ตอนที่ 15 เมิน

แต่ทว่านางกลับกัดที่ริมฝีปากของตนเองเอาไว้แน่น ไม่ส่งเสียงอะไรออกมา เหมือนกับว่าเจ็บ แต่ไม่ต้องการให้เขามองเห็น นางไม่อยากแพ้

“ขอโทษต่อน้องอิน มิฉะนั้น ข้าก็จะไม่รอที่ จะหักมือของเจ้า"เฉินฮ่าวเอ่ยอย่างไร้เยื่อใย แล้วกวาดมองที่ใบหน้าของนาง

สตรีผู้นี้อดกลั้นไว้นานทีเดียวที่จะไม่เอ่ย ปากเอ่ยเสียงใดออกมา เขาอยากจะดูว่านางจะสามารถอดทนไปได้นานสักแค่ไหนกัน จึงเพิ่มแรงของน้ำหนักในมือแรงขึ้นไปอีก

ทรราช บ้าคลั่งโหดเหี้ยมทารุณ จิตวิปริต เหลียงซีนก่นด่าเขาในใจไปหนึ่งรอบ แต่ว่าก็ ไม่ยอมเอ่ยขอโทษออกมา

“เฉินฮ่าวหากมีความสามารถนั้น ท่านก็หักมือของข้าซะ ข้าจะไม่ร้องออกมาเด็ดขาด!” นางพูดจาโผงผาง โผงผางจนทำให้คนหมดหนทาง

“เจ้า อย่าคิดว่าข้าไม่กล้า...” เฉินฮ่าวลอง หยั่งเชิงด้วยการเพิ่งแรงน้ำหนักลงไป อยากจะ มองดูการตอบสนองของนาง น่าเสียดายที่ ทำให้เขาผิดหวังเสียแล้ว ใบหน้าของนางไม่มี การเปลี่ยนแปลงใดๆ เช่นเดิม

แต่ว่า เฉินฮ่าวนั้นกลับไม่ใช่ไม่ต้องการที่จะหักมือของนาง ก็ติดที่ตัวเขาเองที่ล้วนสงสัยว่าทำไมไม่สามารถควบคุมไว้ได้ครั้งหนึ่งแล้ว ยังไว้หน้านางอยู่เช่นนี้อีก

เหลียงอินที่อยู่ด้านข้างมองเห็นเช่นนั้น แอบครุ่นคิดอยู่เองครู่หนึ่ง แล้วจึงรีบอ่อนแรง ลงพิงร่างกายของเขา เพื่อขอร้องให้กับเหลียงซีน

“ท่านอ๋อง ได้โปรดปล่อยพี่สาวเถอะเจ้าค่ะ นางไม่ได้ตั้งใจ พวกเราพี่น้องตั้งแต่เด็กมีความ สัมพันธ์ที่ดีกันมาตลอด ข้าไม่ต้องการให้ เพราะเรื่องนี้ทำลายความรู้สึกนั้นของข้าและพี่สาวไปเจ้าค่ะ”

ตามทางออกที่น่าอึดอัดใจนี้ เฉินฮ่าวก็ คลายมือออก แต่กลับยังเอ่ยตักเตือนขึ้น “เพื่อเห็นแก่หน้าของน้องอิน ครั้งนี้ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป หากครั้งหน้ายังเกิดขึ้นอีก ข้าจะไม่ปล่อยเจ้า ไปอย่างเด็ดขาด”

เหลียงซีนได้ยินก็หัวเราะเยาะออกมา เหลี ยงอินใจดีช่วยขอร้องแทนนางเช่นนี้ ช่างน่า สะอิดสะเอียนเสียจริง ความสัมพันธ์ของพวกนาง แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยดีสักครั้ง

ต้องมีสักวัน ที่นางจะฉีกหน้ากากที่แท้จริง ของเหลียงอินออกมา ให้เหลียงอินเปิดเผย โฉมหน้าอีกด้านออกมา

“เหอะ...พอได้แล้ว ข้าจะบอกว่าเจ้าช่วยดูแลนางเอาไว้ให้ดีดีด้วยก็แล้วกัน อย่าให้สตรีผู้นี้มาวุ่นวายกับข้าอีก หากว่าได้รับไอเย็นจากในคุก ใต้ดินที่ทั้งเย็นและชื้นนี้ ไม่นานก็จะเป็นความ ผิดของข้าอีก รีบให้นางออกไปซะ"

เหลียงซีน เอ่ยขึ้นอย่างเอาแต่ใจ แล้วชี้ไปที่ประตู

เฉินฮ่าวมองยังเหลียงอินแล้วเอ่ยซักถาม ข้อสงสัย “หมอหลวงบอกว่าร่างกายเจ้ายังไม่หายดี ไม่ สามารถโดนลมและไอเย็น เช้ามืดเช่นนี้ เจ้ามาที่คุกใต้ดินทำอะไรอย่างนั้นหรือ?"

สีหน้าของเหลียงอินชะงักไปเล็กน้อย ไม่ นานก็กลับมาเป็นเช่นเดิม “ท่านอ๋อง ข้าเพียง แต่เป็นกังวลเกี่ยวกับพี่สาว ได้ยินมาว่าเมื่อวานตอนเย็นเป็นเพราะเรื่องราวของข้า พี่ซีน จึงถูกลงโทษขังที่คุกใต้ดิน จึงตั้งใจมาเยี่ยมเยียนเจ้าค่ะ”

เห็นได้ชัดว่าเฉินฮ่าวนั้นไม่ให้ความ สนใจ “สตรีผู้นี้ไม่ตายง่ายๆ หรอก เจ้ารีบกลับไปพักผ่อนเถอะ หลังจากนี้ไม่ต้องมาสถานที่แบบนี้”

ภายในใจของเหลียงอินนั้นรู้สึกว่ามีบาง อย่างแปลกไป คล้ายกับว่าช่วงนี้ท่าทีที่ท่าน อ๋องมีต่อเหลียงซีนนั้นเปลี่ยนไป แต่เหลียงซีน

ก็ยังเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอีกด้วย

สุดท้ายนี้มันเกิดเรื่องราวอันใดขึ้น นางจะต้องตรวจสอบให้กระจ่างชัดเจน

นางไม่สามารถอนุญาตให้เหลียงซีนแย่งเฉินเฮ่าไปอย่างเด็ดขาด นางคิดในใจว่า คอยดูเถอะ ว่าใครจะแน่กว่ากัน

” ท่านอ๋อง เช่นนั้นข้ากลับก่อนนะเจ้าคะ และ ขอให้ท่านอ๋องปรานีพี่สาวด้วยนะเจ้าคะ” เหลียง อินที่ถูกอีกฝ่ายประคองอยู่นั้นก็เดินออกจากคุก ใต้ดินไป

หลังจากนางออกไปแล้ว เหลียงซีนไม่มอง เฉินเฮ่าแม้แต่หางตา เดินกลับเข้าไปในคุกเช่น เดิม สะบัดเสื้อผ้าที่เปียกชื้นของตนไปมา จดจ่อกับการทบทวนศิลปะการต่อสู้ของเมื่อวานอย่างเงียบๆ

เฉินฮ่าวนั้นแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยได้ลิ้มรส ความรู้สึกที่ถูกคนมองข้ามเช่นนี้เลย มันอึดอัดจนไม่สามารถอธิบายออกมาได้

“เหลียงซีน เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้” เขากัดฟันคำรามออกมาอย่างเสียงดัง

เหลียงซีนรีบออกมาจากด้านในคุกทันที เดินตรงออกไปด้านนอก “ขอบคุณท่านอ๋อง ลาก่อนเพคะ”

มือของเฉินฮ่าวยื่นออกไปดึงที่ปกเสื้อของ เหลียงซีน แล้วจับนางกลับมา สตรีผู้นี้คาดไม่ ถึงว่าจะคิดผิดว่าเขาต้องการที่จะปล่อยนาง ออกไป บนโลกใบนี้มีเรื่องใดที่ง่ายดายเช่นนี้หรือ

“ข้าดูแล้วเจ้าคงจะใช้ชีวิตจนเบื่อแล้ว ข้า อนุญาตให้เจ้าออกไปแล้วหรือ?”

“นั่นท่านอ๋องยังมีอะไรที่จะชี้แนะอีกเจ้าคะ?” เหลียงซีนถลึงตาเหลือบมองไปยังเขา ไม่เกรงกลัวเขาแม้แต่นิดเดียว

เฉินเฮ่าวยืนจับมือ ดวงตาอันมืดมนนั้นมอง มายังนาง “เรื่องที่เจ้าซื้อบ่าวให้มาข่มเหงน้องอินไม่อาจจะจบบัญชีเช่นนี้ได้ ตั้งแต่วันนี้ เป็นต้นไป เจ้าไปเป็นสาวใช้อยู่ข้างกายของ น้องอินคอยปรนนิบัติรับใช้ จนถึงวันที่ ร่างกายของนางกลับมาแข็งแรงเช่นเดิม”

อะไรนะ? เฉินฮ่าวจะให้นางที่เป็นถึงพระ ชายาเอกผู้สง่าผ่าเผยไปคอยปรนนิบัติรับใช้ พระชายารอง

นี่ก็ไม่ใช่เหมือนกับว่าให้นางยอมรับทาง อ้อมว่าคือคนเหยียดหยามนางหรอกหรือ

แม้ว่าในใจของเหลียงซีนจะโมโหเพียงใด แต่ก็คิดเพียงเล็กน้อยว่าแค่อยู่ข้างกายเหลียงอิน ก็จะสามารถตรวจสอบให้กระจ่างว่าเรื่อง นี้สุดท้ายแล้วมันเกิดอะไรกันขึ้นกันแน่ ก็เป็น เรื่องที่ดีไม่ใช่หรือ

“ท่านอ๋องให้ข้าไปอยู่ข้างกายน้องอิน ก็คงไม่กลัวว่าข้าจะหาโอกาสลงไม้ลงมือกับนาง ใช่หรือไม่” เหลียงซีนมองสำรวจเขาว่า เรื่องนี้ ไม่ใช่เรื่องที่เขากลัวที่สุดไม่ใช่หรือ

เฉินฮ่าวเอ่ยอย่างทะนงตนขึ้น “คิดว่าเจ้า คงไม่กล้า ครั้งนี้หากเจ้ากล้าลงมืออีกครั้ง ข้าก็จะใช้ชีวิตของเจ้าเหลียงซีนทั้งหมดมาชดใช้”

ภายในใจของเหลียงซีนนั้น ก่นด่าเขาไป ถึงสิบแปดชั่วโคตร จนสุดท้ายก็ยังต้องตอบรับ ด้วยคำที่ไพเราะ

หลังจากกลับมาถึงเรือนเจียวหยาง ชิวยั่วและ ฉินฮั่วล้วนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ทั้ง ลองรีบเข้าไปสำรวจบนร่างกายของนาง เมื่อ เห็นว่านางไม่มีบาดแผลใดๆ จึงวางใจกันลง

แต่ว่าเมื่อทั้งสองได้ยินว่าเหลียงซีนจะต้อง ไปเป็นสาวใช้ให้กับเหลียงอินที่ตึกล่ออินนั้น สีหน้าก็พากันเปลี่ยนไป “ท่านอ๋อง ทำไมถึงทำ เรื่องน่าอับอายขายหน้าเช่นนี้กับคุณหนู

เจ้าคะ ท่านคือพระชายาเอก จะไปเป็นสาว ใช้ให้กับพระชายารองได้อย่างไรเจ้าคะ?"

“ฉนฮัวซิวยั่ว พวกเจ้าใจเย็นๆ หลังจากที่ถึงเรือนล่ออินแล้ว ถือเป็นโอกาสดีที่จะตรวจสอบให้กระจ่างเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ เมื่อวานเรื่องที่ข้าให้พวกเจ้าไปทำเสร็จ แล้วร้อยแล้วใช่หรือไม่”

...