ตอนที่ 5 สู่ขอ

ตอนที่ 5 สู่ขอ

#ขุนพล & #ตะวัน

ช่วงสายๆของวันใหม่ ผมพาแม่ประนอมนั่งรถไปที่บ้านของตะวัน ตามที่ได้บอกกับทางโน้นเอาไว้ ท่าทางของแม่ดูยิ้มแย้มไปตลอดทาง ซึ่งปกติผมเห็นแม่ทำแต่งาน ไม่ค่อยได้เห็นท่านยิ้มแบบนี้สักเท่าไหร่ วันนี้ท่านดูมีความสุขผมก็ยินดีด้วย

เมื่อผมเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่หน้าบ้าน ก็เห็นไอ้กล้าเดินอุ้มลูกสาวของมันเข้ามาหา

"สวัสดีครับแม่" ไอ้กล้ามันคงรู้สึกแปลกใจ ที่เห็นผมพาแม่มาด้วย ในมือของผมมีกระเช้าผลไม้และขนมเบเกอรี่ที่แม่ทำ ถือติดไม้ติดมือเอามาฝากด้วย

"สวัสดีกล้า แม่เราอยู่มั้ย"

"อยู่ด้านในครับ เชิญครับ"

"ลูกสาวเหรอ ผิวใสจังเลย" แม่ประนอมเอ่ยชมน้องปลายฝนพร้อมกับเอื้อมมือไปจับแก้มยุ้ยๆของแกเล่น ทันใดนั้นใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักก็ส่งยิ้มหวานให้แม่ทันที น้องปลายฝนเป็นเด็กยิ้มเก่งอารมณ์ดี ใครที่ได้พบเห็นต่างเป็นต้องหลงรักกันทุกคน

"ครับ ลูกสาวผมผิวสวยได้แม่ครับ" ไอ้กล้าตอบด้วยความปลื้มใจ มันคงปลื้มที่ได้เมียสวย และปลื้มที่มีลูกสาวน่ารัก เสียดายที่วันงานแต่งของมันผมไม่ได้ไปด้วย ก็บ้านเมียมันอยู่ไกลเหลือเกิน

"อ่ะย่าให้ตังกินขนม" แบงค์สีเทาหนึ่งใบถูกหยิบขึ้นมาจากกระเป๋าของย่าประนอมแล้วยื่นให้สาวน้อยน่ารักด้วยรอยยิ้ม ทันใดนั้นฝ่ามือเล็กๆรีบคว้าแบงค์สีเทาใบนั้นเอามาถือไว้ทันที

"ขอบคุณนะครับแม่" ไอ้กล้ามันขอบคุณแม่ประนอมแทนลูกสาวของมัน อายุของน้องปลายฝนน่าจะห้าหกเดือนได้มั้ง ข้อนี้ผมไม่ค่อยมั่นใจ

"น่ารักจังเลย ชื่ออะไรคะลูก"

"ชื่อน้องปลายฝนครับ"

"ชื่อก็น่ารัก ไปๆเข้าบ้านกันดีกว่า เดี๋ยวจะเสียฤกษ์"

"ฤกษ์อะไรครับ" แม่ประนอมไม่ได้ตอบคำถาม แต่เลือกที่จะเดินนำเข้าบ้านไป...ทำอย่างกับเป็นบ้านตัวเอง!

"ฤกษ์อะไรวะไอ้พล"

"เดี๋ยวมึงก็รู้" ไอ้กล้ากับผมเดินตามหลังของแม่ประนอมเข้าไปได้หน่อย แม่รำเพยก็เดินออกมาต้อนรับที่หน้าประตูบ้าน

"อ้าวเจ้าพล พาแม่มาด้วยเหรอ"

"สวัสดีครับ ของฝากเล็กๆน้อยๆครับ" ผมรีบยกมือไหว้แม่รำเพยทันที ก่อนที่จะส่งกระเช้าผลไม้และขนมให้ท่าน

"ขอบใจลูก" ซึ่งท่านก็รับเอาไปถือไว้แล้ววางลงที่โต๊ะใกล้ๆ เนื่องจากน้ำหนักค่อนข้างมาก

"สวัสดีค่ะ ฉันเป็นแม่ของตาพลค่ะ" ส่วนแม่ของผมมือของท่านไม่ว่างหรอกครับ เพราะวันนี้ท่านหอบเอาทองคำที่ซื้อมาเมื่อวาน หวังจะเอามาเป็นของหมั้น ซึ่งผมก็ยังไม่รู้ว่าแม่รำเพยจะยกลูกสาวเพียงคนเดียวของท่านให้ผมหรือเปล่า

"สวัสดีค่ะ เชิญเข้าบ้านก่อนค่ะ...ที่จริงแค่มาขอโทษ มาเองก็ได้ไม่ต้องลำบากพาแม่มาด้วยหรอก" ประโยคหลังแม่รำเพยหันมาพูดกับผม ซึ่งผมก็ทำได้แค่ส่งยิ้มไปให้ท่านเท่านั้น

"ตะวันใช่มั้ยลูก"

"สวัสดีค่ะ หนูตะวันค่ะ"

"น่ารักกว่าที่แม่คิดเอาไว้ซะอีก" แม่...เบาได้เบา! ผมอยากจะสะกิดแม่ของผมเหลือเกิน อัธยาศัยดีเกิน!

"ที่ฉันมากับตาพลวันนี้ด้วย ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับแม่ด้วยค่ะ ขอเวลาสักครู่ได้มั้ยคะ" แม่ผมเริ่มเข้าเรื่องและ

จากนั้นแม่ทั้งสองท่านก็พากันเข้าไปคุยกันด้านในบ้าน ผมทำท่าจะเดินตามแม่เข้าไปแต่ก็ต้องหยุด

"เฮียพลคะ หนูขอคุยด้วยหน่อยค่ะ" ตะวันคว้าข้อมือของผมพาเดินกลับออกมาทางด้านหน้าบ้าน เธอพาผมเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างบ้านใต้ต้นไม้ใหญ่

"ตะวันมีอะไรจะคุยกับเฮียเหรอ"

"ที่จริงเฮียไม่ต้องรู้สึกผิด แค่กอดเองหนูไม่เป็นไร แล้วพาแม่มาด้วยทำไม เกรงใจท่านเปล่าๆ" ผมควรจะรู้สึกหรือพูดอะไรดีล่ะ ตอนนี้แม่ประนอมของผมคงพูดเข้าเรื่องแล้ว

"เรื่องเมื่อวาน เฮียขอโทษนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่หน้าเฮียเจ็บมากมั้ยคะ"

"ถ้าบอกว่าไม่เจ็บเฮียคงโกหก" ยังช้ำอยู่เลย

"หนูต้องขอโทษแทนเฮียผาด้วยนะคะ เฮียผาเป็นคนใจร้อนแบบนี้แหละค่ะ"

"ไม่เป็นไรเฮียเข้าใจ ถ้าเฮียเป็นเขาเฮียก็คงโกรธ" สายตาของผมมองไปรอบๆไม่เห็นเฮียผาเลย เห็นแต่เฮียสิงห์เดินแว๊บๆอยู่ในบ้าน

"เขาไม่อยู่ที่นี่หรอกค่ะ เขาอยู่ที่สวน"

"อ่อครับ"

"ว่าแต่เฮียพาแม่มาทำไมคะ เกรงใจท่านเปล่าๆ"

"มาสู่ขอเราไง" สู่ขอ!

"ห๊ะ!" ฉันต้องฟังผิดไปแน่ๆ

"เฮียมาแสดงความรับผิดชอบเรื่องเมื่อวานนี้ไง" ผมพูดแค่นี้ ตะวันหันหลังให้แล้วรีบวิ่งกลับเข้าบ้านไปทันทีเลย ส่วนผมก็เดินตามเธอเข้าไปในบ้านด้วย

ฉันเดินเร็วๆเข้ามาถึงในบ้าน สิ่งที่ฉันได้ยินคือ...

"ฤกษ์แต่งเดือนหน้านะคะ ฉันไปถามหลวงพ่อมาให้แล้วค่ะ" เสียงแม่ประนอม

"ค่ะ"

"ส่วนค่าสินสอดถ้าไม่เรียก ทางฉันขอจัดมาให้เอง รับรองสมน้ำสมเนื้อ ไม่ให้น่าเกลียดแน่นอนค่ะ" แม่รำเพยพูดไม่ค่อยเก่ง ได้ยินแต่เสียงแม่ประนอมพูดอยู่คนเดียว

"แม่!" ฉันเดินเข้ามาถึงจึงรีบส่งเสียงทันที

"อ้าวหนูตะวันมาพอดีเลย นั่งลงก่อนสิลูก"

"คุยอะไรกันอยู่เหรอคะ"

"แม่ประนอมมาสู่ขอเราน่ะ แสดงความรับผิดชอบเรื่องเมื่อวาน" ฉันต้องหูฝาดไปแน่ๆ

"แล้ว..." ฉันยังถามไม่ทันจบ!

"ใช่จ่ะ แม่หนูตกลงยกหนูให้ลูกชายแม่แล้วนะ" เสียงแม่ประนอม ท่านส่งยิ้มมาให้จนฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

"แม่ยกให้แล้วเหรอคะ" แม่รำเพยพยักหน้าให้ฉัน

"แม่ประนอมเตรียมสินสอดกับหาฤกษ์แต่งไว้ให้แล้ว" ห๊า...ฤกษ์แต่ง!

"เมื่อไหร่จ๊ะ"

"เดือนหน้า..." ห๊ะ! ฉันหันไปมองหน้าเฮียพล เห็นเขามองมาด้วยใบหน้านิ่งเฉยไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไร

"เฮียอยากแต่งงานกับหนูเหรอคะ" ฉันถามตรงๆ เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว

"อยากสิ ตะวันไม่อยากแต่งงานกับเฮียเหรอ" ผมอยากเห็นแม่ของผมมีความสุข ผมจึงตัดสินใจแต่ง ส่วนตะวันผมรู้ว่าเธอมีใจให้จึงไม่ได้ถามเธอก่อน ผมคิดว่าเธอไม่น่าจะปฏิเสธการแต่งงานของเราในครั้งนี้แน่นอน

"เอ่อ...เปล่าค่ะ"

"เอาล่ะ ทั้งสองคนก็เห็นด้วยแล้ว เอาเป็นว่า อีกสองสามวันแม่จะให้ลูกชายของแม่มาพาหนูไปดูชุดแต่งงานนะลูก"

"ค่ะ" ฉันตอบตกลงแบบงงๆ

"เอาล่ะ เสร็จธุระแล้ว ไม่อยากรบกวนนาน ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ หนูตะวันแม่กลับก่อนนะลูก"

"สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีครับ" ผมยกมือไหว้ลาแม่รำเพยจากนั้นผมก็พาแม่ประนอมกลับบ้าน

ทันทีที่รถของเฮียพลได้ขับออกจากบริเวณบ้านของฉันไปแล้ว

"แม่...แม่ประนอมเค้ามาพูดอะไร ทำไมแม่ถึงยกหนูให้เค้าง่ายๆแบบนี้ล่ะคะ" ฉันแค่งง ถ้าถามว่าดีใจมั้ย ก็คงต้องตอบว่าดีใจ แต่ดีใจแบบงงๆ

"ตะวัน..." เฮียกล้าส่งสายตามาที่กล่องกำมะหยี่สีแดงตรงหน้า ฉันจึงเปิดมันออกดู เห็นมีทองคำแท่ง จำนวนสิบก้อน น่าจะก้อนละหนึ่งบาท

"อะไรกันคะเนี่ย" ฉันเงยหน้าถามทุกคน

"สินสอดทองหมั้น" เสียงเฮียสิงห์ตอบให้

"หมั้นแล้วเหรอคะ" ฉันตกใจรอบสอง!

"ไม่ดีใจเหรอลูก ชอบเค้าไม่ใช่เหรอ" แม่คงเห็นว่าฉันชอบเขา ท่านจึงยอมตอบตกลงไปโดยที่ไม่ได้ถามความคิดเห็นของฉันก่อน

"ค่ะ ก็ใช่...แต่..."

"เฮียคิดว่าแกจะดีใจซะอีก ทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะ" เสียงเฮียกล้า

"มันเร็วเกินไป หนูยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย"

"ยังไม่ได้ตั้งก็ตั้งซะสิ" เสียงเฮียกล้า

"หนูกลัว..."

"หน้าอย่างแกเนี่ยนะกลัว ไหนกลัวอะไร"

"กลัวเขาไม่รักหนูจริง ถ้ามันเป็นแค่การแต่งงานเพื่อรับผิดชอบ หนูไม่ต้องการ"

"ตะวัน...ที่แม่ยอมยกลูกสาวของแม่ให้เขา เพราะแม่คิดว่าลูกสาวของแม่จะต้องทำให้เขารักลูกให้ได้ แม่รู้ว่าหนูคงต้องเจออุปสรรคนี้ แต่แม่ประนอมเขารับปากกับแม่ว่าจะดูแลลูกสาวของแม่ให้เหมือนกับลูกสาวของตัวเอง แม่ก็เลยตอบตกลง"

"ในเมื่อตกลงไปแล้วก็ต้องเป็นไปตามนั้น แล้วเฮียผาล่ะจะว่ายังไง" อันที่จริงฉันก็รักพี่ชายของฉันมากเหมือนกัน ถ้าทุกคนเห็นด้วยฉันถึงจะโอเค

"ถ้าเอ็งมีความสุข ทุกคนย่อมต้องเห็นด้วยอยู่แล้ว แต่เมื่อไหร่ที่ถูกรังแกเอ็งต้องรีบมาบอกเฮียนะ" เป็นเสียงของเฮียสิงห์พูดพร้อมกับจับศีรษะฉันโยกเล่นเบาๆ

เหตุการณ์ก่อนหน้า