ตอนที่ 13 คุกใต้ดินชายลึกลับ

เหลียงซีนเคียดแค้นชิงชังเป็นอย่างยิ่งจึง ปิดตาทั้งสองข้างลง

เจ้าของเดิมนี้คือนาง โง่เหมือนหมูเช่นนั้น หรือ ไม่เพียงทำให้นางต้องตกอยู่ในสภาพที่ ยุ่งเหยิงแล้ว ยังจะทำให้นางผิดหวังโดยการสัก ชื่อของเฉินเฮ่าไว้ที่หน้าอกของตน หลังจากนี้ นางจะทำตัวอย่างไรเมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินฮ่าว

โธ่ ไม่ต้องคิดอะไรให้มากแล้ว ยังไง เจ้าของร่างเดิมก็คือเจ้าของร่างเดิม นางคือนาง เจ้าของร่างเดิมรักเฉินฮ่าวนางไม่อาจรักบุรุษที่มีแต่ความรุนแรงผู้นั้นได้อย่างเด็ดขาด

“พระชายา เชิญ! ท่านอ๋องกำชับว่า ต้องให้ข้านำท่านไปที่คุกใต้ดินด้วยตนเองขอรับ” พ่อบ้านท่าทางน่ายำเกรงเข้ามาจากด้านนอกประตูทันที 

เหลียงซีนตระหนักดีว่า เย็นวันนี้ นางทำได้เพียงใช้ชีวิตอยู่ในคุกใต้ดินแล้ว

แต่ทว่านางไม่สามารถทิ้งทุกอย่างไปเช่น นี้แน่ วันพรุ่งนี้ มะรืนนี้ และทุกวันข้างหน้านาง จะต้องมีการสู้รบอย่างดุเดือด นางจะไม่ยอม รู้จักกับคำว่าแพ้ง่ายๆ หรอก

“พระชายา พวกเราจะไปกับท่านด้วย เจ้าค่ะ” ชิวยั่วและฉินฮั่วมองนางที่กำลังจะถูก นำไปขังที่คุกใต้ดินแล้ว ก็รีบไล่ตามไปทันที

เหลียงซีนส่ายหน้าไปมา “พวกเจ้าอยู่ที่นี่ ยังมีอีกเรื่องที่จะต้องช่วยทำให้ข้า"

นางประเดี๋ยวเข้าใกล้หูด้านข้างของทั้ง สองคนไปมา เอ่ยเบาๆ ออกมาเพียงไม่กี่ประโยค ทั้งสองคนจึงพยักหน้ารับทราบ

พ่อบ้านมองมายังพวกนาง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เพียงนำทางนางไปยังคุกใต้ดิน

เหลียงซีนตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยได้ พบเห็นคุกใต้ดินเลยว่ามีลักษณะเป็นอย่างไร และยิ่งไม่คาดคิดว่าเฉินเฮ่าจะเปลี่ยนความคิด ให้นางต้องมาอยู่ในคุกใต้ดินของตำหนัก คิดจะนำมาใช้ทำโทษนางโดยพละการเช่นนั้นหรือ

นางเดินตามพ่อบ้านข้ามผ่านมายังภูเขา จำลองในตำหนัก ก็ถึงประตูทางเข้าของคุก ใต้ดิน ลมที่พัดผ่านมาวูบหนึ่งปะทะที่ใบหน้า นางไอคล้ายสำอักออกมา คิดเพียงว่าที่นี่มีกลิ่น อายของผีที่ทำให้รู้สึกกลัว

“ที่นี่เคยมีคนตายหรือไม่"เหลียงซีนรีบ ถามขึ้นทันที

พ่อบ้านที่อยู่มาแล้วเกือบห้าสิบปีมองมายัง นางแล้วส่ายหน้า ไม่พูดอะไรออกมา นำนาง เดินตรงเข้าไป เมื่อเดินไปมาจนถึงคุกใต้ดิน เปิดบานประตูเหล็กออกหนึ่งบาน ให้

นางเข้าไปยังด้านในหลังจากนั้น พ่อบ้านก็รีบร้อนออกจากที่นี่

ด้านหน้าของสถานที่นี้ช่างดูลึกลับซับซ้อน ภายในใจของเหลียงซีนก็ยังมีความกลัวอยู่บ้างเล็กน้อย นางกอดตัวเองไว้แน่น พยายาม ให้ตนเองสงบลงเท่าที่จะทำได้ จะต้องไม่ให้ ตนเองถูกสภาพแวดล้อมเช่นนี้ทำให้ตกใจ

ถึงแม้ว่าที่นี่จะเคยมีคนตาย แต่ก็ไม่ได้ เกี่ยวกับนาง วิญญาณของคนที่ถูกสังหารเหล่า นี้ก็คงออกมาหาเฉินเฮ่า ไม่ใช่นาง

เหลียงซีนกำลังปลอบใจตนเอง แล้วนั่งลง อยู่ในตำแหน่งที่เป็นซอกมุม ล้วงมือลงไปใน เสื้อของตนเองนำคัมภีร์ศิลปะการต่อสู้ที่เหลียงต้งมอบให้ในวันนี้ออกมา วางแผนที่จะรวบรวม ความสนใจที่กระจัดกระจายของตน

อาศัยแสงไฟจากด้านนอกที่สาดกระพริบ

เข้ามา นางจึงพลิกเปิดมอง พบว่าด้านบนล้วน เป็นรูปแบบบการเคลื่อนไหวที่หลายแบบหลาย อย่างด้วยกัน ยังมีสูตรการฝึกฝนกำลังภายใน

แม้ว่าเริ่มฝึกฝนในตอนนี้จะถือว่าช้า แต่ นางก็ยังเชื่อว่าตนเองจะต้องฝึกฝนจนสำเร็จได้ อย่างแน่นอน

รอให้ถึงวันที่นางฝึกสำเร็จ วันนั้นก็คือวัน ตายของเฉินเฮ่า

ซือ.......…... ในเวลานั้น ก็มีลมพัดผ่านมาวูบ หนึ่ง มองออกไปแทบจะไม่เห็นตั๊กแตนที่อยู่ ด้านนอกแล้ว เหลียงซีนเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ ด้าน หน้าเห็นเพียงเงาสีดำที่รวดเร็วแวบไป ยังมอง ไม่ชัดเจน ก็หายไปแล้ว

นางค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เพ่งไปที่ด้านนอก ประตูเหล็กอย่างระมัดระวัง นางเชื่อว่าตนเอง

จะต้องมองเห็นอะไรบางอย่างเป็นแน่

“ผู้ใด ออกมาให้ข้าเห็นเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องมา หลอกทำเป็นผีอยู่ที่นี่” นางตะโกนออกไปอย่าง รุนแรง

ไม่นานหลังจากนั้น ก็มีรูปร่างหนึ่งค่อยๆ ปรากฏให้เห็น ร่างกายของเขาสวมใส่เสื้อคลุม สีดำที่ไม่มีแขน ใบหน้าทั้งหมดถูกบังไว้จึง ทำให้มองเห็นไม่ชัดเจน มีเพียงดวงตาคู่นั้น ปรากฏออกมาให้เห็น

แต่ทว่าเหลียงซีนนั้นสามารถมองออกได้ จากดวงตาคู่นั้นของเขาเหมือนเดิม ถึงแม้จะ แอบซ่อน ก็ซ่อนไม่หมดในดวงตาคู่นั้นแบกหนี้ แค้นเอาไว้

“วันนั้นคนที่แอบฟังอยู่นอกประตูเรือนเจียว หยางของข้าก็คือเจ้า มีความสามารถที่จะแอบ ฟัง แต่ไม่มีความสามารถที่จะเปิดเผยหน้าตา"

“คนที่เคยเห็นใบหน้าของข้า ล้วนตายไป

หมดแล้ว เจ้าอยากจะดูหรือไม่” น้ำเสียงอัน แหบทุ้มต่ำของบุรุษที่คล้ายกับเคยรมควันดัง ขึ้น

เหลียงซีนมองเขาอย่างสำรวจ บุรุษผู้นี้ เปรียบเทียบกับระดับการเปลี่ยนแปลงของเฉิน เฮ่าแล้ว ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลย

อย่างน้อย เฉินเฮ่าก็คือคนที่มีอะไรก็ ระบายออกมาเช่นนั้น แต่บุรุษผู้นี้ ไปมาแบบไร้ ร่องรอย รู้สึกงงงวยว่าเขากำลังคิดอะไร พูดไป แล้วเพียงเสี่ยววินาทีก็อาจจะฆ่านางไปเลยก็ อาจเป็นได้

นางไม่ต้องการให้ตัวเองได้พบกับความ สบายอกสบายใจ

“หน้าตาที่ไม่น่ามองนี้ของเจ้า ก็เก็บไว้ให้ ตนเองชื่นชอบผู้เดียวเถอะ พระชายาอย่างข้า ไม่มีความสนใจที่อยากจะดู” เหลียงซีนหันให้ หลังของตนไปทางเขา ฝึกฝนมือของตนตาม ในคัมภีร์ศิลปะการต่อสู้ต่อไป ทำเหมือนเขา

ไม่ได้อยู่ตรงนั้น

บุรุษนั้นจับที่คางไปมาคล้ายมีความสนใจ ไอสังหารที่อยู่ในสายตากลายเป็นความสนใจ ปรากฏขึ้นมาแทน “อยู่ในนี้เป็นทุกข์มากใช่หรือ ไม่ ข้าสามารถช่วยเจ้าออกไปจากที่นี่ และ ช่วยเจ้าแก้แค้นได้

เหลียงซีนได้ยินคำพูดนั้น รวบเก็บหนังสือ ในมือ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา “มีข้อแลก เปลี่ยนอันใด”

“ไม่มี”

นางเอ่ยขึ้นอย่างดูแคลน “บนโลกนี้ไม่มี สิ่งใดได้มาโดยไม่ลงมือทำ เจ้าช่วยข้าเช่นนั้น กลับไม่มีเงื่อนไขใดเลย ข้ากลัวว่าสิ่งที่เจ้า ต้องการคือสิ่งที่ข้าไม่สามารถให้ได้

“ใจข้าเพียงอดสงสารมองเจ้าถูกทรมาน ไม่ได้ เชื่อเถอะ ข้ามีพลังนี้” บุรุษผู้นั้นเอ่ยขึ้น ด้วยน้ำเสียงแหบแห้งที่เต็มไปด้วยอำนาจที่วิเศษ

เขามีความสามารถเข้าออกตำหนักอ๋องเซงได้อย่างอิสระ ความสามารถนี้แสดงให้เห็น ได้อย่างชัดเจน หากเหลียงซีนเชื่อเขาก็ สามารถช่วยนางได้อย่างแน่นอน

เพียงแต่ นางส่ายหน้าอย่างไม่สนใจใย ดี “ข้าไม่เชื่อเจ้า แต่ว่าเรื่องราวการแค้นพวกนี้ ลงมือด้วยตนเองค่อนข้างพอใจมากกว่า”

แต่ทว่า ริมฝีปากนางกลับเอ่ยขึ้นมาอีก ครั้ง “ไม่ต้องพูดว่าสงสารหรือไม่สงสาร ข้าและ เจ้าเหมือนจะไม่ได้คุ้นเคยกัน”

บุรุษนั้นนิ่งไป ไม่คาดคิดว่านางจะเอ่ยของ มาเช่นนั้น จึงเพียงหัวเราะเบา ๆ ออกมา

เสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความดูถูก ดูแคลน และเศร้าสลด สุดท้ายจึงทิ้งไว้เพียงสี่ คำ “หาเรื่องใส่ตัว"

..