ตอนที่ 12 เฉินฮ่าว

เหลียงซีนยิ้มออกมา “สิ่งนี้ก็ไม่ใช่ที่จะเป็น ไปไม่ได้”

แต่ว่า เขากลับไม่เชื่อ “น้องอินเพื่อให้ร้าย เจ้า จึงใช้พรหมจารีของตนเป็นเดิมพัน ข้าไม่มี ทางเชื่อ เล่ห์ร้ายที่น่าสะอิดสะเอียนเช่นนี้ มี เพียงคนอย่างเจ้าที่คิดเช่นนี้ออกมาได้”

เดิมทีแล้ว ในใจของเฉินเฮ่า นางก็คือคน ที่สุดแสนจะทนได้เช่นนี้ เจ้าของร่างเดิม สามารถรักคนที่เหมือนกากเดนมนุษย์เช่นนี้ สุดท้ายแล้วสายตาของนางมีปัญหามากใช่ หรือไม่

“เหอะ ช่างโง่เขลาซะจริง” เหลียงซีนเยาะ เย้ยอย่างเหยียดหยาม

ดวงตาของเฉินเฮ่า ลึกล้ำขึ้นอย่างฉับพลันทันที สุดท้ายแล้วในใจของสตรีผู้นี้กำลัง คิดอะไร

เมื่อครู่ต่อหน้าพี่ชายของนาง พูดอยู่ตลอด ว่าคนที่นางรักก็คือเขา ตอนนี้โกรธขึ้นมาก็ด่า ว่าเขาโง่เขลา

ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ก็เอ่ยอยากขอโทษน้องอิน ตอนนี้เอ่ยว่าเรียกร้องว่า ทุกเรื่องราวล้วน ไม่ส่วนเกี่ยวข้องกับนาง แสดงว่าสตรีผู้นี้หน้าไหว้หลังหลอก ไม่อาจที่จะเชื่อถือได้

เขาไม่ให้บทเรียนแก่นางบ้าง นางคงคิด จริงไปแล้วมาตำหนักอ๋องเซงคือเวทีการแสดง นับวันยิ่งกำแหงมากขึ้น

ไม่ว่าจะเป็นใคร เพียงคิดอยากลงมือกับ น้องอิน ก็จะมีเพียงต้องตายสถานเดียวเท่านั้น

บนใบหน้าของเฉินเฮ่าก็ยิ้มเยาะอย่างโหด เหี้ยมทันที “เหลียงซีน ข้าดูเหมือนว่าเจ้ารนหาที่ตาย เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าตอนนี้ข้า

สามารถจับเปลื้องเสื้อผ้าออกแล้วทิ้งประจาน บนถนน ให้เจ้าชื่อเสียงเน่าเหม็นฉาวโฉ่วไปทั่ว”

เหลียงซีนไม่สนใจใยดีร้อยยิ้มของเขา ตอบโต้ออกไป “ถ้าหากท่านอ๋องจะทำเช่นนั้น จริงๆ คนที่ชื่อเสียงเน่าเหม็นฉาวโฉ่วคงไม่ใช่ ข้า แต่คงเป็นท่าน อ๋องเซงที่สง่าผ่าเผย คิดไม่ ถึงว่าจะทำเรื่องสกปรกเช่นนี้ออกมาได้”

จ้องมองรอยยิ้มนั้นอย่างไม่ลดละ “โครม” เฉินเฮ่าใช้เท้าเตะเก้าอี้จนพลิก คว่ำลงยกมือเรียกจูยฟงและฉูยั่วเข้ามา

“พวกเจ้า ช่วยข้าจับนางเปลื้องเสื้อผ้า ออก แล้วไปทิ้งไว้บนถนน”

ไม่ยอมให้ออกคำสั่งซ้ำ จูยฟงและฉูยั่วก็ ไม่พูดไม่จาแม้แต่คำเดียว เข้าไปเพื่อจับโยนเสื้อผ้าของเหลียงซีนออก ทันใดนั้นชิวยั่วและ ฉินฮั่วก็โผเข้ามาปกป้องนางทันที

“ท่านอ๋อง หากท่านต้องการลงโทษ ก็ ลงโทษบ่าวเถอะเจ้าค่ะ ชีวิตของบ่าวด้อยค่า ตายไปก็ไม่เสียดาย ท่านอ๋องหากท่านทำกับ พระชายาเอกเช่นนั้นจริง เรื่องราวเปิดเผยออกไปจะถูกคนเย้ยหยันเอาได้นะเจ้าคะ”

เฉินเฮ่ายกเท้าขึ้น แล้วเตะพวกนางสอง คนออก “ไสหัวออกไป”

ดวงตาของเหลียงซีนที่แดงก่ำ จับเสื้อผ้า ของตนเอาไว้แน่น นางเชื่อว่าคนบ้าอย่างเฉิน เฮ่านี้สามารถทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้อย่าง แน่นอน แต่นางไม่ให้เขาทำสำเร็จอย่าง ง่ายดายเด็ดขาด

“เฉินเฮ่า ( (ค่ายรบวิเศษ) ท่านไม่ได้ อยากรู้แล้วหรือ” นางจำได้ว่าคราวที่แล้วนั้น หนังสือเล่มนี้มีผลต่อเขา และสามารถใช้ได้ ผลอย่างยิ่ง

ใครจะรู้ ว่าทันทีที่นางเอ่ยคำพูดนั้นออกมา เฉินเฮ่าก็ก้าวออกมาอย่างช้าๆ ใบหน้าที่ เหมือนปีศาจก็ขยายใหญ่ขึ้นต่อหน้านาง แล้ว หัวเราะอย่างเย็นชาออกมา

“ไม่มีใครบอกเจ้าหรือ ข้าเกลียดที่สุดก็ คือถูกคนคุกคาม เจ้าคิดว่าหนังสือเล่มนั้นตัวข้าไม่สามารถหาได้หรือ น่าหัวเราะเสียจริง ข้าอยากจะรู้ว่าวันนี้จะมีใครสามารถช่วยชีวิตเจ้าได้”

เมื่อพูดจบ เขาก็กระดกเท้าออกไปนั่งอยู่ ด้านข้าง เหมือนรอดูความสนุกมองเหลียงซีน ที่กำลังดิ้นรนออกจากมือของบุรุษทั้งสองคนไม่ หยุดเสื้อผ้าที่เก่าทนแรงดึงไม่ไหวจึงได้ยิน

เสียงขาดออกมา “แคว่ก...” กลายเป็นเศษผ้าที่ ติดมือของจูยฟงและฉูยั่วออกมา ไม่นานหลัง นั้นร่างกายของเหลียงซีนก็เหลือเพียงเสื้อด้าน ในบางเบาเท่านั้น

ในเวลานี้เหลียงซีนที่ดวงตาแดงก่ำ นางเพียงโกรธตนเองไม่มีศิลปะในการต่อสู้ มิฉะนั้นนางจะจับเฉินเฮ่าสับออกเป็นชิ้นๆ

แต่ว่าเพียงนางยังมีลมหายใจ ก็ไม่ให้เฉิน เฮ่าทำสำเร็จได้ง่ายๆ อย่างแน่นอน เพื่อตนเอง และก็เพื่อเจ้าของร่างเดิม

นางเดือดดาลขึ้น กัดลงบนมือของจูยฟงอ ย่างสุดกำลัง แล้วถือโอกาสหยิบถ้วยน้ำชาขึ้น มาเหวี่ยงไปที่ฉูยั่ว หลังจากนั้นกลับถูกกดลง อย่างโหดเหี้ยมกว่าเดิม

ตอนที่จูยฟงและฉูยั่วกำลังจะถอดเสื้อผ้า ชิ้นสุดท้ายของนางออกมานั้น เฉินเฮ่ากลับเอ่ย ขึ้นอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ “หยุดมือ”

เขาค่อยก้าวเดินมาที่เหลียงซีน ดวงตา ยังเต็มไปด้วยการค้นหาอย่างน่าสงสัย สุดท้าย จึงยื่นมือข้างหนึ่งไปที่ด้านหน้าทรวงอกของนาง

เหลียงซีนกลับหลบหลีกออกมา กำมือตบ

ลงบนใบหน้าของเฉินฮ่าว “เพี๊ยะ” เสียงนั้นก็ดังลั่นออกมา สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที

“เจ้ากล้าตบข้า” เฉินฮ่าวลูบบนแก้มข้างที่ โดนนางตบลงไปคล้ายกำลังปลอบประโลม ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นปรากฏรอยนิ้วมือทั้งห้า นิ้วขึ้นมา

เหลียงซีนหัวเราะเยาะออกมา “ข้าไม่เพียง จะตบเจ้า หลังจากนี้ข้าก็จะใช้มือคู่นี้ฆ่าเจ้า ด้วยตนเอง”

แต่ทว่า เฉินฮ่าวกลับเหมือนว่ากำลังมอง สัตว์ที่ล่าเนื้อได้แล้วดีใจเป็นอย่างยิ่ง กระหายเลือดจนเลียที่มุมปากของตน

หลังจากนั้นเพียงเสี้ยววินาที มือใหญ่ที่ หยาบกร้านก็บีบเค้นที่คอของนาง เหมือนกับ หมาป่าที่น่ากลัวตัวหนึ่ง แค่เพียงเพิ่มน้ำหนักลง บนมือของเขาเพียงนิดเดียว คอของนางก็จะหักลง

แต่เขากลับไม่ทำเช่นนั้น ท้ายที่สุดเขาคิด ว่าสตรีผู้นี้นับวันยิ่งน่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง

“มองตัวอักษรสองตัวบนหน้าอกของเจ้า แล้ว วันนี้ข้าก็จะไว้ชีวิตอันด้อยค่าของเจ้าก็ แล้วกัน หากว่าให้เจ้าตายไปอย่างง่ายดายเช่นนี้ ก็ทำให้ข้ารู้สึกไม่สนุกสนานอย่างยิ่ง”

เฉินฮ่าวพูดจบ ก็สั่งออกไป “พวกเจ้าเข้า มา นำพระชายาเอกไปขังไว้ในคุกใต้ดิน คุมตัวอย่างเข็มงวด อย่าให้นางออกมาทำเรื่องที่ผิดๆอีก

หลังจากพูดจบ ก็สะบัดชายเสื้อออกจากเรือนเจียวหยางไป

และเหลียงซีนก็ตกลงมาบนพื้นอย่างรุนแรง

ชิวยั่วและฉินฮั่วที่อยู่ด้านข้างรีบเข้ามา ประคองนางทันที “พระชายาเอก ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมเจ้าคะ”

ด้านหลังของเหลียงซีนเต็มไปด้วยเหงื่อที่ ไหลพรากออกมา เปรียบเทียบกับการถูกขังใน คุกใต้ดิน ในเวลานี้นางกลับสนใจว่าอักษรสาม ตัวบนหน้าอกของนางเขียนว่าอย่างไรทันที ทำไมเมื่อเฉินฮ่าวมองเห็น ก็รีบปล่อยนางนางดึงเสื้อของตนขึ้น ก้มลงไป ก็มอง เห็นอักษรที่เขียนอย่างงดงามว่า “เฉินฮ่าว”

..