ตอนที่ 6 มอบความตายให้ข้าเถอะ

ฉินฮั่วคิดอย่างกลัดกลุ้มอยู่ชั่วครู่แล้วค่อย เอ่ยขึ้น “ข้าเหมือนจะเคยได้ยิน แต่ไม่เคยเห็น หนังสือแบบนั้นเลยเจ้าค่ะ”

เหลียงซีนก็กลัดกลุ้มเช่นกัน นางก็ยังไม่มี อาจารย์ มองไปยังความมืดในยามราตรี นึกว่าวันนี้คงจะผ่านไปอย่างเงียบสงบ คิดไม่ถึงว่าจะมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญกลับมาเยี่ยมเยียน

เพียงไม่นานเหลียงอินก็พาร่างกายที่ อ่อนแอของตนและสาวใช้มายังห้องของเหลียงซีน

สาวใช้ทั้งสองคนล้วนไม่อยากที่จะพบนาง แต่ก็ไม่สามารถทำอย่างไม่มีมารยาทเช่นนั้น กับนางได้

เหลียงอินไอพร้อมเอ่ยขึ้น “พี่ซีน ยาจินซวงนี้คือยาที่ท่านอ๋องให้แก่ข้าเมื่อวานนี้

ข้าใช้แล้วสรรพคุณของมันยอดเยี่ยมยิ่งนัก คิดว่ายังมีเหลืออยู่อีกมากจึงนำมาให้ท่านใช้"

“พี่ต้องขอบคุณในความมีน้ำใจของเจ้า ด้วยนะน้องอิน” เอ่ยขอบคุณโดยไม่ปรากฏ พิรุธให้เห็นยานี้นางต้องทดสอบก่อนจึงจะกล้าใช้

“แค่กแค่ก...พี่ซีนดูแลร่างกายของตนให้ หายเร็วๆ นะเจ้าคะ วันนี้ท่านอ๋อง...ท่านอ๋อง ลงมือกับท่านหนักยิ่งนัก” เหลียงอินพูดคล้าย ปลอบใจนาง

มุมปากของเหลียงซีนเขม่นนิดๆ เหลียงอินคงหวังว่าท่านอ๋องจะลงโทษนางจนตายสินะ แต่นางก็เอ่ยขึ้นอย่างมีชั้นเชิง “ความรู้สึกอันลึกซึ้งที่ท่านอ๋องมีต่อน้องอินนั้น จากนี้ไปพี่สาว คงไม่กล้าที่จะทำเรื่องให้ท่านอ๋องต้องโมโหอีกแล้ว”

เหลียงอินกระพริบตาไปมา มองไปยังเหลียงซีนด้วยความสงสัยที่มากขึ้น นางกำลังคิดว่าเหลียงซีนนั้นต้องการเล่นอุบายอันใด เมื่อก่อนนางไม่เคยพูดจาอย่างต่ำต้อยเช่นนี้ได้เลย

พอนึกถึงการกระทำในเมื่อก่อนของเหลียงซีน นางก็อดที่จะมีใจที่ไม่ระแวงไม่ได้ แต่ว่าสีหน้ายังคงพูดออกมาอย่างอ่อนหวาน “ท่านอ๋องนิสัยดี เป็นคนที่เข้าหาง่ายเพคะ”

เหลียงซีนเขม่นมุมปากอีกครั้ง เข้าหาง่ายอย่างยิ่ง คงมีเพียงแค่กับเหลียงอินคนเดียวเท่านั้น แต่นางก็ยังเอ่ยขึ้นต่อคล้ายไม่จริงใจ “โชคดีของท่านอ๋องที่มีน้องสาวที่รู้ใจ กันเช่นนี้”

ทั้งสองสนทนากันเพียงไม่นาน เหลียงอิน ก็อ้างเหตุผลไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของ เหลียงซีน แล้วจึงขอตัวลากลับไป

ขณะที่พวกนางทั้งเจ้านายและคนใช้กำลัง เดินออกจากเรือนเจียวหยางนั้น เซียงสู่สาวใช้ของนางที่ยังไม่พอใจก็เอ่ยขึ้น

“ชายารองเจ้าคะ ท่านทำไมถึงมอบยาจินซวงให้กับสตรีที่เหี้ยมโหดผู้นั้นล่ะเจ้าคะ นางทำให้มือของท่านเป็นเช่นนี้ แถมยังทำร้ายจนท่านเสียลูกไป"

เหลียงอินเพียงหรี่ตาคู่นั้น ในสายตาปรากฏความเย็นชาขึ้นมาครู่หนึ่งก่อนเอ่ยขึ้น อย่างแผ่วเบา “ยังไงเราก็เป็นพี่น้องกัน นางจะส่งนางไปลงนรก พร้อมกับครอบครัวของนางด้วยตนเอง "

หลังจากเหลียงอินกลับออกไป เหลียงซีนให้ ฉินฮั่วไปนำเข็มเงินมา แล้วจิ้มลงไปในยาจินซวงว่ามีพิษหรือไม่ ผลคือไม่มีพิษ แต่ว่ายานี้ถูกทำให้สรรพคุณเบาลง ถ้าเช่นนั้นผลลัพธ์ ของมันคงจะไม่ได้ดีอะไรแล้ว

นางเอ่ยขึ้นพร้อมทิ้งยาลงบนโต๊ะอย่าง เกียจคร้าน “เก็บขึ้นมาเถอะ ยังไงก็เป็นน้ำใจของนาง”

ฉินฮั่วและชิวยั่วมองหน้ากัน ภายในใจไม่ พอใจเหลียงอิน แต่ว่าไม่ได้พูดอะไรออกมา

ตอบรับเพียงว่า “เจ้าค่ะ”

ฟ้ามืดและเงียบสงบลง วันนี้ดูแล้วเฉินเฮ่าคงไม่ได้มาทารุณร่างกายของนางแล้ว

เหลียงซีนนอกจากต้องทนกับความเจ็บปวดอย่างยากลำบากและยังต้องคอยระมัดระวังคนที่มีจิตวิปริตผู้นั้นอีก ในสมัยโบราณนี้มีชีวิตอยู่ได้นั้นนับว่าไม่ง่ายเลย

เมื่อหาวขึ้น นางจึงรู้สึกง่วงขึ้นมาเล็กน้อย ชิวยั่วรีบเข้ามาปรนนิบัติเพื่อให้นางได้พักผ่อน ทันที ร่างกายของนางตอนนี้ยังบาดเจ็บ จึงต้องอาศัยพวกนางช่วยถอดเสื้อผ้าให้

ความเจ็บปวดกลับม้าเป็นพักๆ นางจึงนอนกัดฟันอยู่บนเตียง

ฉินฮั่วและชิวยั่วยังคงคอยอยู่ที่ข้างเตียง คอยปรนนิบัติ มองเห็นใบหน้าที่ซีดขาวของนาง เม็ดเหงื่อไหลออกมา จึงเอ่ยขึ้นด้วยความกังวลใจ “ทำอย่างไรจึงจะสามารถลดความเจ็บปวดของพระชายาเอกได้เจ้าคะ”

ใช้ยาระงับการปวด นี้เป็นเพียงวิธีเดียว มิ เช่นนั้นความเจ็บปวดนี้คงเจ็บต่อไปอีกประมาณเจ็ดวันเป็นแน่

เหลียงซีนเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่น “ไม่มีวิธี ใดแล้ว”

ชิวยั่วนั้นร้อนใจย่ำเท้าไปมาทันใดนั้นนาง ก็นึกวิธีการหนึ่งออกมา “หรือว่าจะกินขนมที่มี รสหวานสักหน่อยเจ้าคะ”

พระชายาเอกชื่นชอบกินขนมที่ทั้งหวาน ทั่งนุ่มเป็นที่สุด กินสิ่งนี้เข้าไปแล้ว อาจจะช่วยให้ลืมความเจ็บปวดนี้ไปก็เป็นได้

เหลียงซีนนั้นอยากจะหัวเราะออกมา แต่ว่าทำได้เพียงฉีกมุมปากขึ้นคล้ายกำลังยิ้ม ซี่โครงของนางก็เจ็บจนหายใจไม่ออก นางจึงเอ่ยขึ้นคล้ายกับว่าจะหัวเราะก็ไม่ใช่ “พวกเจ้าไม่ต้องกังวลข้า ข้านอนอยู่เช่นนี้ก็ดีอยู่แล้ว”

ชิวยั่วยังเหมือนอยากที่จะเอ่ยบางอย่าง ขึ้นมาอีก แต่ถูกฉินฮั่วห้ามเอาไว้ นางส่ายหน้า อย่างเบาเบา เจตนาบอกกับชิวยั่วว่าไม่ต้องพูดแล้ว ควรให้พระชายาเอกพักผ่อนอย่างเงียบๆ

เหลียงซีนเพิ่งจะปิดตาลง ที่ประตูก็มีเสียง ดัง “ปัง” ดังขึ้น นางตกใจจนเปิดเปลือกตาขึ้น มาทันที

ฉินฮั่วและชิวยั่วก็ตกใจเช่นกัน หันกลับไป มองก็เห็นเฉินเฮ่าที่มีไอสังหารออกมายืนอยู่ ภายในห้อง เมื่อครู่เป็นเขาที่ใช้เท้าถีบประตูให้ เปิดออก

ฉินฮั่วและชิวยั่วรีบทำการเคารพเขาทันที “ท่านอ๋อง”

หนังตาของเหลียงซีนกระตุกขึ้น แม้ร่างกายของนางจะเจ็บ แต่ก็ยังฝืนร่ายกายขึ้นมา เพราะนางรู้สึกได้จากไอสังหารที่เยือกเย็น ของเฉินเฮ่า

บุรุษผู้นี้ ที่มีแต่ไอสังหารที่เยือกเย็นมายัง ห้องของนางทำไมกัน หรือว่าอยากจะทรมานนางอีก

“ท่านอ๋อง” นางเพิ่งแสดงการเคารพเสร็จ เขาก็พุ่งเข้ามาดึงนางขึ้นจากเตียง แล้วเหวี่ยง นางลงพื้นอย่างดุร้ายรุนแรงก่อนที่จะเอ่ยขึ้น “เหลียงซีนเจ้าคิดว่าชีวิตของเจ้ายาวนานเกินไปงั้นหรือ"

อาการปวดที่มาจากซี่โครงของนางกลับ มาอีกครั้ง รู้สึกว่าบาดแผลนั้นจะฉีกออกแล้ว เลือดของนางไหลออกมาไม่หยุด แต่ว่าการที่ เฉินเฮ่ามองว่าชีวิตนางด้อยค่านั้นเจ็บยิ่งกว่า ความเจ็บในตอนนี้ที่เกิดขึ้น

นางมองไปยังเขาแล้วเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “ท่านอ๋องเซง ข้าอยากจะถามท่านว่ามันเกิด เรื่องอะไรขึ้น ถ้าหากท่านไม่เห็นว่าชีวิตของข้ามีค่า ก็มอบความตายให้ข้าซะเถอะ”

เขาสวมเสื้อผ้าสีดำ ที่เอวนั้นมีหยกแขวนอยู่บนที่คาดเอว รองเท้าที่สวมใส่ก็ดูสูงส่งที่มาพร้อมกับกลิ่นอายของไอสังหาร

“เจ้า” เฉินเฮ่ากำมือแน่น บีบรัดที่คอของเหลียงซีนจนนางหายใจไม่ออก แต่เพียงเสี้ยววินาทีเขาก็เหวี่ยงนางออกอย่างแรงไปที่มุมโต๊ะ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “เจ้าอย่าคิดว่า เจ้าปากดีช่างพูด ข้าจะเกรงใจเจ้าได้ "

...