๔ แยกจากไม่ตลอดไป (๔)

2 ปีต่อมา

ข่าวการเสียชีวิตของคุณภุชงค์ ณรงค์ฤทธิ์เดชาโด่งดังไปทั่ววงสังคม ทุกคนต่างมาแสดงความอาลัยแก่ผู้วายชนม์ คนที่บ้านต้องต้อนรับแขกและบริการน้ำท่าไม่ให้ขาด แต่น่าเสียดายที่บุตรชายเพียงคนเดียวมาไม่ทันดูใจพ่อ

เขาติดประชุมสำคัญ ไหนจะเที่ยวบินที่ช้าไปเกือบหนึ่งวัน ถึงไทยอีกทีก็มายังงานสวดอภิธรรมที่วัด ดวงหน้าคมเรียบเฉยแต่แววตาแดงก่ำ บ่งบอกถึงความเสียใจอย่างสุดซึ้งต่อการจากไปของท่าน

หมอบอกว่าท่านจากไปด้วยโรคหัวใจวายเฉียบพลันในยามค่ำคืน พอแม่บ้านมาปลุกก็ไร้ซึ่งลมหายใจแล้ว เหตุการณ์เกิดขึ้นกะทันหันไม่มีใครได้เตรียมใจด้วยซ้ำ ทุกคนจึงตกอยู่ในความเศร้าที่ร่มโพธิ์ร่มไทรต้นใหญ่ได้ถูกโค่นไปแล้ว

“ดาดาทำไมไม่อยู่กับเรา ดาดาจะไปไหน” เด็กน้อยตัวเล็กเอ่ยถามขณะเหม่อมองนอกหน้าต่าง จดจ้องบ่อปลาที่มักจะไปเล่นกับปู่เสมอ แต่วันนี้ท่านกลับไม่อยู่ด้วยแล้ว

งานสวดอภิธรรมจัดขึ้นเจ็ดวันเจ็ดคืน มีเจ้าภาพไม่ซ้ำวันและผู้คนหลั่งไหลไม่ขาดสาย บ่งบอกถึงบารมีและความรักที่ทุกคนมีต่อท่าน หล่อนเข้าไปช่วยงานแต่ก็พยายามทำตัวให้จืดจาง โชคดีที่แขกเยอะและพสุนอนโรงแรมจึงไม่ได้พบหน้ากัน

แต่มองจากไกลๆ เขาดูโตขึ้นมาก ผิวเข้มหน้าตาคมสันกรอบกรามชัด รูปร่างกำยำและแววตาที่กร้านโลก เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน

ทว่าในสายตาของหล่อน...เขาก็ยังเป็นแค่ชายชั่วช้าเช่นเดิม

“บนฟ้าครับ ตอนนี้ดาดาไปอยู่บ้านฟ้าคอยดูแลน้องไฟอยู่ห่างๆ ถ้าน้องไฟคิดถึงดาดาก็มองบนฟ้าแล้วบอกคิดถึงดาดาได้นะ” ชี้ไปบนฟ้าเพื่อให้ลูกไม่เศร้าจนเกินไป กว่าห้าปีที่ผ่านมาสองปู่หลานตัวติดกัน พอท่านจากไปในที่แสนไกลก็ไม่แปลกที่บุตรชายของตนจะคิดถึง

“จริงเหรอครับ” หันมาถามด้วยแววตาตื่นเต้น เชื่อในคำพูดนั้นหมดหัวใจ

“ครับ”

“ผมคิดถึงดาดา!” ตะโกนออกไปสุดเสียง ส่วนเธอก็ทำได้เพียงยิ้มเอ็นดู

แต่ไม่นานประตูที่ปิดก็ถูกเคาะ หล่อนจึงได้เดินไปเปิดแล้วมองแม่บ้านที่ให้ความเคารพและนอบน้อมแก่หล่อน ขาดคุณภุชงค์ไปก็เหลือเพียงหญิงสาวที่สามารถพึ่งพาได้ และอีกคนสำคัญคือพสุซึ่งหายเข้ากลีบเมฆไปเกือบห้าปี

“คุณกุลคะ คุณพสุกลับมาแล้วค่ะ” แววตาสีเข้มฉายชัดถึงความกังวล

นี่จะเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ได้เผชิญหน้ากับเขา ซึ่งยอมรับตามตรงว่าหล่อนไม่พร้อมเลยสักนิด แต่จะบอกปัดก็คงไม่ได้ จึงพยักหน้าแล้วหันกลับไปหาลูกชายที่เกาะขอบหน้าต่างที่ปิดสนิท เอาแต่แหงนมองท้องฟ้าอยู่อย่างนั้น

“น้องไฟเล่นรถในห้องไปก่อนนะลูก แล้วแม่จะรีบกลับมา”

“ครับ” รับคำเสียงอ่อนไม่ได้หันมามองมารดาด้วยซ้ำ เธอจึงปิดประตูแล้วเดินลงมาข้างล่าง หัวใจเต้นรำส่ำเพียงแค่ได้เห็นแผ่นหลังกว้างที่ยืนทอดสายตาออกไปยังบ่อปลาขนาดใหญ่ที่เพิ่งสร้างไม่นาน เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของบ้านหลังนี้

ทุกอย่างคงทำตามความต้องการของหล่อน กุลจิราเชิดหน้าชูคอเป็นคุรผู้หญิงของบ้านณรงค์ฤทธิ์เดชามานานเกินไปแล้ว

“เธอใช่ไหมที่ทำให้พ่อฉันตายเพื่อจะได้หุบสมบัติทั้งหมด!” เพียงแค่หันกลับมาก็พบเจ้าของร่างแบบบางยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า เขาเดินเข้ามาบีบแขนของเธอพลางถามเสียงดังด้วยความโมโหจากการสูญเสียบุคคลสำคัญในชีวิต

“โอ๊ย” ร้องอุทานอย่างเจ็บปวดเพราะเขาไม่เบาแรงกับเธอสักนิด

“กลับมาคราวนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้เธออยู่อย่างสุขสบายแน่ ห้าปีที่ฉันไปเมืองนอกให้เธอเสวยสุขบนกองเงินกองทองมันนานเกินไปแล้ว ต่อจากนี้ฉันจะกลับมาทวงทุกอย่างของฉันคืน!” ตะโกนก้องด้วยแววตาเคียดแค้นไม่ต่างจากเมื่อห้าปีก่อน

เขาไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด...

“คุณบ้าไปแล้วหรือไง คุณหมอก็บอกแล้วว่าคุณท่านเสียเพราะโรคหัวใจ คิดจะโทษฉันทั้งหมดเลยหรือไง”

“ใช่! ฉันจะโทษเธอ เพราะเธอคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด!”

ไม่ว่าจะอดีตหรือปัจจุบัน คนที่ผิดก็ยังเป็นเธอเหมือนเดิม!