทำข้าวเช้า นางก็ตีนางจนช้ำแบบนี้แล้ว!”

เฉินจื่ออานก็ถึงมองไปยังลู่ม่าน “เจ้าตีแม่ข้าเหรอ?”

ลู่ม่านเบะปาก “นางหยิกข้าก่อน ข้าแค่ป้องกันตัวอย่างชอบธรรม!” ก็แค่ทำตัวน่าสงสาร ใครจะไม่เป็นบ้าง ว่าแล้ว นางก็เลิกแขนเสื้อขึ้น ให้เฉินจื่ออานได้เห็นแขนที่ช้ำม่วงของตัวเอง

ลู่ม่านขาวอยู่แล้ว พอเทียบกันแบบนี้ เลยดูหนักกว่าเฉินหลี่ซื่อมาก

ถึงแม้เฉินจื่ออานจะไม่รู้ว่าป้องกันตัวอย่างชอบธรรมแปลว่าอะไร แต่ในใจก็ตัดสินได้แล้ว แต่ว่าผู้น้อยจะต่อว่าผู้อาวุโสไม่ได้ จึงต้องเปลี่ยนประเด็นก่อน “ท่านแม่ ลุกขึ้นมาเถิด”

“ข้าไม่ลุก!” เฉินหลี่ซื่อร้องไห้เสียงดังกว่าเดิม “มีลูกชายแล้วจะมีประโยชน์อะไร? พอมีภรรยาแล้วก็ลืมแม่คนนี้! ทุกคนมาดูเร็ว ผู้หญิงแบบนี้ควรจับไปถ่วงน้ำให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!”

พี่สะใภ้จ้าวซื่อที่เห็นแล้ว ก็พูดเตือนขึ้นมาทันที

“น้องสาม ท่านแม่เสียใจขนาดนี้แล้ว วันนี้เจ้าออกไปขายของป่า จะไม่กตัญญูหน่อยเหรอ?”

เฉินจื่ออานได้ยินแล้ว ก็ขมวดคิ้ว สักพักใหญ่ ก็ถึงเอากระเป๋าเงินออกมายื่นให้เฉินหลี่ซื่อ “ท่านแม่ วันนี้ได้เงินมาเท่านี้……”

ได้ยินว่าเป็นเงิน เฉินหลี่ซื่อก็หุบปากทันที นางรีบรับกระเป๋าเงินมาแล้วเดินขากะเผลกกลับไป

จ้าวซื่อเดินตามหลัง สายตามองไปยังเสื้อตัวใหม่ของลู่ม่าน “น้องสาม หากพวกเจ้าจะหย่ากันจริงๆ? เสื้อตัวนั้น……”

ยังพูดไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเฉินหลี่ซื่ออีกครั้ง “สะใภ้ใหญ่ ยังไม่รีบมาทำอาหารเที่ยงอีก! เอาแต่ออกไปตะลอนเที่ยวเตร็ดเตร อยากให้ใครทำให้กินหรือไง?”

จ้าวซื่อกลอกตามองบน แล้วกลับหลังหันเดินออกไป

เฉินจื่ออานก็ถึงเห็นเสื้อผ้าที่ลู่ม่านใส่ในวันนี้ ทั้งสวยและสดใสมาก! ชุดกระโปรงผ้าไหมที่นางสวมอยู่ตอนนี้ เป็นชุดที่เขาซื้อให้นางตอนที่พวกเขาแต่งงานกัน

แต่นางไม่เคยใส่มันเลย วันนี้ตอนเช้าบอกว่าจะหย่า ในที่สุดนางก็เอาออกมาใส่สักที ดูท่าแล้ว สามารถหย่ากับเขาได้ นางคงจะมีความสุขน่าดู

เฉินจื่ออานแววตามืดมน “ขอโทษด้วยนะ ตอนเช้าบอกว่าจะเอาเงินที่ไปขายของป่ามาให้เจ้าเป็นเงินใช้สำหรับหลังหย่ากัน ตอนนี้แม่เอาไปแล้ว เดี๋ยวข้าจะขึ้นไปล่าสัตว์ในป่า แล้วเอาไปขายพรุ่งนี้นะ”

“ไม่ต้องหรอก!” ลู่ม่านจับมือเขาไว้

มือนุ่มไร้กระดูกนั้น ราวกับว่ามีก้อนสำลีโอบข้อมือของเขาไว้ นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่ม่านจับมือของเขาก่อน เฉินจื่ออานรีบหันไป แก้มของเขาก็แดงระเรื่อไปหมด

ผู้ชายโบราณไร้เดียงสาจริงๆนะ! ทั้งที่เมื่อกี้ตอนที่ปกป้องนาง ดูมีความเป็นผู้ชายมากแท้ๆ ไม่คิดว่าจับมือแค่นี้ เขาก็หน้าแดงเลยเหรอ?