ตอนที่ 7 ท่านอยากให้ข้าตาย ข้าก็ต้องตาย

หลังของนางกระแทกลงบนโต๊ะ ความเจ็บ ปวดที่ได้รับเมื่อสักครู่จึงกลับมาอีกครั้ง เหลียงซีน เจ็บปวดจนเกือบที่จะหมดสติไป

ฉินฮั่วที่อยู่ด้านข้างก็ทนดูไม่ได้อีกต่อไป จึงมุทะลุขึ้นไปด้านหน้า แต่ทว่าเมื่อนางเพิ่ง ก้าวเดินออกมาได้เพียงสองก้าวนั้น ก็ถูกเฉินเฮ่าสะบัดมือแยกนางออกไป นางจึงล้มลงที่ตรงผนังห้อง แล้วกระอักเลือดออกมาทันที

ชิวยั่วที่ได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ดวงตา จึงเต็มไปด้วยความเลือนรางจากน้ำตา นางมองไปยังเฉินเฮ่าด้วยความเกลียดชัง และไม่กลัวที่จะวิ่งออกไปหาเหลียงซีน

แต่นางเพิ่งจะก้าวออกไปได้แค่ก้าวเดียว เหลียงซีนก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมาทันที “อย่า เข้ามา” ตอนนี้นางโมโห โมโหอย่างมาก นางเพ่งมองไปยังเฉินเฮ่าอย่างโกรธแค้น แต่กลับบอกกับชิวยั่วด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “ไปช่วยประคองฉินฮั่วขึ้นมา”

บุรุษผู้นี้ ใบหน้าที่ดูว่างเปล่าชวนให้ผู้คน หลงใหล แท้จริงแล้วแม้แต่สัตว์เดรัจฉานก็ยังสู้ เขาไม่ได้ มองชีวิตผู้อื่นเหมือนไม่มีค่า ถ้าหาก กระทำในตอนนี้ของเขาอยู่ในยุคปัจจุบันละก็ อย่างน้อยคงถูกจับลากไปขังไว้ที่สถานีตำรวจ หนึ่งเดือน

นางกลั้นความเจ็บปวด แล้วค่อยๆใช้มือจับลงบนโต๊ะเพื่อยืนขึ้น ความเจ็บปวดของนาง จึงกลับมาให้เห็นอีกครั้ง แต่นางไม่ยอมใช้ท่าทางที่เหมือนคนที่บาดเจ็บเผชิญกับเขา

เขาเมินเฉยและเย่อหยิ่ง นางก็มีความหยิ่ง ในศักดิ์ศรีเช่นกัน

“นางล่วงเกินท่านอันใดหรือ” เหลียงซีน เอ่ยถามขึ้นด้วยความเกลียดชัง

เฉินฮ่าวใช้สายตาที่เฉยเมยมองท่าทางอ่อนแอของนางก่อนเอ่ยขึ้น “เพราะนางคือคนของเจ้า”

“ท่าน....” หน้าอกที่เจ็บปวดขึ้น หยุดถ้อยคำที่เหลียงซีนอยากจะพูดออกมาลง นางจิกมือลงบนมุมโต๊ะแน่นขึ้น เพื่อไม่ให้ตนเองนั้น หมดสติลง “จำไว้นะ อย่าให้ตนเองมีวันนี้เช่นกัน”

เสียง “ปัง” ดังขึ้น เฉินฮ่าวใช้มือตบลงไป บนโต๊ะที่อยู่ด้านหลังของเหลียงซีนจนพังลงทันที ร่างกายของนางจึงสูญเสียการทรงตัว จนทำให้นางล้มลงไปในกองเศษไม้ของโต๊ะที่ พังลงมานั้น ร่างกายของนางจึงถูกเศษไม้ที่แหลมคมนั้นแทงเข้า จนเกิดเป็นความเจ็บปวด ขึ้นมาอีกครั้ง

ในสถานการณ์เช่นนี้ นางยิ่งไม่ยอมแพ้

ชิวยั่วที่ประคองฉินฮั่วอยู่นั้น ร้อนใจจนน้ำตาไหลออกมา นางอยากจะเข้าไปประคอง เหลียงซีนอีกครั้ง แต่กลับถูกนางสั่งห้าม

เหลียงซีนกลั้นความเจ็บปวด แล้วดันทุรังลุกขึ้นอีกครั้ง

เฉินฮ่าวเชิดหน้าขึ้น ลำตัวตั้งตรงคล้ายกับ หินบนยอดภูเขาน้ำแข็งที่เยือกเย็น ไม่มีความ รู้สึกใดเลยแม้แต่น้อย

“จุยฟง จู๋เยว่ พวกเจ้าสองคนเข้ามา" เฉินฮ่าวตะโกนขึ้น คนชุดดำสองคนจึงเดินเข้ามาในห้องทันที

ใบหน้าของพวกเขาทั้งสองคนก็ไร้ซึ่ง ความรู้สึกเหมือนหินร่างกายก็เช่นกัน มองดู แล้วคือคนที่ฝึกวิทยายุทธ์มานานหลายปี

เหลียงซีนยิ้มเยาะขึ้น เฉินฮ่าวคงได้วิธีที่ จะทรมานนางอีกครั้งแล้ว แต่นางคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเขาจะใช้วิธีการที่ต่ำช้าเช่นนี้

“พวกเจ้าสองคน ช่วยข้าถอดเสื้อผ้าของ นางออกให้หมดซะ”

เหลียงซีนเบิกตากว้างขึ้นทันที ร่างกายก็ พร่ามัวไป

จุยเฟิงและจู๋เยส่ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย เดินไปอย่างไม่ลดความเร็วของฝีเท้าลง

เหลียงซีนตกใจจนก้าวถอยไปด้านหลัง ชิวยั่วที่ตกใจรีบคุกเข่าลงบนพื้นหมอบคลานไป ยังเฉินเฮ่า “ท่านอ๋อง ข้าขอร้องท่านได้โปรด ยกโทษพระชายาเอกด้วยเจ้าคะ ท่านอ๋องได้ โปรดยกโทษพระชายาด้วยเจ้าค่ะ”

ในใจของเหลียงซีนนั้นเย็นเฉียบ มือของ นางกำนิ้วแน่น เหยียดหยามนางให้เสื่อมเสีย เท่ากับให้นางไปตาย แม้นางจะมาจากยุคใหม่ แต่ก็ไม่อนุญาตให้ผู้ใดมาทำให้ร่างกายของ นางเสื่อมเสีย

นางกัดฟันเอ่ยขึ้น “เฉินฮ่าวท่านลงมือ ฆ่าข้าซะดีกว่า”

“ฆ่าเจ้า” เฉินฮ่าวยิ้มเยาะ ในดวงตาคู่นั้นมี แต่ความเกลียดชัง “ฆ่าเจ้าแล้ว ก็จะสามารถ ชดใช้สิ่งเลวร้ายที่เจ้าทำกับอินเอ๋อได้เช่นนั้น หรือ ตอนที่เจ้าทำเรื่องพวกนี้ เคยคิดหรือไม่ว่า น้องอินก็อยากที่จะฆ่าตัวตายเหมือนเจ้าเช่นกัน”

ฆ่าตัวตาย เมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อนหน้านี้เหลียงอินยังมาที่เรือนของนาง นางก็ดูปกติดีไม่ใช่หรือ ทำไมถึงจะฆ่าตัวตาย

หน้าผากของจุยเฟิงตุบตับคล้ายกับมี เรื่องสำคัญที่อยากจะเตือนนาง

“ข้าทำเรื่อง อะไรผิดไปหรือ”

“เจ้าไม่ต้องมาแกล้งโง่” เฉินฮ่าวเอ่ยขึ้น เสียงดังคล้ายประณาม “ตนเองทำผิดอะไรยัง ไม่รู้ตัวอีก เหอะเหลียงซิน ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องเช่นนี้ เจ้าตายไปเป็นพันครั้งก็ยังไม่พอ”

นางทำเรื่องอันใดที่ทำให้เฉินฮ่าวเคียดแค้นนางขนาดนี้ เหลียงซีนในตอนนี้นั้น กลับใจเย็นลงอย่างเหลือเชื่อ มองไปยังบุรุษผู้นั้น ด้วยสัญชาตญาณที่บอกกับนางว่าจะต้อง เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นเป็นแน่ มิฉะนั้นเฉินฮ่าวคงจะ ไม่มีสาเหตุอันใดที่จะลงโทษลงบนร่างกายของนางเช่นนี้

ยังมีที่เขาพูดว่าเหลียงอินจะฆ่าตัวตาย มัน เกิดเรื่องอันใดขึ้น

เมื่อได้สติแล้วนางจึงเอ่ยขึ้น “ถ้าหากว่า ข้าได้ทำลงไปก็จะต้องยอมรับอย่างแน่นอน แต่หากถ้าไม่ได้ทำสิ่งใด ท่านก็อย่าหวังจะนำความผิดมาวางใส่ที่หัวของข้า”

เฉินฮ่าวหรี่ตามอง ยิ่งรู้สึกเกลียดความดื้อ แข็งของนาง เขาจึงกลั้นความโกรธลงจน สุดท้ายเอ่ยขึ้นมาอย่างหมดความอดทน

“เจ้าให้ฉินฮั่วออกไปซื้อสิ่งใด”

สัญชาตญาณของเหลียงซีนบอกว่าคงเกิด เรื่องราวที่ไม่ดีขึ้นเป็นแน่ แต่เวลานี้นางไม่อาจ ปกปิดเขาได้อีก จึงเอ่ยขึ้นอย่างหยิ่งยโส “สมุนไพร”

“นำมาใช้เพื่อสิ่งใด” เฉินฮ่าวเอ่ยถามขึ้น เพื่อบีบคั้นนาง

เหลียงซีนนั้นเป็นที่เมื่อถูกบีบคั้นจนอึดอัด แล้ว จะชอบวู่ว่ามเพื่อแสดงการต่อต้านออกไป นางจึงกัดฟันเอ่ยขึ้น “รักษาบาดแผล"

“เหอะ!” เฉินฮ่าวฉีกยิ้มที่มุมปาก ความเย็นชาแผ่กระจายออกมาจากทั่วร่างกายของเขา เขามองไปยังเหลียงซีนพร้อมเหน็บแหนมขึ้น “รักษาบาดแผล เจ้าวางแผนนี้มานานเท่าไหร่แล้ว”

สีหน้าของเหลียงซีนนั้นเยือกเย็น นางเม้ม ริมฝีปากแน่น มองเห็นความตายเหมือนได้กลับบ้าน “ท่านพูดเช่นนี้ ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด ท่านอยากให้ข้าตาย ข้าก็ต้องตาย”

ความหมายก็คือเฉินเฮ่านั้นใช้ความรู้สึก โกรธแค้นกล่าวโทษนางนั่นเอง เรื่องจริงก็คือ นางใช้สมุนไพรรักษาบาดแผล แต่นางจะพิสูจน์ความจริงได้อย่างไร

เฉินฮ่าวยิ้มยะเยือก ดวงตาของเขานั้น เต็มไปด้วยไอสังหาร เพ่งมองไปยังนางอย่าง ดุดันแล้วเอ่ยขึ้น “ดี! ท่านอยากให้ข้าตายข้าก็จะตาย คำพูดนี้เจ้าเป็นคนเอ่ยขึ้นเอง ตอนนี้เจ้ายิ่งรู้แก้ตัวนัก คิดว่าเป็นเช่นนี้แล้วข้าจะยกโทษเจ้า รักษาบาดแผลเป็นเพียงแค่ข้ออ้าง ของเจ้าเท่านั้น เจตนาเดิมที่แท้จริงของเจ้าคือ วางยาทำให้คนมาข่มเหงน้องอิน”

เหลียงซีนตะลึงงัน ข่มเหงเหลียงอิน นาง ทำเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“หลักฐานอยู่ที่ใด” ถึงแม้ว่าเป็นการใส่ร้ายนาง แต่นางก็ต้องการหลักฐาน

...